ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1027 งานเลี้ยงวันเกิด (2) ตอนที่ 1028 งานเลี้ยงวันเกิด (3)

ตอนที่ 1027 งานเลี้ยงวันเกิด (2) / ตอนที่ 1028 งานเลี้ยงวันเกิด (3)
ตอนที่ 1027 งานเลี้ยงวันเกิด (2)

ท่ามกลางคนพวกนั้น มีหัวหน้าตึกกับรองหัวหน้าตึกจากอีกสองตึกที่จวินอู๋เสียไม่เคยพบหน้ามาก่อน เมื่อพวกเขาเห็นสยงป้าเดินเข้ามาก็พยักหน้าให้เขาเป็นการทักทาย

หลินเชวียกับหลินเฟิงก็อยู่ที่นั่นด้วย นอกจากพ่อลูกคู่นั้นแล้ว ซั่งกวนเยี่ยนก็ตามมาด้วยเช่นกัน แต่สีหน้าของทั้งสามคนดูไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่จวินอู๋เสียปรากฏตัวขึ้นที่นั่น สายตาของหลินเฟิงก็จ้องมองมาอย่างมุ่งร้ายโดยไม่ยอมละสายตาไปจากจวินอู๋เสียเลยสักครั้ง

จวินอู๋เสียไม่สนใจสายตา ‘เฝ้าระวัง’ ของหลินเฟิงเลยสักนิด หรือจะพูดว่า…จวินอู๋เสียไม่ได้ใส่ใจเลยด้วยซ้ำว่าหลินเฟิงอยู่ที่นั่นด้วย

“เรายังต้องรออีกครู่หนึ่งนะขอรับ ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรออย่างเดียว” ชิงอวี่พูดขึ้นพร้อมกับมองประตูหอเมฆาสวรรค์ที่ปิดสนิทเหมือนว่าเขาชินกับสถานการณ์เช่นนี้อยู่แล้ว

สยงป้ากระซิบกับจวินอู๋เสียว่า “นังแม่มดแก่นั่นทำแบบนี้ทุกปีแหละ ทุกคนต้องมาถึงกันก่อนแล้วรอข้างนอกประตูนี้พักหนึ่ง พวกเขาถึงจะเปิดประตูให้เราเข้าไปได้”

จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย

ขณะที่ทุกคนกำลังรอ ชวีเหวินเฮ่ากับชวีหลิงเย่ว์ก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคน และทุกคนก็คุกเข่าลงทันที “ท่านเจ้าเมือง! คุณหนูใหญ่!”

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ วันนี้พวกท่านมากันเร็วทำเอาข้ามาถึงเป็นคนสุดท้ายเลย” ชวีเหวินเฮ่ายิ้มอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของเขาคล้ายกับชวีหลิงเย่ว์แต่ดูหนักแน่นเด็ดเดี่ยวกว่า ชวีเหวินเฮ่าอายุแค่สี่สิบปีเท่านั้นแต่ผมด้านข้างทั้งสองของเขามีสีขาวแซมแล้ว แม้ว่ารอยยิ้มของเขาจะอ่อนโยน แต่มันยังคงมีริ้วรอยของความกังวลอยู่ที่หางตา

ชวีหลิงเย่ว์ยืนอยู่ข้างหลังบิดาของนาง นางพยักหน้าทักทายท่านอาทั้งหลายที่นั่นก่อนจะเหลือบไปเห็นจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่ข้างๆ สยงป้า เมื่อนางเห็นอีกฝ่าย ใบหน้าขาวๆ ของนางก็ขึ้นสีชมพูระเรื่อทันที นางรู้สึกตื่นเต้นปั่นป่วนไปหมดจึงรีบก้มหน้าลง มือดึงแขนเสื้อตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เมื่อชวีหลิงเย่ว์มาถึง สายตาของหลินเฟิงก็ย้ายจากจวินอู๋เสียไปที่นางทันที ตั้งแต่ชวีหลิงเย่ว์กลับมาที่เมืองพันอสูร เขาได้เจอนางแค่ครั้งเดียวตอนที่นางเพิ่งผ่านประตูเมืองเข้ามา และเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมังกรมายา เขาจึงถูกกักบริเวณอยู่ที่เรือนพักเพื่อทบทวนการกระทำของตัวเอง เพิ่งจะได้รับอนุญาตให้ออกจากเรือนพักก็วันนี้ หลินเฟิงไม่มีโอกาสได้พบชวีหลิงเย่ว์มานาน จึงคาดหวังว่าจะได้คุยกับนางในวันนี้ แต่สถานการณ์กลับกลายเป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว

หลังจากชวีหลิงเย่ว์มาถึงที่นี่ นางก็ไม่มองเขาเลยสักแวบเดียว แม้แต่หางตาก็ไม่แล สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่จวินอู๋เสียตลอดเวลา แถมยังมีแววตาเขินอายอันไร้เดียงสาของเด็กสาวด้วย

เมื่อหลินเฟิงเห็นสายตาเขินอายนั่น เขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกเฉือนด้วยใบมีดคมๆ

ถ้าบอกว่าตอนแรกหลินเฟิงระแวงว่าชวีหลิงเย่ว์จะคิดอะไรกับจวินอู๋เสีย เขาก็แค่เดามั่วๆ ไปเท่านั้น แต่หลังจากได้เห็นสายตาที่ชวีหลิงเย่ว์มองจวินอู๋เสียในวันนี้ เขาก็เกือบจะแน่ใจแล้วว่าชวีหลิงเย่ว์ชอบจวินอู๋เสีย!

นั่นเป็นสถานการณ์ที่หลินเฟิงสุดจะทนได้จริงๆ

เขามองจวินอู๋เสียด้วยความรู้สึกอยากจะถลกหนังจวินอู๋เสียทั้งเป็นและหักกระดูกอีกฝ่ายเป็นท่อนๆ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าชวีหลิงเย่ว์เห็นอะไรในตัวเจ้าเด็กหน้าตาธรรมดาผอมกะหร่องแบบนั้น

จวินอู๋เสียด้อยกว่าเขาทุกอย่างอย่างเห็นได้ชัด แต่ทำไมชวีหลิงเย่ว์ถึงไม่สนใจเขาเลยแล้วไปชอบไอ้หมอนั่นแทน

หลินเฟิงไม่อยากยอมรับมัน ความอิจฉาเผาไหม้อยู่ในอกจนร้อมรุ่ม เขากำหมัดแน่นพร้อมกับขบกราม ในใจทั้งฟันทั้งเฉือนจวินอู๋เสียเป็นพันๆ ครั้ง

ชวีเหวินเฮ่าสนทนากับพวกหัวหน้าตึกอย่างสุภาพอีกสองสามประโยคแล้วเดินเข้ามายืนตรงหน้าสยงป้า เขาแสร้งทำเป็นกวาดสายตาผ่านสยงป้าไปที่จวินอู๋เสียอย่างไม่ได้ตั้งใจ เหมือนกับว่าเขาเพิ่งเห็น ‘เด็กหนุ่ม’ คนนี้แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าคงเป็นคุณชายแซ่จวินผู้นั้นใช่หรือไม่”

ตอนที่ 1028 งานเลี้ยงวันเกิด (3)

จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองชวีเหวินเฮ่า สีหน้าของชวีเหวินเฮ่าสงบนิ่ง เขาให้ความรู้สึกของผู้อาวุโสที่ใจดีเป็นกันเอง ดูเหมือนเขากำลังถามไถ่เด็กหนุ่มคนหนึ่งอย่างสุภาพโดยไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝง

“ผู้น้อยจวินเสีย คารวะท่านเจ้าเมืองแห่งเมืองพันอสูร” จวินอู๋เสียทักทาย

ชวีเหวินเฮ่าพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอก ข้าได้ยินจากหลิงเย่ว์ว่าเจ้าดูแลนางอย่างดีที่รัฐเหยียนและยังช่วยชีวิตบุตรีข้าเอาไว้อีกด้วย ช่วงนี้ข้ายุ่งมากจริงๆ ข้าอยากจะไปขอบคุณเจ้าอยู่ตลอดแต่ก็หาโอกาสไม่ได้สักที ได้แต่ให้สุภาพบุรุษจากตึกเพลิงพิโรธสองคนนี้รับรองเจ้าในฐานะแขกพิเศษของเรา ข้าหวังว่าคุณชายจวินจะไม่ขุ่นเคือง”

“ท่านเจ้าเมืองเกรงใจเกินไปแล้ว” จวินอู๋เสียกับชวีเหวินเฮ่าถามตอบกันอย่างลื่นไหล บทสนทนาของพวกเขาไม่มีอะไรแปลกเลยสักนิด ไม่มีใครสงสัยว่าจวินอู๋เสียกับชวีเหวินเฮ่าได้ตกลงร่วมมือกันผ่านชวีหลิงเย่ว์แล้ว

“แต่อย่างไรก็ต้องขอบคุณกันให้เรียบร้อยล่ะนะ” ชวีเหวินเฮ่าพูดพร้อมกับหัวเราะ เขาดึงตัวชวีหลิงเย่ว์ที่แอบอยู่ด้านหลังเขามายืนตรงหน้าจวินอู๋เสียแล้วพูดว่า “หลิงเย่ว์ เจ้าอยากจะขอบคุณคุณชายจวินให้ถูกต้องอยู่ไม่ใช่หรือ”

หัวใจของชวีหลิงเย่ว์เต้นโครมครามเสียงดังตั้งแต่ที่เห็นจวินอู๋เสียเมื่อสักครู่แล้ว นางจึงไม่กล้ามองอีกฝ่ายอีก แล้วจู่ๆ ท่านพ่อก็ลากนางออกมายืนเสียใกล้จวินอู๋เสียขนาดนี้ มันใกล้มากจนนางแทบจะได้กลิ่นหอมจางๆ ของสมุนไพรจากตัวของจวินอู๋เสีย

กลิ่นนั้นไม่ใช่กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ แต่เป็นกลิ่นที่ตอนแรกจะออกขมๆ แต่ไม่นานก็จะทำให้รู้สึกสงบ

มันเป็นความสงบที่ชวีหลิงเย่ว์ไม่สามารถประสบพบเจอได้

ชวีหลิงเย่ว์ที่เข้ามาใกล้จวินอู๋เสียอย่างกะทันหันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อนางพบว่าตัวเองกำลังมองตาใสกระจ่างเย็นชาของจวินอู๋เสียอยู่ ใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อทันที นิ้วของนางเกาะเกี่ยวกันแน่นก่อนจะบิดผ้าเช็ดหน้าในมืออย่างประหม่า

ดวงตาของนางเบิกกว้างสะท้อนแสงจากโคมไฟเป็นประกายแวววาว

“คุณ…คุณ…” ชวีหลิงเย่ว์มองใบหน้าละเอียดอ่อนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกว่าใบหน้านั้นมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากกว่าชายหนุ่มที่หน้าตาดีที่สุดในโลกเป็นร้อยเท่า นางรู้สึกราวกับถูกแมวขโมยลิ้นไปแล้วจึงพูดอะไรไม่ออกเลย

จวินอู๋เสียเอียงศีรษะ มองชวีหลิงเย่ว์ที่หน้าแดงและดูตื่นเต้นมากด้วยความรู้สึกงุนงงอยู่ในใจ ตั้งแต่ตอนที่ชวีหลิงเย่ว์ออกจากห้องของนางไปวันนั้น นางก็คิดอยู่ว่าชวีหลิงเย่ว์มีท่าทางแปลกๆ และตอนนี้นางก็ได้เจอกับชวีหลิงเย่ว์อีกครั้ง ‘อาการ’ ของชวีหลิงเย่ว์ดูเหมือนจะแย่ลงไปมากกว่าเดิมอีก

ชวีหลิงเย่ว์ถูกจวินอู๋เสียจ้องแบบนั้นก็ตื่นเต้นจนเกือบร้องไห้ นางรีบก้มหน้าลงแล้วหลับตา จากนั้นก็โค้งคารวะจนถึงเอวอย่างรวดเร็วเพื่อแสดงความขอบคุณต่อจวินอู๋เสีย

“ขอบ…”

ปึก!

ชวีหลิงเย่ว์โค้งลงไปแบบตื่นเต้นจัดทั้งๆ ที่หลับตาปี๋ จึงทำให้ศีรษะของนางโขกเข้าที่ไหล่ของจวินอู๋เสียเสียงดังปึก

ชวีหลิงเย่ว์รู้สึกมึนจนเห็นดวงดาวลอยอยู่ตรงหน้า ตรงข้ามกับจวินอู๋เสียที่ยังสบายดีไม่เป็นอะไรเลย

ระดับขั้นพลังวิญญาณของชวีหลิงเย่ว์เมื่อมากระแทกกับจวินอู๋เสียที่เกือบจะทะลวงเข้าสู่ขั้นสีน้ำเงินแล้วนั้น มันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับจวินอู๋เสียเลย แต่ตัวชวีหลิงเย่ว์เองนั่นแหละที่เจ็บมาก

จวินอู๋เสียเห็นชวีหลิงเย่ว์กุมหน้าผากแล้วเกือบจะหงายหลังล้ม ก็ยื่นมือออกไปจับเอวชวีหลิงเย่ว์ไว้แล้วดึงนางให้กลับมายืนตามเดิม

ชวีเหวินเฮ่าที่คิดจะจับตัวบุตรีที่หงายหลังลงมาก็ชะงักอึ้งไป เขามองจวินอู๋เสีย ‘กอด’ ชวีหลิงเย่ว์อย่างมึนๆ ใบหน้าพลันแข็งค้าง

หลินเฟิงที่แอบมองชวีหลิงเย่ว์กับจวินอู๋เสียอยู่ห่างๆ เห็นภาพนั้นเข้าก็กำหมัดแน่นจนกระดูกลั่น เขาอยากจะกระโจนเข้าไปตัดแขนจวินอู๋เสียที่โอบรอบเอวของชวีหลิงเย่ว์ทิ้งเสียเดี๋ยวนั้นเลย!