ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1189 ดอกอิงซู่ (1) ตอนที่ 1190 ดอกอิงซู่ (2)

ตอนที่ 1189 ดอกอิงซู่ (1) / ตอนที่ 1190 ดอกอิงซู่ (2)
ตอนที่ 1189 ดอกอิงซู่ (1)

ชายหนุ่มชุดแดงหรี่ตาลงมองเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่แยกเขี้ยวกางแขนป้อมๆ สั้นๆ ปกป้องเจ้านาย แล้วเขาก็เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับจับแขนที่แกว่งไปมาของเจ้าดอกบัวขาวน้อย

“ไม่ได้เจอเจ้าพักเดียว ดูจะกล้าขึ้นเยอะเลยนะ” ชายหนุ่มชุดแดงพูดพลางจ้องเจ้าดอกบัวขาวน้อย

เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่กำลังโกรธมากพบว่าแขนของเขาถูกชายหนุ่มชุดแดงจับเอาไว้และแรงน้อยๆ ของเขาก็สู้อีกฝ่ายไม่ได้ จึงทำได้แต่เงยหน้าขึ้นมองอย่างน่าสงสารและเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองเขาด้วยสีหน้าชั่วร้าย

“เจ้า…เจ้า…ปล่อยข้านะ…” เจ้าดอกบัวขาวน้อยพูดตะกุกตะกัก

ชายหนุ่มชุดแดงก้มหน้ามองเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่มีน้ำตาคลอแล้วพูดด้วยเสียงล้อเลียนว่า “เมื่อสักครู่เจ้าอยากให้ข้าถอยห่างจากเจ้านายของใครนะ”

“ขะ…ของข้า…” เจ้าดอกบัวขาวน้อยหน้ามุ่ย น้ำตาใกล้จะไหลเต็มที

“อย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มชุดแดงเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง นัยน์ตามีประกายสีแดงวาบขึ้นมา

“แงงงง!” พอถูกขู่เข้า ความกล้าเมื่อครู่ก็หายไปแทบจะทันที เจ้าดอกบัวขาวน้อยแหกปากร้องเสียงดัง น้ำตาไหลออกมา ร่างเล็กๆ สั่นเทาราวต้นหลิวโดนลม ดูน่าสงสารอย่างถึงที่สุด

จวินชิงกับหลงฉีทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยความตกใจและประหลาดใจมาก พวกเขาไม่อาจเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นกันแน่ สิ่งเดียวที่แน่ชัดก็คือมีเด็กน้อยอีกคนปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วทำไมอยู่ๆ เขาถึงได้ร้องไห้กันเล่าเนี่ย

สัตว์ร้ายสีดำกลายร่างกลับเป็นแมวสีดำเรียบร้อยแล้ว มันกลอกตาพร้อมกับเอาอุ้งเท้าแปะบนหน้า มันทนดูการกระทำปัญญาอ่อนของเจ้าดอกบัวขาวน้อยไม่ไหวจริงๆ

เจ้างี่เง่านั่นมันจะงี่เง่ามากกว่านี้ได้อีกหรือเปล่าเนี่ย

ถ้ามันจะกลัวจนร้องไห้กะอีแค่คำพูดไม่กี่คำแบบนั้น แล้วมันจะออกมาทำไมตั้งแต่แรก!

ดูเหมือนชายหนุ่มชุดแดงจะเคยชินกับเสียงสะอื้นของเจ้าดอกบัวขาวน้อย เขามองดูเจ้าตัวเล็กที่เพิ่งแหกปากร้องไห้ด้วยสายตาชั่วร้าย เขาจับมือเล็กๆ ของเจ้าดอกบัวขาวน้อยทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างที่ดูเหมือนจะฝึกมาดีก็ควานเข้าไปในชุดเอี๊ยมของเจ้าดอกบัวขาวน้อย…

เจ้าดอกบัวขาวน้อยเริ่มร้องไห้เสียงดังยิ่งขึ้น

“เอ๋ ทำไมไม่มีเล่า” ชายหนุ่มชุดแดงพบว่ามีแต่ความว่างเปล่าอยู่ในนั้นซึ่งเขาไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย เขาก็จับใบหน้าของเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่กำลังน้ำตาไหลเป็นสายให้เงยขึ้นแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กโง่ เมล็ดบัวของเจ้าอยู่ไหน อย่าบอกนะว่าหลังออกจากโลกภูติวิญญาณเจ้าก็ไม่สามารถผลิตเมล็ดบัวได้แล้ว”

“เจ้า! ปล่อยข้านะ! แงงงงง…” เจ้าดอกบัวขาวน้อยร้องไห้ต่ออย่างน่าสงสาร

ชายหนุ่มชุดแดงกำลังจะแกล้งเขาต่อ แต่ก็มีมือเล็กๆ เรียบเนียนกดแขนเขาเอาไว้และช่วยเจ้าดอกบัวขาวน้อยออกไปจากอุ้งมือชั่วร้ายของเขาโดยไม่คาดคิด

จวินอู๋เสียดึงเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่กำลังร้องไห้จ้ามาที่ข้างตัว ในที่สุดนางก็รู้แล้วว่าตอนที่เจ้าดอกบัวขาวน้อยบอกว่าเขาเหลือเมล็ดบัวอยู่ไม่มากเพราะถูก ‘คนพวกนั้น’ กินเข้าไปนั้น นางเดาว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านางคนนี้เป็นหนึ่งในคนพวกนั้นที่กินเมล็ดบัวของเขา

“เจ้านาย!” เจ้าดอกบัวขาวน้อยมองจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา เขาซุกเข้าไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เสียแล้วร้องไห้ต่อเสียงดังราวกับเจอกับความอยุติธรรมอย่างใหญ่หลวง

เจ้าดอกบัวขาวน้อยไม่เคยคิดฝันเลยว่าเขาจะเจอกับชายหนุ่มชุดแดงที่นี่ สวรรค์ก็รู้ว่าขาของเขาอ่อนปวกเปียกทุกทีที่เจอชายคนนี้ ที่โลกภูติวิญญาณเจ้าหมอนี่คือหนึ่งในพวกคนเลวที่ชอบรังแกเขามากที่สุด

เขาคิดว่าการได้อยู่กับเจ้านายและออกจากโลกภูติวิญญาณมาจะสามารถทำให้เขาหลบคนเลวพวกนั้นได้ ไม่คิดเลยว่า…

มันจะมาหาถึงที่แบบนี้!

เจ้าดอกบัวขาวน้อยรู้สึกราวกับว่าไม่เหลือความหวังอยู่ในชีวิตเขาอีกแล้ว!

ตอนที่ 1190 ดอกอิงซู่ (2)

จวินชิงกับหลงฉีไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับสถานการณ์วุ่นวายในห้อง พวกเขาจึงตัดสินใจหุบปากเงียบและเฝ้าดูอยู่เฉยๆ ด้วยความกังวลว่าพวกเขาอาจจะถูกมองว่าเป็นไอ้โง่ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย

“เจ้านายลำเอียงนี่ เจ้าเด็กโง่นั่นเป็นภูติวิญญาณของท่าน ข้าก็เป็นเหมือนกัน ทำไมไม่เห็นเจ้านายโอ๋ข้าบ้างเล่า” ชายหนุ่มชุดแดงบ่นพร้อมกับกอดอกเอียงคอมองจวินอู๋เสีย

เจ้าดอกบัวขาวน้อยได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมาทันที แต่ด้วยความที่เชื่อว่าจวินอู๋เสียจะอยู่ข้างเขา เขาจึงเงยหน้ามองจวินอู๋เสียทั้งน้ำตาและพูดว่า “เจ้านายขอรับ ท่านไม่เอาเขาไว้ได้หรือไม่ขอรับ เขามันเลวที่สุดเลย…ที่โลกภูติวิญญาณน่ะ ท่านจะหาใครเลวกว่าเขาไม่ได้อีกแล้ว”

เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่ถูกรังแกมาตลอดไม่ชอบใจสักนิดที่จะต้องมีเจ้านายคนเดียวกับชายหนุ่มชุดแดง เนื่องจากมันหมายความว่าเขาจะตกอยู่ในเงื้อมมืออันชั่วร้ายของชายหนุ่มชุดแดงคนนี้อีกครั้ง!

เจ้าดอกบัวขาวน้อยพูดจบก็รู้สึกราวกับมีไฟเผาอยู่ที่หลังของเขาซึ่งทำให้เขารู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมอง

“ข้าเห็นแล้วว่าเจ้าเด็กโง่นี่เริ่มฉลาดขึ้นแล้ว รู้จักใช้สถานการณ์มาแก้แค้นเรื่องส่วนตัวด้วย” ชายหนุ่มชุดแดงพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว เขาหันไปพูดกับจวินอู๋เสียว่า “อิงซู่จะอยู่หรือไม่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้านายแล้ว”

“อิงซู่” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว ชื่อนั่นเหมือนกับในชาติก่อนของนางไม่ผิดเพี้ยนเลย

ดอกอิงซู่หรือดอกฝิ่นเป็นพืชที่สามารถนำมาทำเป็นยาและยาแก้ปวดได้หลากหลาย ในช่วงที่จวินอู๋เสียอยู่ในองค์กร นางเคยเห็นดอกอิงซู่มาแล้ว แม้ว่าองค์กรจะไม่ได้อยู่ฝั่งที่ถูกกฎหมายและเดินไปบนเส้นทางสีเทา แต่มีอยู่สองอย่างที่พวกเขาจะไม่แตะต้องหรือเข้าไปข้องเกี่ยว และหนึ่งในนั้นก็คือยาเสพติด

เพราะอย่างนั้นพวกเขาถึงได้เคยส่งเจ้าหน้าที่ไปทำลายรังของเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่รายหนึ่ง และจัดการเผาไร่อิงซู่ที่พวกนั้นปลูกเอาไว้ที่นั่นด้วย…

ในสายตาของผู้คนมากมาย ดอกอิงซู่นั้นเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมมากมาย เป็นดอกไม้แห่งความชั่วร้าย และเป็นยาเสพติดที่คร่าชีวิตผู้คนไปเป็นจำนวนมากและทำลายครอบครัวไปนับไม่ถ้วน

ดอกไม้เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายนั้นมีสีแดงสดเหมือนโลหิต สวยงามแต่น่ากลัว

จวินอู๋เสียเคยปลูกดอกอิงซู่ในแล็บของตัวเองด้วย แต่มันไม่ได้ถูกใช้ทำยาอันตราย แต่ถูกสกัดเอามาใช้ในยาที่ทำให้เส้นประสาทเป็นอัมพาต แต่…แม้ว่าจุดประสงค์การใช้จะเพื่อทำร้ายคนหรือช่วยคนก็ตาม มันจะทำให้ผู้ใช้ต้องพึ่งพามันมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นติดอย่างหนัก หลังจากทำการวิจัยอยู่สักพักจวินอู๋เสียก็ไม่แตะต้องมันอีกเลย

ไม่คิดเลยว่าภูติวิญญาณตัวที่สองของนางจะกลายเป็นดอกอิงซู่ไปได้!

ตอนที่นางได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยเมื่อครู่ นางก็เดาได้แล้ว

“ใช่แล้วเจ้านาย ท่านเรียกข้าแบบนั้นก็ได้ ข้ายินดีเป็นดอกอิงซู่ที่เบ่งบานเพื่อท่านเพียงผู้เดียว” อิงซู่พูดพร้อมกับคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงเท้าของจวินอู๋เสีย ท่าทางเฉื่อยชาของเขาหายไปและเปลี่ยนเป็นจริงจังเคร่งขรึม เขาบรรจงยกมือข้างหนึ่งของจวินอู๋เสียขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือ

จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว เจ้าแมวดำตัวน้อยมองอิงซู่ด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า ‘เจ้าตายแน่แล้ว’

บังอาจจุมพิตมือเจ้านายของมัน ถ้าราชาปีศาจตนนั้นจับได้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนหรือผี ดอกไม้หรือภูติวิญญาณ ก็พบจุดจบเดียวเท่านั้นคือตาย!

อิงซู่ไม่รู้ถึงความคิดของเจ้าแมวดำตัวน้อย เขาลุกขึ้นและก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เจ้าดอกบัวขาวน้อยยังคงหลบเขาเหมือนเป็นเชื้อโรค เขาซ่อนอยู่ข้างหลังจวินอู๋เสียตัวสั่นระริก ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้มองไปที่อิงซู่อย่างกล่าวหาสำหรับการกระทำอันชั่วร้ายทั้งหมดที่เคยทำไว้กับเขา

ข้าไม่อยากมีเจ้านายคนเดียวกับเจ้าดอกอิงซู่นี่ แงงงงงงง!

ใครก็ได้ช่วยด้วย!

รีบๆ ลากเจ้าสารเลวนี่ไปจากที่นี่ที แงงงง!