ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 96 ความไม่สงบในทิศเหนือ ② ผ่านป่า - novel-lucky

96 ความไม่สงบในทิศเหนือ ② ผ่านป่า

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「กองทัพป้องกันตะวันออกของเทรียได้ยอมแพ้แล้ว」

มันเป็นรายงานแรกจากลีโอโพลต์ ที่มุ่งหน้าไปหาอิริจิน่าเพื่อไปเป็นกำลังเสริม กองกำลังป้องกันตะวันออก แค่หยุดศัตรู 4000 คนจากข้างหน้า แต่ทันทีที่ทหารม้าธนู 1000 คนสกัดกั้นพวกเขาแล้วเริ่มยิงจากข้างหลัง กองกำลังป้องกันเสียกำลังใจแและหนี หลังจากการตามและกวาดล้างกองกำลังของพวกเขา ผู้รอดชีวิตในที่สุดก็ยอมแพ้

「มันดูเหมือนทหารที่ยอมแพ้ได้ถูกปลดอาวุธ และจะถูกพาไปโดยอิริจิน่า-ซัง」

มันโชคดีที่ผมมีอิริจิน่ากับผมเพื่อจะจัดการกับนักโทษของสงคราม ถ้าให้พูดตรงๆ พวกมันไม่จำเป็นเพราะกำหนดการที่แน่น แต่ถ้าเราทิ้งพวกเขา แต่มันอาจจะน่ารำคาญจากข้างหลัง ถ้าลีโอโพลต์อยู่ที่นั่๑นคนเดียว พวกเขาอาจหายไปกระทันหันด้วย

「พวกเราแค่ฆ่าพวกเค้าไม่ได้ด้วย……มันเจ็บสำหรับทหารราบที่จะมาสาย」

ซีเลียมีสีหน้าที่ซับซ้อนบนหน้า เรามีเจตนา จะเดินทางและรวมกันกับทีมที่ผมมอบความไว้วางใจให้อิริจิน่า แต่มันดูเหมือนเราอาจจะช้ากว่าที่คาด

「ไม่มีศัตรูอยู่ที่ฝั่งตะวันออกมาก เราจะพอไหว แม้ว่าเราไม่รีบ」

พวกเขาไม่พูดออกมา แต่ผมเห็นได้ว่าทหารม้าธนูและม้าของพวกเขาดูเหนื่อยเพราะทั้งหมดเราเดินทางด้วยความเร็วทุกวัน เกือบจะ 10 วัน แม้ว่าม้ามันถูกให้อาหารและน้ำ มันน่าจะยากเข็นเกินไปสำหรับตัวพวกมันที่เล็กกว่า

「มันจริงที่ว่าทิศตะวันออกมันเท่ากับถูกยึดครองแล้ว อย่างไรก็ตาม ฐานที่สำคัญของเทรียอยู่ในทิศตะวันตก และถ้าแบบนี้ มันจะให้เวลาพวกเค้าโต้ตอบ……ป่าหนาที่เรียกว่าป่าเอิร์กซึ่งเราผ่านไปไม่ได้」

ผมรู้สึกว่าไหล่กระตุก

ถ้าเราอ้อมไปทางเหนือ เราจะไปเจอกับป้อมปราการ…… ถ้าเราไปรวมกับกองทัพกลาง มันจะทำให้ไม่มีความหมายสำหรับเราที่จะทำการโจมตี มันจะดีถ้าเราจะถามแผนดั้งเดิมของเรา และอ้อมไปทางใต้ แต่ศัตรูน่าจะรอเราอยู่ที่นั่นถ้าเราใช้เวลานานเกินไป เราจะถูกแยกให้อยู่คนเดียว

ป้านั้นอยู่ที่นั้น ซีเลียคุยเกี่ยวกับบางอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจอีกแล้ว

—————————————————————

หลังจากนั้น เราทำการเดินทัพต่ออย่างช้าๆเป็นอาทิศโดยไม่มีการต่อต้าน และเมื่อเราไปถึงที่ที่เราเห็นป่าเอิร์ก เราเจอกับลีโพลต์และอิริจิน่าที่ต่อท้าย

「ขอโทษ หนูทำให้พี่รอ」

「มันช่วยไม่ได้ แต่เราอ้อมผ่านป่าทางใต้ไม่ได้อีกแล้ว」

แผนดั้งเดิมของเราคือมาเจอกับอิริจิน่าและทหารราบ แต่เมื่อพวกเขาฝ่าการล้อมของศัตรู ทำการรีบเดินรอบทางใต้ของป่า และโจมตีเมืองหลวง

ถ้าเราทำการโจมตีโดยใช้แค่ทหารม้า เราจะไม่สร้างรอยบนเมืองป้อมปราการที่ทิศตะวันตก เราต้องการกำลังของทหารราบและอาวุธตีเมือง

「จากรายงานของหน่วยสอดแนม มันปรากฏว่าองครักษ์จักรพรรติได้ถูกส่งไปที่ทิศใต้และและสร้างแคมป์ป้องกัน」

อย่างที่คาด เรามอบเวลาให้ศัตรูมาก แต่ผมมั่นใจว่าเรายังเอาชนะพวกเขาได้ แต่เราน่าได้ได้รับผู้เสียชีวิต และไม่เหมือนศัตรู เราเติมกองกำลังเราไม่ได้ มันไม่ใช้ตัวเลือกที่ดีที่สุด

「ในกรณีนี้ มันดีที่สุดที่จะให้แผนของเราหยุดก่อนชั่วคราว และไปเจอกับกองทัพกลาง โดยอ้อมไปทางเหนือ」

ลีโอโพลต์จ้องอิริจิน่า มันง่ายที่จะบอก เขาน่าจะยืนกรานให้ฆ่านักโทษทั้งหมด และเดินทัพต่อไปโดยไม่มีพวกเขา อิริจิน่าดูขลาด แต่เธอยังดูตัวใหญ่

「จะเกิดอะไรถ้าเราผ่านป่าเอิร์กไปได้ง่ายๆ สถานการณ์จะเปลี่ยนไปมั้ย」

「เอเกอร์-ซามะ ป่านี้เป็นที่ที่อันตรายที่มีหลายคนหายตัวไปมี่รายงานว่าทีมสำรวจถูกส่งไป และพวกเขาไม่กลับมาซักคน หนูไม่นาใจว่าเหตุของมันเป็นธรรมชาติมั้ย หรือมันเป็นเพราะมอนสเตอร์ แต่มันอันตรายที่จะก้าวเข้าไปในป่านั้น!」

「มันดูเหมือนมันมีผักโตอยู่เยอะด้วยเช่นกัน มันจะดูไม่เหมือนว่าทหารม้าจะเดินหน้าไปได้และไม่ต้องพูดถึงกองทัพขนาดนี้」

ซีเลียและลีโอโพลต์ไม่เห็นด้วยกับการแนะนำของผม ปีปี้และลูน่าส่ายหัวของพวกเธอ และแสดงความคิดเห็นด้วย

「ชั้นพูดว่า ‘จะเกิดอะไรขึ้นถ้า’ถ้าเราผ่านป่าเป็นทางตรงได้ สถานการณ์เราจะเปลี่ยนไปมั้ย?」

ผมพูดที่ผมพูดซ้ำในน้ำเสียงที่โหดขึ้น

「มันจะเปลี่ยนเราจะจบที่การไปโผล่หลงศัตรู ถ้าเราผ่านป่านี้ เพราะศัตรูผ่านป่านี้ไปไม่ได้ จะไม่มีอะไรขวางทางเราและมันจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ตัดสิน ที่มีผลกับทั้งสงครามนี้」

เข้าใจแล้วผมคิดว่าครั้งต่อไปที่ผมจะมาที่นี่จะเป็นเมื่อผมเป็นราชาหรือผมตาย ช่างโชคร้าย

「กองทัพทั้งหมด มุ่งหน้าไปที่กลางป่าในแถวเดียว」

ไม่มีสัญญานของทหารเทรียตรงหน้าเรา จากมุมมองของคนเทรีย มันเป็นสามัญสำนึกที่จะไม่เข้าป่า และพวกเขาจะไม่คิดถึงการพากองทัพมาที่นี่

「จริงเหรอ……?」

「เราจะรอดกลับมามั้ย?」

「มันเป็นคำสั่งกัปตัน……」

ส่วนหนึ่งของทหารที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ่นอย่างวิตกกังวล แต่การจ้องเดียวจากผมทำให้พวกเขาเงียบลง มันดูเหมือนพวกเขาเข้าใจ ว่าอะไรที่น่ากลัวกว่า – การเข้าไปใป่าปีศาจหรือโดนผ่ากระโหลกด้วยการเหวี่ยงของหอกของผม

นักโทษจะถูกทิ้งไว้ที่ทางเข้าพร้อมกับคนคุ้มกันจำนวนเล็กๆ เพราะเราเอาพวกเขามาไกลขนาดนี้แล้ว แม้ว่าพวกเขาจะลุดฮือ มันจะไม่เป็นภัย

「แต่ก่อนจะเกิดเรื่องนั้น……」

ผมตรวจหน้าของนักโทษทีละคน ผมเลือกออกมาสองคน จับหว่างขาของพวกเขาเพื่อยืนยันขนาดของเอ็น และเลือกคนเหล่านั้นที่ดูเป็นผู้หญิง และมีอวัยวะเพศเล็ก

「อ-อย่างที่คาด พี่เบื่อผู้หญิงแล้วและเปลี่ยนเป็นผู้ชาย」

「หัวหน้า นายทำอย่างนั้นกับชายไม่ได้ นายจะทำให้เทพเจ้าภูเขาโกรธ」

「ฮาร์ดเลตต์ โดโนะ หนูจะแต่งตัวเป็นชา ดังนั้นทำตูดหนูได้ตามที่ต้องการ! นั่นทำไม ทำกับผู้ชายอีกคนไม่ได้นะ!」

ไม่ นั้นไม่ใช่ที่ผมจะทำ

สาวๆทำการเอะอะใหญ่ แต่ผมพยายามทำให้พวกเธอใจเย็นลง ขณะที่ผมไปข้างหน้าทั้งกองทัพ และมุ่งหน้าเขาป่า

—————————————————————

「ต่อไปเป็นต้นไม้ใหญ่……ทางซ้ายเป็นต้นไม้สีแดง มันเป็นบึงทั้งสองฝั่ง ดังนั้นอย่าออกจากทางที่ชั้นไป」

อย่างที่คาด ทหารราบและทหารม้าเคลื่อนที่เหมือนกันในป่าทึบ แต่แม้อย่างั้น ทุกคนสามารถจะเดินทัพได้โดยไม่มีปัญหามาก

「เอเกอร์-ซามะ……พ่อรู้จักป่านี้เหรอ?」

ผมเดาว่ามันค่อนข้างชัดเจน ผมรู้แม้แต่หลุมน้ำ และที่ที่ต้นไม่ที่มีผลไม้สุกอยู่ ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิดจากอดีต มันเป็นหลายปีแล้ว แต่ผมรู้จักทั้งหมดเหมือนหลังมือ

「มันมีหน้าผาไปทางขวานั้น พุ่มไม้ซ่อนมันอยู่ ดังนั้นระหวังด้วย」

ผมไล่กระต่ายและตกไปที่นั่นก่อนหน้านี้

「อย่ากินแอปเปิ้ลนั้น มันดูหลอกตาและมันจะเจ็บปวดถ้ากินมัน」

มันจะแปลกทันทีที่มันเป็นฤดูร้อน มันไม่ใช่แอปเปิ้ล มันเป็นผลไม้ลึกลับที่ถูกปลูกที่นี่ มันรสชาติเลวร้าย และขม และจะทำให้ปวดท้อง

「ทางแคบๆ……?」

มีทางเดินสัตว์ที่ยืดไประหว่างต้นไม้และมันแคบพอที่จะมองข้ามไปได้ถ้าไม่สนใจ แต่ถ้าเราฝ่าไป เราควรจะเห็นที่รกร้างนั้น

ผมจะเดินตรงผ่านไป แต่กลางทางผมคิด ผมลองเรียกออกไปดู เพื่อจะดูว่าผมจะถูกทักทายอย่างดีมั้ย บางทีเธอหลับดีอยู่โดยแยกขาออกระหว่างที่พระอาทิตย์ยังส่องอยู่

แมลงเล็กๆลงที่ตาผม และเมื่อผมปัดมันออกไป ผมรู้สึกถึงความแฉะ ถ้าผมร้องไห้ที่นี่ ผมจะอยู่ที่นี่ตลอดไปมั้ย?

「เอเกอร์-ซามะ? เกิดอะไรขึ้น?」

ซีเลียดีดผมกลับมาสู่ความเป็นจริง ผมคิดเกี่ยวกับอะไรอยู่? ผมจะเป็นราชาและกลับมมาอย่างภาคภูมิใจเพื่อมาหาลูซี่ ผมไม่ใช่ชายน่าสมเพชที่ใส่ไปแค่ปลาย ผมอยากจะกระแทกมันเข้าไปตลอดทางถึงโคน

「นำนักโทษมา」

นักโทษสองคนถูกมัดมือข้างหลัง และถูกผูกไว้กับต้นไม้บนทางเล็กๆ

「ทะ-ทำอะไรน่ะ?! หยุดมันนะ! ปล่อยชั้น!」

「ช่วยชั้นด้วย อย่าทิ้งชั้นไว้ที่นี่!!」

「อะไรบนโลกนี้?」

「ชั้นไม่ค่อยถูกใจกับการทรมารมากเกินไป……」

ซีเลียดูอย่างสงสัย ระหว่างที่อิริจิน่ากล่าวไม่เห็นด้วย แต่ผมไม่สนใจพวกเธอและเดินทาง

「ถ้าเราอยากจะผ่านนี้ไปอย่างไม่ได้รับบาดเจ็บ เราต้องการนั่น」

「อย่างที่คาด มีมอนสเตอร์บางอย่างอยู่ที่นี่!?」

เธอบอกให้ผมพาเครื่องสังเวยมา ดังนั้นผมสงสัยว่าลูซี่จะโกรธมั้ย คนหล่านั้นเป็นรางวัลของผมให้เธอ……ผมเลือกคนที่ดูน่ารักดีๆที่เธอชอบ แม้ว่าการเลือกคนที่หน้าไปทางผู้หญิงมีเอ็นเล็กกว่าเพราะความอิจฉาของผม ยังไงเธอก็จะอยู่ในความมีอารมณ์เมื่อเธอมีเซ็กส์กับแวมไพร้ และชั้นคิดว่าเธอจะบ้าไปถ้าเธอเจอผู้ชายที่แมนกว่า

ผมได้ยินเสียงกรีดร้องต่อไป ขอโทษที แต่นี่เป็นทางที่เธอใช้ เวาลาเธอเดินออกไปเพื่อเดินเล่น ดังนั้น นั่นหมายความว่าพวกนายจะตายคืนนี้ แต่ก่อนหน้านั้น พวกนายจะได้รับความรู้สึกดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุด……ถ้าผมคิดเกี่ยวกับมัน ผมจะอยากกลับไปและตัดเอ็นออก ดังนั้นผมแค่รีบไปข้างหน้า

「เอเกอร์-ซามะ……เติมน้ำด้วยบ่อน้ำที่นี่」

「ไม่ใช่ที่นี่」

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็ง ที่ทำให้ซีเลียสะดุ้ง

「มันเป็นพิษ? ……หนูเข้าใจ ทุกคนนฟังทางนี้ไปข้างหน้าต่อไป!」

จริงๆแล้วมันอร่อยจริงๆ แต่ผมทนไม่ได้ที่จะให้ทหารและม้าลงไปที่บึงนี้ นี่เป็นบึงที่เราอาบน้ำพวกเรากัน

ที่กลางบ่อน้้ำ มันีหินขนาดเท่าคนและผมจะใช้หินนั้น เมื่อไหรก็ตามที่ผมมีเซ็กส์กับลูซี่ในบ่อน้ำนี้ และแม้ว่าผมจะแทงสะโพกอย่างสิ้นหวัง เธอจะล้อผมด้วยรอยยิ้ม และจะคะยั้นคะยอให้ผมทำมันให้เร็วและแรงขึ้น

「ฮ่าา……」

ผมถอนหายใจและจับหน้าอกของซีเลีย ที่อยู่ต่อจากผม

「อะ-! ทำไมพ่อ จู่ๆ-!」

「……ช่างน่าเศร้า」

「อะะะะ-!!!!」

ซีเลียมีตาที่มีน้ำตา และโมโหทั้งวัน แต่ผมนึกเหตุผลไม่เคยได้เลย

—————————————————————

ลูซี่ยืนเปลือยอยู่ตรงหน้าผม และผมก็เปลือยอยู่และเอ็นของผมแข็งกว่าที่มันเคยเป็นมาก่อน

โดยไม่พูดแม้แต่ทำเดียว เธอลงไปสี่ขา และคลานลิ้นของเธอทั่วทั้งตัวของผม เทคนิคการโม๊กเอ็นของเธอนั้นดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ผมไม่มีเจตนาจะให้เธอทำต่อนาน มากกว่าอะไรทั้งสิ้น ผมอยากจะเชื่อมต่อกับเธอและใส่เข้าไปลึกเท่าที่ผมทำได้

ผมจับเอ็นของผมซึ่งมันแข็ง และติดกับท้องของผม ผมถูมันกับทางเข้าของเธอ และแทงสะโพกออกไป ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่เอ็นผมแหวกกำแพงเนื้อนั้นออก ขณะที่เธอยิ้มและยืดมือของเธอมาหาผม เอ็นของผมเข้าเธอไปตลอดทาง และแม้แต่รุกรานทางเข้าของมดลูกเธอ แต่รอยยิ้มยั่วยวนของเธอไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิด

「《อุโอ》 ออออออ้!!!」

ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมระเบิดท้องเธอได้ด้วยการน้ำแตกของผม เมื่อผมเหวี่ยงเอ็นเร็วทีุ่ดเท่าที่ผมทำได้ ผมกลับมามีสติ

—————————————————————

「ฝัน ……? ความทรงจำที่ใกล้ที่สุด……?」

「พ่อค่อนข้างมีฝันร้าย โอเคมั้ย?」

ซีเลียมองมาทางผม ผมทำให้เธอกังวล หือห์?

「แต่ทำไมเอ็นออกมา?」

ท่อนล่างของผมถูกเปิดเผย

「ยังไงซะ……พ่อคิดว่ามันแข็งมากไปและฉีกเสื้อผ้าออก」

มันรู้สึกเป็นแบบนั้นแน่นอนในฝันของผ และผมได้รู้สึึกถึงความรู้้สึกดี ถ้าผมนอนนานกว่านี้อีกนิด ผมจะมีฝันเปียก

「ทำไมมันใหญ่มาก……ไม่มีผู้หญิงที่ใส่นั่นเข้าไปในพวกเธอได้……」

ซีเลียพยายามจะห่อทั้งสองมือของเธอเพื่อทำอย่างนั้น มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธออย่างแน่นอน แต่ผมทำให้อิริจิน่าและลูน่าที่พักอยู่ตื่นไม่ได้ เพราะมันอาจจะมีสถานการณ์ พรุ่งนี้ ที่พวกเธอต้องต่อสู้

「มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ที่ใส่มันเข้าไป แต่อย่างน้อยหนูแซนวิชมันได้」

ซีเลียขึ้นบนผม บีบเอ็นของผมด้วยต้นขาของเธอ และขยับมันขึ้นลง ผมจำเมื่อเวลาที่ผมยังบริสุทธิ์ และเธอใช้เทคนิคนี้เพื่อทำให้ผมรู้สึกดี

「ซีเลีย รอเดี๋ยวก่อน」

「มันรู้สึกดี? หนูจะถูมันมากกว่านี้ถ้างั้น」

「อุโอออ้!」

「เอ๋?」

เพราะมีความรู้สึกดีไปถึงเกือบสุดยอดในฝันของผม มันไม่ใช้เวลานานสำหรับผมที่จะทำมให้ผมถึงจุดสุดยอด ขึ้นบนตัวเธอ ผมเปลี่ยนตำแหน่งกับซีเลีย และพาเอ็นที่กระตุกไปตรงหน้าเธอ

「พ่ออยากจะแตกที่หน้าของหนู? ……เอาเลย」

ซีเลียปิดตาของเธอและรอช่วงเวลานั้น

「《อุโอ》อออออ้!!」

ตามด้วยความรู้สึกดีที่เหลือเชื่อ และน้ำแตก ผมครางและสาดหน้าของซีเลย

「ว้าา! ว้าา!」

ด้วยแรงที่มากกว่าปัสสาวะ การน้ำแตกของผมดำเนินต่อไป สาดใส่หน้าของเธอ และต้นขาตามลำดับนั้น หลังจากวิ่งออกไปจากห้องบนหน้าของเธอ

「พลิกตัว!」

「อยากจะสาดบนตูดหนูด้วยเหรอ?」

ซีเลียนอนคว่ำหน้า ผมสาดมันใส่หลังละตูดเธอด้วย เมื่อเธอถูกปกคลุมไปด้วยเสปิร์ม ผมรู้สึกเวียน และมึนหัว

「นีน้ำ พ่อแตกไปเยอะมากจริงๆ มันจะฆ๋าพ่อนะ พ่อรู้มั้ย?」

ซีเลียที่ส่งน้ำให้ผม ปกคลุมจากหัวถึงนิ้วโป้งเท้าด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม และกลิ่นที่แรงอย่างท่วมท้นของอสุจิลอยอยู่ในอากาศ

「พ่อผิดเอง พ่อทนไม่ได้น่ะ มันเหม็นมั้ย?」

「มันกลินแรงมาก แต่ไม่ใช่ว่าหนูไม่ชอบมัน」

ผมกอดตัวเหนอะๆ ที่ปกคลุมไปด้วยเสปิร์มของซีเลีย และนอนลงบนเตียงระหว่างที่ยิ้มหลังจากปล่อยทุกอย่างที่ผมเก็บไว้ ผมรู้สึกสดชื่น และง่วง

ก่อนผมจะหลับไป ซีเลียพึมพำบางอย่าง

「ใครคือลูซี่?」

วันต่อมาเมื่อเราออกจากช่องของป่า กองทัพของเทรียไม่ได้อยู่ตรงหน้าเรา มันแต่ที่ราบทที่ไม่มีคนอยู่ที่แพร่ออกไปตรงหน้าไป

「คิดว่ายังไงล่ะ ลีโอโพลต์? สิ่งต่างๆดีมั้ย?」

「ถ้าคุณบอกตั้งแต่แรกว่าเราผ่านป่าไปได้ ผมจะทำแผนง่ายขึ้น」

ผมควรจะให้ลูซี่กินเจ้านี่……ไม่ ผมจะบ้าไปด้วยความอิจฉา ดังนั้นผมจะไม่ ลีโอโพลต์พูดต่อด้วยหน้าตาที่สงบ

「งั้นเราจจะตามแผนไป เราจะพุ่งเข้าตีปร้อมปราการของศัตรูจากด้านหลัง อย่างแรกคือเมืองหลวง และฐานเสบียง โรเลล」

เมื่อที่มีความทรงจำสำหรับผมว่าเป็นบ้านเกิดของมาเรีย ผมหวังว่าจะเลี่ยงความเสียหายมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

「บอกกองทัพ เราเดินผ่านป่าปีศาจหรืออะไรก็ตาม เรื่องจริงคือไม่มีอย่างอื่นให้กลัว พุ่งเข้าตีไปข้างหน้า!」

โอออออออ้–!

การตะโกนอง 10,000 คนดังก้องและมันดูเหมือนพื้นสั่น เพราะเราผ่านป่ามา เราเข้าใกล้กับป้อมปรากรมากกว่าแผนเดิมของเรา ทุกอย่างได้บรรจบกัน ผมจะแสดงให้อีรีชดู ว่าเราสามารถเรื่องอะไร

ระหว่างที่ทุกคนคื่นเต้น ซีเลยคุยับอิริจิน่าเกี่ยวกับางอย่าง

「พูดถึงแล้ว พี่อยากจะบอกน้องบางอย่าง ซีเลีย-โดโนะ……」

「มีอะไรเหรอ? พูดอ้อมๆและมันไม่เหมือนพี่เลยซักนิด」

「กลิ่นมัน……แรงจริงๆ……และทั้งตัวของเธอแข็งๆ」

「เธอเหม็น ซีเลีย」

「อย่างน้อยควรอาบน้ำบนสนามรบ」

ปีปี้และลูน่าก็แทรกเข้ามา ขณะที่ซีเลย กรีดร้องอย่างเงียบๆ

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี จบฤดูร้อน เวลาสงคราม

หน่วยของลูกน้อง: 11 200

ทหารราบ: 2700, ทหารม้า: 1500, นักธนู: 800, ช่างศึก: 200, ทหารม้าธนู: 6000

ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วยแข็งๆ), อิริจิน่า (กัปตัน), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู, ปีปี้ (มาสคอต)

ตำแหน่งปัจจุบัน: ชาติเทรีย ภูมิภาคทิศตะวันตก

ความสำเร็จ:

กวาดล้างกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก (ยอมแพ้)

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu