ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1221 พี่ชาย (1) ตอนที่ 1222 พี่ชาย (2)

ตอนที่ 1221 พี่ชาย (1) / ตอนที่ 1222 พี่ชาย (2)
ตอนที่ 1221 พี่ชาย (1)

หลังจากได้แจ้งกับเจ้าหน้าที่ของรัฐจิ้วแล้ว คณะผู้แทนจากรัฐเฉียวก็ได้เข้าพักในที่พักอาศัยแห่งหนึ่งในรัฐจิ้ว

ฮ่องเต้น้อยมาพร้อมกับราชครูเหอ เขาก้าวลงจากรถม้า มองไปรอบๆ ลานกว้าง แต่ในแววตาคู่นั้นไม่มีความชื่นชมเลยแม้แต่น้อย เขาดึงแขนเสื้อของราชครูเหอพร้อมกับเงยหน้าขึ้นถามว่าชายชราว่า “ราชครู เมื่อไรเราจะได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ของรัฐจิ้ว”

ราชครูเหอพูดว่า “พวกเขาแจ้งข่าวกลับไปที่วังหลวงรัฐจิ้วแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้ของรัฐจิ้วจะเสด็จออกจากวังพรุ่งนี้เพื่อจัดงานเลี้ยงให้กับผู้ปกครองของรัฐต่างๆ ฝ่าบาทจะได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วตอนนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้น้อยกัดริมฝีปากและพยักหน้า แต่ไม่ยิ้ม

“ฝ่าบาทกังวลหรือพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูเหอถาม

ฮ่องเต้น้อยครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่สายตาของเขาจะมองไปทางประตู ทหารของรัฐเฉียวกำลังขนของลงจากรถม้าเข้าไปในลานบ้าน ทหารหลายคนกำลังเอาโซ่หนักๆ ออกจากรถม้าคันสุดท้าย สายตาของฮ่องเต้น้อยจ้องมองที่รถม้าคันนั้น

หลังจากเอาโซ่ออก ทหารสองคนก็เข้าไปในรถม้าและแบกชายหนุ่มคนหนึ่งออกมา

สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นค่อนข้างแปลก รูปร่างหน้าตาของเขาดูโดดเด่นอย่างมาก แต่ผิวของเขากลับเป็นสีม่วงเข้มแปลกๆ ดวงตาไร้ชีวิตชีวา เขาปล่อยให้ตัวเองถูกแบกออกจากรถม้า สีหน้าไร้ความรู้สึก

ฮ่องเต้น้อยรู้สึกเหมือนถูกแทงที่หัวใจ เขาเค้นเสียงพูดกับราชครูเหอว่า “ฮ่องเต้ของรัฐจิ้วจะตอบตกลงหรือไม่”

ราชครูเหอถอนหายใจเบาๆ เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เขาไม่อยากให้เด็กน้อยที่ควรจะยังคงเป็นเด็กชายที่ไร้เดียงสาและมีความสุขต้องแบกภาระไปมากกว่านี้ ราชครูเหอจึงฝืนยิ้มออกมาและพูดว่า “ตกลงสิพ่ะย่ะค่ะ รัฐเฉียวเคารพนับถือรัฐจิ้วอย่างสูงมาตลอด เขาจะตอบตกลงแน่นอน”

ฮ่องเต้น้อยก้มหน้าลงกัดริมฝีปากอีกครั้ง

ทันใดนั้น ชายหนุ่มที่ถูกทหารสองคนแบกอยู่ก็ส่งเสียงคำรามเหมือนสัตว์ป่าออกมา ผิวสีม่วงเข้มพองตัวขึ้นในทันทีและกลายเป็นสีแดงเข้ม ร่างกายที่ดูเหมือนอ่อนแอก็มีกล้ามเนื้อขนาดใหญ่ปูดโปนออกมาอย่างรวดเร็ว เขาคำรามหนึ่งครั้งแล้วเหวี่ยงทหารสองคนนั้นลอยออกไป!

ทหารสองคนนั้นร่างสูงและแข็งแรง แต่พวกเขาก็พบว่าตัวเองถูกเหวี่ยงลอยไปกลางอากาศ กระแทกเข้ากับเสาหินด้านข้างและกระอักโลหิตออกมา!

สีหน้าของราชครูเหอเปลี่ยนไปทันที ทหารคนอื่นๆ ของรัฐเฉียวคว้าโซ่จากรถม้าทันที ชายยี่สิบกว่าคนขว้างโซ่ยาวพันรอบตัวชายหนุ่มคนนั้น แล้วกระจายตัวออกเป็นวงกลมล้อมรอบตัวเขา แรงกดดันจากชายยี่สิบกว่าคนทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักเล็กน้อย แต่เสียงคำรามยังคงดังออกจากปากเขาอย่างต่อเนื่อง เขาเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกไล่ต้อนจนมุม ปากของเขาอ้ากว้างและคำรามออกมาไม่หยุด เส้นโลหิตหนาภายใต้ผิวสีแดงเข้มโป่งออกมาทีละเส้น

ฮ่องเต้น้อยจ้องมองอย่างตะลึงงันไปที่ชายหนุ่มที่กำลังคำรามอย่างโกรธจัด น้ำตาเล็กๆสองสายไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขาสะบัดตัวออกจากการฉุดดึงของราชครูเหอ แล้วก้าวยาวๆ วิ่งเข้าไปที่ด้านข้างของชายหนุ่มคนนั้น คว้าสะโพกของชายหนุ่มที่ดิ้นรนอยู่ตลอดเวลา

“สะ…เสด็จพี่ ได้โปรด พะ…พวกเขาล้วนเป็นทหารของรัฐเฉียวเรา…พวกเขาเป็นทหารองครักษ์ที่ท่านเลือกมาเอง…ได้โปรดหยุดเถอะ…อย่าทำร้ายคนอีกเลย…” เสียงร้องไห้ที่สิ้นหวังของฮ่องเต้น้อยดังขึ้นในลานด้านนอก ใบหน้าของพวกทหารที่กำลังดึงโซ่เอาไว้อย่างแน่นหนาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเศร้า

ใครจะคิดว่าชายหนุ่มที่ดูเหมือนเสียสติไปแล้วคนนี้จะเป็นฮ่องเต้องค์ก่อนของรัฐเฉียว ‘พี่ชาย’ ของฮ่องเต้น้อยองค์นี้นั่นเอง…

ตอนที่ 1222 พี่ชาย (2)

อาจจะเป็นเพราะเสียงร่ำไห้จากใจของฮ่องเต้น้อย ทำให้ชายหนุ่มที่สูญเสียการรับรู้ไปแล้วได้เศษเสี้ยวของสติคืนมาเล็กน้อย หรืออาจเป็นเพราะเขาดิ้นรนจนเหนื่อยแล้วก็ได้…แต่ชายหนุ่มคนนั้นหยุดดิ้นและยืนนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้น้ำตาของฮ่องเต้น้อยไหลเปียกเสื้อผ้าเขา

ราชครูเหอเช็ดน้ำตาและเดินเข้าไปเพื่อจะดึงฮ่องเต้น้อยออกจากชายหนุ่มคนนั้น

แต่ฮ่องเต้น้อยแสดงความดื้อรั้นออกมา เขาจับชายหนุ่มเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ใบหน้าแดงจากการร้องไห้ เขาซบหน้าเข้ากับสะโพกของชายหนุ่มพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เสด็จพี่ ท่านเคยสัญญากับเจว๋เอ๋อร์ ว่าท่านจะพาเจว๋เอ๋อร์ไปเที่ยว ดูภูเขาอันงดงามกับแม่น้ำที่กว้างใหญ่นอกรัฐเฉียว ท่านสัญญาว่า…จะพาข้าไปที่เมืองพันอสูรด้วย…เสด็จพี่…ท่านจะหายจากอาการนี้แน่นอน เพราะท่านไม่เคยโกหกข้า…เจว๋เอ๋อร์จะทำให้ท่านหายดีให้ได้…แน่นอน…” ฮ่องเต้น้อยร้องไห้จนต้องอ้าปากหายใจ ไม่มีใครเข้าใจว่าเขารู้สึกสิ้นหวังถึงขนาดไหนในตอนนั้น และเขาไม่ได้ลิ้มรสชาติความสิ้นหวังนี้เป็นครั้งแรก

ราชครูเหออยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ลำคอของเขาแห้งผาก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เสียงร้องไห้เบาๆ ของเด็กน้อยเป็นเหมือนใบมีดแหลมคมแทงเข้าไปในหัวใจของทหารรัฐเฉียวทุกคน พวกเขาก้มหน้า ไม่อาจมองสภาพในตอนนี้ของผู้ที่เคยเป็นผู้ครองรัฐที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาได้ และพวกเขาไม่อาจทนฟังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นบีบหัวใจของฮ่องเต้น้อยของพวกเขาได้เช่นกัน

“ฝ่าบาท…ฝ่าบาท…ตอนนี้เราอยู่ในเมืองหลวงรัฐเฉียว ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า มันจะไม่เหมาะนะพ่ะย่ะค่ะ ช่วยกัน…ช่วยกันพาฮ่องเต้องค์ก่อนเข้าไปในบ้านก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูเหอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับเสียงร่ำไห้ที่ตั้งท่าจะหลุดออกมา และค่อยๆ งัดแขนของฮ่องเต้น้อยออกจากร่างของชายหนุ่มคนนั้น

ฮ่องเต้น้อยร้องไห้ไม่อยากปล่อย แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก ต้องยอมปล่อยมือและยืนดูพี่ชายของเขาถูกทหารพาตัวเข้าไปในบ้าน

ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นไม่มีรอยยิ้มสดใสอีกต่อไป ไม่มีท่าทางการแสดงออกที่เขาคุ้นเคยอีกแล้ว

ทุกครั้งที่มีฟ้าร้องในตอนกลางคืน คนที่จะแอบวิ่งเข้ามาในวังของเขาและปลอบโยนให้เขานอน ขอให้เขาไม่ต้องกลัว…จะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว…

“ท่านราชครู…พี่ชายจะหาย…ใช่หรือไม่” ฮ่องเต้น้อยถาม ใบหน้าเล็กๆ นองไปด้วยน้ำตา เขามองไปที่ราชครูเหออย่างอ้อนวอน

ราชครูเหอไม่มีทางเลือกนอกจากพยักหน้า

“ฝ่าบาทอย่าร้องไห้เลย หลังจากฮ่องเต้รัฐจิ้วตกลงรักษาฮ่องเต้องค์ก่อนแล้ว ข้าจะพาท่านไปหาน้องหนึ่งน้องสองดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ข้าถามคุณชายเอาไว้แล้ว เขาบอกว่าเขาจะอยู่ที่เมืองหลวงรัฐจิ้วสักพัก เราแค่รออีกไม่กี่วัน แล้วข้าจะพาฝ่าบาทไปตามหาพวกเขาดีหรือไม่”

ฮ่องเต้น้อยพยักหน้า ยังคงสูดน้ำมูกพลางสะอึกสะอื้น ภาพของสัตว์วิญญาณน่ารักทั้งสองตัวของจวินอู๋เสียปรากฏขึ้นในใจเขา

แม้ว่าพี่ชายตัวเล็กจะดูเย็นชาและเข้าหาได้ยากมาก แต่เมื่อไรก็ตามที่เขาเข้าไปใกล้ พี่ชายตัวเล็กจะวางน้องหนึ่งน้องสองลง และปล่อยให้พวกมันเล่นกับเขา แม้ว่าสายตาคู่นั้นจะเย็นชา แต่เด็กน้อยผู้บริสุทธิ์ก็รู้สึกได้ว่าสายตาคู่นั้นไม่ได้มีความเกลียดชังต่อเขา

ความรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดต่อสภาพของพี่ชายทำให้ฮ่องเต้น้อยถ่ายโอนความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายไปยังจวินอู๋เสีย ทุกวันนี้เขาแทบจะเห็นจวินอู๋เสียเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองไปแล้ว

ถ้าเสด็จพี่ยังคงสบายดี เขาจะเป็นเหมือนพี่ชายตัวเล็กหรือเปล่า จะพาเขาไปดูสัตว์วิญญาณน่ารักๆ และลูบขนสัตว์วิญญาณด้วยกันกับเขาใช่หรือไม่

อารมณ์ของฮ่องเต้น้อยค่อยๆ คงที่ ราชครูเหอรีบพาเขาไปพักผ่อนที่ห้องของเขา

เขาเฝ้ามองฮ่องเต้น้อยหลับไปเนื่องจากร้องไห้จนเหนื่อย ในที่สุดราชครูเหอก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับถอนหายใจและปิดประตูตามหลัง

“ราชครูเหอ” หัวหน้าองครักษ์ทักทายขณะที่เดินเข้ามาด้วยดวงตาแดงก่ำ

ราชครูเหอมองเขา แล้วตบบ่าเขาพร้อมกับถอนหายใจ