ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END - บทที่ 521: การหาคู่ครองเป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ (1)

ณ ชายป่า พื้นดินแตกเป็นเสี่ยงๆ ต้นไม้ล้มระเนระนาด ทุกอย่าง ถูกถล่มเละเทะไปหมดจากผลพวงของการต่อสู้ระหว่างทั้งสอง และมี รอยแตกที่แผ่ขยายออกไปหลายพันกิโลเมตร แต่ที่ใจกลางของการ ระเบิด โรเอลที่ฟังคําพูดของชายชราผมขาว…อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

ผ่านการทดสอบ? หมายความว่ายังไง?

จะบอกว่านี่คือการทดสอบงั้นเหรอ? ไม่จริงน่า ไม่มีทางชัดๆ ตระกูลไซส์กับตระกูลแอสคาร์ดไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยไม่ใช่รึ ไง?

นี่คือสิ่งที่โรเอลซึ่งดูแลกิจการของตระกูลแอสคาร์ดมาเป็น เวลานานมั่นใจอย่างถึงที่สุด นอกจากนี้ทั้งสองตระกูลเองก็อยู่ต่าง อาณาจักรกัน แล้วทําไมวีรบุรุษผู้แข็งแกร่งเลื่องชื่อเมื่อหลายร้อยปีก่อน ถึงคิดจะมาทดสอบเขากัน?

เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อหลายร้อยปีก่อน?

จู่ๆ โรเอลที่กําลังขมวดคิ้วก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย นึกถึงเบาะแสอะไร บางอย่างได้ ทันใดนั้นราวกับว่ารู้ถึงสิ่งที่เด็กหนุ่มกําลังคิด ชายชราก็พูด ออกมาอีกครั้ง

“ดูเหมือนว่าเจ้าพอจะเดาได้แล้วสินะ ใช่แล้ว อย่างที่เจ้าคิดนั่น แหละ โร แอสคาร์ดคือเหตุผลเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ ข้าไม่ได้พูดชื่อ ของเขามานานเกือบร้อยปีแล้ว ช่างน่าคิดถึงจริงๆ”

“…”

เลย์ตันพูดพลางจ้องมองไปที่โรเอล ราวกับต้องการเห็นเงาของใคร บางคนจากเด็กหนุ่ม ทว่าโรเอลนั้นไม่ได้ยอมรับคําอธิบายอย่าง กะทันหันของอีกฝ่ายในทันที เพียงแต่หรี่ตาลงด้วยความสงสัย

ก็จริงอยู่ที่โร แอสคาร์ดมีชีวิตอยู่ในยุคของเลย์ตัน แต่ชื่อเสียงของ โรนั้นโด่งดังมากจนไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ใครก็ตามจะรู้จักเขา นอกจากนี้เขาก็ได้หายสาบสูญไปนานแล้ว ทําให้ไม่สามารถยืนยันได้ว่า คนที่รู้จักโรนั้นเป็นมิตรหรือศัตรู

ภายใต้การควบคุมของโรเอล สายลมสีเหลืองอ่อนแผ่ขยายออกไป ล้อมรอบชายชรา แม้ว่าเลย์ตันจะไม่ได้ชราภาพจนอ่อนแอ แต่พลัง ‘ผู้ กลืนกินกาลเวลา’ ก็น่าจะเป็นสิ่งที่คุกคามเขาได้

ไม่มีใครไม่กลัวความแก่ชรา โดยเฉพาะผู้สูงวัยที่มีอายุหลายร้อยปี เพราะฉะนั้นนี่น่าจะเป็นวิธีการรับมือที่ดีที่สุด

เห็นได้ชัดว่าโรเอลไม่ใช่คนที่จะปักใจเชื่อผู้อื่นได้ง่ายๆ โดยเฉพาะ เมื่อศัตรูในสนามรบ อย่างไรก็ตาม โรและบรรพบุรุษคนอื่นๆ ได้ทิ้ง

ข้อมูลเอาไว้ให้เขาน้อยมาก ดังนั้นหากที่อีกฝ่ายพูดเป็นความจริง เขาก็ อาจจะพลาดโอกาสสําคัญไปเลยก็ได้…

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โรเอลก็จ้องไปที่เลย์ตันแล้วพูดอย่างใจ เย็น

“ก็จริงอยู่ที่ว่า โร แอสคาร์ดเป็นบรรพบุรุษของฉัน แต่เขาเกี่ยว อะไรกับแกงั้นเหรอ เลย์ตัน?”

“ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสินะ? พูดตรงๆ พวกเราเป็นเพื่อน สนิทที่ไม่สามารถแสดงความสัมพันธ์ฉันท์มิตรออกมาได้”

“หมายความว่ายังไง?”

“เมื่อสองสามร้อยปีก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักรของพวก เราตึงเครียดกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มาก ในฐานะทายาทของขุนนางชั้นสูง ของทั้งสองอาณาจักร พวกเราย่อมไม่สามารถแสดงความสัมพันธ์ใน ฐานะสหายในที่สาธารณะได้ โชคดีที่พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน เลยมี โอกาสเจอกันบ่อยๆ ”

เลย์ตันพูดพลางหวนนึกถึงอดีต ซึ่งโรเอลก็ไม่ได้หวั่นไหวกับคําพูด เหล่านั้น เขามองเข้าไปในดวงตาของชายชราก่อนจะพูดต่อ

“เพื่อนสนิทงั้นเหรอ? แต่เมื่อกี้แกไม่ได้คิดจะออมมือด้วยซ�า ไหน จะสงครามครั้งนี้อีก คิดจะใช้โรเป็นเหตุผลอธิบายทุกอย่างงั้นเหรอ?”

“ไม่ๆ สงครามครั้งนี้เป็นเพียงแค่ข้อตกลงระหว่างตระกูลแอค เคอร์มันน์กับตระกูลไซส์ ข้าแค่ใช้โอกาสนี้เพื่อมาพบเจ้า ส่วนสาเหตุที่ ข้าไม่ออมมือกับเจ้านั้นง่ายมาก เพราะมันเป็นคําขอของโร”

แม้ว่าเด็กหนุ่มผมดําจะยังระแวงในตัวเขา แต่ชายชราผมขาวก็ ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร อันที่จริงเขาคิดไว้แล้วด้วยซ�าว่าเรื่องแบบนี้จะต้อง เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามโชคดีที่ตอนนี้โรเอลมีบางสิ่งที่เลย์ตันสามารถใช้ พิสูจน์คําพูดของตนเองได้อยู่กับตัว

“เจ้ามีแหวนกุหลาบดําไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็น่าจะได้พบ เขาในมิติลับแล้วใช่ไหม?”

“!”

เลย์ตันมองไปที่แหวนสีดําบนมือของโรเอลพร้อมกล่าวด้วย ความคิดถึง ซึ่งทันทีที่เด็กหนุ่มได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าของเขาก็คลาย ลงเล็กน้อย

แหวนกุหลาบดํา เป็นแหวนที่โรได้รับมาจากแอสตริด มันไม่ใช่ของ ที่คนทั่วๆ ไปจะเข้าใจถึงความสําคัญ น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีมันอยู่ โรได้

ซ่อนส่วนหนึ่งของจิตสํานึกเอาไว้ในวงแหวน รอวันที่ลูกหลานของเขา จะมารับช่วงต่อ ซึ่งเรื่องแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนนอกจะรู้ได้แน่ๆ

“ไม่ต้องแปลกใจไป ถ้าเจ้ายังไม่เชื่อใจข้า ข้าสามารถพิสูจน์โดย การบอกรูปแบบการโจมตีที่ร่างจําแลงของเขาใช้ได้ เพราะข้านี่แหละ คือคนที่ช่วยทดสอบร่างจําแลงของเขา”

ชายชราผมขาวถอนหายใจพลางนึกถึงการต่อสู้อันยากลําบากใน อดีต ก่อนจะพูดถึงรูปแบบการโจมตีของร่างจําแลงโรที่เป็นผู้พิทักษ์ แหวนอย่างแผ่วเบา หลังจากเทียบคําพูดของชายชรากับภายในความ ทรงจํา ในที่สุดโรเอลก็ยอมลดการระมัดระวังตัวลง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ ยังมีข้อสงสัยบางอย่างหลงเหลืออยู่

“เข้าใจแล้ว คุณเลย์ตัน ผมขอยอมรับว่าคุณมีความเกี่ยวข้องกับ บรรพบุรุษของผมจริงๆ แต่ที่ผมยังสงสัยก็คือ คําขอของโรคืออะไรกัน แน่ แล้วทําไมคุณถึงต้องใช้วิธีนี้ด้วย?”

โรเอลนั้นยังไม่ได้สลายพลังเวทของตนลง และถามคําถามที่สําคัญ ที่สุดออกไป ซึ่งเมื่อเลย์ตันได้ยินคําพูดของเด็กหนุ่ม ใบหน้าของชาย ชราก็จริงจังขึ้นเล็กน้อย

“มันง่ายมาก เพราะโรได้ฝากฝังบางอย่างในอาณาเขตของข้า และ ถ้าเจ้าอยากจะรับมันไป เจ้าก็ต้องแข็งแกร่งมากพอ มาตรฐานขั้นต�าก็

คือจะต้องทําให้ข้าบาดเจ็บได้ แต่ขืนพวกเราสู้ต่อไปล่ะก็ ข้าเกรงว่ามัน จะกลายเป็นการต่อสู้ที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน”

ชายชราผมขาวเลิกคิ้วและกล่าวขณะมองสายลมที่โหมกระหน�า อยู่รอบๆ ส่วนโรเอลก็ได้แต่พูดเงียบกริบต่อคําพูดนั้น เพราะแม้กระทั่ง ตอนนี้ เขาก็ไม่คิดว่าตนเองจะสามารถเอาชนะระดับแก่นแท้ 1 ได้ อย่างไรก็ตามถึงเขาจะแพ้ เลย์ตันเองก็ต้องได้รับความเสียหายกลับไป มากเช่นกัน

การที่โรฝากฝังของบางอย่างไว้กับเลย์ตันในเขตของจักรวรรดิออ สทีน เป็นพฤติกรรมที่โรเอลคาดไม่ถึง อันที่จริงหลังจากการหายตัวไป ของโร ฐานข้อมูลของตระกูลแอสคาร์ดก็ถูกไฟไหม้โดยอุบัติเหตุ ซึ่งบาง ทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่โรคาดการณ์เอาไว้แล้วก็เป็นได้

เด็กหนุ่มผมดําครุ่นคิดอย่างเงียบๆ แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามชายชรา ตรงหน้าต่อ จู่ๆ แสงจางๆ ก็แวบขึ้นมารอบๆ เขา จากนั้นเด็กสาวผมสี เงินก็ปรากฏตัวขึ้นภายใต้แสงจันทร์ โอบกอดร่างของโรเอลจาก ด้านหลัง

“ท่านพี่!”

“อลิเซีย?”

อลิเซียเข้ามาโอบกอดโรเอลด้วยน�าตานองหน้า แสงสว่างปรากฏ ขึ้นบนร่างกายพร้อมพลังชีวิตที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างของโรเอล ด้วยความ ช่วยเหลือจากอลิเซีย ร่างกายของเด็กหนุ่มพลันฟื้ นขึ้นอย่างรวดเร็ว อาการบาดเจ็บค่อยๆ หายไป หลังจากที่ได้รักษาพี่ชายของตนแล้ว ดวงตาสีแดงของเด็กสาวก็จ้องไปยังศัตรูตรงหน้าด้วยความอาฆาต

“…”

ระหว่างมองไปที่อลิเซียที่กําลังกอดโรเอลอยู่ ใบหน้าของเลย์ตันก็ กระตุกเล็กน้อย และทันทีที่พวกเขาสบตากัน สายตาของชายชราที่มอง ไปยังเด็กสาวก็เปลี่ยนไป

เดี๋ยวก่อนนะ ทําไมเรารู้สึกคุ้นเคยกับพลังเวทนี้แปลกๆ?

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของชายชรา พร้อมความสงสัยว่า ความรู้สึกนี้มาจากจุดไหนในชีวิตของเขากันแน่ อีกด้านหนึ่ง อลิเซียก็ เริ่มสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลของอีกฝ่าย ทําให้ร่างกายที่เป็นเพียง ระดับแก่นแท้ 4 ของเธอเกือบจะสูญเสียความสามารถในการ เคลื่อนไหวทั้งหมดไป แม้เธอจะยังไม่เข้าใจว่าตัวตนระดับแก่นแท้ 1 คือ อะไร แต่แรงกดดันที่สัมผัสได้ในวินาทีนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้อ ลิเซียรู้สึกเสียใจในความประมาทของตนเอง

ด้วยสภาพแบบนี้ เราจะกลายเป็นภาระแทนรึเปล่า?

อลิเซียอยากจะทําอะไรบางอย่างเพื่อช่วยโรเอล แต่แล้วความ กังวลใจก็ผุดขึ้นมาพร้อมกับคําถามนี้ อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะได้ ระดมคาถาเวทใส่ศัตรู เด็กหนุ่มข้างๆ ก็วางมือลงบนไหล่ของเธอ “ไม่เป็นไร อลิเซีย มันจบแล้วล่ะ” “เอ๋ หมายความว่ายังไงคะท่านพี่?” โรเอลรีบหยุดอลิเซียไว้ก่อน ทําให้ทางฝั่ งเลย์ตันเองก็สลายพลัง เวทออกไปเช่นกัน เมฆดําที่ปกคลุมท้องฟ้าเริ่มสลายลงไปพร้อมกับ ควันและฝุ่นโดยรอบที่ค่อยๆ สงบลง …การต่อสู้ในคืนนี้ถึงจุดสิ้นสุดลงแล้ว! “ในเมื่อข้าอธิบายทั้งหมดไปเรียบร้อย ก็ถึงเวลาส่งมอบแล้วสินะ” ชายชราผู้แข็งแกร่งมองดูเด็กสาวข้างหน้าก่อนจะส่ายหัว หยิบ กล่องที่ดูธรรมดาๆ ออกมาจากเสื้อผ้า ส่งให้กับโรเอลที่ก้าวออกมารับ อย่างช้าๆ “นี่คือสิ่งที่โรฝากไว้กับข้า ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เจ้าคู่ควรมาก พอที่จะได้รับมันไป” “เดี๋ยวนะ คู่ควรที่จะรับมัน มันสําคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกข้าเอาไว้ว่ามันเป็นสิ่งที่สําคัญมาก และ เกี่ยวข้องกับอนาคตของตระกูลเจ้า”

“!”

คําพูดของชายชราทําให้ดวงตาของเด็กหนุ่มผมดําเบิกกว้าง อนาคตของตระกูล ระดับความสําคัญของคํานี้นั้นสูงมาก ตระกูลแอส คาร์ดอยู่รอดมานานนับพันปีตั้งแต่ช่วงสิ้นสุดยุคที่สองภายใต้การ จัดการของจักรวรรดิเซนต์เมซิท มันจึงเป็นเรื่องยากสําหรับโรเอลที่จะ จินตนาการเกี่ยวกับสิ่งของที่ส่งผลต่อตระกูลของเขาได้ถึงระดับนั้น

ความตื่นเต้นและความอยากรู้อยากเห็นทําให้เด็กหนุ่มเปิดกล่อง ออกมาในทันที ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดฝันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา