ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END - บทที่ 526: ความเป็นเจ้าของ (2)

เมื่อมองไปยังอลิเซียที่กําลังถูกฝูงชนจับตามอง ไฟชั่วร้ายที่อธิบาย ไม่ถูกก็เริ่มแผดเผาขึ้นมาในใจของโรเอล ลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อ เวลาผ่านไป ด้วยเหตุผลบางอย่างเด็กหนุ่มผมดําก็เริ่มรู้สึกไม่อยากจะ ให้คนอื่นได้เห็นอลิเซีย

นี่มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่นะ? อยากครอบครองแต่เพียงผู้ เดียวงั้นเหรอ?

เด็กหนุ่มผมดําขมวดคิ้วอย่างกังวลใจพลางถามตัวเอง ข้างๆ โรเอล สหายทั้งสอง พอลและเกอรัลต่างแก้มกระตุก ด้วยที่สัมผัสได้ถึงความ ผันผวนในพลังของหัวหน้า พวกเขารู้สึกสยดสยองอย่างยิ่งต่อแผนการ ในใจของโรเอลที่ต้องการจะจัดการคนที่มาเกาะแกะน้องสาวอย่าง โหดเหี้ยม

“หัวหน้าไปรับตัวคุณอลิเซียเถอะครับ”

“ใช่ ใช่ ลูกพี่โรเอลไม่ต้องกังวลไป เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ ปล่อยให้ เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ”

ด้วยที่ไม่อยากให้กังวลมากเกินไป เกอรัลจึงเสนอให้โรเอลออกไป รับตัวอลิเซีย ซึ่งพอลก็รีบสนับสนุนความเห็นของเขาในทันที เมื่อได้ยิน

เช่นนั้นจิตใจของเด็กหนุ่มผมดําก็เริ่มลังเล ขณะเดียวกันนั้นเองเด็กหนุ่ม ปริศนาในชุดเลิศหรูกําลังเดินเข้าไปหาเด็กสาวผมเงินอย่างตื่นเต้น

ฉากนี้ทําให้เกอรัลและพอลได้แต่เพียงถอนหายใจ ที่นักเรียนใหม่ คนนั้นจะไม่ได้ลิ้มรสชีวิตรักของตัวเองในวันนี้แน่ ส่วนโรเอลก็มีสีหน้าที่ หม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

คนนั้นมันใครกันนะ ใช่อยู่ในเนื้อเรื่องเกมรึเปล่า? ถ้าจําไม่ผิดน่าจะ เป็นองค์ชายของอาณาจักรอะไรสักอย่าง? ช่างมันเถอะ ตระกูลแอส คาร์ดในปัจจุบันไม่ได้เสื่อมโทรมเหมือนในเกม ต่อให้เป็นองค์ชายก็ เถอะ ทําอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ทั้งนั้นแหละ

เด็กหนุ่มผมดําก็กระโดดลงมาจากห้องใต้หลังคา พร้อมที่จะมอบ บทเรียนเชิงพฤติกรรมจากวายร้ายให้แก่เด็กนักเรียนใหม่ อย่างไรก็ตาม โรเอลก็ต้องประหลาดใจ เมื่อจู่ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็รีบเร่งออกมาหยุดองค์ ชายที่แต่งตัวอย่างสง่างามคนนั้นเอาไว้

หืม? นี่มันเกิดอะไรขึ้น? กลุ่มแฟนคลับของอลิเซียงั้นเหรอ?

ไม่ ไม่ ทําไมมันเป็นตอนนี้กันล่ะ? กลุ่มแฟนคลับน่าจะถูกจัดตั้งขึ้น หลังจากที่เธอลงทะเบียนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

เด็กหนุ่มผมดํามองฉากตรงหน้าด้วยความงุนงง ขณะเดียวกันกลุ่ม คนที่กําลังลากตัวองค์ชายอยู่ก็เริ่มพูดออกมาอย่างลนลาน

“เดี๋ยวก่อน ฝ่าบาท นั่นไม่ใช่เป้าหมายที่ดีเลย!”

“เธอคือนายหญิงของตระกูลแอสคาร์ด แตกต่างจากคนของ ตระกูลอื่นๆ มาก ได้โปรดใจเย็นๆ ก่อน”

“อะไรนะ ตระกูลแอสคาร์ด? ด…เดี๋ยวก่อนสิ ผู้ชนะเลิศศึกชิงถ้วย งั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินคําเตือนของคนรอบข้าง สีหน้าของเด็กหนุ่มผู้มั่นใจก็ เปลี่ยนไป ก่อนจะรีบหันหลังกลับถอยเข้าไปในฝูงชนทันที เมื่อได้ยินบท สนทนาของพวกเขา คนอื่นๆ เองก็ถอยไปด้วยเช่นกัน กลับกันแล้วสี หน้าของเด็กสาวแถวๆ นั้นกลับสดใสขึ้น เมื่อได้ยินว่าพี่ชายของเธอคน นั้นคือโรเอล แอสคาร์ด พลางคิดในใจว่าตัวเองควรจะเริ่มเข้าหาเขา ยังไง

หืม? นั่นได้ผลงั้นเหรอ?

ท่าทีที่เหล่านักเรียนใหม่แสดงความเกรงใจต่ออลิเซีย ทําให้โรเอล เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าสิ่งต่างๆ จะ เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางนี้ จังหวะนั้นเองสีหน้าของเด็กสาวผมเงินก็ เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยพร้อมหันหัวไปทางโรเอล

“ท่านพี่!”

“!”

ทันทีที่อลิเซียมองเห็นโรเอล ใบหน้าที่เย็นชาอยู่เสมอก็พลันยิ้ม ออกมาราวกับน�าแข็งที่ถูกแสงแดดละลาย ความอ่อนโยนแผ่ออกมาทํา ให้คนรอบข้างพากันตะลึง จนต้องหยุดอยู่กับที่

วินาทีต่อมาอลิเซียก็แวบหายไป ก่อนจะมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า โรเอล ภายใต้สายตาของทุกๆ คน เด็กสาวคว้าแขนของเด็กหนุ่มมา แล้วจูบเบาๆ ลงบนแก้มของเขา

“!”

โรเอลตกตะลึงกับการจู่โจมอย่างกะทันหันนี้ เบื้องหน้าเขา อลิเซีย หรี่ตาสีแดงลงพร้อมยิ้มด้วยความพึงพอใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตาม แผน จากนั้นวินาทีต่อมาเสียงอุทานของฝูงชนก็ดังขึ้น

——————————

“ท่านพี่ ท่านพี่ รอหนูด้วย” “…”

ภายในห้องประชุมหลังพิธีรับนักเรียนใหม่ เด็กหนุ่มผมดําก็เดินไป ที่ประตูด้านข้างที่มีเจ้าหน้าที่ประจําอยู่ ข้างหลังเขามีเด็กสาวผมสีเงิน

เดินไล่หลังมา หลังจากที่ทั้งสองเดินออกไป หนึ่งร้อยเมตร ในที่สุดโร เอลก็หันศีรษะกลับมาหาอลิเซียพร้อมถอนหายใจ

การลงทะเบียนของอลิเซียในปีนี้เป็นสิ่งที่ผู้นําตระกูลแอสคาร์ดอ นุมัติแล้ว แม้ว่าอายุของเธอจะเด็กกว่าคนอื่นๆ เล็กน้อย แต่ สถาบันการศึกษาเซนต์เฟรย่าก็มีข้อสอบเตรียมไว้เป็นพิเศษสําหรับ กรณีนี้ ตราบใดที่พวกเขาผ่านข้อทดสอบนั้น พวกเขาก็จะสามารถ ลงทะเบียนเรียนล่วงหน้าหนึ่งปีได้ ซึ่งสําหรับอลิเซียผู้เฉลียวฉลาดแล้ว นั่นจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย นอกจากนี้โรเอลยังช่วยดูแลฝึกฝนให้กับ เธอด้วย

อย่างไรก็ตามสิ่งที่โรเอลไม่คาดคิดก็คือ หลังจากที่อลิเซีย ลงทะเบียนเรียน และหลังจากที่พวกผู้ชายที่คิดจะจีบเธอถอยห่างกัน ออกไปเพราะชื่อเสียงของโรเอล เด็กสาวก็ได้ก่อเรื่องโดยการกอดและ จูบโรเอลในที่สาธารณะ

เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมแบบนี้เป็นเรื่องเสียมารยาทตามบริบทของ พี่น้องอย่างรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่โรเอลเดินจากไป อลิ เซียก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ราวกับเป็นคนละคน ทําให้ทุกคนที่ได้ เห็นฉากนั้นเข้าใจความรู้สึกของเธอที่มีต่อพี่ชายในทันที

หลังจากนั้นก็เป็นพิธีเปิดภาคเรียนตามปกติ เนื่องจากการประชุม สหประชาชาติของอาณาจักร แอนโตนิโอได้เป็นตัวแทนของอาณาจักร

แห่งการศึกษาโบรเนลจึงไม่อยู่ที่สถาบันการศึกษาเซนต์เฟรย่า ดังนั้น คํากล่าวสุนทรพจน์จึงถูกแทนที่ชั่วคราวโดยอาจารย์คนอื่นๆ และโรเอ ลซึ่งได้รับการเลื่อนตําแหน่งขึ้นเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 2 ก็ได้เข้ามาแทนที่ ลิเลียนเมื่อปีที่แล้ว และกล่าวสุนทรพจน์ในฐานะตัวแทนนักเรียน แต่ เนื่องจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้น โรเอลจึงรู้สึกราวกับว่านักเรียนใหม่ทุก คนมองมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นและติฉินนินทา

ด้วยเหตุนี้หลังจากพิธีเปิดภาคเรียนจบลง โรเอลจึงตัดสินใจกลับ ออกไปก่อนคนเดียว ทว่าอลิเซียกลับไล่ตามเขามาโดยไม่คาดคิด ทําให้ เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถามคําถามออกไป

“อลิเซีย ช่วยบอกเหตุผลที่ทําแบบนั้นได้ไหม? ที่คฤหาสน์ตระกูล แอสคาร์ดไม่ได้สอนมารยาทเธอรึไง?”

เมื่อมองไปยังเด็กสาวที่กําลังเดินตามมา เด็กหนุ่มผมดําก็สวม บทบาทของผู้ปกครองและตั้งคําถามด้วยใบหน้าจริงจัง น่าเสียดายที่โร เอลไม่ได้ทําให้อลิเซียตกใจเลยสักนิด เธอกลับยิ้มออกมาพร้อมเอานิ้ว กดลงบนริมฝีปากและพูดคําตอบที่เด็กหนุ่มคาดไม่ถึง

“เหตุผลนั้นง่ายมากค่ะ ที่หนูทําแบบนั้นลงไปก็เพื่อท่านพี่โรเอล”

“ว่ายังไงนะ?”

“เพราะถ้าหนูไม่ทําอย่างนั้น ปัญหามากมายจะต้องตามมาใน อนาคตแน่ ท่านพี่อยากเห็นหนูถูกชายอื่นไล่ตามจีบเกาะแกะทุกวันงั้น เหรอคะ?”

“…”

คําตอบของอลิเซีย ทําให้โรเอลก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แม้ว่าชื่อเสียง ของเขาจะขัดขวางไม่ให้ใครเข้ามาใกล้เธอได้ แต่ถ้าเป็นคนที่คิดจะจีบอ ลิเซียอย่างจริงจังแล้วล่ะก็ อีกฝ่ายก็คงจะไม่สนใจเรื่องนั้นแน่ บางที อาจจะมองเป็นเพียงการทดสอบด้วยซ�า นอกจากนี้หากพิจารณาจาก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเด็กสาวก่อนหน้านี้แล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ จะมีคนมาไล่ตามจีบเธอในทุกๆ วัน

“ถึงมันจะลําบากใจจริงๆ ก็เถอะ แต่พฤติกรรมแบบนั้นในที่ สาธารณะมันก็ออกจะ…”

“แค่ลําบากใจงั้นเหรอคะ?”

“เอ๋?”

อลิเซียพูดขึ้นขัดจังหวะโรเอลพร้อมหรี่ตาลง คําถามของน้องสาว ทําให้เด็กหนุ่มต้องตกตะลึง เขาไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายกําลังจะสื่อ เมื่อ เห็นดังนั้นอลิเซียก็เดินเข้าไปใกล้ๆ ด้วยใบหน้าที่แดงก�าแล้วถามว่า

“แค่ลําบากใจ หรือเป็นเพราะสาเหตุอื่นกันคะ…หึงรึเปล่า?”

“หึง? ทําไมฉันถึงต้องหึงด้วยล่ะ? อลิเซีย เธอกําลังพูดถึงเรื่องอะไร …”

“ก่อนหน้านี้ตอนที่หนูถูกคนมากมายจ้องมอง ท่านพี่ดูโกรธอย่าง เห็นได้ชัดเลยนะคะ ความจริงแล้ว ท่านพี่ต้องการให้หนูเป็นของพี่ เท่านั้นใช่ไหมล่ะ?”

“…”

เด็กหญิงผมสีเงินพูดแบบนั้น ก่อนจะเอนตัวพิงลงบนอกของเด็ก หนุ่ม ทําให้โรเอลนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขายอมรับว่าตัวเองมีความ ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะครอบครองและควบคุมอลิเซียอยู่ในใจ เพราะเขาเป็นคนที่เลี้ยงดูเด็กสาวคนนี้มาโดยตลอด แต่หลักเหตุผลก็ คอยย�าเตือนเด็กหนุ่มว่าความคิดนั้นเป็นสิ่งที่ผิด

หนึ่งในเหตุผลที่อลิเซียเข้าศึกษาในสถาบันเซนต์เฟรย่า ก็เพราะ หวังว่าจะได้เพื่อนเพิ่มขึ้น แต่ถ้าเธอเอาแต่ตามพี่ชายต้อยๆ แบบนี้ เธอ จะหาเพื่อนได้ยังไง? อย่างไรก็ตามขณะที่โรเอลกําลังครุ่นคิด เสียงอัน อ่อนโยนและเขินอายของอลิเซียก็ดังขึ้นมา

“ใช่แล้ว ท่านพี่โรเอลสามารถครอบครองอลิเซียคนนี้ได้นะคะ”

“รัก อลิเซีย?”

ภายในอ้อมอกโรเอล อลิเซียกระซิบอย่างเขินอาย พร้อมส่งพลัง ชีวิตให้เขาอย่างเงียบๆ อย่างไรก็ตามก่อนที่เด็กสาวจะได้ดําเนินการต่อ ตามแผนที่วางไว้ จู่ๆ ประตูด้านข้างก็เปิดออกพร้อมเสียงอันคุ้นเคยที่ ดังขึ้นมา

“หยุดอยู่แค่นั้นแหละ”

ด้วยน�าเสียงที่เย็นชา ลิเลียน แอคเคอร์มันน์ก็เดินเข้ามาอย่าง ยิ่งใหญ่ กวาดตามองไปยังเด็กสาวผมสีเงินพร้อมพูดเบาๆ

“อยู่ให้ห่างจากเขาซะ อลิเซีย แอสคาร์ด”