ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1179 ตอนที่ 1180 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (5)

ตอนที่ 1179 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (4) / ตอนที่ 1180 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (5)
ตอนที่ 1179 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (4)

‘หยกวิญญาณ’ หรืออีกชื่อที่แท้จริงก็คือ ‘หยกสงบวิญญาณ’ เป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับสกุลจวิน ไม่ใช่เพราะตัวมันแต่เพราะมันเกี่ยวข้องกับจวินกู้…

ตั้งแต่โลงศพของจวินกู้ถูกขุดขึ้นมาจากหลุมศพของเขา ร่างที่ยังสมบูรณ์ของเขาก็ถูกเปิดเผยให้สองพ่อลูกสกุลจวินเห็น ไม่ว่าจะเป็นจวินเสี่ยนหรือจวินชิง ทั้งคู่ต่างก็มีความหวังผุดขึ้นมาในใจ

บางที…

อาจจะมีวันที่จวินกู้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

เมื่อมีความเชื่อเช่นนั้น พวกเขาจึงไม่มีวันส่งหยกวิญญาณให้กับใครเด็ดขาด!

“ไม่ว่าจะเป็นสำนักชิงอวิ๋นหรือรัฐจิ้วก็อยากได้หยกวิญญาณทั้งคู่ ท่านปู่ ข้าจะไม่มอบหยกวิญญาณให้ใครทั้งนั้น ข้ามีเรื่องไม่เข้าใจอยู่อย่าง และอยากให้ท่านปู่ช่วยไขความกระจ่างให้ข้าด้วย” จวินอู๋เสียถามอย่างจริงจังขณะที่มองจวินเสี่ยน

“พูดมาสิ” จวินเสี่ยนพยักหน้า

“ข้ารู้เพียงว่าตอนก่อตั้งรัฐขึ้นมาหยกวิญญาณก็อยู่ในรัฐชีแล้ว แต่หยกชิ้นนี้มาจากไหนหรือท่านปู่” ทำไมหยกสงบวิญญาณถึงหลุดออกมาที่โลกภายนอกได้ ของที่น่าจะถูกฝังอยู่ในสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ ทำไมถึงมาโผล่ที่รัฐชีได้ จวินอู๋เสียไม่อาจเข้าใจได้เลย

จวินเสี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ สายตาของเขาเหม่อมองไปไกลย้อนอดีตกลับไปหลายปี หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปิดปากพูดช้าๆ

“ปีนั้นก่อนที่รัฐชีจะถูกก่อตั้งขึ้นมา มีข้อพิพาทขัดแย้งระหว่างรัฐต่างๆ เกิดขึ้นตลอดเวลา แนวดินแดนขนาดใหญ่ยังไม่ถูกปกครอง และประชาชนจำนวนมากก็ต้องทนทุกข์กับสงครามอันโหดร้าย ตอนนั้นข้าเป็นแค่เด็กหนุ่มเลือดร้อนที่กำลังจะกลายเป็นชายหนุ่ม และเมื่อข้าเห็นพวกชาวบ้านธรรมดาต้องทนทุกข์ทรมานและไม่อาจมีชีวิตที่ดีได้ โลหิตในอกข้ามันก็ร้อนขึ้นมา ข้าก่อตั้งกองทัพรุ่ยหลินขึ้นพร้อมกับสหายอีกสองสามคน กองทัพรุ่ยหลินเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ องค์ปฐมฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งรัฐชีไม่ใช่คนโง่ เขามีแรงกระตุ้นในใจสูงมากที่จะก่อตั้งรัฐของตัวเองเพื่อให้ชาวบ้านที่บริสุทธิ์มีสถานที่ที่ให้พวกเขาได้อยู่อย่างสงบโดยไม่โดนผลกระทบจากสงคราม”

“ความปรารถนาของข้าและอุดมคติของเขาสอดคล้องกัน พวกเราจึงร่วมมือกันสร้างสวรรค์ของเราเอง กองทัพของเราแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ในตอนที่เราเข้าร่วมสงครามครั้งแรก ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเรา เราไม่รู้ว่าเขามาจากที่ไหนหรือว่าเขาเป็นใคร แต่พลังและกลยุทธที่เหนือชั้นของเขาทำให้ข้าและฮ่องเต้องค์ก่อนชื่นชมเขามาก ด้วยกลยุทธของเขาทำให้พวกเราที่ยังแข็งแกร่งไม่พอสามารถก่อตั้งเมืองแรกของเราได้ ซึ่งมันก็คือเมืองหลวงของรัฐชีในตอนนี้นี่เอง เราเชื่อว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นผู้มีพระคุณที่สวรรค์ส่งมาช่วยเรา แต่หลังจากที่เราสร้างเมืองแรกได้สำเร็จ ชายหนุ่มคนนั้นก็จากไป ก่อนที่เขาจะไป เขาได้มอบหยกชิ้นนี้ไว้ให้เราและบอกว่ามันเป็นของขวัญเพื่อฉลองที่เราได้รู้จักกัน หลังจากนั้นกองทัพของเราก็ชนะต่อไปเรื่อยๆ ทั้งฮ่องเต้องค์ก่อนและข้าคิดว่าเป็นเพราะหยกวิญญาณที่นำโชคดีมาให้เรา ดังนั้นหลังจากก่อตั้งรัฐแล้ว เราจึงนำหยกชิ้นนี้มาประกาศว่ามันเป็นหยกอันล้ำค่าที่ปกป้องรัฐ”

จวินเสี่ยนเล่าอดีตของเขาจนจบอย่างช้าๆ ทุกสิ่งช่างงดงามและมีชีวิตชีวาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ใครจะไปคิดว่าคำพูดที่ว่าการรับใช้ฮ่องเต้ก็เสมือนกับอยู่ใกล้ชิดกับเสือจะเป็นความจริง อารมณ์ที่แปรปรวนของฮ่องเต้ค่อยๆ ผลักให้จวินเสี่ยนเย็นชาขึ้นทีละนิด เมื่อหวนคิดถึงกองทัพรุ่ยหลินเก่าในช่วงหลายปีมานี้ เขาก็ตระหนักว่าหลังจากผ่านสงครามมานับไม่ถ้วน คนที่ติดตามเขามาตั้งแต่แรกนั้นเหลืออยู่ไม่มากแล้ว

ใจเขาจะไม่รู้สึกเจ็บได้อย่างไร

จวินเสี่ยนถอนหายใจและเหลือบตาขึ้นมองจวินอู๋เสีย “เจ้าคิดจะตามหาคนผู้นั้นหรือ”

จวินอู๋เสียพยักหน้า ตัวหยกสงบวิญญาณเองไม่ได้ก่อปัญหามาก แต่ชายหนุ่มที่ให้มันกับรัฐชีทำให้อดรู้สึกสงสัยไม่ได้

เขาได้หยกวิญญาณมาได้อย่างไร และทำไมถึงเอามันมาให้คนอื่นง่ายๆ แบบนี้

ตอนที่ 1180 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (5)

จวินเสี่ยนพูดขึ้น “คนผู้นั้นไม่เคยพูดชื่อของตัวเองหรือบอกว่าเขามาจากที่ไหนเลยสักคำ หลังจากก่อตั้งรัฐชี ข้าพยายามหาที่อยู่ของชายหนุ่มคนนั้นแต่ก็ไม่มีประโยชน์ มีอีกอย่าง…ที่ข้าจำได้อย่างชัดเจน”

“อะไรหรือ”

“คนผู้นั้นหน้าตาดีมากและอ่อนโยน ดูเหมือนอายุประมาณยี่สิบปีเท่านั้น แต่เพราะอะไรไม่รู้ผมของเขาถึงเป็นสีขาวทั้งศีรษะ…” จวินเสี่ยนพูด

“ผมสีขาวหรือ” จวินอู๋เสียถาม ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ที่นางจำได้ชายหนุ่มผมขาวหน้าตาดีที่นางรู้จักคือคนคนนั้นคนเดียวเท่านั้น!

ราชครูแห่งรัฐเหยียน…เวินอวี่!

“ท่านปู่ ท่านเคยพบกับราชครูแห่งรัฐเหยียนหรือเปล่า” ความคิดหนึ่งผุดขี้นมาในหัวของจวินอู๋เสีย และนางไม่สามารถหยุดถามได้

“ราชครูแห่งรัฐเหยียนหรือ เจ้าพูดถึงราชครูเวินอวี่หรือ” จวินเสียถาม

จวินอู๋เย่าพยักหน้า

“ข้าไม่เคยพบเขาหรอก รัฐเหยียนถูกก่อตั้งก่อนเรามานานมาก ตอนนั้นมันก็มีอำนาจเหนือใครอยู่แล้ว ตอนที่เรารบกันอยู่ รัฐเหยียนไม่ได้สนใจเราสักนิด นอกจากนั้นข้าได้ยินว่าราชครูแห่งรัฐเหยียนไม่เคยออกจากเมืองหลวงเลย ข้าไม่มีโอกาสพบเขาหรอก” จวินเสี่ยนพูด

จวินอู๋เสียคิดอยู่ครู่ นางเปิดประตูห้องทันทีและสั่งทหารกองทัพรุ่ยหลินที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกให้ไปตามหาเหลยเชิน หลังจากจัดการพวกคนในคุกใต้ดิน จวินอู๋เย่าพูดว่าเขาต้องเข้าไปในเมืองเพื่อหาของบางอย่างและพาเยี่ยซากับเยี่ยเม่ยไปกับเขาด้วย ไม่อย่างนั้นนางคงให้เยี่ยซาไปเนื่องจากมันจะเร็วกว่า

เหลยเชินรีบมาหาอย่างเร็ว โชคดีที่เขาไม่มีอะไรให้ทำมากนักที่ค่ายของรัฐเหยียน

“ฝ่าบาท” เหลยเชินกำลังจะคุกเข่า

แต่จวินอู๋เสียกลับละเว้นพิธีการ

“เจ้าวาดรูปเก่งหรือไม่”

เหลยเชินประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมจวินเสียถึงได้ถามว่าเขาวาดรูปเก่งหรือเปล่า…หรือฝ่าบาทจะชอบศิลปะ

“ก็พอได้พ่ะย่ะค่ะ…” หลังจากเหลยเชินเกิด ฮองเฮาก็เลี้ยงเขามาเป็นอย่างดี ทั้งดนตรี หมากรุก การคัดลายมือ และการวาดรูป เขาเชี่ยวชาญศิลปะทั้งสี่เป็นอย่างดี

“ข้าอยากให้เจ้าวาดภาพของราชครูให้หลินอ๋องดูเดี๋ยวนี้” จวินอู๋เสียพูด

เหลยเชินงงมาก แต่ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าจวินอู๋เสียต้องการอะไร เขาก็ยังรู้ว่าต้องทำตามรับสั่งของฮ่องเต้ ตอนนี้เหลยเชินเป็นท่านอ๋องของรัฐเหยียนและอยู่ในตำแหน่งเดียวกับจวินเสี่ยน แต่จากความยิ่งใหญ่ของรัฐแล้ว เหลยเชินจะอยู่เหนือกว่า แต่เหลยเชินชื่นชมจวินเสี่ยนมาก เขาพยักหน้าให้จวินเสี่ยนแล้วเดินไปที่โต๊ะ หยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มต้นวาดรูป

ทักษะการวาดรูปของเหลยเชินดีมากเลยทีเดียว เขาได้รับคำชมเชยจากฮ่องเต้พระองค์ก่อนของรัฐเหยียนอย่างมากมายอยู่หลายครั้ง และเวินอวี่ก็เป็นอาจารย์ของเขา ก่อนที่ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองคนจะย่ำแย่ เหลยเชินกับเวินอวี่สนิทสนมคุ้นเคยกันมาก ฝีมือวาดรูปของเหลยเชินเกือบจะเรียกว่าเทพได้เลย การเคลื่อนไหวของเขาทั้งรวดเร็วและแม่นยำ

ดูเหมือนชั่วพริบตาเท่านั้นเอง เหลยเชินก็ร่างภาพของเวินอวี่ออกมาได้เหมือนไม่ผิดเพี้ยน เขาเห็นว่าจวินเสียต้องการภาพด่วน จึงใช้เทคนิคพิเศษที่ไม่ต้องใช้เวลามากนักแต่ยังสามารถวาดภาพใบหน้าของคนออกมาได้อย่างสมจริงมาก

“หลินอ๋อง โปรดพิจารณา” เหลยเชินเป่าหมึกบนกระดาษให้แห้งและขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับเชิญจวินเสียให้มาดู

จวินเสี่ยนมาที่โต๊ะและมองดูภาพของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีสีหน้าอ่อนโยน ดวงตาของเขามีแววประหลาดใจ

“เป็นเขาจริงๆ!”

ภาพวาดใบหน้านั้นเป็นภาพเดียวกับที่เขาจำได้ไม่ผิดเพี้ยนเลย จวินเสี่ยนไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มที่ช่วยพวกเขาในตอนนั้นเป็นราชครูของรัฐเหยียนจริงๆ!

จวินอู๋เสียเห็นปฏิกิริยาของจวินเสี่ยนก็แน่ใจว่านางเดาได้ถูกต้อง นางไล่เหลยเชินออกไปและในห้องก็เหลือแต่จวินเสี่ยนกับนางเท่านั้น