ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1049 วัวแก่กินหญ้าอ่อน (2) ตอนที่ 1050 วัวแก่กินหญ้าอ่อน (3)

ตอนที่ 1049 วัวแก่กินหญ้าอ่อน (2) / ตอนที่ 1050 วัวแก่กินหญ้าอ่อน (3)
ตอนที่ 1049 วัวแก่กินหญ้าอ่อน (2)

เจ้าแมวดำตัวน้อยที่จวินอู๋เสียอุ้มไว้ในอ้อมแขน เมื่อได้ยินคำพูดของชวีซินรุ่ยก็แทบจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ

นรกบ้าอะไรเนี่ย!

นังแม่มดแก่นี่คิดจะยั่วยวนเจ้านายของข้า!

เสื่อมทรามสุดๆ!

ยัยแก่นี่เป็นพวกวัวแก่กินหญ้าอ่อนชัดๆ!

ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่พวกเขาจะตอบโต้ละก็ เจ้าแมวดำตัวน้อยคงกระโจนเข้าข่วนหน้าชวีซินรุ่ยให้เป็นกระดานหมากรุกแล้ว

ชวีซินรุ่ยใช้คำพูดได้โจ่งแจ้งตรงไปตรงมามาก ต่อให้จวินอู๋เสียหัวทึบกับเรื่องพวกนี้มากแค่ไหน นางก็ยังจับความนัยของชวีซินรุ่ยได้

ทั้งชาติก่อนและชาตินี้ของนาง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาสารภาพว่าชอบนาง แถมคนผู้นั้นยังเป็นหญิงชราเสียอีก ไม่ได้ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกยินดีเลยที่มีคนมา ‘สารภาพรัก’

“คุณชายจวิน ทำไมท่านไม่พูดอะไรสักคำเลยเล่า อย่าบอกข้านะว่าคุณชายจวินคิดว่าข้าดีไม่พอ” ชวีซินรุ่ยถามพลางมองจวินอู๋เสียหงอยๆ สีหน้านางดูเจ็บปวด แต่ในใจนางนั้น นางมั่นใจในตัวเองมาก รูปร่างหน้าตาของนางจัดว่าเป็นหนี่งในคนที่งดงามชวนหลงใหลที่สุดในเมืองพันอสูร และจวินอู๋เสียก็เป็นเพียงเด็กน้อยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและไม่มีประสบการณ์ แม้ว่าอีกฝ่ายจะได้ขึ้นครองบัลลังก์เป็นผู้ครองรัฐ แต่อีกฝ่ายก็ยังอ่อนประสบการณ์ และด้วยเล่ห์เหลี่ยมของนาง ชายใดจะรอดเงื้อมมือนางไปได้

ตอนแรกจวินอู๋เสียคิดจะยืดเวลาอยู่กับชวีซินรุ่ยให้นานขึ้น แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าไม่อยากจะแสร้งทำเป็นมีมารยาทกับชวีซินรุ่ยต่อแล้ว

นางลุกขึ้นยืนทันที และมองชวีซินรุ่ยที่ดูปวกเปียกเหงาหงอยแล้วพูดว่า “ข้าจะพิจารณาข้อเสนอของคุณหนูชวีอย่างจริงจัง ตอนนี้ข้ามีธุระต้องทำ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน” พูดจบจวินอู๋เสียก็ไม่รอให้ชวีซินรุ่ยตอบและทำท่าจะจากไป

แต่แล้วเสิ่นฉือก็เข้ามาขวางทางนางไว้ทันที รอยยิ้มเสแสร้งแบบเดิมยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของเขา

ชวีซินรุ่ยประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่คิดว่านางพยายามยั่วยวนอย่างเปิดเผยและเชื้อเชิญถึงขนาดนี้ จวินอู๋เสียก็ยังไม่มีปฏิกิริยากับนางเลยแม้แต่น้อย แถมยัง…อีกฝ่ายยังแสดงท่าทางว่าทนรอที่จะหลบเลี่ยงนางไปมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

ชวีซินรุ่ยที่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองอย่างเต็มที่อยู่เสมอต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น นางเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียที่ถูกเสิ่นฉือขวางทางอยู่ สายตาของนางทอแววโกรธเคือง

ไม่เคยมีบุรุษคนไหนเมินความงามของนางเลยสักคน!

ชวีซินรุ่ยเดินช้าๆ มายืนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสีย แขนทั้งสองของนางยกขึ้นพาดลงบนบ่าของจวินอู๋เสีย

“ท่านจวินที่รัก ท่านจะจากไปทั้งแบบนี้น่ะหรือ ไม่อยากคุยกับข้ามากขนาดนั้นเชียว” ชวีซินรุ่ยพูดพลางมองจวินอู๋เสียอย่างเสียใจ ดูเหมือนนางจะเบียดร่างของนางมาแนบกับแผ่นหลังของจวินอู๋เสียทั้งตัว

นางมีรูปร่างสูงกว่าจวินอู๋เสีย และเมื่อนางกอดจวินอู๋เสียจากด้านหลัง จวินอู๋เสียก็สามารถรู้สึกถึงส่วนโค้งส่วนเว้าของนางได้อย่างชัดเจน

จวินอู๋เสียรู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง นางพยายามฝืนตัวเองให้สงบสติลง

“ข้ามีธุระต้องไปทำ” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา

ชวีซินรุ่ยกะพริบตาและเอนมาบนไหล่ของจวินอู๋เสีย จากนั้นนางก็จูบไปที่แก้มของจวินอู๋เสียโดยไม่ทันให้ตั้งตัวเหมือนกับฟ้าผ่าที่ไม่อาจปิดหูได้ทัน

จวินอู๋เสียตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

ชวีซินรุ่ยมองสีหน้าอึ้งๆ ของจวินอู๋เสียแล้วก็ยิ้มย่องอยู่ในใจ อย่างที่คาดเด็กน้อยนี่ยังไร้เดียงสามากๆ

“เอาล่ะ ในเมื่อที่รักของข้ามีธุระต้องไปทำ ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่รั้งท่านไว้อีก ท่านควรคิดเรื่องที่เราคุยกันไว้ให้เร็วๆ อย่าทำให้ข้ากระวนกระวายเกินไปนัก” ทันทีที่พูดจบชวีซินรุ่ยก็ปล่อยมือและพยักหน้าส่งสัญญาณให้เสิ่นฉือ

เมื่อหลุดรอดจากเงื้อมมือของชวีซินรุ่ยมาได้ จวินอู๋เสียก็กะพริบตาช้าๆ แววตาของนางดูมึนงงเล็กน้อย หลังจากที่เสิ่นฉือถอยออกไป จวินอู๋เสียก็อุ้มเจ้าแมวดำตัวน้อยไว้แล้วทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกพร้อมกับเดินลงบันไดไป

เจ้าแมวดำตัวน้อยขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย มันเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายของมัน สีหน้าของนางดูประหลาดมาก

จบกัน จบสิ้นกันแล้ว!

เจ้านายที่บริสุทธิ์ผุดผ่องไร้มลทินของข้า ถูกนังแม่มดแก่เอาเปรียบเสียแล้ว!

ตอนที่ 1050 วัวแก่กินหญ้าอ่อน (3)

เมื่อจวินอู๋เสียเดินออกมาจากหอเมฆาสวรรค์ ใบหน้าของนางก็ไม่ปรากฏความรู้สึกใดๆ สติของนางดูเหมือนจะถูกแช่แข็งไปแล้ว ดวงตาของนางมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น

เสี่ยวเฮยรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย มันยกอุ้งเท้าขึ้นมาตะปบที่มือของจวินอู๋เสีย

“เหมียว”

เจ้านาย ท่านเป็นอะไรไป อย่าทำให้ข้ากลัวแบบนี้สิ!

จวินอู๋เสียไม่ตอบ นางเร่งฝีเท้าขึ้นและเดินตรงไปที่ตึกเพลิงพิโรธอย่างรวดเร็ว

ในตึกเพลิงพิโรธ สยงป้ากับชิงอวี่กำลังรอให้จวินอู๋เสียกลับมา และหลังจากรออยู่นาน ในที่สุดพวกเขาก็เห็นจวินอู๋เสียเดินทำหน้านิ่งเข้ามา ทั้งสองคนตั้งท่าจะถามจวินอู๋เสียว่าชวีซินรุ่ยพูดอะไรกับนางบ้าง

แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก จวินอู๋เสียก็เดินผ่านพวกเขาไปเหมือนสายลมหอบหนึ่งและหายลับไปจากสายตา

บุรุษทั้งสองคนยืนงงอยู่ที่ประตูใหญ่ของตึกเพลิงพิโรธ รู้สึกแปลกใจและตกใจเป็นอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้นกับจวินเสีย ดูท่าทางแปลกๆ” สยงป้าพูด เขายังคงยืนงงอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นจวินอู๋เสียทำท่าทางแบบนี้ สยงป้าก็คิดว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ เขาอยากตามไปถามจวินอู๋เสียแต่ชิงอวี่ก็ห้ามเขาไว้

“อะไร” สยงป้าถาม

ชิงอวี่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ข้าคิดว่าคุณชายจวินคงไม่อยากให้ใครไปรบกวนเขาตอนนี้หรอกขอรับ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง เราน่าจะรอจนถึง…ตอนบ่ายแล้วค่อยไปดูกันเถอะขอรับ”

ปกติจวินอู๋เสียจะมีสีหน้าเย็นชาอยู่เสมอ แต่วันนี้ชิงอวี่สังเกตเห็นว่าสีหน้าของจวินอู๋เสียผิดปกติไป เป็นความเย็นชาผสมความตื่นตกใจ สัญชาตญาณบอกเขาว่าไม่ควรไปถามอะไรจวินอู๋เสียในตอนนี้

สยงป้าใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเชื่อชิงอวี่พร้อมกับก่นด่าชวีซินรุ่ยในใจอีกล้านรอบ

จวินอู๋เสียเดินกลับเข้าไปในห้องของนางอย่างรวดเร็วและปิดประตูเสียงดังลั่น ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตเดินส่ายหางเข้ามาทำท่าน่ารักเพื่อขอให้กอด แต่ทั้งคู่ก็ถูกจวินอู๋เสียเมิน นางวางเจ้าแมวดำตัวน้อยลงแล้วเข้าไปในห้องน้ำเพื่อตักน้ำจากถังไม้เทลงในอ่างไม้

จวินอู๋เสียทาน้ำยาบางอย่างลงบนใบหน้าและเปลี่ยนกลับมาเป็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง จากนั้นก็ตักน้ำเย็นๆ ราดลงที่หน้าของตัวเอง ฤดูใบไม้ผลิยังไม่ผ่านไป อากาศจึงยังเย็นอยู่ น้ำก็เย็นจนเหมือนกับน้ำแข็ง แต่ดูเหมือนจวินอู๋เสียจะไม่ได้สังเกตเลย เอาแต่ตักน้ำมาล้างหน้าที่ขาวเนียนของตัวเอง

ผิวขาวราวหิมะนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วจากการถูกน้ำที่เย็นจัดจนเหมือนน้ำแข็งกัดเอา แต่ดูเหมือนจวินอู๋เสียยังไม่อยากหยุด

“แบ๊ะ…” ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะมองการกระทำที่ผิดปกติของเจ้านายมันแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างหวาดกลัว สัญชาตญาณอันแหลมคมของสัตว์ ทำให้มันรู้สึกว่าบรรยากาศของจวินอู๋เสียผิดปกติไป

กระทั่งเจ้ากระต่ายโลหิตก็ไม่กล้าทำเสียงดัง มันยืนกอดหูใหญ่ๆ ของตัวเองพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสีย

เจ้าแมวดำตัวน้อยกัดฟันแล้วกระโจนขึ้นไปบนชั้นวางของข้างๆ จวินอู๋เสีย

“ท่านจะล้างหน้าแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ” เจ้าแมวดำตัวน้อยร้องออกมาอย่างร้อนใจ น้ำเย็นจัดขนาดนี้ ถ้าจวินอู๋เสียยังคงล้างหน้าแบบนี้ต่อไปละก็ หน้าของนางได้ถูกความเย็นกัดเอาแน่

จวินอู๋เสียมองอ่างไม้ตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว มือของนางยังไม่หยุดล้างหน้าเลยสักนิด

ความรู้สึกเดียวของนางในตอนนี้ก็คือ…ขยะแขยง

นางขยะแขยงมากจนอยากจะลอกผิวทั้งหน้าออกมาล้างจนกว่าจะสะอาดหมดจด

คำอ้อนวอนไม่หยุดของเจ้าแมวดำตัวน้อยไม่มีประโยชน์เลย มันทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องครางออกมาอย่างกระวนกระวาย

มันรู้นิสัยของจวินอู๋เสียดีกว่าใคร นางเกลียดการมีปฏิสัมพันธ์ทางกายกับคนอื่นมากที่สุด ไม่ต้องพูดถึงการถูกนังแม่มดแก่น่ารังเกียจนั่นจุมพิตเอาเลย! จวินอู๋เสียที่แทบจะเรียกได้ว่าหมกมุ่นเรื่องความสะอาด ต้องแทบเป็นบ้าตายเพราะเรื่องนี้แน่ๆ!

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าสัญญากับข้าแล้วไม่ใช่หรือว่าจะดูแลตัวเองให้ดีๆ น่ะ”