ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 99 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑤ ศึกแห่งโรเลล - novel-lucky

99 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑤ ศึกแห่งโรเลล

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

ธารน้ำเล็กๆไหลไปข้างหน้าเรา มันมีเนินเขาน้อยๆที่นั่นที่นี่ และนอกจากนั้น มันไม่มีอะไรนอกจากที่ราบที่ไม่มีอะไรขัดขวาง

เราก็ยังเห็นกองทัพห่ออยู่ในเหล็ก พร้อมด้วยธงมากมายโบกสะบัดอยู่

「อย่างที่คิดศัตรูคือมากราโด ชั้นเห็นธงของพวกเค้า」

「ใช่ แต่มันไม่สำคัญแล้วตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ?」

「เจ้าพูดถูก ในจุดจุดนี้ มันไม่มีอะไรเหลือให้ทำนอกจากสู้กับศัตรู」

ศัตรูเผชิญหน้าเราจากตรงข้ามลำธาร การแข่งขันจ้องตาดำเนินต่อไปข้ามลำธาร ที่แม่น้ำเทอรี่เหนือที่เข้ามา ถึงแค่ทางใต้ของที่ราบ บนชานเมืองโรเลล

แต่อย่างที่มันเป็นได้ เพราะมันฝนไม่ตกเมื่อเร็วๆนี้ ความลึกของแม่น้ำมากสุดมันที่ต้นขา และมันไหลอย่างสงบ และนอกจากนั้น มันเตี้ยกว่าบริเวณที่ล้อมมันอยู่ และดูลำบากในการไหลไปบนถนนหิน มันไม่ใช่อุปสรรค์ที่สมควรจะชี้ออกมาสำหรับทั้งสองกองทัพ คนและม้าข้ามแม่น้ำนี้มาได้ สิ่งเดียวที่แยกเราอยู่ในการแข่งขันจ้องตานี้เป็นเครื่องกีดขวาทางจิต ข้างบนทีราบที่ว่างเปล่านี้

「ลีโอโพลต์ ศัตรูไม่ได้ทำอะไรกับแม่น้ำเหมือนครั้งที่แล้ว ใช่มั้ย?」

「ทางภูมิศาสตร์แล้วมันเป็นไปไม่ได้」

ฟุมุ นั่นทำให้ภาระที่ใจผมหายไปเยอะ

「กองทัพมากราาโด จากที่เห็นประมาณ 10 000 และองครักษ์จักรวรรดิของเทรียมีจำนวน 5000 รวมกัน 15 000!」

ซีเลียรายงานให้เราฟัง เธอคำนวนมันอย่างถูกต้อง น่าประทับใจ

ผมลูบหัวเธอบนหมวกเกราะของเธอ แต่ซีเลียยังดูเครียด เธอไม่ต้องเคร่งเครียดขนาดนั้น

「ยังไงซะ เราไปกันมั้ย?」

「ค่ะท่าน」

บนคำสั่งของลีโอโพลต์ ทหารม้าธนูแบ่งออกเป็นสามกลุ่มใหญ่ ระหว่างที่ทหารราบและทหารม้าหนักจัดเป็นแถว

「เริ่มเดินไปข้างหน้า!」

นี่ไม่ใช่การพุ่งเข้าตีไปข้างหน้า ทั้งกองทัพเคลื่อนไหวด้วยความเร็วเท่ากัน ชิดระยะระหว่างศัตรูอย่างมั่นคง

「ได้โปรดอย่าพุ่งเข้าตีไปนะครั้งนี้」

「ชั้นจะไม่พุ่งเข้าตีตั้งแต่แรกเริ่ม」

ศัตรูก็ได้ก่อแถวที่น่าประทับใจ และเดินมาข้างหน้าเพื่อมาเจอเรา ถ้าผมพุ่งเข้าตีไปด้วยตัวผมเอง ผมจะเละทันที

「มันดูเหมือนศัตรูใช้บริเวณกว้างข้างหน้าสนามรบ」

ถ้าผมต้องพูดมมัน ศัตรูเรียงอยู่ในแนวนอน กองทัพของมากราโดและองครักษ์จักรวรรดิ์ อยู่ถัดจากกัน และเพิ่มบริเวณ

「ถ้าพวกเค้าตั้งแถวแนวนอน มันง่ายที่จะตีฝ่า แต่มันจะยากที่จะผ่านไปจากด้านข้าง ศัตรูน่าจะมมั่นใจเกี่ยวกับความสามารถที่เลี่ยงม้าไม่ให้ตีฝ่า」

ฟุมุ นั่นทำให้ผมจำได้ กองกำลังป้องกันทิศตะวันออกก็ใช้หอกที่ยาวไร้สาระบางอย่าง ผมควรลองมันมั้ย?

「บอกลูน่าให้นำหน่วยแรกของทหารม้าธนูเพื่อเผชิญหน้ากับองครักษ์จักรวรรดิที่ปีกขวา」

ผู้ส่งสาส์นวิ่งออกไปทันที ทหารม้าธนู 2000 คนเปลี่ยนเส้นทางและเร่งความเร็ว ทีมของลูน่าหยุดข้างหน้าองครักษ์และจัดแถว ในทันทีต่อมา พวกเขาส่งเสียงคำรามแห่งสงครามและเริ่มพุ่งเข้าตี

「หทารม้าธนูหน่วยที่หนึ่ง เริ่มพุ่งเข้าตี」

「ศัตรูส่งนักธนูมาข้างหน้า」

นักธนูปรากฏออกมาจากแถวของศัตรู และปล่อยลูกธนูออกมาพร้อมกัน ทำให้ทหารม้าตกจากม้าไม่กี่คน เพื่อตอบสนอง ทหารม้าธนูพวกเราก็ยิงกลับไป และกำจัดศัตรูประมาจำนวนเดียวกัน อย่างที่คาด ถ้าพวกเขาวิ่งเต็มกำลัง ความแม่นยำในการยิงจะลดลง

ทั้งสองกองทัพประชิดระยะจากกัน ได้รับความเสียหายเล็กน้อย และตัดสินว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดเราโดยการใช้ลูกธนู องครักษ์จักรวรรด์นำนักธนูกลับไป และส่งหน่วยหอกออกมา ที่มันใช้สิ่งที่ยาว 6 เมตร มันดูเหมือนเบาะเข็ม และมันไม่ได้ดูเหมือนว่าทหารม้าจะผ่านไปได้ เพิ่มเติมจากนั้น มีปืนธนูหลายกระบอกเล็งอยู่ระหว่างพวกเขา แต่นี่เป็นที่ที่ทหารม้าธนูส่องสว่าง

「ทั้งหน่วย หยุด ยิงเพื่อรบกวน!」

ลูน่าตะโกน และทหารม้าธนูรักษาตำแหน่ง และปล่อยลูกธนูออกไปทีละดอกทีละดอก มันไม่ใช่การยิงแบบควบคุมพร้อมกัน แต่เป็นแบบที่ทุกคนยิงอะไรที่ตัวเองจะยิง มันเป็นกลยุทธ์ที่มีระดับความเป็นอิสระสูง

「อย่าไปกลัว! พวกมันไม่แม่นเมื่อยิงบนหลังม้า พวกมันจะไม่เป็นระเบี- กกกุห์!」

ผู้บัญชาการพลหอกของศัตรูถูกยิงที่คอและตา และตกจากม้าของเขา โชคร้ายนะ ความแม่นยำของพวกเขาแม่นกว่านักธนูของนาย ความแม่นยำเมื่อยิงตอนยืนเฉยๆคือร้อยเปอร์เซ็นต์

ปืนธนูของศัตรูยิงออกมาด้วยความตื่นตกใจ แต่ระยะมันไกลเกินไป มันยังอยู่ในระยะของธนู แต่ศัตรูได้ผลที่ต้องการไม่ได้จากลูกดอกที่เล็กและหนักกว่าของปืนธนู ซึ่งไม่ถูกขนไปโดยลม หอกที่ยาวสุดยอดและทหารที่ถือมันต้องการสองมือ ดังนั้นพวกเขาใช้โล่ไม่ได้ ทำให้พวกเขาล้มอย่างค่อนข้างน่าสนุก

「ชั้นรู้เกี่ยวกับมันมาก่อน แต่พวกเค้ามีความเร็วการยิงที่ค่อนข้างน่าทึ่ง」

「ใช่ ถ้าพวกเค้ายิงอย่างอิสระ พวกเค้ายิงได้เร็วกว่าทหารม้าธนูปรกติถึงสองเท่า」

「ปีปี้เร็วกว่านะ!」

การซ้อมยิงอยู่ฝ่ายเดียวดำเนินต่อไป ระหว่าางที่ผมถูใต้คางของปีปี้เพื่อชื่นชมเธอ นักธนูของศัตรูพยายามที่จะสนับสนุนพลหอกด้วยการยิงวิธีโค้งสูงจากข้างหลัง แต่มันเป็นเพราะภาพที่พวกเขาเห็นมันต่ำ ความแม่นยำของเขาค่อนข้างน้อย

「เวรเอ้ย! หน่วยหอก ถอยไปและให้นักธนูไปข้างหน้าและโจมตีสวน」

รูปแบบของศัตรูเปลี่ยนอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะรู้ความจริงที่ว่าการเปลี่ยนรูปแบบต่อหน้าศัตรูมันเป็นการเคลื่อนไหวที่โง่เขลา พวกเขาต้องเห็นว่ามันเป็นเพียงตัวเลือกเดียว ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาทำมันสองครั้ง

「มันเหมือนที่ฝึกกันเลย」

ศัตรูยิงต่อไปและไม่มีเวลาที่จะตรวจว่ามีทหารม้าธนู 2000 หรือ 1500 อยู่มั้ย

「พุ่งเข้าตี!」

ระหว่างที่ขบวนแถวปล่อยลูกธนูที่เส้นแนวนอน มันแยกเปิดและกลุ่มของทหาร 500 คนที่เรียงกันแนวตั้งชักดาบของเขา และพุ่งเข้าตีาข้างหน้า รูปแบบเปลี่ยนอีกครั้ง เมื่อหน่วยพลหอกและหน่วยนักธนูผสมกันและกัน ระยะทางมันใกล้จนลูกดอกจากปืนธนูไปถึงอีกฝั่งได้ มันไม่มีเวลาจะตอบสนอกงจากการพุ่งเข้าตีจากทหารม้า รูปแบบแนวนอนมันก็ใช้เพื่อซ่อนพวกนั้นที่ควบมาจากข้างหลังด้วย

ขบวนแถวของพวกเขาแน่นหนาเมื่อพวกเขาเรียงกันด้วยหอกที่ยาวสุดยอด แต่ในสถานการณ์ที่ทหารผสมปนเปเข้าด้วกัน มันไม่มีความน่ากลัวหรือความพร้อม ถ้าคุณอยู่ในระยะของดาบ คุณทำได้แค่ยืนเหมือนไอ้โง่

「ลูน่า-ซัง ศัตรูพุ่งเข้าตี! ให้ทหารม้าธนูที่เหลือเปลี่ยนเป็นดาบและพุ่งเข้าตี!」

「อิริจิน่า ไป」

「ได้! ปล่อยมันให้หนู!」

อิริจิน่านำ 500 ไป ครึ่งของทหารม้าหอก และนำพวกเขาไปสู่ปีกขวาที่มันพังทลายแล้ว…… จากนั้นอ้อมไปไกลขึ้นทางขวาของกลุ่มองครักษ์ แม้ว่าทหารม้าหอกเกราะเบานั่นตีขนาบ มันยังยากที่จะตีฝ่าแนวป้องกันของหอกยาวสุดยอด แต่ถึงอย่างไร พวกเขาอ้อมไปเพราะความหมายเดียว นั่นก็เพื่ออจะข่มขู่พวกเขากับความเสี่ยงว่าจะโดนล้อม ศัตรู ไม่นานศัตรูก็รุกล้ำหน่วยของลูน่า และขบวนแถวปั่นป่วนในความวุ่นวาย

「กกกุห์」

「ฮิ้กกกี้」

「อย่าเสียความเร็ว ตัดพวกเค้าระหว่างที่ตีฝ่า!」

ดาบของทหารม้าธนูไม่ได้ตรงๆเหมือนทหารทั่วไปแต่มันโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว มันทำให้ง่ายกว่าในการเฉือนระหว่างที่วิ่งผ่าน และพวกเขาจะไม่โดนแทงด้วยดาบด้วย

「มันอาจจะแปลกที่จะเรียกพวกเค้าว่าทหารม้าธนูตอนนี้」

ระหว่างที่ยังคิดอย่างว่างๆเหมือนชื่อใหม่ที่พวกเขาสมควรจะได้ สถานการณ์เปลี่ยนไปมากขึ้น

「หน่วยทหารมม้าศัตรูปรากฏขึ้นมาตรงกลาง! ประมาณ 2000 ผ่านข้างหน้าและมุ่งหน้าไปสนับสนุนปีกขวา」

「โฮฮฮ่ อย่างที่คาด พวกเขาเล่นไพ่ในมือของพวกเขา」

เสียงที่ไพเราะของซีเลียดังก้อง ระหว่างที่ลีโอโพลต์พูดด้วยน้ำเสียงยุแหย่

จากที่ผมเห็นตรงนี้ กองทัพมากราโดตรงกลางและปีกซ้ายมันเป็นกองทัพที่สมบูรณ์ ผมเห็นว่าพวกเขาไม่มีความร่วมมือกับองครักษ์จักรวรรดิ์ที่ปีกขวา แต่ผมเดาว่านั่นถูกต้อง

「เป็นชั้นคงจะทิ้งพวกเขา แตถ้ามันเป็นกองทัพของพวกเดียววกัน พวกเค้าน่าจะทำอย่างนั้นไม่ได้」

ด้วยการยกมือ หน่วย 2000 คนในหน่วยที่สองของทหารม้าธนูสร้างมุมทีคู่ขนานกับศัตรู มันโดยไม่ต้องพูดว่าโอกาสนี้ควรจะถูกใช้เพื่อกำจัดทหารม้าธนูถ้าเป็นไปได้

การยิ่งเริ่มขึ้น และทหารม้าศัตรูหลายคนถูกยิงและตกจากหลังม้า แต่กองทัพมากราโดฝึกมาดีและรอจนกว่าวินาทีสุดท้าย และเรียงตัวเองกับหน่วยพลหอก

ลูกธนูจำนวนมากตกลงไปเป็นฝนบนหน่วยที่สองที่ไล่ตามมา จากตรงกลางของกองทัพของเขา และประมาณจำนวนที่เท่ากันของเราถูกกำจัด

「ฟุมุ มันแกร่ง ให้หน่วยที่สองกลับมา ลูน่าและอิริจิน่าก็ควรจะถอยด้วย」

บนคำสั่งของซีเลีย ลูกธนูสีเปลวเพลิงถูกยิงออกไปในอากาศ หน่วยที่สองของทหารม้าธนูหันกลับ ระหว่างที่หน่วยแรกของทหารม้าธนูและทหารม้าหอกของอิริจิน่าผ่านศัตรูไปและทำการอ้อมใหญ่ไปข้างหลังขบวนแถวของพวกเขาก่อนที่จะกลับมาที่ตำแหน่งของเรา ทหารม้าธนูก็รู้ในระยะใกล้ด้วย แต่ถ้าพวกเขาปะทะกับทหารม้าของศัตรู พวกเขาจะไม่มีความได้เปรียบในความต่างระหว่างอาวุธ ไม่มีความจำเป็นต้องทำลายความได้เปรียบของพวกเขาโดยการบังคับให้พวกเขาสู้ระยะใกล้

「พวกเค้าจะกลับไปทันทีที่พวกเค้าถอย ความเร็วเป็นจุดเด่นของพวกเค้า」

ลีโอโพลต์ให้ค่าความคล่องตัวมากกว่าการติดอุปกรณ์หนัก ผมเข้าใจเรื่องนี้หลังจากเฝ้าดูในไม่นานนี้ แต่ผมชอบของใหญ่ๆหนักๆ

「ลูน่า-ซังและอิริจิน่า-ซังกลับมาแล้ว ทหารม้ากำลังเสริมแค่มีผู้เสียชีวิตจำนวนน้อย แต่ปีกขวาดูเหมือนจะได้รับความเสียหายไปค่อนข้างมาก」

เมื่อมองผ่านๆ ศัตรูจะอย่างสร้างแถวหอกใหม่ เพื่อเตรียมสำหรับการโจมตีรอบที่สองบนปีกขวา แต่มีทหารม้าที่ล้มและสับสน ทหารสร้างความเละเทะที่ไม่เป็นระเบียบในบริเวณนั้น ผู้บัญชาการตะโกนและแถวถูกจัดและมันไม่ได้ดูเหมือนมันใช้เป็นขบวนแถวอุกอาจได้

「ปีกขวามันเป็นแค่เครื่องประดับแล้วตอนนี้ ทำได้ดีมาก ลูน่า」

「หนูดีใจที่ได้รับการชื่นชมที่ไม่สมควรจะได้แบบนี้」

ผมควรจะทำอะไรซักอย่างกับวิธีที่เธอพูดภายหลัง

「มีการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบของศัตรู ตรงกลางเข้าไปรวมกับปีกซ้าย!」

ผมมองดูไปข้างหน้าอีกครั้ง หลังจากที่ผมได้ยินเสียงของซีเลีย ฝ่ายที่เราไม่เห็นมาก่อนปรากฏอยู่ตรงหน้าของเรา

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

แคมป์กองกำลังพันธมิตรเทรียมากาโดร

「สำหรับมันที่ออกมาเป็นแบบนี้……」

แรดกัลฟ์ ผู้บัญชาการสูงสุดของทหารที่เดินทางไปรบ พูดเหมือนส่งเสียงครวญ

「ช่างเป็นพลังโจมตีที่น่ากลัว พอมาคิดว่าพวกเค้ากำจัดหน่วยหอกด้วยทหารม้าได้ มันคิดไม่ได้เลย」

เหล่าชายของแรดกัลฟ์พยักหน้าในความทึ่ง ‘รูปแบบป้องกันของหน่วยพลหอกขับไล่ทหารม้าได้’ ภาพที่คลี่คลายต่อหน้าต่อตาของพวกเขาทำให้สามัญสำนึกแตกสลาย

「ชั้นได้ยินมาว่าคนป่าเถื่อนในภูมิภาคชนบทใช้ธนูได้อย่างเชี่ยวชาญระหว่างที่อยู่บนหลังม้า พวกเค้าถูกนำเข้ามาหรือพวกเค้าถูกจ้างมาในฐานะทหารรับจ้างเหรอ……?」

「มันโอเคไม่ว่าจะทางไหน เราจะเต้นกับพวกเค้าเป็นครั้งที่สอง เข้าร่วมกับปีกซ้ายและจัดรูปแบบพุ่งเข้าตี」

「ครับท่าน!」

「รับทราบ」

ธงโบกสะบัดและรูปแบบเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ฝ่ายโกลโดเนียก็ทำแบบเดียวกัน เพราะหน่วยทที่เข้าร่วมในการโจมตีก่อนหน้ากลับไปที่ตำแหน่งของพวกเขาอยู่ พวกเขาอยู่ในสภาพที่วุ่นวายในช่วงเวลาสั้นๆ มันถูกยืนยันแล้วว่ามมันจะไม่มีอันตรายจากการที่พวกเขาพุ่งเข้าตี

「ถ้าพวกเค้ามาตรงกลางเรา มันอาจจะเป็นความเละเทะครั้งใหญ่」

「ในแง่นั้น เราถูกช่วยโดยเทรีย ที่เป็นเป้าหมายของเค้า ถ้าเราไม่ผนึกทักษะธนู มันจะไม่เป็นการแข่งขันสำหรับเราเลย」

「คร่าวๆความแม่นยำสามเท่าและความร็วสองเท่า หือห์? ถ้าพวกเค้ามีทหารม้า 6000 คนมันจะเหมือนกันกับพวกเค้ามีนักธนู 36 000 คน เราจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆจากนั่น」

แรดกัลฟ์และชายของเขาถอนหายใจและหัวเราะด้วยกัน โชคร้ายที่ไม่คาดและโชคดีตกลงใส่พวกเขาจากสนามรบ ทั้งหมดนั่นเป็นส่วนหนึ่งของทักษะ

「ทหารม้าหนักได้เสร็จการส่งออกไปจากด้านข้างแล้ว! รูปแบบการตีฝ่าเสร็จสมบูรณ์」

「เราควรทำยังไงกับกองทัพเทรียที่ปีกขวาดีล่ะ?」

「ปล่อยพวกเค้าไว้เฉยๆหน่วยที่ไม่เป็นระเบียบมันแค่จะทำให้เราช้าลง คู่ต่อสู้ไม่ได้ง่ายจนเราแบกพวกเค้าไว้บนไหล่และสู้ได้」

นายกรัฐมนตรีพูดอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลัง แต่แรดกัลฟ์และชายของเขาเมินนายก นี่เป็นสนามรบ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าหน้าที่พลเรือนจะทำการปรากฏตัว

「อย่างแรก เราต้องให้พวกเค้าแสดงแผนของพวกเค้าออกมา จากนั้น เราจะแสดงให้พวกเค้าดูว่าเราสู้แบบไหน」

ลูกน้องของแรดกัลฟ์ยิ้มอย่างไร้ความเกรงกลัว การเป็นทหารผ่านศึกของการต่อสู้ทั้งหลาย พวกเขาไม่รู้สึกกลัว

「หน่วยทั้งหมด เดินหน้า! ทำลายพวกมัน!」

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

แคมป์โกลโดเนีย

「กล่อง……เหล็ก?」

ซัดเลียพึมพำอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่ถูกต้องทหารราบเกราะหนักปรากฏตัวจากข้างหน้าของกองทัพศัตรู ถือโล่ใหญ่ ซึ่งมันสูงเท่าตัวของพวกเขา หอกยาว ยืดจากช่องว่างระหว่างโล่ และรูปแบบนี้เหมือนกันทุกทัพหน้า

มี 8 กลุ่มของพวกขบวนแถวกล่องเหล็กที่ยาวและกว้าง และทหารม้า 1000 คนจากทางซ้ายและขวา ผสมกับเสียงฆ้องที่ดัง ฝีเท้าในการเดินทัพของพวกเขาพร้อมเป็นจังหวะเดียวกันอย่างสมบูรณ์

「มันดูเหมือนจะต่างจากรูปแบบกล่อง มันช้า」

ดูจากภาพลักษณ์ ทหารราบที่ใส่เกราะเต็มตัวที่หนักและถือโล่ใหญ่ พวกเขาไม่ได้ดูคล่องตัวเลยซักนิด

「เราไม่มีทางเลือกนอกจาากจะดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทหารม้าธนู หน่วย สองและสาม เดินไปข้างหน้า」

ถ้าขบวนแถวของเขาพังทลาย ทหารม้าและทหารราบอื่นจะจบ

「พุ่งเข้าตี!」

ลูน่านำกองกำลังอีกครั้งและพุ่งออกไปข้างหน้า ทหารม้าบนทั้งสองปีกอยู่เฉยๆ ระหว่างที่ทหารม้าธนูเข้าหาก้อนข้างหน้าและปล่อยลูกธนูออกไปพร้อมๆกัน แต่โล่ใหญ่กันมันเกือบทั้งหมด ลดประสิทธิภาพของพวกเขาลง

「มันชัดเจนว่าข้างหน้ามันทนทาน ยิงมุมสูง ทำลายแถวของพวกเค้าจากตรงกลาง」

ทหารม้า 4000 คนยอมแพ้กับศัตรูข้างหน้า และปล่อยลูกธนูให้ตกลงไปตรงกลาง แต่ศัตรูไม่ช้าลงไปและเดินทัพมาข้างหน้าต่อไป

「พวกเค้าปิดหัวด้วยโล่ได้ด้วย ลูกธนูจะไม่ผ่านไปแบบนั้น」

ลีโอโพลต์พูดอย่างใจเย็น และซีเลียเริ่มตื่นตกใจ ผ่อนคลายนิดหน่อยน่า พวกเขายังไม่แพ้เลย

「คุห์! เน้นลูกธนูไปที่ศัตรูข้างหน้า เล็งพวกเค้าผ่านช่องว่างและกำจัดพวกเค้า! เปิดมันออกมา!」

เคารพคำสั่งของลูน่า ทุกคนเน้นลูกธนูไปที่ข้างหน้าและหลายคนล้มไป อย่างไรก็ตาม แถวของทหาารข้างหลังพุ่งเข้ามาแลละดันมาข้างหน้าเพื่อที่จะอุดรู ทากกว่านั้น ธนูยิงกลับมาระหว่างโล่และยิงทหารม้าธนูตาย ทหารม้าธนูที่ไม่มีอะไรปกป้องพวกเขา

「……กึ-!?」

เมื่อเห็นว่าการฝ่าไปข้างหน้ามันเป็นไปไม่ได้ ลูน่าอ้อมไปด้านข้างแต่ไม่เริ่มโจมตี

「ด้านข้างน่าจะแน่นกว่าข้างหน้า」

「มันเป็นกล่องเหล็กจริงๆ」

ทหารม้าธนูหาจุดอ่อนและควบไปรอบๆบริเวณ แต่เมื่อพวกเขาพยายามจะยิงธนูออกไปเป็นฝนบนกล่องเหล็ก พวกเขาเสียทหารไปแทน ทหารม้าของศัตรูเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อทหารม้าธนูอ้อมไปข้างหลัง มันมีความได้เปรียบในจำนวน – 4000 ต่อ 2000 – แต่พวกเค้าสู้ดีๆไม่ได้แค่จากการยิงลูกธนูจากด้านนอก และหลังจากที่ปะทะกันอย่างสุ่มๆ พวกเขากลับไปที่ข้างหน้าอีกครั้ง

ลูน่า ที่หนีจากการโจมตีของศัตรู มองผมเหมือนจะร้องไห้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีวิธีไหนจะโจมตีได้เลย

「ลีโอโพลต์ มีอะไรดีๆมั้ย?」

「ผมมี แต่ไม่ทันที」

ถ้าการใช้ทหารม้าหยียบย่ำไม่ใช่แผนที่ใหม่ผิดคาด งั้นมันไม่มีอะไรเหลือให้ทำได้นอกจากการโจมตีไปข้างหน้า

「ทหารม้าธนูหน่วยสองและสาม วนไปข้างหลังแล้วพัก คนอื่น เดินทัพไปข้างหน้า!」

「ไล่พวกเข้าไปให้ใกล้กับขอบแม่น้ำมากที่สุด」

มันจะไม่ทันที แต่ลีโอโพลต์ดูเหมือนจะวางแผนอะไรบางอย่างไว้ ผมจะพึ่งพาเขา

「พุ่งเข้าตี!!」

ทหารม้าธนูเป็นคนเดียวที่โดดเด่นหลังๆ แต่ทหารม้าอื่นก็ฝึกมาอย่างถูกต้องด้วย ผมจะให้พวกเขาแสดงผลในเวลานี้

「「「「อุโอออออออ้!!」」」」

ทหารราบตะโกนและพุ่งออกไปข้างหน้า ปะทะกับศัตรูตรงหน้า มันสร้างเสียงแคล๊งของเหล็กอย่างมหาศาล แต่กำแพงโล่ตรงหน้าเราไม่พังทลาย ถ้าพูดให้ถูก หลายคนล้มไป แต่รูถูกอุดอย่างรวดเร็วด้วยทหารจากด้านหลัง

ยังไง การฟาดด้วยดาบและหอกมันต่างกับการใช้ลูกธนูอย่างมาก และศัตรูตรงหน้าเริ่มไม่เป็นระเบีบบเล็กน้อย มีชายกล้าบางคนที่ฉวยโอกาสเพื่อแทงหอกเข้ามา แต่ทหารไม่รีบจากด้านหลัง และโยนพวกเขาทิ้งไป พวกเขาหลายคนที่เริ่มแทงด้วยหอก โดนแทงด้วยหอกแทน

「ช่างหยามเกียรติ……」

「เราสู้ไม่ได้ยกเว้นเราจะทำอะไรบางย่าง เกี่ยวกับโล่นั่น……」

ซีเลียพึมพำอย่างอารมณ์เสีย เพราะพวกเขาหยุดทหารม้าธนูที่เป็นองค์ประกอบของเราถึงครึ่งหนึ่ง มันชัดเจนที่เราอยู่ในความเสียเปรียบ

「ทหารม้าศัตรูเคลื่อนไหว!」

พวกเขามาเพื่อสรุปการต่อสู้หลังจากที่เห็นเราไม่มีกำลังใจเหรอ? ทหารม้าศัตรูแซนวิชเราจากซ้ายและขวา ฝั่งหนึ่ง ลูน่าและทหารม้าธนูหยุดยิงพร้อมกัน และนำมันเข้าสู่การต่อสู้ที่ระยะประชิด แต่อีกฝั่งหนึ่ง พวกเขาเข้าหาทหารราบที่ปะทะกับกล่อง

「ลีโอโพลต์ ชั้นจะปล่อยการสั่งการให้นาย ไปกันเถอะ ซีเลีย!」

「ค่ะ!」

ปีกหนึ่งของทหารม้าศัตรูมีทหาร 1000 คน ระหว่างที่ทหารม้าหนักที่สำรองอยู่มีจำนวน 500 มันควรจะเป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจ

「ตามชั้นมา!」

เมื่อได้ยินลีโอโพลต์ถอนหายใจ ซีเลียนำหน่วยคุ้มกันมาข้างหน้า และเราพุ่งเข้าตีเข้าไปข้างใน นี่มันเป็นศึกระหว่างทหารม้า ทั้งสองฝ่ายชิดระยะกันในพริบตา

การตะโกนของทหารศัตรูที่เข้าหาด้านข้าง ถูกเปลี่ยนเป็นเสียงเชียร์ของผมเอง แลทหารม้าหนักที่พุ่งเข้าตี

ทหารม้าหนักทรงพลัง แต่เทอะทะและช้า ดังนั้นเมื่อผมขี่ชวาร์ซ ผมจะเป็นม้าที่อยู่หน้าพวกเขาตลอด

「มาเอาชนะศัตรูอย่างรวดเร็ว และแสดงอำนาจของมากราโดให้โลกหะ- กย้าา!!」

ผมตัดหัวของขุนนางที่คล้ายกับหัวหน้ากองทัพ สนามรบมันอันตราย ดังนั้นเขาควรจะระวังในชีวิตที่สองของเขา

ผมซัดขุนนางสองคนกระเด็นไป รวมไปทั้งโล่ของเขาด้วย และจับหนึ่งในหอกด้วยมือซ้าย

「โซร่าา!」

ผมโยนหอกไปใส่ศัตรูที่เข้าใกล้ หอกหนักแทงม้าและสองคนข้างหลังเขาเข้ามาปนกับการเซและหลุดการควบคุม ซีเลียตามมาหลังจากที่ผมชะลอลง

「ด้วยตัวเองอีกแล้ว! อย่าถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เอเกอร์-ซามะ! เอาชนะพวกเค้า!」

ด้วยผมที่นำรูปแบบคล้ายกับหัวศร เราปะทะกับทหารม้าศัตรู โดยใช้แรงส่งของเราฉีกทะลุเขา คนคุ้มกันใกล้ผมติดอาวุธอย่างหนัก ดังนั้นพวกเขาสู้ด้วยความได้เปรียบที่ท่วมท้น เหมือนที่ผมคิดเมื่อมันเป็นเรื่องศึกระหว่างทหารม้า ฝ่ายเรามีความได้เปรียบ

「ตัวนั้น ชั้นเจอลอร์ดฮาร์ดเลตต์ชื่อดังแล้ว มาสู้กัน มาสู้กัน!」

ผมกันหอกของอัศวินวัยกลางคน ที่แทงผมหลังจากที่ควงมัน จากนั้นผมหมุนหอกด้วยกำลังทั้งหมมดของผม หอกถูกเป่ากระเด็นไปด้วยกำลังออกจากมือของเขา และเต้นกลางอากาศ จากนั้นผมแทงตรงผ่านคอของอัศวินที่หลับตายอม

ในการโต้ตอบมีหอกสามเล่มแทงมาตรงหน้าผม ผมเบี่ยงเบนหนึ่ง ผ่าสองครึ่งหนึ่ง และจับสามและเหวี่ยงทหารที่ผมดึงมาพร้อมกับหอกไปใส่อีกคน ทำให้พวกเขาทั้งหมดตกจากหลังม้า นี่มันการต่อสู้พร้อมกันหมด ผมสงสัยว่าซีเลียโอเคมั้ย

「ชิ-!」

「กย้าา!」

ซีเลียหลบม้าอย่างคล่องตัวบนม้าของเธอ และไหลดาบไประหว่างช่องว่างของเกราะแขน และเฉือนข้อมือของเขาออก เธอสู้ดีจริงๆ ผมจะเทียบเธอไม่ได้ในแง่ของวิชาดาบ

「หนึ่งต่อหนึ่งกับลอร์ดฮาร์เลตต์ที่โด่งดัง อ้า–!! เจ้าคนขี้ขลาด-!」

ลูกธนูปักเข้าไปในหน้าชายที่ตะโกน ปีปิ้ไม่ให้อภัยจริงๆ อย่างน้อยผมจะเป็นคนที่ส่งหัวเขาบินไป

「ไม่ดีเลย! พวกเค้าแข็งแกร่งเกินไป! ถอย!!」

「กลับ กลับ–!!」

การต่อสู้ดำเนินต่อไปซักพัก และศัตรูเริ่มถอยเมื่อพวกเขาเสียทหารไปมากกวาครึ่ง ลูน่าก็แก้ต่างให้ตัวเอง และกำจัดทหารม้าศัตรูบางคน ไล่พวกเขาไปทั่ว มันดูเหมือนเราชนะศึกทหารม้าสำหรับตอนนี้ แต่ผมพูดมันไม่ได้สำหรับภาพรวมใหญ่

รูปแบบกล่องของศัตรูมันแทบไม่โดนสะกิดเลย! ทหารของเราก็ได้รับจำนวนผู้ตายที่เพิ่มขึ้นด้วย

เราถูกต้อนจนมุมมากกว่าเดิมตอนนี้ จากเมื่อเวลาที่เราโจมตีพวกเขา ลีโอโพลต์เป็นคนที่นำ ซึ่งนั่นหมายถึง พวกเขาเป็นศัตรูที่เก่งของแท้ เดาว่าผมจะไปสนับสนุนเขา

「ทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บหรือเสียอาวุธไป ถอย ที่เหลือตามชั้นมา!」

「พ่อจะทำมันเหรอ?」

นั่นใช่แล้ว

ผมเล็งไปที่ทหารพวกเดียวกันที่ถูกต้อนจนมุมโดยประมาณ 1000 คนที่สร้างจากกล่องเหล็กที่เรียกกันบ่อยๆแปดกลุ่ม และพุ่งเข้าตีจากด้านข้าง ลูกธนูถูกยิงออกไปอย่างต่อเนื่อง แต่พวกมันทั้งหมดถูกกัน

「ลูกธนูมันจะไม่ได้ผล แต่พวกเค้าจะสู้กับหอกปายังไง!?」

มันเป็นบางอย่างที่ผมหยิบมาจากศัตรูก่อนหน้า

「นั่นมันหอกสำหรับขี่ม้าแทง……ไม่ใช่หอกปา」

ผมเมินคำพึมพำของซีเลีย และพุ่งหอกปาไปด้วยกำลังทั้งหมดไปที่ด้านข้างที่ป้องกันอยู่ หอกจะไม่ถูกหยุดด้วยโล่…… และด้วยเสียงแคล๊ง โล่และทหารข้างหลังกระเด็นไปที่ขบวนแถวของเขา อย่างที่ผมคิด พลังของหอกปาันแรงกว่าลูกธนู

「เหมือนที่หนูพูด มันแค่หอก…… มันไม่ใช่บางอย่างที่คนปรกติจะโยน……」

รูถูกเติมเต็มด้วยทหารคนอื่นทันที แต่ผมพุ่งเข้าตีไม่ว่ายังไง เพราะผมจะใช้หอกของผมเองขยี้พวกเขาจากตอนนี้

「กย้าาา!」「โดว้าา!」「นนนุอ้า」

ทหารสามคนที่ถือโล่บินไปไกลข้างหลัง และผมเห็นข้างในขบวนแถวผ่านรูใหญ่ที่เปิดขึ้น โล่ใหญ่ที่ทหารใช้ซ่อนแถวของทหารหลายแถวในบริเวณด้านหน้าและด้านข้าง และมีนักธนูและพลหอกอยู่ที่นั่นที่นี่ด้วย ไม่ต้องสงสัยว่าพวกเขาเติมเต็มรูได้อย่างรวดเร็ว

มันต้องเหนือความคาดหวังของพวกเขาที่จะมีทหารสามคนกระเด็นไกลข้างหลัง จนคนที่อยู่ข้างหลังติดรากแหไปด้วย เพราะมันช้สไปที่จะเติมเต็มรูด้วยทหารที่มาแทน นี่เป็นโอกาสที่ดี

ผมนำชวาร์ตและตัวดำใหญ่ของเขาไปที่นั่นและปัดทหารไปด้วยหอกของผม ซีเลียและลูกน้องของเธอตามผมมาและพุ่งเข้าไปที่รู ทำให้รูเปิดกว้างขึ้น

อย่างไรก็ตาม ศัตรูยื่นหอกออกมาอย่างสิ้นหวังเพื่ออต่อต้าน พวกเขาหลายคนทำให้ชวาร์ซได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าศัตรูไม่ได้มีพลังมากหลังการแทง และแผลของชวาร์ซไม่จริงจังมาก มันรู้สึกเหมือนผมได้ยินเขากรีดร้องในความเจ็บปวดตัวที่ใหญ่ของชวาร์ซเป็นเป้าที่สมบูรณ์แบบ

「เดี๋ยว-!? เอเกอร์-ซามะ!?」

ผมกระโดดลงจากชวาร์ซ และลงพื้นตรงกลางของศัตรู สร้างกำลังก่อนจะเหวี่ยงหอกด้วยกำลังทั้งหมดของผม มันเป็นการโจมตีเเดียวที่มีทั้งหมดของกำลังผมอยู่ข้างหลังมัน

「ฮฮฮิ้อี้!」

ด้วยเสียงของเหล็กถูกขยี้ ศัตรูบินไปหาซีเลีย ทำให้เธอกรีดร้อง ดี ไม่มีศัตรูที่ยังมีชีวิตอยู่ในระยะของหอกอีกแล้ว

「เก่ะะะ!!」

「เค้าส่งคนสิบคนบินไป!?」

「เป็นไปไม่ไดดด้……」

「สัตว์ประหลาด!」

ผมตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อศัตรูเริ่มชมผม

「กกกุโออ้อ้าา!」

ผมเหวี่ยงหอกมากขึ้น ขณะที่ผมคำรามเหมือนสัตว์ป่า จับหอกอีกเล่มที่ศัตรูทิ้งด้วยอีกมือ และแทงศัตรูซ้ายและขวาโดยใช้อะไรก็ตามที่ผมหยิบได้ ผมถอนหายใจขณะที่ผคิดกับตัวเอง ว่ามันเป็นบางอย่างที่จะออกมาเหมือนผมระเบิดการน้ำแตก

「อุว้าาาาา!」

「เค้าไม่ใช่มนุษย์!」

「บางคนหยุดเค้า!!」

ศัตรูที่เข้าหาเสียแขนขาไป และคนที่โชคไม่ดีเสียหัวไป ขบวนแถวที่เป็นกล่องเหล็กครั้งหนึ่ง พังทลายไปอย่างสมบูรณ์ และมันดูเหมือนถูกขยี้และะงอแทนที่จะมีรูอยู่ในมัน แม้แต่ทหารม้าหนักยังอยู่บนเท้าและสู้อย่างสิ้นหวัง

และจากนั้น ในท้ายที่สุด มีเสียงแคล๊งใหญ่ โล่ใหญ่ในบริเวณถูกโยนไป และขบวนแถวศัตรูพังทลาย ทหารเริ่มวิ่งหนี

「พวกเค้าทรุดแล้ว ขยี้พวกเค้า!」

หลังจากที่พังทลาย ทหารราบเกราะหนักมันไม่ใช่อะไรนอกจากเต่าที่เชื่องช้า ทหารม้าธนูไล่ตามและทหารม้าหนักพยายามกลับขึ้นหลังม้าและนำมันออกไปหลังจากนั้น

「พ่อทำมันได้! พ่อขยี้ขบวนแถวศัตรู!」

ซีเลียดูเหมือนจะมีความสุข แต่นั่นในที่สุดก็จบกล่องเดียวเธอก็ค่อนข้างเหนื่อยและทหารคนอื่นรอบๆผมพักพิงไหล่กันระหว่างที่มองท้องฟ้า และหายใจแรง มันจะเป็นไปไม่ได้ทีจะกำจัดอีกเจ็ดกล่องในแบบเดียวกัน

————————————————————

หลังจากที่นำทหารม้าหนักกลับไปที่ฐาน เราไม่มีเวลาที่จะจิบน้ำหรือพักหายใจ

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ได้โปรดออกไปอีกครั้ง」

「……ทำไม?」

ทำไมผมต้องรับคำสั่งจากลีโอโพลต์

「ผมสร้างช่องเปิดข้างหน้าคู่ต่อสู้ได้ ผมต้องมีกำลังตีฝ่า」

「บอกชั้นว่าจะสร้างช่องเปิดยังไง」

อย่างที่คาด ผมเหนื่อย ถ้ามันเป็นเหตุผลสุ่มๆ งั้นผมอยากจะพักซักหน่อย

「ศัตรูถูดดันโดยทีมเรา เกือบจะถูกดันไปสู่แม่น้ำแล้ว」

มากขนาดนี้มันชัดเจน แทนที่จะอย่างนั้น ไม่ใช่เราต้อนพวกเขาจนมมุมเหรอ? นอกจากนี้ แม้ว่าเราจะล่อพวกเขาาไปที่แม่น้ำ มันเป็นแม่น้ำตื้นๆที่ไหลเบาๆ ผมจินตนาการไม่ได้ว่ามันสามารถจะทำให้ศัตรูพังทลาย

「จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราอ้อมไปที่ข้างศัตรูละดันพวกเค้าไปที่แม่น้ำ?」

「ศัตรูจะแค่เปลี่ยนทิศเพื่อมาจัดการกับเรา」

ไมม่ว่าจะหัวแข็งแค่ไหน การเปลี่ยนทิศทางมันไม่ได้ยากมากขนาดที่มันจะเป็นการเคลื่อนไหวที่โง่เขลา

「มันดูเหมือนพวกเค้าจะก้าวเดินด้วยเสียงฆ้อง แต่บริเวณรอบแม่น้ำมันไม่เสมอกันและที่เหยียบมันแปลก ถ้ามันที่จังหวะการเดินเดิม แถวของเขาจะถูกขยี้」

ลีโอโพลต์มีสีหน้าที่จริงจัง

「ถ้าเราเอาเครื่องกระแทกประตูไว้ที่นั่น…… ขออภัย ถ้าลอร์ดฮาร์ดเลตต์จะได้โปรดพุ่งเข้าตีและสร้างช่องเปิด」

「เฮ้…… นายเพิ่งพูดแก้เมื่อกี้นี้ ไม่ใช่เหรอ」

「ผมภาวนาสำหรับโชคดีของคุณ」

กองทัพของศัตรูขบวนแถวเจ็ดกล่องเรียงกัน และเริ่มเข้าหาแม่น้ำอย่างช้าๆ ผมคิดว่าเราเพิ่งดันพวกเขาแต่เขาเล็งเพื่อสิ่งนี้เหรอ?

「เราทำสำเร็จในการดันพวกเค้ากลับไป แต่มันจะไม่เป็นการโจมตีตัดสินกับพวกเค้า」

น่าประทับใจ ผมจะยกโทษให้การทำร้ายทางคำพูดของเขา

—————————————————————

ธนูไฟสีน้ำเงินถูกปล่อยจากฐานทั้งหมดทีเดียว รับนั่นมาเป็นสัญญานหน่วยที่ทำการต่อสู้จนถึงตอนนี้ถอย อ้อมไปทางขวาและไปที่ด้านข้าง

「ฮึ่ม! คิดว่าจะให้อ้อมเราตอนนี้เรอะ? ทุกหน่วยย้างไปทางซ้าย ยืดครองแนวหน้าทั้งหมดและดันพวกเค้าออกไป!」

ผู้บัญชาการศัตรูตะโกน และกล่องเหล็กเปลี่ยนทิศทางอย่างมีทักษะนพริบตา เสียงฆ้องดังก้องด้วยความเร็วมากกว่าปรกติ ดูเหมือนจะเร่งทหาร

กองทัพมกราโด ที่พยายามจะตามติดพวกเขาเขาที่ข้างแม่น้ำ ทำให้แถวมันพังทลายๆอย่างช้าๆแต่แน่นอน ฝั่งซ้ายมันเร็วเหมือนปรกติ แต่ฝั่งขวาเริ่มหล่นไปข้างหลังอย่างช้าๆ

「ทำอะไรอยู่?! เทียบการก้าวเท้าของเราซี่!」

ผู้บัญชาการตะโกนอย่างโกรธเคืองแต่ช่องเปิดยังไม่ปิด

「จึ-! ที่เหยียบของเรา-!」

เมื่อตอนที่คำสั่งเพื่อแก้รูปแบบถูกสั่งออกไป ลูกธนูที่ถูกปล่อยโดยทหารม้าธนูตกลงไปเป็นห่าฝน และมันไปหาศัตรูทางขวาที่ช้า พวกเขาป้องกันด้วยโล่และเลี่ยงความเสียหายใหญ่ แต่ความตกใจจากการรับลูกธนูทำให้การเดินทัพหลุดจังหวะเดียวกันเข้าไปอีก

「นำจังหวะกลับมา! หยุดก้าวเร็วๆ!」

ระยะของฆ้องช้าลง แต่แม้ว่าทั้งหน่วยเปลี่ยนการเคลื่อนไหว พวกเขาไม่สร้างความต่างในการก้าวเดิน ในที่สุด รอยแตกก็ถูกสร้างขึ้นในกำแพงแห่งเหล็ก และมองเห็นข้างในกล่องได้

「หยุด! จัดแถวให้เหมือนเดิม……」

ผมไม่มีเจตนาจะอนุญาติเรื่องนั้น พวกเขาเขาหันมา แต่ตกลงไปที่สถานการณ์เดียวกันกับคนอื่นทุกคน พวกเขาชนกันเอง

「เราจะไปด้วย」

「ค่ะ!」

「ปีปี้ไปด้วย!」

ผมทิ้งหอกไว้ข้างหลังและชักแอ่งคู่ออกมา พุ่งเข้าตีใส่ศัตรูด้วยเท้า ผมฟันผ่านพวกเขาสองคนด้วยกันกับโล่ ขยี้หัวของอีกคนด้วยมือเปล่า และขโมยโล่ โล่ใหญ่มันหนักประมาณ 10 กิโล แต่ผมยังถือมันด้วยมือซ้ายได้

ผมกันหอกที่เข้ามาด้วยโล่ กระแทกตัวผมใส่เขา หักหอกของเขาและทำเขากระเด็นไปข้างหลัง เทคนิคแบบนี้มันอาจจะใช้สำหรับการเล่นวิชาดาบ* ผมเตะศัตรูที่มาหาผมจากทางขวา และกระแทกศัตรูที่ล้มด้วบมุมของโล่เพื่อจบเขา แต่เทคนิคพวกนี้มันน่าจะยังไม่มีตัวตนอยู่

TLN: ไตอาตาริ ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวของเคนโดที่แปลตรงตัวคือการ ตี (อาตารุ) ด้วยตัว (ไต) มันเป็นการเคลื่อนไหวกระแทกเพื่อทำลายคามาเอะ (ท่ายืน) และนั่นหมายถึงการป้องกันของศัตรู

「คนป่าเถื่อน! คนป่าเถื่อนมาแล้ว!」

「ไม่ มันเป็นออร์ค!」

ช่างเป็นคนทีหยาบคาย ผมจะฆ่าพวกเขา ลมพัดกลิ่นคาวเลือดมาขณะที่ผมฟันศัตรูส่วนใหญ่ตายในการฟันทีเดียว ทำให้ขบวนแถวของพวกเขาเละเทะมากเท่าที่เป็นไปได้ ในท้ายที่สุด ขบวนแถวของศัตรูพังทหายและพังทลาย จนกว่ามันจะไม่เป็นกล่องอีกต่อไป พวกของเราเลยเริ่มถอย

「เราถูกช่วยเหรอ?」

「ซ่อมแถวของเราเถอะ……」

ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปแล้ว

จำนวนลูกธนูที่นับไม่ถ้วนลงมาเป็นห่าฝนใส่หัวของทหารที่เสียการปกป้องจากโล่ไป ทำให้พวกเขาล้มอย่างน่าขัน ผมเผชิญหน้ากับผู้บัญชาการของศัตรู ที่ยังพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะทำให้คนอื่นใจเย็น และเขวี้ยงโล่ที่ขมขื่นและทรุดโทรมไปใส่เขา มันฝ่าอากาศและโดนเป้าหมายอย่างสวยงาม นั่นนเป็นกลไกสุดท้ายที่ทำให้ขบวนแถวของเขาพังทลายโดยสิ้นเชิิง แและทหารเริ่มหนีเอาชีวิตรอด

ขบวนแถวอื่นดูเหมือนจะได้รับอิทธิพลเล็กน้อยจากความจริงที่ว่าผมอาละวาด และผลของมัน เมื่อศัตรูที่ทรุดไปสร้างขบวนแถวใหม่ไม่ได้ และเริ่มพังทลายตามๆกัน ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มหนี และชัยชนะของเราไม่มีอะไรนอกจากจะยืนยันแล้ว

「ส่งเสียงตะโกนแห่งชัยชนะ」

「「「อุโอออออ้–!!」」」

「โอ้- คย้าา—-!!」

ผมแค่ระงับความรู้สึกอัดอั้นไว้ไม่ได้และแค่แหย่นิ้วลึกเข้าไปในอวัยวะเพศของซีเลีย ขอโทษ แต่ผมจะหลงใหลกับเธอมากๆคืนนี้

หลายทีมไล่ตามกองทัพมากราโดที่หนีไปอย่างรุนแรง ผมจะไม่หยุดพวกเขา แต่ทั้งทีมของผมจะไม่ไป เพราะทั้งหมดความสำคัญสูงคือปกป้องโรเลล

「ยังไงซะ ชั้นอยากจะกลับไปพร้อมชัยชนะ แต่ยังมีสิ่งต่างๆที่ต้องทำ」

「ใช่มันยังเหลืออยู่บ้าง」

ลีโอโพลต์และผมมีความคิดเห็นที่ตรงกัน ตาของลูน่าและอิริจิน่าก็เป็นประกายด้วย

พวกเขามองไปทางองครักษ์จักรวรรดิที่ถูกกำจัดไปตั้งแต่แรกเริ่มของการต่อสู้ พวกเขาวิ่งในความสับสน และมุ่งหน้าไปทางเหนือ สู่โรเลล

「แม้ว่าเราเหนื่อย ทหารม้าธนูอย่างพวกเรายังมีอะไรที่ต้องทำ」

ผลมันถูกตัดสินแ้ว มีลูกธนูอยู่เยอะที่เมืองด้วย ดังนั้นเราไม่ต้องเก็บออม

「นายทำอะไรตามต้องการกับอุปกรณ์ที่ขโมยมาจากองครักษ์จักรวรรดิได้เลย」

ตาของทหารที่เหนื่อยเปลี่ยนไปทันที ทุกคนรู้ว่า อย่างน้อย องครักษ์จักรวรรดิมีอุปกรณ์ที่ดีที่สุดที่เงินซื้อได้

「อย่ายั้งมือ……กวาดล้างพวกเค้า!!」

ทหารม้าและทหารราบผสมกันและพุ่งเข้าตีไปข้างใน

ทหารพวกเขาเราส่งเสียงตะโกนแห่งชัยชนะ เพิ่มกำลังใจของตัวเอง

ซากของศัตรูที่ถูกกำจัด

มันเป็นเหมือนกันกับการตัดสินผู้ชนะก่อนทหารม้าธนูจะใช้ลูกธนูของเขาเพื่อฉีกศัตรูเป็นชิ้นๆ

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

กองทัพออกเดินทางไปรบของมากราโด เทรีย

「ผู้บัญชาการสูงสุด! ได้โปรดปลอดภัย!」

หนึ่งในผู้บัญชาการที่ล้มไปที่พื้นทำการทำความเคารพ ก่อนจะล้มไป เขาถูกยิงที่ท้องโดยลูกธนู และเดินต่อไปอีกไม่ได้แล้ว มันไม่มีใครที่มีแรงเหลือที่จะแบกคนระหว่างที่เดินไปข้างหน้า ชาย เป็นลูกน้องที่พึ่งพาได้จากรุ่นพ่อของแรดกัลฟ์

ทหารโยนโล่ทิ้ง และเปิดเผยชุดเกราะเหล็ก และอย่างสุดท้ายแม้แต่ดาบของเขา ก่อนจะวิ่ง ศัตรูประกอบไปด้วยทหารม้า และถ้าพวกเขาไล่ตามมา พวกเขาจะตามทันทันที ไม่มีชากกองทัพคนไหนที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

「……」

แรดกัลฟ์พูดไม่ได้ซักคำ มันจะไร้ความหมายที่จะเสียลมหายใจโดยเปล่าประโยชน์กับการคุยสบายๆ เขาต้องกลับไปที่เรือ และกลับไปที่บ้านเกิดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

「ผู้บัญชาการสูงสุด ปลอดภัยนะครับ!」

หนึ่งในอัศวินหันไปและเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไล่ตามมาด้วยดาบของเขา เขาถูกยิงโดยปืนธนูอย่างรวดเร็ว เขาเป็นคนที่มอบดาบให้แรดกัลฟ์เป็นของขวัญวันแต่งงาน

คำพูดที่จะให้หันกลับไปและต่อต้านมาถึงคอเขา แตต่มันติดอยู่ในปากของเขา ประสบการณ์ที่อุดมสมบูรณ์ของเขาพวกเขาว่าแม้ว่าเขาจะดิ้นรนที่นี่ ทางเลือกเดียวคือถูกกวาดล้าง เขาทำได้แค่กัดริมฝีปาก และวิ่งหนีสำหรับตอนนี้

ในท้ายที่สุดมันก็ค่อนข้างอยู่ข้างหลังเขา โกลโดเนียหยุดไล่ตามและจากไป การถอยของพวกเขาถูกวางแผนไว้แล้ว และมันจะไม่มีคนตามไป ไม่มีใครจะไล่ตามพวกเขาหลังจากพวกเขาสร้างระยะไกลจากโรเลล

「รวมมทุกคน……เรทั้งหมดจะถอยทัพ」

เสียงที่กล้าหาญชองชายตอนนี้เป็นเสียงเรียบๆ ทหารก็รวมกันและเซไปเซมาอย่างไม่มั่นคงดั่งพวกเขาทั้งหมดเปลือยกาย

「ชั้นถูกเอาชนะ…… อย่างทั่วถึง……การพ่ายแพ้แบบนี้……」

มีผู้บัญชาการหลายคนที่หายตัวไปจากคนที่รวมกันอยู่ เมื่อนับคร่าวๆ มมันมีไม่ถึง 3 000 ของทหารทั้งหมด 10 000 คนเหลืออยู่

เขาไม่ได้สู้อย่างขี้ขลาดเลยซักนิด เค้าสู้กับพวกศัตรูตรงๆ และถึงตายและถูกกำจัด แต่หัวใจของแรดกัลฟ์ยังไม่สงบ ลูกน้องที่เขารู้จักมาหลายปี อัศวินที่เขาดูแลตั้งแต่พวกเขายังเล็ก – พวกเขาหลายคนได้ล้มลงที่พื้นที่นี่

เขาชักดาบของเขาจนในที่สุดมันชี้ขึ้นไปในอากาศ

「โอ้พระเจ้าแห่งสงคราม โปรดเป็นพยาน! ผมจะสู้กับเขาใหม่และเอาชนะเค้า! ผมสาบานด้วยชีวิตของผม!!」

หน้าที่ไหม้แดดดูน่ากลัวสำหรับลูกน้องของเขา และพวกเขาเริ่มร้องไห้ ที่พวกเขารั้งไว้อยู่

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม

หน่วยของลูกน้อง: 9400

ทหารราบ: 2000, ทหารม้า: 1300, นักธนู: 700, ช่างศึก: 200, ทหารม้าธนู: 5200

ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วย, กัปตันผู้คุ้มกัน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู, ปีปี้ (มาสคอต)

ตำแหน่งปัจจุบัน: โรเลล

ความสำเร็จ:

กวาดล้างกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก (ยอมแพ้), ยึดครองโรเลล, กำจัดกองทัพมากราโด, ทำลายกองทัพจักรวรรดิของเทรีย

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย