ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1217 รัฐจิ้ว (2) ตอนที่ 1218 ข้าจะรับผิดชอบเอง

ตอนที่ 1217 รัฐจิ้ว (2) / ตอนที่ 1218 ข้าจะรับผิดชอบเอง
ตอนที่ 1217 รัฐจิ้ว (2)

ถ้าหางกระต่ายนั่นไม่ใช่ภูติวิญญาณ อย่างนั้นจะเป็นอะไรได้เล่า

ทำไมราชครูเหอถึงพยายามปกปิดมัน

แม้ว่าจวินอู๋เสียจะสงสัย แต่นางก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่นางควรถาม ราชครูเหอมีความจงรักภักดีต่อฮ่องเต้น้อยเป็นอย่างมาก การที่เขาพูดเช่นนั้นจึงต้องมีเหตุผลพิเศษบางอย่าง

จวินอู๋เสียอดนึกถึงภาพของรถม้าแปลกๆ ที่ท้ายขบวนเดินทางไม่ได้ นางไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วอะไรอยู่ในรถม้าคันนั้น

“น้องเสีย…ไม่เป็นไรแน่นะ” เฉียวฉู่ถามเมื่อเห็นสีหน้าของจวินอู๋เสียเครียดขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงเริ่มกังวล

จวินอู๋เสียได้สติกลับมา “ไม่มีอะไร แค่นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาน่ะ แค่นั้นแหละ”

“ถ้ามีอะไรต้องบอกพวกเรานะ พี่ใหญ่อู๋เย่าจะต้องล้างแค้นให้เจ้าแน่นอน!” เฉียวฉู่พูดอย่างตื่นเต้น

สีหน้าของจวินอู๋เสียเปลี่ยนไปทันที

ฟ่านจัวพยายามกลั้นหัวเราะอย่างหนัก เขาคิดว่าเฉียวฉู่จะพูดว่าเขาจะแก้แค้นให้จวินอู๋เสียแน่นอน แต่สุดท้ายแล้ว…เขากลับโยนเรื่องทั้งหมดให้จวินอู๋เย่ารับไปอย่างหน้าไม่อาย

เฉียวฉู่ไม่อาย แต่กลับดูภูมิใจมากด้วยซ้ำขณะที่พูดว่า “อะไร ข้าพูดอะไรผิดเล่า พี่ใหญ่อู๋เย่าแค่กระดิกนิ้วก้อย ทุกอย่างตรงหน้าเขาก็พินาศตกตายหมด เจ๋งจะตายไป!”

จวินอู๋เสียหันหน้าไปเงียบๆ เมฆหมอกแห่งความสงสัยที่อยู่ในใจนางเมื่อครู่พลันหายไปทันทีเพราะคำพูดตลกของเฉียวฉู่

เฟยเยียนเดินทอดน่องไปหาหรงรั่ว ใบหน้าที่ ‘งดงาม’ ของเขาดึงดูดความสนใจบรรดาแขกของโรงแรมขณะที่เขาเดินไปตามทางเดิน เขาขยิบตาให้หนึ่งในบุรุษที่โดนความงามสะกด และวินาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงกระแทกดังลั่นเมื่อชายคนนั้นก้าวพลาดและกลิ้งตกบันไดลงไป

ในพวกเขาหกคน เฟยเยียนคือคนที่นิสัยเสียที่สุดจริงๆ

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องของหรงรั่ว เฟยเยียนก็ผลักประตูที่ปิดแน่นให้เปิดออกได้อย่างสบายๆ กลอนประตูเล็กๆ บนประตูที่บอบบางก็เหมือนเข็มอันจิ๋วเมื่ออยู่ต่อหน้าพละกำลังของเขา

เฟยเยียนเดินเข้ามาข้างในและไม่เห็นวี่แววของหรงรั่วอยู่ในห้อง เขามองไปรอบๆ อย่างงุนงง แล้วก็ดูเหมือนจะได้ยินเสียงแผ่วเบาจากทางด้านข้าง เขาเดินไปทางที่มาของเสียงนั้น

หมอกจางๆ ลอยอยู่ในสถานที่ที่เย็นและเปียกชื้นเล็กน้อย ในหมอกนั้นมีร่างสูงสง่าเพรียวบางร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฏให้เห็น แสงอาทิตย์สาดส่องให้เห็นความโค้งมนของร่างนั้น

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟยเยียนแข็งทื่อทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ทั้งร่างแข็งทื่ออยู่กับที่…

หรงรั่วที่กำลังอาบน้ำได้ยินเสียงและหันหน้ากลับมา นางเห็นเฟยเยียนยืนเหม่อมองนางอยู่ รอยยิ้มอบอุ่นยังคงอยู่บนใบหน้าของนาง

“ข้าว่าประตูทุกบานทั้งข้างนอกข้างในของที่นี่คงเป็นแค่ของตกแต่งสำหรับเจ้าล่ะสิ เจ้าถึงได้ทำเหมือนพวกมันไม่มีตัวตน”

เฟยเยียนยืนนิ่งอยู่กับที่ ตอนที่หรงรั่วหันกลับมา ดูเหมือนว่าเขาจะเห็น…

ติ๋ง ติ๋ง…

โลหิตสองสายไหลออกจากจมูกของเฟยเยียน และหยดลงบนพื้น

กลิ่นโลหิตจางๆ ทำให้คนสองคนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เฟยเยียนหันกลับไปทันที แล้ววิ่งหนีหัวทิ่มออกไปข้างนอก

ขณะที่หรงรั่วยังคงอยู่ในอ่างไม้ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความงุนงงขณะที่ก้มหน้าลงช้าๆ และได้เห็นสิ่งที่เปิดเผยอยู่บนหน้าอกของนาง

“บ้าเอ๊ย!” นางเอามือตบหน้าผากตัวเองพร้อมกับเอนหลังพิงอ่างไม้ทันที

ลืมไปได้อย่างไรเนี่ย…

“ข้าขอโทษ” หรงรั่วขมวดคิ้วเข้าหากันและพูดคำที่ไม่สมเหตุสมผลออกมา

เฟยเยียนวิ่งเหมือนเสียสติพุ่งเข้าไปในห้องของเฉียวฉู่ เฉียวฉู่ที่กำลังสรรเสริญจวินอู๋เย่าก็หันหน้ามามองเฟยเยียนที่กุมจมูกพุ่งเข้ามาอย่างแปลกใจ สีหน้าแววตาของเขาว่างเปล่าเหม่อลอย

“เสี่ยวเยียน เกิดอะไรขึ้น”

ตอนที่ 1218 ข้าจะรับผิดชอบเอง

เฟยเยียนเอาแต่จับจมูกตัวเองเอาไว้โดยไม่สนใจเฉียวฉู่เลย เขาเอื้อมมือไปคว้าเสื้อผ้าของเฉียวฉู่ที่ซักสะอาดแล้วมาเช็ดโลหิตกำเดาออก

พอเห็นโลหิตสีแดงสด เฉียวฉู่ก็โวยวายทันที!

“ทวดเจ้าสิ! ปล่อยเสื้อข้านะ! ถ้ามีปัญหากับข้า ก็เข้ามาหาข้าตรงๆ เลยสิ!” เขาพุ่งเข้าไปทันทีเพื่อที่จะแย่งเอาเสื้อของเขาคืนมาจากเฟยเยียน แต่…เฟยเยียนผลักเขากลับด้วยมือแค่ข้างเดียว

เฉียวฉู่น้ำตาไหลพรากเป็นสายอยู่ในใจ…

ท่ามกลางความวุ่นวายทั้งหมดนั้น หรงรั่วเดินเข้ามาช้าๆ เมื่อนางเข้ามาก็เห็นคนทั้งสองกำลังสู้กัน เฟยเยียนยันเฉียวฉู่เอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง แต่ไม่มีความอายหรือขวยเขินอยู่บนใบหน้าของนางเลยแม้แต่น้อย

กลับกลายเป็นเฟยเยียนที่มักจะเอาแต่ใจและดื้อดึงอยู่เสมอที่เป็นฝ่ายหน้าแดงเมื่อเห็นหรงรั่ว เขาปล่อยมือและไปยืนเงียบๆ อยู่ด้านข้าง ไม่กล้าเงยหน้ามองนางด้วยซ้ำ

ส่วนหรงรั่วกลับนั่งลงที่เก้าอี้อย่างสบายๆ

“เพิ่งมาถึงหรือ” หรงรั่วถามพลางมองจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียพยักหน้า

“เจ้าน่าจะพักผ่อนก่อน แล้วเราค่อยมานั่งปรึกษากันคืนนี้ก็ได้” หรงรั่วพูดยิ้มๆ

“ตกลง” จวินอู๋เสียไม่รีบร้อน เนื่องจากนางมาอยู่ในรัฐจิ้วแล้ว และจากปฏิกิริยาของหรงรั่วและคนอื่นๆ ดูเหมือนเรื่องที่นี่จะราบรื่นดี

จวินอู๋เสียกลับไปพักผ่อนที่ห้องของนาง ฮวาเหยาและฟ่านจัวมองเฉียวฉู่ที่กำลังร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาขณะที่ถือเสื้อเปื้อนโลหิตเอาไว้ในมือ จากนั้นก็หันไปมองเฟยเยียนที่ทำท่าแปลกๆ ทั้งสองพร้อมใจสามัคคีกันเลือกที่จะอยู่เงียบๆ ยกเว้นประกายในแววตาที่ทรยศพวกเขา แสดงออกให้เห็นเลยว่าพวกเขากำลังรู้สึกสนใจอย่างมาก ขณะที่พากันเดินออกไปพร้อมกัน

หรงรั่วเพิ่งเดินออกจากห้อง เฟยเยียนที่เงียบอยู่ก็ไล่ตามนางมาทันที

“เสี่ยวรั่ว!”

ฝีเท้าของหรงรั่วสะดุดเล็กน้อย นางหันไปมองเฟยเยียน และเห็นเฟยเยียนที่หน้าแดงก่ำเหมือนสีของกุ้งที่ปรุงสุกอย่างดี เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสตรีและยืนทำหน้า ‘เขิน’ มากๆ อยู่ตรงหน้านาง ในสายตาของคนอื่น เขาดูเหมือนหญิงสาวแรกรุ่นที่กำลังตกหลุมรักทุกกระเบียดนิ้ว

“ข้า…” เฟยเยียนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาที่ปกติปากจัดอยู่เสมอ จู่ๆ ก็พูดอะไรไม่ออก

หรงรั่วมองเฟยเยียน แววตาของนางดูผิดหวังเล็กน้อย

“วันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก” นางพูดด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวอยู่ในชุดของบุรุษ ดูเหมือนคุณชายผู้หล่อเหลาและสง่างาม

เฟยเยียนตกตะลึง เขาไม่คิดว่าหรงรั่วจะพูดออกมาง่ายๆ แบบนี้ เยี่ยนปู้กุยเก็บทั้งสองมาเลี้ยงดูที่สำนักหงส์อมตะ ฮวาเหยากับเฉียวฉู่มักจะออกไปทำภารกิจร่วมกันอยู่บ่อยครั้ง ขณะที่เขาก็มักจะไปไหนมาไหนกับหรงรั่วอยู่เสมอ หรงรั่วอ่อนโยนเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเขาจะทำอะไร นางก็ไม่เคยแสดงท่าทางโกรธเคืองหรือไม่พอใจเลยสักครั้ง หลายครั้งที่เฟยเยียนรู้สึกว่าหรงรั่วเป็นคนที่ดีมากและใจเย็นมาก

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว หรงรั่วก็กำลังจะหันหลังจากไป

แต่เฟยเยียนกลับพบว่าหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!

“ข้าจะรับผิดชอบ!”

หรงรั่วตะลึงตัวแข็งเป็นหิน นางนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าหันหน้ากลับไป และไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินกับหู

“ข้า…จะรับผิดชอบ หลังจากที่เราแก้แค้นให้ครอบครัวเราแล้ว ข้าจะแต…แต่งงานกับเจ้า…” เฟยเยียนรวบรวมความกล้าทุกหยาดหยดออกมากว่าจะพูดคำพวกนั้นได้จนจบ หลังจากพูดแล้ว เขาก็หันหลังกลับวิ่งออกไป ทิ้งหรงรั่วให้ยืนตะลึงมองเหม่ออยู่ตรงนั้น

ดวงตาคู่งามของหรงรั่วปรากฏแววเหลือเชื่อ นางอดรู้สึกไม่ได้ว่า ถ้าเฟยเยียนไม่ได้บ้า นางก็คงหูฝาดไปเอง

แต่งงานกับนางอย่างนั้นหรือ

แต่…

ทันใดนั้นใบหน้าอ่อนโยนของหรงรั่วก็แสดงความกังวลที่หาได้ยากออกมา นางขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะมองไปที่ด้านหลังของเฟยเยียนที่กำลังวิ่งหนีไปด้วยความประหม่าตื่นเต้นอย่างมาก แววตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งกันและความผิดหวัง

“ข้าจะทำอย่างไรดีเล่าทีนี้” หรงรั่วกระซิบกับตัวเองพร้อมหัวเราะอย่างขมขื่น

นางไม่ได้อยากให้เฟยเยียนมารับผิดชอบอะไรในเรื่องนี้เลยจริงๆ