ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1079 เสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง (1) ตอนที่ 1080 เสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง (2)
ตอนที่ 1079 เสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง (1) / ตอนที่ 1080 เสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง (2)
ตอนที่ 1079 เสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง (1)
ทุกคนที่นั่นต่างนิ่งตะลึงเป็นรูปปั้น!
ไม่มีใครคิดว่ากระต่ายหูใหญ่ที่ดูธรรมดาตัวนั้นจะกลายเป็นสัตว์วิญญาณที่ผู้คนหวาดกลัว กระต่ายโลหิต!
จวินอู๋เสียมีสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติอยู่ในครอบครองถึงสองตัว! เป็นไปได้อย่างไรกัน!
การปรากฏตัวของกระต่ายโลหิตทำให้ทุกคนทำอะไรไม่ถูก
สัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติหายากและล้ำค่ามากสำหรับพวกเขา ตลอดทั้งชีวิตของคนส่วนใหญ่อาจจะไม่มีวันได้เจอสักตัวเลยก็ได้ แต่จวินอู๋เสียกลับมีอยู่ถึงสองตัว!
เป็นไปไม่ได้!
พลังของกระต่ายโลหิตครอบคลุมทั่วทั้งห้อง สายตาของมันไม่มีแววเขลาหรือตื่นกลัวอีกแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายและเป็นศัตรู!
มันคือสัตว์วิญญาณที่พลังตื่นขึ้นจากโลหิตของตัวเอง ความกระหายโลหิตของมันจึงไม่เคยถูกลบหายไป ดวงตาสีแดงโลหิตจ้องไปที่ชวีเหวินเฮ่าจนทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อพบว่าตัวเองตกอยู่ภายใต้รังสีอำมหิตอันรุนแรง!
……
ภายในจวนเจ้าเมือง คนรับใช้ได้พาจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าเข้าไปนั่งรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ คนรับใช้บอกพวกเขาว่าท่านเจ้าเมืองยังมีธุระที่ต้องจัดการและขอให้จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่ารออยู่ในห้องโถงสักครู่ก่อนที่เขาจะจากไป
จวินอู๋เสียนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ในใจเกิดความระแวงสงสัยขึ้นมา อยู่ดีๆ ชวีเหวินเฮ่าก็เชิญนางมาแบบกะทันหัน แล้วพอนางมาถึงเขาก็อ้างว่ายังติดธุระอยู่ ความสงสัยในใจของจวินอู๋เสียจึงยิ่งชัดขึ้น
“ไปตรวจดูว่าชวีเหวินเฮ่าอยู่ในจวนหรือเปล่า” จวินอู๋เสียพึมพำเสียงเบา เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของห้องโถงใหญ่หายตัวไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย
จวินอู๋เย่าเท้าคางมองหน้าจวินอู๋เสียจากด้านข้าง
“เจ้าสงสัยอะไรอย่างนั้นหรือ”
จวินอู๋เสียตอบว่า “ชวีเหวินเฮ่ามีปัญหา”
จวินอู๋เย่าเลิกคิ้ว
“ถ้าเขาอยากพบข้า เขาจะไม่ส่งคนไปเชิญข้าที่ตึกเพลิงพิโรธแบบโจ่งแจ้งอย่างนั้น แล้วพอข้ามาที่นี่ เขาก็ไม่ยอมมาพบข้า มันไม่น่าสงสัยหรืออย่างไร” จวินอู๋เสียตอบพลางมองไปที่คนรับใช้หลายคนนอกห้องโถง
สีหน้าของคนพวกนั้นก็แปลกๆ เหมือนกับว่าพวกเขากำลังพยายามทำหน้านิ่งๆ เอาไว้อย่างเต็มที่ แต่ในแววตาของพวกเขานั้นเห็นได้ชัดว่ากำลังซ่อนความไม่สบายใจเอาไว้
“ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับหรี่ตาลง นางสังเกตมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่าคนรับใช้ที่พาพวกเขาเข้ามาดูเครียดๆ สายตาของเขาก็ล่อกแล่กและไม่สามารถมองสบตานางได้
“มันจะเป็นอะไรได้ เสี่ยวเสียเอ๋อร์ลองเดาดูหรือไม่” จวินอู๋เย่าถามยิ้มๆ เขาไม่ได้สังเกตท่าทางของคนพวกนั้นเลยสักนิด เนื่องจากพวกนั้นไม่มีค่าพอให้เขาสนใจ
“ข้ายังไม่แน่ใจ ต้องรอข่าวจากเยี่ยซากับเยี่ยเม่ยก่อน” จวินอู๋เสียตอบ
ไม่นานเยี่ยซากับเยี่ยเม่ยก็กลับเข้ามาแบบเงียบๆ พวกเขายังซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและพูดเสียงเบาว่า “รายงานคุณหนูใหญ่ ข้ากับเยี่ยเม่ยค้นหาไปทั่วจวนเจ้าเมืองแล้วแต่ไม่พบวี่แววของชวีเหวินเฮ่าเลยขอรับ แม้แต่ชวีหลิงเย่ว์ก็ดูเหมือนจะไม่อยู่ในจวนด้วย”
จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว นางลุกพรวดขึ้นทันทีและเดินตรงไปยังทางออกของจวนเจ้าเมือง! จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วแล้วลุกขึ้นเดินตาม
เมื่อคนรับใช้ที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกเห็นว่าจวินอู๋เสียกำลังจะไป เขาก็เข้ามาขวางทางเอาไว้ทันทีอย่างตื่นตระหนก
“คุณชายจวิน…อีกเดี๋ยวท่านเจ้าเมืองก็มาแล้วขอรับ คุณชายจวินโปรดรออีกสักครู่ ท่านเจ้าเมืองกำลังจะมาแล้ว” คนรับใช้รีบพูดพร้อมกับก้มศีรษะอย่างนอบน้อม
จวินอู๋เสียมองชายคนนั้นอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ถอยไป”
ตอนที่ 1080 เสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง (2)
คนรับใช้หวาดกลัวมาก เขาทิ้งตัวคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังพร้อมกับอ้อนวอนอย่างตื่นกลัว “คุณชายจวิน ได้โปรดรอ…”
ทันใดนั้นม่านโลหิตสีแดงก็โบกสะบัดตรงหน้าจวินอู๋เสีย พวกคนรับใช้ที่ขวางทางนางอยู่ถูกตัดศีรษะทุกคนในชั่วพริบตา!
โลหิตสาดกระจายไปในอากาศ และในขณะที่พวกเขากำลังล้มลง จวินอู๋เสียก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่า และด้วยเตะเท้าเบาๆ พวกเขาก็ทะยานขึ้นสู่อากาศ!
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์อยากทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนพวกนั้น” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมกับมองจวินอู๋เสียยิ้มๆ ใครก็ตามที่บังอาจขวางทางนาง เขาก็ไม่รังเกียจที่จะส่งพวกมันไปลงนรก
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “กลับไปที่ตึกเพลิงพิโรธ!”
“ได้เลย” จวินอู๋เย่าตอบด้วยน้ำเสียงตามใจอย่างถึงที่สุด
จวินอู๋เย่ากลับมาถึงประตูใหญ่ของตึกเพลิงพิโรธพร้อมกับจวินอู๋เสีย นางยังไม่ทันก้าวเข้าไปข้างในก็ได้กลิ่นโลหิตจางๆ ลอยออกมา
ไม่มีคนคุ้มกันเฝ้าอยู่ข้างนอกตึกเพลิงพิโรธเลยสักคน ศิษย์เพลิงพิโรธสองคนที่มักจะยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูก็ไม่รู้หายไปไหน ประตูตึกเพลิงพิโรธก็เปิดกว้างแต่ไม่มีเงาคนให้เห็นเลยสักคน
จวินอู๋เสียก้าวเท้าเข้าไปข้างใน กลิ่นโลหิตยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
นางก้าวเท้าเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัวขณะที่ตามกลิ่นโลหิตไปที่ลานเล็กทางตะวันออก!
เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังเข้าหูของจวินอู๋เสีย พอนางก้าวเข้าไปในลานเล็กตะวันออกนางก็เห็นภาพความโกลาหลวุ่นวายที่เต็มไปด้วยโลหิตเข้าทันที!
นางเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังรุมล้อมกระต่ายโลหิตที่ตัวโชกเลือดและคาบใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเอาไว้ในปาก อุ้งเท้าของมันมีคราบโลหิตเปื้อนเต็มไปหมด ขนสีแดงโลหิตของมันอาบโลหิตจนชุ่ม ตอนนี้มันเลยกลายเป็นสีแดงจัดเข้าไปอีก!
ศิษย์ของตึกเพลิงพิโรธทุกคนยืนอยู่นอกประตูห้องของจวินอู๋เสีย ดาบในมือของพวกเขาชี้ไปที่เจ้ากระต่ายโลหิต หลายคนบาดเจ็บหนัก โลหิตของพวกเขาไหลไปทั่วทำให้ทั้งลานมีแต่กลิ่นคาวโลหิต
ชวีเหวินเฮ่ายืนหน้าซีดเผือดท่ามกลางคนกลุ่มนั้น แขนข้างหนึ่งถูกหักโดยกระต่ายโลหิตและห้อยอยู่ข้างลำตัว สยงป้ากับชิงอวี่ยืนกระสับกระส่ายอยู่ข้างเขา พวกเขาเงยหน้ามองไปที่กระต่ายโลหิต
กระต่ายโลหิตถูกคนของตึกเพลิงพิโรธล้อมเอาไว้ ปากของมันยังคาบใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่หมดสติเอาไว้อยู่ มันไม่แสดงความกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับคมดาบจำนวนนับไม่ถ้วนเลยสักนิด รังสีฆ่าฟันอันแหลมคมของมันสมกับที่ได้ชื่อว่าสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติอย่างแท้จริง!
เมื่อจวินอู๋เสียเห็นภาพเช่นนั้น ในใจนางก็มีเพลิงที่อธิบายไม่ได้ลุกโชนขึ้นมา!
“พวกท่านทำอะไรกัน” นางถามขึ้นพลางมองกวาดไปทั่วด้วยสายตาน่ากลัว นางมองศิษย์ของตึกเพลิงพิโรธชี้ดาบและมีดไปที่กระต่ายโลหิตและใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ
เสียงของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนสายฟ้าฟาด ทำเอาเสียงตะโกนอย่างตื่นตระหนกและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดในลานนั้นหายไปทันที ทุกคนต่างปิดปากเงียบและหันหน้าไปมองจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าลานด้วยความตกใจอย่างถึงที่สุด
จวินอู๋เสียนั้นไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับพวกศิษย์ของตึกเพลิงพิโรธ ตั้งแต่ที่จวินอู๋เสียมาถึงตึกเพลิงพิโรธในครั้งแรก พวกเขาทุกคนก็ถูกสยงป้าเตือนไว้แล้วว่าให้ปฏิบัติกับแขกพิเศษคนนี้อย่างดี รวมทั้งการที่จวินอู๋เสียไม่เคยสร้างความลำบากให้พวกเขาเลยสักครั้งและไม่เคยขออะไรจากพวกเขาเลย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดคุยกับจวินอู๋เสียมากนักในช่วงที่ผ่านมานี้ แต่ศิษย์ของตึกเพลิงพิโรธก็ชอบแขกที่ไม่เรียกร้องและไม่โอ้อวดคนนี้มากเลยทีเดียว
แต่ตอนนี้…
พวกเขากลับให้จวินอู๋เสียได้เห็นภาพที่พวกเขากำลังรุมล้อมกระต่ายโลหิตเพื่อที่จะฆ่ามัน…
