ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1127 หึงหวง (1) ตอนที่ 1128 หึงหวง (2)

ตอนที่ 1127 หึงหวง (1) / ตอนที่ 1128 หึงหวง (2)
ตอนที่ 1127 หึงหวง (1)

ชายชราคนนั้นกระเด็นออกนอกประตูไปกระแทกกับพื้นอย่างแรงและกระอักโลหิตออกมา เขาพยายามเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาสับสนงุนงง

“คุณชายจวิน…ข้า…ข้าพูดอะไรผิด…ทำไมท่าน…”

“หุบปาก” จวินอู๋เสียตวาดด้วยเสียงเย็นชา

สยงป้าที่เกือบจะเข้าไปโจมตียืนอึ้งอยู่กับที่ เขาไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะลงมือเร็วกว่าเขา แต่ก็นั่นแหละ เห็นตาแก่นั่นถูกเตะกระเด็นออกไปข้างนอกแบบนั้นก็ช่วยระบายความโกรธในใจเขาไปได้มากทีเดียว

“คุณชา…”

“ฟังให้ดี” จวินอู๋เสียหรี่ตาลง

“อีกสามวันข้างหน้าข้าจะแต่งงานกับชวีหลิงเย่ว์ที่เมืองพันอสูร ถ้าข้าได้ยินใครพูดจาให้นางเสื่อมเสียอีกละก็ ข้าจะหักคอมันเสีย” น้ำเสียงของจวินอู๋เสียเย็นยะเยือก คำพูดของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

“อะไรนะ!” ทันทีที่จวินอู๋เสียพูดจบ ไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าตึกชราคนนั้นเลย แม้แต่สยงป้ากับเฉียวฉู่ก็ยังอึ้ง ตาของพวกเขาแทบถลนออกมานอกเบ้า

สยงป้าตื่นเต้นมากจนตัวสั่นไปหมด เขารู้ว่าชวีหลิงเย่ว์มีความรู้สึกดีๆ ให้จวินอู๋เสีย แต่จวินอู๋เสียไม่ได้มีทีท่าตอบสนองเลย หลังจากชวีหลิงเย่ว์ผ่านเรื่องนั้นมา สยงป้าก็รู้สึกว่าเรื่องระหว่างชวีหลิงเย่ว์กับจวินอู๋เสียนั้นเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่…จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พูดขึ้นมาว่าจะแต่งงานกับชวีหลิงเย่ว์!

ในหัวของสยงป้าถึงกับว่างเปล่าไปเลยทีเดียว

เฉียวฉู่อ้าปากค้างและทำตาโตอย่างเหลือเชื่อ

น้องเสียจะแต่งงานกับชวีหลิงเย่ว์

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

ชวีหลิงเย่ว์น่าสงสารมากก็จริง แต่…น้องเสีย เจ้าเป็นสตรีนะรู้หรือไม่! เจ้าเป็นหญิงแท้ๆ ตั้งแต่เกิดเลยด้วย! แล้วเจ้าจะแต่งงานกับสตรีได้อย่างไร!

ขณะที่ทุกคนยังตกใจกันอยู่ จวินอู๋เสียก็พูดกับหัวหน้าตึกที่ตกใจสุดขีดว่า “ไสหัวไปได้แล้ว!”

หัวหน้าตึกคนนั้นลุกขึ้นวิ่งออกไปด้วยความกลัวทันที

หลังจากนั้นครู่เดียวสยงป้าก็ได้สติและเกือบจะพูดบางอย่างออกมา แต่พอมองไปที่ด้านหลังของจวินอู๋เสีย เขาก็ตัวสั่นขึ้นมาทันทีและหนีหางจุกตูดไปอย่างรวดเร็ว!

“น้องเสีย เรื่องนี้ เจ้าไม่…” เฉียวฉู่กำลังจะพูดแสดงความตกใจออกมา เขาก็หันหน้าไปและตัวแข็งทื่อ

“พี่ใหญ่อู๋เย่า!”

จวินอู๋เสียตัวแข็ง นางหันกลับไปอย่างลังเลและเห็นจวินอู๋เย่าที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ข้างหลังนางตั้งแต่เมื่อไร ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่น่าหลงใหลอย่างที่นางคุ้นเคย แต่ยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมีประกายสีม่วงจางๆ!

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์จะแต่งงานกับสตรีนางนั้นหรือ” จวินอู๋เย่าถามช้าๆ เสียงของเขาเบาเหมือนขนนกที่ปัดผ่านหัวใจคน

จวินอู๋เสียอ้าปาก มันก็เป็นเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อเห็นสายตาที่เย็นยะเยือกของจวินอู๋เย่า นางถึงพูดไม่ออกไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นจวินอู๋เย่ามองนางด้วยสายตาเช่นนั้น

“พี่ใหญ่อู๋เย่า น้องเสียแค่ล้อเล่นน่ะ นางเป็นสตรี จะไปแต่งงานกับชวีหลิงเย่ว์ได้อย่างไร” แม้แต่คนหัวทึบอย่างเฉียวฉู่ยังรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ จากจวินอู๋เย่าได้ เขาพยายามหาข้อแก้ตัวให้จวินอู๋เสีย

“ไปให้พ้น” จวินอู๋เย่าพูดเสียงเย็นราวน้ำแข็ง สายตาของเขาไม่ขยับจากที่เดิมเลยสักนิด

เฉียวฉู่หายตัวออกไปจากห้องทันที

วันนี้พี่ใหญ่อู๋เย่าน่ากลัวโคตรๆ

ที่ชั้นแรกของหอเมฆาสวรรค์จึงเหลือแต่จวินอู๋เสียและจวินอู๋เย่าเท่านั้น

จวินอู๋เย่าเดินเข้ามาหาจวินอู๋เสียช้าๆ เขายื่นมือมาเชยคางของจวินอู๋เสียขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าอยากแต่งงานกับนางอย่างนั้นหรือ หืม”

……

นายท่าน: ออกมานี่!

ผู้แต่งเป่ย: ไม่ออก ถึงตายก็ไม่ออก! ขืนออกไปก็โดนฆ่าสิ!

นายท่าน: คิดว่าซ่อนอยู่อย่างนั้นแล้วจะรอดเรอะ

ผู้แต่งเป่ย: นายท่าน! ให้ข้าอธิบายก่อน! ชวีหลิงเย่ว์เป็นสตรีนะ! อู๋เสียก็เป็นสตรี! สองคนนั้นมีอะไรกันไม่ได้หรอก! ท่านต้องใจเย็นๆ! ก็แค่การแต่งงานไง! ตอนอยู่ในโรงเรียนพวกเด็กสาวก็เรียกเด็กสาวอีกคนว่าเมียจ๋าเหมือนกัน…อู๋เสีย! ช่วยข้าด้วย! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก! นายท่านจะฆ่าหม่ามี้เจ้าแล้ว! เห็นแก่พระเจ้า ช่วยข้าด้วย!

ตอนที่ 1128 หึงหวง (2)

จวินอู๋เสียเบิกตากว้าง ท่าทีของจวินอู๋เย่าตอนนี้แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย ปากของเขายังยิ้มอยู่ แต่จวินอู๋เสียไม่พบความรื่นเริงอย่างที่นางเคยเห็นอยู่ตลอดในดวงตาคู่นั้นเลย

“เพราะเจ้าสงสารนางเจ้าก็เลยจะแต่งงานกับนางอย่างนั้นหรือ นางอยากตายมาตลอดอยู่แล้วนี่ ให้ข้าช่วยฆ่านางให้นางสมปรารถนาดีหรือไม่” จวินอู๋เย่าหรี่ตาลง มือที่จับคางของจวินอู๋เสียก็เผลอออกแรงมากขึ้นจนผิวที่นิ้วของเขาบีบอยู่ขึ้นสีแดงจางๆ แสงสีม่วงในดวงตาของเขาก็วูบวาบไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ เส้นโลหิตสีเขียวขึ้นบนมือที่เครียดเกร็งของเขา เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างเต็มที่ไม่ให้สูญเสียการควบคุมจนบดขยี้ร่างเล็กๆ ตรงหน้าเขา

“ข้าจะช่วยเจ้าฆ่านางดีหรือไม่” เมื่อไม่ได้คำตอบจากจวินอู๋เสีย จวินอู๋เย่าก็ทวนคำถามซ้ำอีกครั้งเสียงเบา แต่คำพูดและน้ำเสียงของเขาก็เปิดเผยความตั้งใจของเขาไปแล้วว่าไม่ได้ล้อเล่นและตั้งใจจะทำตามคำพูดจริงๆ

จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าที่แปลกไปโดยไม่ละสายตา ดวงตาใสกระจ่างของนางไม่แสดงความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความงุนงงสับสนเท่านั้น

เมื่อเห็นความสับสนในแววตาของจวินอู๋เสีย จวินอู๋เย่าก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอื้อมมือมารวบเอวจวินอู๋เสียรั้งร่างนางเข้าหาพร้อมกับก้มหน้าลงมาเอาปากประกบกับปากเล็กๆ ที่เผยอเล็กน้อย

จุมพิตลงโทษนั้นได้สูบเอาอากาศทั้งหมดไปจากจวินอู๋เสีย วงแขนแข็งแกร่งของเขากดร่างเล็กๆ นั้นไว้ในอ้อมกอดแน่น ร่างของนางแนบชิดกับเขาโดยไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่น้อย

ราวกับเขาอยากให้นางผสานร่างเข้ากับเขาด้วยความปรารถนา อยากให้นางเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวตลอดไป ความปรารถนาอันรุนแรงเข้าจู่โจมไปทุกอณูของจวินอู๋เย่า ความไม่พอใจทำให้เส้นขีดจำกัดของเขาตึงจนดูเหมือนจะขาดได้ทุกเมื่อซึ่งจะทำให้เขาสูญเสียการควบคุมไปทั้งหมด!

จวินอู๋เสียผลักหน้าอกของจวินอู๋เย่าไปอย่างเปล่าประโยชน์ ความรู้สึกของการถูกบีบบังคับมันกะทันหันเกินไปจนทำให้นางทำอะไรไม่ถูก นอกจากนั้นพละกำลังของนางเมื่ออยู่ต่อหน้าจวินอู๋เย่าก็ไร้ความหมาย นางไม่สามารถทำให้เขาขยับเขยื้อนได้เลยแม้แต่น้อย

ลมหายใจของเขาอยู่ในทุกพื้นที่ในปากของนาง นางไม่มีแม้แต่โอกาสหายใจด้วยซ้ำ ออกซิเจนไม่ได้ไปเลี้ยงสมองของนางจนนางเริ่มปวดหัวและชักเข็มเงินออกมาที่ปลายนิ้วตามสัญชาตญาณ เพียงแค่อยากหยุดสถานการณ์ที่น่าสับสนและบ้าคลั่งนี้ แต่พอปลายเข็มกดเข้าที่จุดตายของจวินอู๋เย่า แขนที่ตรึงแน่นของจวินอู๋เย่าก็ผ่อนลงทันที และนางก็ไม่สามารถแทงเข็มเงินลงไปที่จุดชีพจรของเขาได้…

ปลายเข็มอันแหลมคมกดลงที่ผิวหนังของจวินอู๋เย่าแต่ไม่ได้แทงทะลุเข้าไป แต่เมื่อเขาขยับตัว มันก็สะกิดผิวของเขาทำให้เกิดรอยข่วนเล็กๆ ขึ้นซึ่งมันช่วยดึงสติของจวินอู๋เย่ากลับมาในทันที!

จวินอู๋เย่ารู้สึกได้ว่าร่างเล็กๆ ในอ้อมกอดของเขาสั่นเล็กน้อย เขารีบคลายอ้อมกอดในทันทีพร้อมกับถอยห่างออกจากจวินอู๋เสียเล็กน้อย!

ใบหน้าของจวินอู๋เสียแดงก่ำ อากาศที่กลับเข้าปอดกะทันหันทำให้นางไอและสำลักและทำให้หน้าของนางแดงยิ่งขึ้น ดวงตาใสกระจ่างของนางพร่ามัวเล็กน้อยจากการสำลัก

จวินอู๋เย่าหรี่ตาลงมองแก้มที่แดงก่ำของจวินอู๋เสีย แล้วเลื่อนสายตาไปมองที่ริมฝีปากอันบวมแดงเล็กน้อยของนาง เขายกมือขึ้นและเอานิ้วลูบที่ริมฝีปากเปียกชื้นของนางอย่างอ่อนโยน

“ข้าไม่ให้เจ้าแต่งงานกับนาง ไม่ว่าจะเป็นชวีหลิงเย่ว์หรือใครก็ตาม จะแต่งฮูหยินเข้ามาหรือเจ้าจะแต่งออกไปข้าก็ไม่ยอมทั้งนั้น”