ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END - บทที่ 323 : จูบของใคร(2)

บทที่ 323 : จูบของใคร(2)

โรเอลตกตะลึงกับการกระทำโดยกะทันหันของราชินีแม่มด

สมกับเป็นแม่มดผู้ลึกลับ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่สามารถอ่านการกระทำของอาร์เทเชียได้อย่างสมบูรณ์ เด็กหนุ่มไม่คิดเลยว่าเขาจะถูก ‘จู่โจม’ ในรูปแบบนี้

เธอกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่ ?

นี่เป็นกับดักกลเสน่ห์อะไรรึเปล่า ? เธอไม่จำเป็นจะต้องทำแบบนี้ก็ได้นี่นา… อ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ! นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !

“!”

ไม่ทันที่โรเอลจะได้ตั้งตัว อาร์เทเชียก็แหกการป้องกันที่ริมฝีปากของเขาและบุกเข้าไปในอาณาเขตส่วนตัวของเด็กหนุ่ม ทำให้จิตใจอันวุ่นวายของเขาร้อนรน ส่งผลให้ใบหน้าของเขาแดงก่ำอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าอาร์เทเชียจะเรียกเขาว่า ‘วีรบุรุษของข้า’ บ่อย ๆ แต่เธอก็ไม่ใช่องค์หญิงที่อ่อนแอ และโรเอลเองก็ไม่ใช่อัศวิน ไม่มีความรักใด ๆ ระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ดังนั้นโรเอลจึงคิดว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่าการแกล้งอันร้ายกาจจากเธอ

โรเอลยังคงระวังตัวโดยคิดว่าอาร์เทเชียอาจจะใช้โอกาสนี้เพื่อร่ายคาถาเวทย์ใส่เขา แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะกล้าทำอะไรแบบนี้ !

เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งอกเล็กน้อยที่ไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้น เขาจึงรีบผลักเธอออกไป และกำลังจะดุด่าเธอต่อ ว่าเล่นอะไรไร้สาระ แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเปลี่ยนไปแล้ว

เธอไม่ใช่แม่มดผมขาวลึกลับอีกต่อไป แต่กลายเป็นเด็กสาวผมดำที่มีแก้มแดงก่ำและหายใจถี่ ดวงตาของเธอเปล่งประกายอย่างมึนเมาราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์

แม้จะถูกผลักออกไป แต่ลิเลียนก็ต้องการที่จะเข้าใกล้โรเอลตามสัญชาตญาณเพื่อกอดเขา ก่อนจะสะดุ้งตื่นทันทีด้วยเสียงเรียกของอีกฝ่าย

“รุ่นพี่ ?”

“!”

การสั่นสะท้านแล่นไปทั่วร่างของลิเลียน ทันทีที่ได้ยินเสียงของโรเอลดวงตาของเธอเบิกกว้าง ราวกับเพิ่งหลุดออกจากความฝัน เมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งที่ตนเองกำลังจะทำ เธอก็เริ่มสั่นไปทั้งตัว

“ไม่นะ โรเอล มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉัน…”

เมื่อตระหนักได้ว่าการครอบงำของราชินีแม่มดได้สิ้นสุดลงแล้ว ลิเลียนผู้ตื่นตระหนกก็พยายามอธิบายตัวเอง แต่ก็จบลงด้วยคำพูดที่สะดุดไปมา ยิ่งไปกว่านั้นโรเอลเองก็ไม่สามารถเข้าใจเธอได้ เนื่องจากคนที่พยายามจะกอดเขาก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะเป็นตัวลิเลียนเองมากกว่า

ด้วยความคิดอันเฉียบแหลมของเจ้า ทำไมเจ้าไม่ลองเดาล่ะว่าเป็นใคร ?

จู่ ๆ โรเอลก็นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของราชินีแม่มด และในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงสิ่งที่เธอบอกว่าเกม อย่างไรก็ตามมันยิ่งทำให้จิตใจของเขาตกอยู่ในความโกลาหลมากขึ้น

จากการเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้ของรุ่นพี่ เธอน่าจะเป็นคนที่จูบเราก่อนหน้านี้ใช่ไหม ? ไม่ นั่นไม่ถูกต้อง เทคนิคการจูบของรุ่นพี่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ดังนั้นไม่น่าจะทำอะไรแบบนั้นได้ นี่น่าจะเป็นแค่การเล่นตลกของอาร์เทเชีย ? หรืออาจจะเป็นไปได้ไหมทั้งคู่ ?

คำถามที่มีมากเกินไปทำให้โรเอลปวดหัว แต่ก่อนที่เขาจะหาคำตอบได้ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงไอแบบจงใจแต่กระอักกระอ่วนอยู่ไม่ไกลนัก

“แค่ก แค่ก”

ภายใต้ดวงอาทิตย์ขึ้น บรรพบุรุษของพวกเขากำลังจ้องมองมาที่ทั้งคู่ พร้อมกับแอนโตนิโอ ทำให้ร่างกายของโรเอลและลิเลียน แข็งทื่อเมื่อถูกจับได้ในสถานการณ์อันน่าอับอายเช่นนี้ แต่ในที่สุดความอึดอัดก็หายไปเมื่อโรเอลหวนนึกถึงระบบของเขา

“ใช่ เวลานับถอยหลังล่ะ !”

โรเอลประสบความสำเร็จในการเอาชนะอุปสรรคและทำพันธสัญญากับอาร์เทเชีย ซึ่งหมายความว่าสถานะผู้เฝ้ามองนี้กำลังจะสิ้นสุดลง อย่างไรก็ตามยังมีคำถามมากมายที่เขายังไม่ได้ถาม

【เวลานับถอยหลังสู่จุดสิ้นสุดของสถานะผู้เฝ้ามอง : 8 นาที 45 วินาที】

เวลาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเพราะมีพวกเราอยู่ด้วยกันสองคนงั้นเหรอ ? แสดงว่าระบบก็ยังมีความเท่าเทียมอยู่บ้างสินะ

โรเอลถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขามีเวลานานกว่าที่คาดเอาไว้ และแน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมเสียเวลาอันมีค่านี้ไปอย่างเปล่าประโยชน์

“คุณแอนโตนิโอ ผมอยากคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวสักครู่ครับ ! มากับผมหน่อย !”

“หืม ?”

โรเอลรีบดึงชายหนุ่มผู้เหนื่อยล้าไปด้านหนึ่งของซากปรักหักพังและเริ่มการสนทนา

แอสทริดกะพริบตาด้วยความสับสนในความใกล้ชิดกันอย่างกะทันหันระหว่างชายทั้งสอง ร่างจริงของเธอยังคงอยู่ในมิติห้วงความฝัน และร่างจำแลงที่เธอใช้อยู่ในขณะนี้เองก็ไม่ได้มีพลังมากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถดักฟังการสนทนาของพวกเขาได้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมันมากเท่าไหร่เช่นกัน

เธอไม่ได้สนใจคำพูดของพวกผู้ชายเท่าไหร่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และตอนนี้ก็มีสมาชิกในครอบครัวอีกคนที่สำคัญกว่าโรเอลมาก

แอสทริดหันมองไปทางลิเลียนซึ่งยังคงหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นจึงเดินเข้าไปที่ด้านข้างของลิเลียน และเริ่มถามว่าเด็กสาวรู้สึกอย่างไร

ขณะเดียวกันโรเอลก็กำลังเรียกร้องขอความลับส่วนตัวจากแอนโตนิโอ

“หืม ? เจ้าต้องการให้ข้าเปิดเผยความลับ ซึ่งจะทำให้ข้าเข้าใจได้ในทันทีว่าพวกเราสนิทกันงั้นเหรอ ?”

“ใช่ครับ มันสำคัญมากสำหรับผม มันควรจะเป็นสิ่งที่มีเพียงแค่คุณเท่านั้นที่รู้ และคุณจะไม่มีทางบอกใครแน่ นอกจากคนที่คุณไว้วางใจมากที่สุด”

โรเอลบอกอาจารย์ใหญ่ในอนาคตของเขาอย่างใจจดใจจ่อ

แอนโตนิโอเห็นได้ถึงความเร่งด่วนในสายตาของเด็กหนุ่ม ดังนั้นเขาจึงรีบดำดิ่งลงไปในห้วงความคิดลึก ๆ

โรเอลตอนนี้กำลังเร่งรีบ

จากปฏิสัมพันธ์ของเขากับแอนโตนิโอจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่สบายใจต่อตระกูลแอสคาร์ดที่ไม่ได้แวะมาเยี่ยมแอสตริดตลอดหลายปีที่ผ่านมา ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเพียงลำพัง แต่ในสถานะผู้เฝ้ามองนี้ ความแค้นดังกล่าวได้รับการแก้ไข เนื่องจากการมาถึงของเขาและลิเลียน อย่างไรก็ตามแอนโตนิโอตัวจริงไม่น่าจะเป็นแบบเดียวกัน

แอนโตนิโอไม่ได้เปิดเผยข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับ ‘นักวิชาการ’ ให้กับโรเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นมันคงไร้เดียงสาเกินไปที่โรเอลจะคิดว่าเขาเป็นข้อยกเว้น

แน่นอนว่าโรเอลไม่สามารถปล่อยมือจากแอนโตนิโอไปได้ เพราะเขาเป็นสมาชิกเพียงคนเดียวที่ยังเหลือรอดของสมัชชานักปราชญ์พลบค่ำที่โรเอลรู้จักในโลกแห่งความเป็นจริง ทำให้เขาเป็นแหล่งข้อมูลอันล้ำค่า นอกจากนี้ความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับมหาอำนาจของมนุษยชาติที่เป็นที่เคารพนับถือเองก็ดูจะไม่ใช่เรื่องอันตรายอะไร

ภายใต้ความตั้งใจของโรเอล แอนโตนิโอก็นึกได้ถึงอะไรบางอย่างได้ เขาแอบมองหญิงสาวผู้มีดวงตาสีรุ้งที่อยู่ไม่ไกลนักก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าเขินอาย

“มีความลับอย่างหนึ่งที่ข้าไม่เคยบอกใครมาก่อน… อันที่จริง ข…ข้ารักท่านแอสทริด”

“…”

เอาจริงสิ…. นี่เขาคิดว่านั่นเป็นความลับเหรอ ?!

แอนโตนิโอเปิดเผยความรู้สึกที่เขาเก็บไว้ในใจมานานหลายปี โดยคิดว่าไม่น่าจะมีอันตรายอะไรหากเขาจะบอกสมาชิกในครอบครัวอันเป็นที่รักของแอสตริด อย่างไรก็ตามสีหน้าของโรเอลกลับทำให้เขาประหลาดใจ

“เอ่อ จะว่ายังไงดี ? มีอะไร… ที่เจาะจงกว่านี้อีกไหมครับ ?”

“อา ? แค่นั้นยังไม่พอหรือ ?”

“… จะดีกว่านี้มากถ้ามันเป็นอะไรที่เจาะจงมากกว่านี้น่ะครับ”

“ถ้าอย่างนั้น… เมื่อสิบปีที่แล้ว ท่านแอสตริดได้มอบถุงมือให้กับข้าในวันเกิดปีที่สิบหก เรื่องนี้พอใช้ได้รึเปล่า ?”

“ใช่แล้ว อันนั้นแหละครับ !”

ในที่สุดเมื่อได้ข้อมูลความลับที่เชื่อถือได้ โรเอลก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ขณะเดียวกันลิเลียนก็กำลังรู้สึกงุนงงกับความกังวลที่อธิบายไม่ได้ที่แอสตริดแสดงต่อเธอ

“ลิเลียน เจ้าคงจะลำบากที่จะเดินไปรอบ ๆ หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เจ้าเจ็บรึเปล่า ?”

“ขอบคุณสำหรับความกังวลของคุณ ฉันหายดีแล้วค่ะ”

“ดีแล้ว บอกตามตรง ข้าคัดค้านแผนการของโรเอลอย่างรุนแรง เขากล้าละทิ้งภรรยาที่ตั้งครรภ์แล้วเดินทัพเข้าสู่สนามรบได้อย่างไรกัน ? เห้อ โล่งใจจริง ๆ ที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี”

“ค่ะ มันเป็น… หือ ?”

ภายใต้แสงแดดอันอบอุ่นของแสงแดดยามเช้า ลิเลียนจ้องมองแอสตริดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง