ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1197 บัวหิมะมัวเมาปะทะอิงซู่ (2) ตอนที่ 1198 บัวหิมะมัวเมาปะทะอิงซู่ (3)

ตอนที่ 1197 บัวหิมะมัวเมาปะทะอิงซู่ (2) / ตอนที่ 1198 บัวหิมะมัวเมาปะทะอิงซู่ (3)
ตอนที่ 1197 บัวหิมะมัวเมาปะทะอิงซู่ (2)

อิงซู่มองการกระทำของจวินอู๋เสียอย่างระแวง สังหรณ์ร้ายผุดขึ้นมาในใจของเขาอย่างช้าๆ เขาอยากพูดอะไรบางอย่างแต่สายตาเย็นๆ ของจวินอู๋เสียทำให้เขาหุบปากลงฉับ ได้แต่มองจวินอู๋เสียถือเหยือกสุราเดินไปที่เตียงและยื่นมือไปลากเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มออกมา

“ฮือๆ…” หน้าของเจ้าดอกบัวขาวน้อยกลายเป็นสีแดงจากการร้องไห้ เกือบจะกลายเป็นดอกไม้เหี่ยวเฉาแล้ว

“เจ้านาย…ฮือ…ฮือ…หมดแล้ว…ถูกเห็น…หมดแล้ว…แง…” เจ้าดอกบัวขาวน้อยอยากร้องไห้คร่ำครวญให้กับชีวิตพฤกษาที่น่าสงสารของเขาต่อ แต่จวินอู๋เสียก็จับหน้าเขาเงยขึ้นมาและยกเหยือกสุราขึ้น

สุราถูกเทลงลำคอของเจ้าดอกบัวขาวน้อยอย่างต่อเนื่อง แขนอ้วนป้อมของเขาปัดป่ายไปมา ใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงอยู่แล้วจากการร้องไห้ก็แดงก่ำขึ้นไปอีกด้วยฤทธิ์ของสุรา!

สายตาของอิงซู่ที่มองเจ้าดอกบัวขาวน้อยดื่มสุราในเหยือกจนหมดดูแปลกไป ขณะที่เด็กน้อยนั่งโอนเอนไปมาอยู่บนเตียง อิงซู่ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เงียบๆ ขาเรียวยาวของเขาก้าวตรงไปที่ประตู…

“เจ้าคิดจะไปไหน” ทันใดนั้นเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะก็ดังขึ้นจากด้านหลังของอิงซู่

อิงซู่ตัวแข็งทื่อ และเมื่อเขาหันกลับมาเขาก็เห็นบัวหิมะมัวเมาที่เปลือยอกนั่งอยู่บนเตียงจ้องมองมาที่เขา ขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่ที่ขอบเตียง

จวินอู๋เสียถือเหยือกเปล่าเดินไปยืนอยู่ด้านหนึ่ง นางทิ้งเหยือกสุราลงข้างๆ แล้วกอดอกมองพายุที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างสงบนิ่ง นางเห็นใบหน้าของอิงซู่เริ่มไม่น่าดูขึ้นมา

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” อิงซู่พูดด้วยรอยยิ้มขณะที่มองบัวหิมะมัวเมาที่มีสีหน้าเมามายเต็มที่

“ถึงจะนานแต่เราก็มาเจอกันอีกจนได้” บัวหิมะมัวเมาพูดพลางหักข้อนิ้วเสียงดังกรอบ

“ฮะ…” อิงซู่หัวเราะอย่างหมดหนทาง

บัวหิมะมัวเมากระโจนขึ้นจากเตียงทันที ความเมาทำให้ผิวขาวเนียนของเขาเป็นสีชมพูเรื่อๆ ร่างท่อนบนอันเพรียวบางของเด็กหนุ่มไม่ได้ให้ความรู้สึกอ่อนแอหรือเปราะบางเลยแม้แต่น้อย เขาพุ่งเข้าใส่อิงซู่ราวกับสายฟ้าฟาด!

อิงซู่อยากหนีแต่ก็ถูกบัวหิมะมัวเมาจับตัวเอาไว้แน่น!

จวินอู๋เสียเดินไปอุ้มกระต่ายโลหิตที่แข็งอยู่กับที่และใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ยังหลบมุมอยู่ขึ้นมาและพาออกไปข้างนอก นางก้าวข้ามธรณีประตูออกไปและยกเท้าดันประตูปิดตามหลัง

ทันใดนั้นเสียงการต่อสู้ก็ดังขึ้นไม่หยุด กลิ่นหอมของดอกไม้ปนกับกลิ่นสุราลอยผ่านช่องว่างแคบๆ ของประตูห้องออกมา จวินอู๋เสียนั่งมองประตูที่ปิดสนิทอยู่บนม้าหินในลานเรือน ขณะที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตก็พากันแอบดูผ่านช่องเล็กๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง

เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียอย่างสงบ ไม่แสดงท่าทีสนใจเรื่องทะเลาะเบาะแว้งไร้สาระของพวกดอกไม้หรือสัตว์วิญญาณเลยแม้แต่น้อย

“เหมียว”

อิงซู่มีนิสัยแปรปรวน ท่านอยากจะเก็บเขาไว้จริงๆ หรือ

จวินอู๋เสียมองต่ำลงมา อิงซู่ดูอันตรายมากและมีนิสัยร้ายกาจก็จริง แต่ลักษณะพิเศษของเขาจะมีประโยชน์มากในหลายสถานการณ์ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เอาแค่กลิ่นของอิงซู่อย่างเดียวในกรณีของการสู้รบใหญ่ๆ มันจะมีผลกระทบอย่างมาก ความสามารถที่ทำให้ร่างกายและประสาทชาและอ่อนแรงด้วยกลิ่นแค่อย่างเดียว พิษแบบนี้เป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมจนหาทางป้องกันแทบไม่ได้เลยจริงๆ

นอกจากนั้นนางก็ไม่รู้ว่าเจ้าของสามารถไล่ภูติวิญญาณกลับไปที่โลกภูติวิญญาณได้

ตอนที่ 1198 บัวหิมะมัวเมาปะทะอิงซู่ (3)

หลังจากรออยู่สักพัก ข้างในห้องก็เงียบลง จวินอู๋เสียคำนวณเวลาแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

เมื่อประตูเปิดออก ภาพที่ปรากฏขึ้นต่อสายตาก็ทำให้นางพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง

นางเห็นบัวหิมะมัวเมาที่เปลือยอกคร่อมอยู่เหนืออิงซู่ มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของอิงซู่เอาไว้ อิงซู่ที่ถูกตรึงอยู่ที่พื้นดูกระเซอะกระเซิง เศษชุดคลุมสีแดงเพลิงของเขากระจายอยู่รอบตัว ผมสีดำยาวตัดกับผิวซีดขาวพาดยาวอยู่บนพื้น

ภาพนั้นดูคลุมเครือชวนเข้าใจผิดมากจริงๆ

“หือ บัวหิมะมัวเมา นี่คือ…อะแฮ่ม” เจ้าแมวดำตัวน้อยที่เคยโดนบัวหิมะมัวเมาแกล้งเห็นภาพนั้นเข้าก็ทำสีหน้ารู้ทันที่อ่านได้ว่า “อ๋อ ที่แท้ก็มีความสัมพันธ์กันแบบนั้นกันสินะ”

“ไม่! เดี๋ยว! ฟังข้าอธิบายก่อน!” บัวหิมะมัวเมารู้สึกตัวขึ้นมาทันทีว่าสภาพของพวกเขาสองคนดูน่าเคลือบแคลงขนาดไหน เขาอยากจะลุกขึ้นเพื่อโต้แย้ง

แต่ก่อนที่เขาจะได้ลุก มือที่มีนิ้วเรียวยาวข้างหนึ่งก็เคลื่อนมาจับขอบกางเกงของบัวหิมะมัวเมาเอาไว้และดึงเขากลับมาอยู่ที่เดิม!

“อะไร ไม่ทำต่อแล้วหรือ ข้าอุตส่าห์ตั้งตารอ” อิงซู่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้ายให้บัวหิมะมัวเมา

บัวหิมะมัวเมาที่กลับไปอยู่ในท่าคร่อมอิงซู่เหมือนเดิมก็ระเบิดความโกรธออกมา

“เวรเอ๊ย! พอได้แล้ว!” พร้อมกับพูดเขาก็ปล่อยหมัดที่เต็มไปด้วยความโกรธเข้าใส่ใบหน้าที่งดงามของอิงซู่!

อิงซู่รับหมัดเข้าไปเต็มๆ จนหน้ามีแผล เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แตกแล้วก็ยิ้มกว้าง

“รสชาติของบัวหิมะมัวเมานี่ยังโหดเหี้ยมเหมือนเดิม!”

“…” บัวหิมะมัวเมาแทบคลั่ง

ไอ้วิปริต!

จวินอู๋เสียเห็นบัวหิมะมัวเมากำลังจะซัดอิงซู่อีกรอบก็พูดขึ้นว่า

“พอได้แล้ว”

คำพูดเดียวจากจวินอู๋เสียทำให้สองดอกไม้นั้นเงียบลงทันที บัวหิมะมัวเมาที่ยังโกรธอยู่ไม่ลืมเตะอิงซู่แรงๆ อีกสักครั้งขณะที่ลุกขึ้น แต่ทว่าดูเหมือนอิงซู่จะไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยขณะที่ลุกขึ้นยืนยิ้ม

จวินอู๋เสียรู้ลำดับขั้นของพวกนี้แล้ว อิงซู่จะเกเรและรังแกเจ้าดอกบัวขาวน้อย และต่อหน้าบัวหิมะมัวเมาเขาก็กลายเป็นพวกมาโซคิส[1]…

“ถ้าเจ้าอยากเป็นภูติวิญญาณของข้า ข้าก็ไม่ว่าอะไร แต่ข้าต้องรู้ว่าเจ้าทำอะไรได้บ้าง ข้าไม่เก็บพวกไม่มีประโยชน์เอาไว้หรอกนะ” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับนั่งลงมองอิงซู่อย่างเย็นชา

เทียบกับเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่ขี้กลัวและบัวหิมะมัวเมาที่โหดเถื่อนแล้ว อิงซู่เป็นภูติวิญญาณที่ซับซ้อนและจัดการได้ยากมาก

อิงซู่ถามยิ้มๆ ว่า “เจ้านายอยากรู้เรื่องความสามารถแบบไหนหรือ”

“ความสามารถตามธรรมชาติของเจ้า” จวินอู๋เสียตอบ

อิงซู่แบมือออก ผลไม้สีเขียวขนาดเท่าไข่นกพิราบปรากฏอยู่บนมือของเขา มันแตกต่างจากเมล็ดของบัวหิมะโดยสิ้นเชิง ผลที่อิงซู่เอาออกมามีสีเขียวและดูเหมือนมีชั้นน้ำแข็งบางๆ เคลือบผิวอยู่

“นี่คือผลอิงซู่ ถ้าเจ้านายอยากควบคุมใคร สิ่งนี้จะทำให้ท่านสมปรารถนา แต่…อย่าใช้กับคนที่เจ้านายห่วงใย ถึงมันจะควบคุมจิตใจคนได้ แต่พิษที่อยู่ข้างในก็ร้ายแรงถึงตาย ตอนที่มันหมดฤทธิ์ ชีวิตของคนผู้นั้นก็ถึงจุดจบเช่นกัน” อิงซู่พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ อย่างชั่วร้ายราวกับว่าความตายเป็นเพียงเกมที่น่าสนใจสำหรับเขาเท่านั้น

“ถ้าประโยชน์หลักๆ ของบัวหิมะซังอวี้คือช่วยคน เช่นนั้นความสามารถของข้าก็คือการทำร้ายคน”

[1] มาโซคิส หมายถึงความสุขหรือความพึงพอใจทางเพศเมื่อได้รับความเจ็บปวดกับตัวเอง โดยมักจะเกี่ยวข้องกับจินตนาการทางเพศหรือการถูกตบตี การถูกเหยียดหยาม การถูกผูกมัด หรือถูกทรมาน