ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1099 ตบหน้าครั้งที่สิบเอ็ด (1) ตอนที่ 1100 ตบหน้าครั้งที่สิบเอ็ด (2)

ตอนที่ 1099 ตบหน้าครั้งที่สิบเอ็ด (1) / ตอนที่ 1100 ตบหน้าครั้งที่สิบเอ็ด (2)
ตอนที่ 1099 ตบหน้าครั้งที่สิบเอ็ด (1)

แต่สำหรับสยงป้า ชิงอวี่ และชวีเหวินเฮ่า มันไม่อาจจะชัดเจนไปมากกว่านี้ได้แล้ว การที่คนของพวกเขากลับมาเป็นฝีมือของเด็กหนุ่มที่ถูกพวกเขาทรยศ

ความรู้สึกผิดและความละอายใจรวมกับการกล่าวโทษตัวเองเป็นเหมือนหินก้อนมหึมาที่บดขยี้ใจของพวกเขา ทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก

ชวีเหวินเฮ่าอยู่ในสภาวะมึนงง ความทรงจำในช่วงหลายวันที่ผ่านมาของเขาเลอะเลือนเหมือนอยู่ในความฝัน เขาเดินโซเซไปค้นหาในกลุ่มสตรีที่กลับมาอย่างร้อนใจ เขาปรารถนาจะได้เห็นคนที่คุ้นเคย คนที่เขาคิดถึงและอยู่ในใจเขามาตลอดหลายปี

แต่ไม่ว่าเขาจะมองหาเท่าไร เขาก็ไม่เห็นฮูหยินของเขาเลย…

“มีใคร…มีใครเห็นฮูหยินของข้าบ้าง…” ความหวาดกลัวและความไม่สบายใจคืบคลานเข้ามาในใจของชวีเหวินเฮ่า เขายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างอับจนหนทาง

พวกสตรีที่เพิ่งกลับมาเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมองชวีเหวินเฮ่าอย่างเสียใจ

สายตาของพวกนางยิ่งทำให้ชวีเหวินเฮ่าไม่สบายใจมากขึ้น มือของเขาเริ่มสั่น

ไม่ เป็นไปไม่ได้…

ฮูหยินของเขาสบายดี คนที่กลับมาทุกๆ เดือนบอกว่านางสบายดี…ไม่มีอะไรเกิดขึ้น…

“ฮูหยิน…” พวกสตรีที่ถูกช่วยออกมาต่างก้มหน้ากัดริมฝีปาก พวกนางถูกชวีซินรุ่ยจับไปพร้อมกันและถูกขังอยู่ที่เดียวกัน เกิดอะไรขึ้นที่นั่นบ้าง พวกนางทุกคนรู้ดี

“นางอยู่ที่ไหน ทำไมนางไม่กลับมา” ท่าทางของชวีเหวินเฮ่าเหมือนเสียสติไปแล้ว เขาจับบ่าของสตรีนางหนึ่งพร้อมกับถามถึงฮูหยินอย่างร้อนใจ

สตรีนางนั้นทนมองเขาไม่ได้ นางหันหน้าหนีไม่ยอมสบตากับชวีเหวินเฮ่า

ไม่มีใครอยากบอกชวีเหวินเฮ่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮูหยิน ทุกคนจึงพากันหลบตา

“พวกเจ้าทุกคนมาทำอะไรที่นี่! ใครอนุญาตให้พวกเจ้ากลับมา!” ทันใดนั้นเสียงร้องแหลมก็ดังขึ้นที่ด้านหลังฝูงชน!

เสียงแสบเก้วหูนั้นดังแหวกเสียงร่ำไห้ขึ้นมา ทุกคนต่างหันหน้าไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน

ชวีซินรุ่ยนำเสิ่นฉือกับคนของเขามา และตอนนี้พวกเขาก็กำลังยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน!

ทุกคนพากันถอยหลังด้วยความกลัวและแหวกเป็นทาง

ชวีซินรุ่ยขบกรามแน่นขณะที่มองความวุ่นวายตรงหน้า นางไม่อยากจะเชื่อตาตัวเองเลย พวกสตรีที่นางขังเอาไว้ในคุกใต้ดินถูกปล่อยกลับมาที่นี่ทั้งหมด!

คนพวกนี้ถูกขังเอาไว้นอกเมืองพันอสูร แล้วทำไมจู่ๆ ทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ชวีซินรุ่ยไม่เห็นคนคุ้มกันที่นางให้คอยเฝ้าคนพวกนี้อยู่ในกลุ่มคนเลย นางเริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

การปรากฏตัวของชวีซินรุ่ยทำให้ทุกคนที่กำลังยินดีกับการกลับมาพบกันได้สติขึ้นมาทันที พวกสตรีที่ได้กลับมาพบครอบครัวหลังจากไม่ได้เจอกันนานก็ซ่อนตัวหลังคนในครอบครัวของพวกนางด้วยความหวาดกลัว พวกนางจับมือครอบครัวของตัวเองเอาไว้แน่นโดยไม่กล้าปล่อยเลยสักวินาทีเดียว สีหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สายตาที่มองชวีซินรุ่ยราวกับกำลังมองปีศาจร้าย ครอบครัวที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกนางเป็นความหวังสุดท้ายที่จะช่วยพวกนางได้ พวกนางจึงไม่กล้าปล่อยมือจากพวกเขาเลย

“บัดซบ! เอาคนพวกนี้กลับไปเดี๋ยวนี้! ใครมันบังอาจทำแบบนี้ ใครให้พวกเจ้ากลับมา ไปให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไสหัวไปจากที่นี่เสียดีๆ ไม่อย่างนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร!” ชวีซินรุ่ยกรีดร้องออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

ตอนที่ 1100 ตบหน้าครั้งที่สิบเอ็ด (2)

เสียงร้องอันเกรี้ยวกราดของชวีซินรุ่ยทำให้พวกสตรีหวาดกลัวจนตัวสั่น พวกนางเขยิบเข้าไปชิดกับคนในครอบครัวของพวกนางโดยไม่รู้ตัว

ชาวเมืองที่อยู่ตรงประตูเมืองพากันเอาตัวมาบังพวกสตรีไว้ด้านหลัง พวกเขาแสดงออกชัดว่าจะไม่ยอมให้เอาตัวสตรีของพวกเขาไปอีกแล้ว

ชวีซินรุ่ยมองท่าทีของชาวเมืองด้วยสีหน้าถมึงทึงน่ากลัว นางตวัดสายตาไปมองชวีเหวินเฮ่าที่ดูซีดเซียวแล้วตะโกนใส่เขาว่า “ชวีเหวินเฮ่า! เจ้าจะไม่เอาตัวพวกนักโทษไปหรืออย่างไร! ไม่อยากเจอบุตรีกับฮูหยินเจ้าแล้วเรอะ!”

ชวีเหวินเฮ่าใจสั่นขึ้นมาทันที เขาเดินไปข้างหน้าชวีซินรุ่ยและถามอย่างตื่นตระหนกว่า “ฮูหยินข้าอยู่ที่ไหน…นางอยู่ที่ไหน…ทำไมข้าไม่เห็นนาง…คนอื่นๆ กลับมากันทุกคน แล้วทำไมนางถึงไม่อยู่ที่นี่…”

ชวีซินรุ่ยเหยียดยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ข้าก็ต้องดูแลฮูหยินของเมืองพันอสูรดีเป็นพิเศษหน่อยสิ ถ้าเจ้ายังอยากเจอฮูหยินของเจ้า ก็ให้ทหารจับพวกสตรีทุกคนไปเสีย!” ชวีซินรุ่ยไม่ยอมทิ้งข้อต่อรองที่นางมีอยู่ในมือไปแน่ คนของเมืองพันอสูรต้องอยู่ในการควบคุมของนางก่อนที่นางจะควบคุมรัฐเหยียนผ่านจวินอู๋เสียได้

ชวีเหวินเฮ่าหันไปมองชาวเมืองพันอสูรที่อยู่รอบๆ เขาเห็นความเศร้าและความไม่ยินยอมอยู่บนสีหน้าของคนพวกนั้น เขาเห็นความดื้อดึงที่คนเมืองพันอสูรสูญเสียไปกำลังกลับคืนมาอย่างช้าๆ ชาวเมืองที่เคยกลัวชวีซินรุ่ยจับขั้วหัวใจไม่ได้ทำท่าขี้ขลาดอย่างที่เคยทำอีกแล้ว สายตาของพวกเขามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว พวกเขาผลักพวกสตรีไปไว้ด้านหลังแสดงการต่อต้านขัดขืน

ชวีเหวินเฮ่าเบนสายตาจากหน้าชาวเมืองไปที่พวกสตรีที่กำลังหวาดกลัวอยู่ด้านหลัง สตรีพวกนั้นก็เป็นชาวเมืองพันอสูรเช่นกัน แต่พวกนางถูกชวีซินรุ่ยจับไปขังอยู่ในคุกใต้ดินนานหลายปีโดยไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน การที่ไม่ได้โดนแสงแดดมานานทำให้ผิวของพวกนางขาวซีด ดวงตาของพวกนางเบิกกว้างด้วยความกลัว พวกนางมองชวีเหวินเฮ่าผู้ที่เป็นเจ้าเมืองของพวกนางตาไม่กะพริบด้วยสายตาวิงวอนขอร้องอย่างเงียบๆ

ชวีเหวินเฮ่ารู้สึกจุกอยู่ในลำคอ เขามองดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังจำนวนนับไม่ถ้วนแล้วก็พบว่าเขาไม่สามารถออกคำสั่งได้

“ชวีเหวินเฮ่า! เจ้าอยากให้ครอบครัวของตัวเองพินาศหรืออย่างไร” ชวีซินรุ่ยเห็นว่าชวีเหวินเฮ่านิ่งอยู่นาน นางจึงร้องออกมาอย่างหมดความอดทน

ชวีเหวินเฮ่าสะดุ้งอีกครั้ง ภาพที่เขาไม่อาจรับได้ผุดขึ้นมาในใจราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

“ท่านเจ้าเมือง…นางโกหก…นางโกหก! ฮูหยินเสียไปนานแล้ว…” สตรีนางหนึ่งตะโกนขึ้นจากฝูงชน ถ้อยคำนั้นทำให้เขาเซถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าซีดปราศจากสีเลือด!

“พูดจาเหลวไหล! ทหาร! ฆ่านังนั่นเดี๋ยวนี้!” แววตาของชวีซินรุ่ยร้อนรนขึ้นมาทันที นางกรีดร้องออกมาด้วยความโมโห เสิ่นฉือที่ยืนอยู่ด้านหลังนางก้าวออกมาทันที เขาคิดที่จะจัดการปิดปากสตรีนางนั้นเสีย

แต่ชวีเหวินเฮ่าเข้ามาขวางหน้าเสิ่นฉือทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองชวีซินรุ่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะ

“ฮูหยินข้าอยู่ที่ไหน!”

ชวีซินรุ่ยสะดุ้ง นางพยายามระงับความตื่นกลัวแล้วแกล้งพูดอย่างไม่พอใจว่า “ชวีเหวินเฮ่า! เจ้าคิดว่ากำลังพูดอยู่ใคร!”

“ฮูหยินข้าอยู่ที่ไหน!” ชวีเหวินเฮ่าตะคอก ดวงตาแดงก่ำ

ชวีซินรุ่ยสบถด่าเบาๆ แล้วพูดว่า “ฮูหยินเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าขังนางแยกกับคนอื่นๆ อย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของนังคนนั้นเลยน่า”