ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1119 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (6) ตอนที่ 1120 พังทลาย (1)

ตอนที่ 1119 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (6) / ตอนที่ 1120 พังทลาย (1)
ตอนที่ 1119 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (6)

“ท่านก็รู้สึกแบบนั้นหรือ” จวินอู๋เสียถามทันที

จวินอู๋เย่าแปลกใจแวบหนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า

“นั่นเป็นแค่ข้ออ้างของคนอ่อนแอ ถ้าจิตใจของพวกเขาแข็งแกร่งแล้วละก็ ถึงร่างกายภายนอกจะเปลี่ยนไปแล้วจะแตกต่างตรงไหน ใครจะกล้ามาเหยียดหยามเจ้า ถ้าเป็นเพราะคนรอบๆ ตัว อย่างนั้นก็ยิ่งไม่ควรไปใส่ใจ ชีวิตคนก็ควรอยู่เพื่อตัวเอง ถ้าบุรุษคนไหนดูถูกสตรีเพราะเรื่องนั้น อย่างนั้นก็หมายความว่าบุรุษผู้นั้นไม่เคยรักใครจริงๆ ถ้าเขารักสตรีนางนั้นจริงๆ เขาจะใส่ใจเรื่องนั้นทำไม สิ่งที่รักควรเป็นจิตวิญญาณภายในไม่ใช่เปลือกนอก”

คำพูดของจวินอู๋เย่าตรงกับความคิดของจวินอู๋เสีย นางไม่ใช่คนที่ใส่ใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรอยู่แล้ว

การมีชีวิตอยู่เท่านั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด!

อย่างไรสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชวีหลิงเย่ว์นั้นก็เกี่ยวข้องกับนางไม่มากก็น้อย นางจึงไม่อาจนั่งอยู่เฉยๆ ได้

แล้วจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าก็ออกจากคุกใต้ดิน

ชวีหลิงเย่ว์ถูกวางลงที่ห้องนอนห้องหนึ่งในหอเมฆาสวรรค์ เยี่ยซาจี้จุดชวีหลิงเย่ว์ให้หลับไปเพื่อให้สงบลงชั่วคราวและไม่ทำร้ายตัวเองมากไปกว่านี้

จวินอู๋เสียสั่งให้เอาน้ำร้อนและผ้าเช็ดตัวเข้ามาและดูแลจัดการบาดแผลทั้งหมดบนร่างกายของชวีหลิงเย่ว์

เห็นได้ชัดว่าชวีหลิงเย่ว์ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนั้นน้ำหนักลดลงไปมาก ร่างกายของนางเต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนและรอยช้ำ นางผอมจนเห็นกระดูกซี่โครงอย่างชัดเจน การเสียโลหิตไปมากรวมถึงการถูกทรมานเป็นเวลานานทำให้ร่างกายของนางอ่อนแอมาก แต่ที่สาหัสที่สุดก็คือบาดแผลรอบๆ แขนขาทั้งสี่ของนาง

ริมฝีปากของนางแตกยับเยินเนื่องจากขาดน้ำอย่างหนักจึงเกิดบาดแผลโลหิตออกมากมายที่ปาก

จวินอู๋เสียรักษาบาดแผลทั้งหมดของนางไปทีละนิดอย่างอดทน การรักษาของนางทั้งอ่อนโยนและเบามือแต่แม่นยำมาก แม้ว่านางจะรู้ว่าชวีหลิงเย่ว์ถูกจี้จุดให้หลับเอาไว้และนางจะไม่รู้สึกเจ็บ จวินอู๋เสียก็ยังใส่โอสถวิเศษที่ทำให้ชาลงบนบาดแผลอย่างเคยชิน

ด้านนอกหอเมฆาสวรรค์ สยงป้ากับชิงอวี่ยืนอยู่ข้างนอกและไม่กล้าเข้าไป เยี่ยเม่ยส่งชวีซินรุ่ยให้พวกเขาและสยงป้าก็ให้คนเอาตัวนางไปขังไว้ในคุกใต้ดินของตึกเพลิงพิโรธ ไม่อย่างนั้นด้วยสิ่งที่ชวีซินรุ่ยทำไว้กับคนของเมืองพันอสูร พวกชาวเมืองที่เกลียดนางคงพากันมาฉีกนางเป็นชิ้นๆ

หลังจากจัดการกับเรื่องของชวีซินรุ่ยแล้ว สยงป้ากับชิงอวี่ก็รีบมาที่หอเมฆาสวรรค์ทันทีเนื่องจากพวกเขาเห็นจวินอู๋เสียตรงมาทางนี้ แต่เมื่อมาถึงประตู พวกเขาก็ไม่กล้าก้าวเข้าไป

เป็นเพราะเยี่ยซายืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่ง ท่าทางของเขาก็เย็นชาและไม่ต้อนรับพวกเขาเลย

ขณะที่สยงป้ากับชิงอวี่ยืนอยู่ด้านนอกหอเมฆาสวรรค์อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี เฉียวฉู่กับสหายของเขาก็มาถึง ผู้เยาว์ทั้งห้าเจอกับสยงป้าและชิงอวี่ที่ประตูหอเมฆาสวรรค์ พอเจอกันสยงป้ากับชิงอวี่ก็ก้มศีรษะอย่างสำนึกผิดทันที

การที่เมืองพันอสูรรอดพ้นจากวิกฤตได้นั้นเป็นเพราะจวินอู๋เสียและสหายของเขา เทียบกับการทรยศที่พวกเขาทำกับจวินอู๋เสียแล้ว พวกเขาก็ไม่อาจมองสบตาเฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ได้จริงๆ

เฉียวฉู่ตวัดสายตามองสยงป้ากับชิงอวี่ที่ก้มศีรษะอย่างละอายใจด้วยความโกรธและส่งเสียงหึออกมาอย่างดูถูก เขาหันหน้ากลับไปแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปในหอเมฆาสวรรค์โดยไม่อยากจะพูดกับพวกเขาแม้แต่คำเดียว

สยงป้าเหงื่อออกจนชุ่ม เขาเงยหน้าขึ้นแล้วทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเลและหยุดตัวเองเอาไว้เมื่อเห็นแผ่นหลังที่มุ่งมั่นของพวกผู้เยาว์ คำพูดที่กำลังจะออกมาจุกอยู่ที่คอ และไม่ว่าจะพยายามเท่าไรก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

ฟ่านจัวเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้าไปในหอเมฆาสวรรค์ เขาเพิ่งก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเข้าไปก็หยุดชะงักแล้วหันกลับมามองสยงป้าที่ดูสำนึกผิดอย่างมากและกำลังทุกข์ทรมานด้วยความกังวลก่อนจะพูดขึ้นว่า

“น้องเสียจะช่วยคุณหนูใหญ่ของท่านแน่”

…..

ผู้แต่งเป่ย: ถ้าสมมุติว่า…เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับ เอ่อ…คนนั้นน่ะ นายท่านจะทำอย่างไรหรือ

นายท่าน: ทำให้คนพวกนั้นเสียใจที่เกิดมาและให้…ความรักให้มากขึ้น รักให้มากขึ้นจนนางไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่นอีก เจ้ากล้าสมมุติเรื่องแบบนี้อย่างนั้นเรอะ อยากตายหรืออย่างไร

ผู้แต่งเป่ย: นั่นเป็นแค่เรื่องสมมุตินะ! ข้าพูดว่าสมมุติอย่างไร!

อู๋เสีย: คำที่หายไปจากประโยคของพวกท่านคืออะไรน่ะ

ผู้แต่งเป่ย/นายท่าน: ไม่มีอะไร!

ตอนที่ 1120 พังทลาย (1)

สยงป้าอึ้งไปชั่วครู่ เขาไม่พูดอะไรนอกจากก้มศีรษะคำนับฟ่านจัว

เมื่อเฉียวฉู่กับคนอื่นๆ มาถึงหอเมฆาสวรรค์ จวินอู๋เสียกำลังรักษาบาดแผลของชวีหลิงเย่ว์อยู่ เมื่อพวกผู้เยาว์เห็นเด็กสาวที่นอนผอมซีดอยู่บนเตียง ทุกคนก็พากันยืนปิดปากเงียบไปโดยปริยาย พวกเขาจะได้ไม่รบกวนการรักษาของจวินอู๋เสีย

พวกเขาทุกคนคิดว่าสิ่งที่ชวีหลิงเย่ว์ต้องเจอนั้นน่าปวดใจมาก แต่เมื่อได้มาเห็นสภาพของชวีหลิงเย่ว์เข้าจริงๆ พวกเขาก็รู้ว่าสิ่งที่เด็กสาวคนนี้ต้องเจอมันเลวร้ายกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้มาก

“ข้าว่า…ข้าคงไม่เกลียดชวีเหวินเฮ่ามากขนาดนั้นแล้วล่ะ” เฉียวฉู่พูดขึ้นพร้อมกับถูจมูก

การทรยศหักหลังเป็นสิ่งที่รับไม่ได้ แต่เมื่อชวีเหวินเฮ่าถูกบังคับให้ดูบุตรีตัวเองถูกย่ำยีแบบนั้นต่อหน้าต่อตา เขาก็ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ และตอนนั้นเขาก็แค่ตัดสินใจทำสิ่งที่คนเป็นบิดาจะทำเท่านั้น

“ข้าหวังว่านางจะหายดี” หรงรั่วพูดพลางขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ

จวินอู๋เสียนั่งอยู่ข้างเตียงของชวีหลิงเย่ว์ทั้งวันทั้งคืน นางรักษาบาดแผลของชวีหลิงเย่ว์โดยไม่หยุดเลยสักนาที จนกระทั่งเย็นวันรุ่งขึ้น เมื่อแสงอาทิตย์ยามตกดินส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ชวีหลิงเย่ว์ก็ลืมตาขึ้นในที่สุด

สิ่งที่นางเห็นไม่ใช่ห้องขังที่มืดสลัวอีกแล้ว แต่เป็นห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ในห้องมีกลิ่นหอมจางๆ ของสมุนไพรลอยอยู่ในอากาศ ความเจ็บปวดบนร่างนางดูเหมือนจะหายไปแล้ว

ฝันหรือ

ชวีหลิงเย่ว์กะพริบตาและมองไปยังผ้าไหมเรียบลื่นที่แขวนอยู่เหนือเตียง

“ตื่นแล้วหรือ” เสียงแหบเล็กน้อยดังขึ้นข้างๆ ชวีหลิงเย่ว์

ชวีหลิงเย่ว์ตกใจและดิ้นรนเล็กน้อยขณะที่หันหน้าไปมอง ใบหน้าเย็นชาของจวินอู๋เสียปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง

“จวินเสีย…” ชวีหลิงเย่ว์รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ทำไมจวินเสียถึงมาอยู่ข้างเตียงของนางได้

ในความตื่นตระหนกนั้น ชวีหลิงเย่ว์อยากจะซุกหน้าลงใต้ผ้าห่ม แต่เมื่อนางยกมือขึ้นเพื่อจะดึงผ้าขึ้นมา ความเจ็บปวดก็จู่โจมข้อมือของนางทันที

นางมองข้อมือทั้งสองของตัวเองที่ถูกพันผ้าไว้หลายทบให้ชัดๆ ผิวสีขาวตัดกับรอยเฆี่ยนและรอยช้ำที่อยู่บนแขนเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดที่ทำให้นางตื่นขึ้นจากความฝันอันแสนหวาน!

ค่ำคืนที่ยาวนานของการทรมานและความหวาดกลัวอย่างที่ไม่อาจจินตนาการได้ ความทรงจำในเหตุการณ์พวกนั้นเป็นเหมือนคลื่นแรงที่ซัดเข้ามาในสมองของนาง ดวงตาของเบิกกว้าง ความทรงจำอันน่าหวาดกลัวได้โยนนางลงไปในทะเลสาบแห่งความสิ้นหวังที่เย็นยะเยือก!

“กรี๊ด!!!”

นั่นไม่ใช่ความฝัน!

ทุกอย่างคือความจริง!

อารมณ์ของชวีหลิงเย่ว์แปรผันไปอีกครั้ง นางดิ้นรนจะลุกขึ้นนั่งและเอาผ้าห่มพันตัวไว้แน่น ไม่ยอมให้จวินอู๋เสียมองอีก!

“ออกไปนะ! ออกไป!” ชวีหลิงเย่ว์เหมือนสัตว์ตัวเล็กที่บาดเจ็บ นางไม่อยากเจอใครทั้งนั้น โดยเฉพาะจวินอู๋เสีย

นางเป็นแบบนี้ไปแล้ว สกปรก…น่ารังเกียจอย่างถึงที่สุด…

นางไม่อยากให้จวินอู๋เสียเห็นนางในสภาพน่าสังเวชแบบนี้ นางยอมตายในห้องขังนั่นดีกว่าจะให้คนที่นางรักมาเห็นนางในสภาพนี้

จวินอู๋เสียมองชวีหลิงเย่ว์อย่างงุนงง ตอนแรกอารมณ์ของนางก็กลับมาเป็นปกติแล้วแท้ๆ แต่จู่ๆ นางก็ทรุดลงและแตกสลายอีกครั้ง เสียงกรีดร้องอย่างหมดหนทางของนางฟังดูน่าสงสารยิ่งนัก

จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว ชวีหลิงเย่ว์ดิ้นรนอย่างรุนแรงไม่หยุดจนทำให้บาดแผลที่นางเพิ่งพันผ้าเอาไว้ฉีกออกอีกครั้ง โลหิตซึมผ่านผ้าพันแผลออกมาเป็นรอยแดงฉาน

“อย่ามองข้า…ขอร้อง…อย่า…อย่ามองข้า…” ชวีหลิงเย่ว์อ้อนวอนทั้งน้ำตา นางซุกตัวอยู่ในผ้าห่มและสั่นไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว