ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1045 เชิญ (1) ตอนที่ 1046 เชิญ (2)

ตอนที่ 1045 เชิญ (1) / ตอนที่ 1046 เชิญ (2)
ตอนที่ 1045 เชิญ (1)

วันที่สองหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของชวีซินรุ่ย คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่ข้างนอกหอเมฆาสวรรค์ตั้งแต่เช้าตรู่ ทุกคนเป็นสตรี หน้าตาของพวกนางแตกต่างกันไปทุกระดับ สวมใส่ชุดอาภรณ์แตกต่างกัน แต่สีหน้าของทุกคนดูเศร้าโศกเสียใจเหมือนกัน

ทุกคนยืนอยู่ข้างนอกหอเมฆาสวรรค์ สายตาของพวกนางมองคนในครอบครัวที่มาส่งพวกนางอย่างรักใคร่ ไม่รู้ว่าเมื่อไรพวกนางจะได้เจอกับครอบครัวอีก

มีคนออกมาจากหอเมฆาสวรรค์ และมีรถม้าสิบคันมาจอดที่ด้านนอก คนจากหอเมฆาสวรรค์เร่งให้กลุ่มสตรีขึ้นไปบนรถม้า ตัดขาดความปรารถนาสุดท้ายออกจากใจของพวกเขา

เมื่อล้อรถเคลื่อนที่ คนอื่นๆ ที่รวมกลุ่มกันอยู่รอบๆ หอเมฆาสวรรค์ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดูฮูหยินและลูกๆ ของพวกเขาค่อยๆ ห่างออกไป และไม่ว่าพวกเขาจะเกลียดสิ่งที่ต้องทนฝืนใจอยู่มากแค่ไหนก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

รถม้าสิบคันวิ่งผ่านประตูเมืองพันอสูรออกไป พวกมันเคลื่อนที่ตรงไปที่ป่าบนภูเขาอย่างช้าๆ ผ่านแนวป่าและหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งของเมืองพันอสูร

“ดูนั่น! มาแล้ว” ชายหนุ่มในชุดชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับตบบ่าสหายเบาๆ

ชายหนุ่มที่กำลังกินข้าว อยู่หันหน้าไปมองผ่านหน้าต่างโรงเตี๊ยมและเห็นขบวนรถม้า

“เถ้าแก่ ไม่ต้องทอน!” ชายหนุ่มคนนั้นรีบเช็ดปากด้วยหลังมือ และโยนก้อนตำลึงลงไปบนโต๊ะก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นวิ่งออกไปข้างนอก

“ตรงเวลาดีจริง” เฉียวฉู่พูดพร้อมกับมองไปที่ขบวนรถม้าพลางหรี่ตาลงเล็กน้อย พวกเขารออยู่ที่หมู่บ้านนอกเมืองพันอสูรนี้อยู่นานทีเดียว ในที่สุดเป้าหมายของพวกเขาก็ปรากฏขึ้น

“แจ้งพี่ฮวากับคนอื่นๆ ว่าพวกเขาไม่ต้องไปเฝ้าที่ประตูอื่นแล้ว” เฉียวฉู่หันหน้าไปพูดกับหรงรั่ว

พวกเขาห้าคนแยกกันเฝ้าประตูทั้งสี่ทิศของเมืองพันอสูรจากหมู่บ้านข้างนอก และเฉียวฉู่ก็รออยู่ที่หมู่บ้านนี้กับหรงรั่ว

หรงรั่วปล่อยผีเสื้อกลืนศพของนางไปอย่างเงียบๆ ผีเสื้อกลืนศพหลายตัวกระพือปีกใต้แสงอาทิตย์ก่อนจะบินออกไปคนละทิศละทาง ขณะที่เฉียวฉู่กับหรงรั่วก็ตามขบวนรถม้าไปและหายไปในป่าอย่างรวดเร็ว

“คนพวกนั้นออกไปแล้ว” วันนี้สยงป้าตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เขาไม่ได้รีบไปทำงานของตึกเพลิงพิโรธ แต่กลับมาที่ห้องของจวินอู๋เสียแทน

เวลานี้ของทุกเดือน ภาพการจากกันอันน่าเศร้านี้จะเกิดขึ้นที่เมืองพันอสูร ครอบครัวที่ถูกแยกจากกันมานานและกลับมาอยู่ด้วยกันแค่เดือนเดียวสั้นๆ จะถูกบังคับให้แยกจากกันอีกครั้ง

“คุณชายจวิน ท่านมั่นใจว่าจะสามารถหาที่ตั้งของสถานที่ที่ขังคนของเราไว้ได้จริงๆ หรือ” สยงป้าถามจวินอู๋เสีย หลังมาถึงเมืองพันอสูร จวินอู๋เสียไม่ได้ลงมือทำอะไรมากนัก ถึงเขาจะรู้ว่าสหายของจวินอู๋เสียแยกย้ายกันไปก่อนจะเข้าเมืองเพื่อการเตรียมตัว แต่สยงป้าก็อดกังวลถึงเรื่องทั้งหมดในตอนนี้ไม่ได้

ถ้าครั้งนี้พวกเขาทำไม่สำเร็จ พวกเขาก็ต้องรอไปอีกหนึ่งเดือน ในเวลาอีกหนึ่งเดือนนั้นไม่รู้ว่าจะมีปัญหาเข้ามาอีกมากแค่ไหน

ในเมื่อชวีซินรุ่ยตั้งใจจะดึงเอาจวินอู๋เสียเป็นพวก ก็คาดได้ว่านางจะลงมือเร็วๆ นี้แน่

“อืม” จวินอู๋เสียพยักหน้านิ่งๆ อย่างที่ทำอยู่เสมอ

ตรงกันข้ามกับสยงป้าที่ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว เขาเดินวนรอบห้องไม่หยุด

ซึ่งนั่นก็เกือบทำให้จวินอู๋เสียเวียนหัว

“กังวลหรือ”

สยงป้าชะงักทันที “นี่…ข้าอดกังวลไม่ได้น่ะ…ควรแก้ปัญหาให้ได้เร็วๆ จะดีกว่าก่อนที่จะมีปัญหาเข้ามาเพิ่มอีก”

“ไม่ต้องกังวลหรอก” จวินอู๋เสียพูด “ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ท่านหรือข้าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ในตอนนี้ เจ้าโง่เฉียวกับคนอื่นๆ อยู่ข้างนอกแล้ว เราต้องปล่อยให้พวกเขาเป็นคนจัดการ แล้วในเมื่อเราทำอะไรไม่ได้ ทำไมเราจะต้องทำให้ตัวเองมาคอยตื่นตระหนกกังวลอยู่ด้วยเล่า”

คิดมากไปก็ไม่ใช่เรื่องดี การคิดถึงทางเลือกอื่นที่อยู่ในอำนาจที่เราจัดการได้นั้นไม่ผิด แต่ถ้ามันอยู่ในมือคนอื่น ต่อให้กังวลมากเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์ นอกจากจะทำให้จิตใจของตัวเองสับสนวุ่นวายเสียเปล่า

ตอนที่ 1046 เชิญ (2)

ขณะที่พูดจวินอู๋เสียก็รินชาให้สยงป้าและสยงป้าก็ดื่มรวดเดียวหมด น่าแปลก ความร้อนรนกระวนกระวายดูเหมือนจะบรรเทาลงด้วยกลิ่นชา สยงป้าใจเย็นลงบ้างแล้ว เขานั่งลงบนเก้าอี้ ดูเหมือนความรู้สึกที่พลุ่งพล่านของเขาจะสงบลงเล็กน้อย

แต่ก่อนที่สยงป้าจะสามารถใจเย็นลงได้อย่างเต็มที่ ชิงอวี่ก็วิ่งเข้ามาอย่างแตกตื่นเป็นกังวล

“คนจากหอเมฆาสวรรค์มาที่นี่ขอรับ” ชิงอวี่พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

สยงป้าเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ “คนของหอเมฆาสวรรค์มาที่นี่ทำไม”

ชิงอวี่มองไปที่จวินอู๋เสีย

“ชวีซินรุ่ยเชิญคุณชายจวินไปที่หอเมฆาสวรรค์ขอรับ”

สยงป้าทำหน้าเครียดทันที เขาเป็นห่วงอยู่ว่าชวีซินรุ่ยจะลงมือดึงตัวจวินอู๋เสียเป็นพวกเร็วๆ นี้และตอนนี้ก็เริ่มลงมือแล้ว พวกเขาเพิ่งเจอกันเมื่อคืนแท้ๆ ชวีซินรุ่ยก็ส่งคนมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเชิญจวินอู๋เสียไปที่นั่น

จวินอู๋เสียยืนขึ้นและพูดว่า “ข้าจะไป”

“ท่านไปไม่ได้นะ!” สยงป้าไม่พอใจขึ้นมาทันที ความหวาดกลัวชวีซินรุ่ยที่อยู่ในใจเขาทำให้สยงป้าไม่กล้าให้จวินอู๋เสียไปใกล้ชิดสนิทสนมกับชวีซินรุ่ย

จวินอู๋เสียตวัดสายตาไปมองสยงป้าและพูดว่า “ท่านอยากให้ข้าไปที่นั่นเองหรืออยากเห็นข้าถูกคนของหอเมฆาสวรรค์ลากตัวไปเล่า”

ชิงอวี่พูดเสริมขึ้นว่า “ครั้งนี้คนสนิทคนหนึ่งของชวีซินรุ่ยมาด้วยนะขอรับ”

สยงป้าอึ้งไปทันที

คนสนิทของชวีซินรุ่ยทุกคนมีพลังวิญญาณขั้นสีม่วง และถ้าจวินอู๋เสียปฏิเสธคำเชิญ อีกฝ่ายก็อาจจะใช้กำลังบังคับเอาก็ได้

สิ่งที่น่าสิ้นหวังจริงๆ ก็คือพวกเขาไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้!

“ท่านต้องระวังให้มากนะ ชวีซินรุ่ยไม่ใช่คนดีจริงๆ” สยงป้าพูดพร้อมกับมองจวินอู๋เสียอย่างเคร่งเครียด

จวินอู๋เสียพยักหน้าและลุกขึ้นเดินออกไป

บุรุษรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ของตึกเพลิงพิโรธ นั่นเป็นคนที่จวินอู๋เสียเห็นที่งานเลี้ยงวันเกิดเมื่อคืน เขาเป็นคนที่ลากหลินเฟิงออกไปจากงานเลี้ยง จากการสำรวจของเยี่ยซา พลังของบุรุษผู้นี้แข็งแกร่งที่สุดในคนทั้งสี่รวมทั้งชวีซินรุ่ยด้วย

“คุณชายจวิน” บุรุษผู้นั้นยิ้มเมื่อเห็นจวินอู๋เสีย แต่ในสายตาแหลมคมคู่นั้นซ่อนแววดูถูกอยู่จางๆ

จวินอู๋เสียทำเป็นไม่เห็นแววตาดูถูกที่บุรุษผู้นั้นพยายามซ่อนไว้และพยักหน้าให้เขา

“เราคงต้องรบกวนคุณชายจวินให้เดินทางไปที่หอเมฆาสวรรค์ คุณหนูชวีบอกว่านางไม่มีโอกาสคุยกับคุณชายจวินดีๆ เลย ก็เลยสั่งให้เรามาเชิญท่านไปพบ” บุรุษผู้นั้นพูดไปยิ้มไป น้ำเสียงก็ฟังดูอ่อนน้อม แต่แววตาไม่มีความจริงใจเลยสักนิด

“รบกวนท่านแล้ว” จวินอู๋เสียพูด

“คุณชายจวินเกรงใจเกินไปแล้ว ข้าชื่อเสิ่นฉือ จะเป็นคนพาคุณชายจวินไปที่นั่นเอง” เสิ่นฉือพูดด้วยรอยยิ้ม สายตาของเขามองร่างเล็กๆ ของจวินอู๋เสียอย่างประเมิน

เจ้าเด็กกระจอกนี่น่ะหรือคือฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสามโลกเบื้องล่าง

จวินอู๋เสียจ้องมองไปที่เสิ่นฉือ

เสิ่นฉือถอนสายตาดูถูกกลับแล้วยิ้ม “มีอะไรอย่างนั้นหรือ คุณชายจวิน”

“ท่านแซ่เสิ่นอย่างนั้นหรือ” จวินอู๋เสียถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

เสิ่นฉือยิ้มและพยักหน้า

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีกและตามเสิ่นฉือไปที่หอเมฆาสวรรค์

ประตูของหอเมฆาสวรรค์เปิดให้จวินอู๋เสียเข้าไปโดยไม่มีอุปสรรคอะไรเลยแม้แต่น้อย และจวินอู๋เสียก็ตรงขึ้นไปที่ชั้นบนสุด

ที่ชั้นบนมีกลิ่นหวานๆ อยู่เข้มข้นและแรงกว่าเมื่อคืน ชายหนุ่มในชุดบางเบานั่งและคุกเข่าอยู่บนพรมนุ่มๆ แสนหรูหราขณะที่ชวีซินรุ่ยนอนอยู่บนตั่งยาวอย่างที่เคย นางหรี่ตาลงเล็กน้อย มองจวินอู๋เสียขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาช้าๆ ท่าทางของนางดูยั่วยวนเป็นอย่างมาก ขายาวเรียบเนียนคู่นั้นโผล่วับๆ แวมๆ อยู่ใต้ชุดอาภรณ์ของนาง

“คุณชายจวินมาแล้ว พวกเจ้าทุกคนออกไปได้” ชวีซินรุ่ยพูดพลางโบกมือไล่เหล่าชายหนุ่มรอบตัวนางให้ออกไป