ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1225 โหดร้าย (1) ตอนที่ 1226 โหดร้าย (2)

ตอนที่ 1225 โหดร้าย (1) / ตอนที่ 1226 โหดร้าย (2)
ตอนที่ 1225 โหดร้าย (1)

ฮ่องเต้น้อยรู้สึกตกใจและหวาดกลัว เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

คนของรัฐเฉียวนั้นเรียบง่าย ซื่อๆ และไร้เล่ห์เหลี่ยมมารยา ทั่วทั้งรัฐต่างสามัคคีปรองดองกัน เรื่องอย่างการแช่คนในโถโอสถพิษนั้นเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้น้อยไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ในช่วงที่ผ่านมา พวกท่านไปพิจารณากันหรือยัง” ฮ่องเต้ของรัฐจิ้วถามขณะที่พากลุ่มผู้ครองรัฐเข้าไปในลานบ้าน มือของเขาไขว้หลัง หน้าเชิดเล็กน้อยขณะที่มองไปยังพวกผู้นำทั้งหลาย

กลุ่มผู้ครองรัฐก้มหน้า ไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีใครเต็มใจที่จะเป็นคนพูด

ฮ่องเต้รัฐจิ้วหัวเราะเสียงเย็น และพูดว่า “พวกท่านไม่ต้องประหม่าขนาดนั้น ข้าแค่เชิญพวกท่านทุกคนมาที่นี่เพื่อวางแผนการใหญ่ สิ่งนี้จะทำให้รัฐของพวกท่านพัฒนากองทัพที่ไร้ความปราณีได้ และไม่นานพวกท่านก็จะมีอำนาจเหนือพื้นที่เขตของพวกท่านได้อย่างง่ายดาย พวกท่านทุกคนต้องรู้แน่อยู่แล้วว่า ในแง่ของความกล้าหาญในการรบ กองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือกองทัพรุ่ยหลินแห่งรัฐชี ว่ากันว่าทหารของกองทัพรุ่ยหลินสามารถสู้หนึ่งต่อสิบได้ และทหารทุกคนจะดุร้ายเป็นพิเศษ พวกท่านต้องได้ข่าวมาแล้วเช่นกันว่า ไม่นานมานี้ รัฐจิ้วได้ร่วมมือกับรัฐชางและอีกสองรัฐบุกโจมตีรัฐชี สุดท้ายกองทัพที่แข็งแกร่งสี่ล้านคนก็ถูกทำลายจนสิ้นในดินแดนของรัฐชี จำนวนทหารในกองทัพของรัฐชี พวกท่านก็รู้กันอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกองทัพรุ่ยหลินต้านทานเอาไว้ พวกเขาจะชนะได้อย่างไร”

ผู้ครองรัฐทั้งหลายต่างนิ่งเงียบยิ่งกว่าเดิม พวกเขาเคยได้ยินเรื่องรัฐจิ้วจับมือกับอีกสามรัฐบุกเข้าโจมตีรัฐชีมาแล้ว กองทัพพันธมิตรคิดว่าพวกเขาจะชนะโดยไม่ต้องสงสัยเลย แต่สงครามก็ถูกลากยาวไปตลอดทั้งสัปดาห์โดยกองทัพของรัฐชีและกองทัพรุ่ยหลิน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรัฐเหยียน พวกเขาถึงได้เคลื่อนทัพมาช่วยรัฐชีในนาทีสุดท้ายและทำให้รัฐชีพ้นจากชะตากรรมอันเลวร้าย

รัฐจิ้วเสียหน้าแล้ว แต่ฮ่องเต้รัฐจิ้วก็เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดต่อหน้าทุกคนที่นั่นเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย ถึงขนาดยกย่องสรรเสริญความกล้าหาญและความยิ่งใหญ่ของกองทัพรุ่ยหลิน การชมเชยศัตรูอย่างไม่สะทกสะท้านเช่นนี้ ดูไม่เหมือนสิ่งที่ฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วผู้โหดเหี้ยมชั่วร้ายจะทำเลย

“น่าเสียดายที่กองทัพรุ่ยหลินภักดีต่อจวนหลินอ๋องเท่านั้น ขณะที่จวนหลินอ๋องก็ภักดีต่อรัฐชี พวกท่านไม่อยากครอบครองกองกำลังที่ดุดันแบบกองทัพรุ่ยหลินบ้างหรือ” ฮ่องเต้รัฐจิ้วดูเหมือนจะไม่รู้สึกว่าความพ่ายแพ้ของเขานั้นน่าอับอายที่ตรงไหน ตรงกันข้าม ยิ่งพูดเขากลับยิ่งตื่นเต้น

น่าเสียดาย ผู้ครองรัฐทั้งหลายที่อยู่ตรงนั้น ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดสักคน

ร่องรอยความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าของฮ่องเต้รัฐจิ้ว เขาชำเลืองมองไปยังชายชราที่อยู่ข้างๆ เขา และชายชราคนนั้นก็ส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา

ฮ่องเต้รัฐจิ้วกระแอมให้คอโล่ง แล้วพูดว่า “ดูเหมือนพวกท่านยังไม่พอใจกับสิ่งนี้ อย่างนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ข้าเพิ่งคิดอะไรออก สิ่งที่พวกท่านเห็นก็เป็นแค่ของเด็กเล่น ให้ข้าเอาของจริงให้พวกท่านดูดีกว่า ทหาร!”

ทหารของรัฐจิ้วกลุ่มหนึ่งรีบแบกโถใบใหญ่เข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ของเหลวในโถใบนั้นไม่ใช่สีดำ แต่เป็นสีแดง สีแดงสดจนเกือบเหมือนโลหิต

“สิ่งที่พวกท่านเห็นก่อนหน้านี้เป็นแค่วิธีที่เราจะเปลี่ยนคนในกองทัพให้ดุร้ายเหมือนคนของกองทัพรุ่ยหลิน และที่อยู่ตรงนี้ก็คือสิ่งที่จะสร้างบางสิ่งบางอย่างที่สามารถกำจัดกองทัพรุ่ยหลินทั้งกองทัพด้วยคนเพียงคนเดียว…เครื่องจักรสงครามที่จะทำลายรัฐทั้งรัฐ!” ขณะที่พูด ดวงตาของฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วก็หรี่แคบลง แววตาชั่วร้าย

หลังจากที่กลุ่มผู้ครองรัฐเห็นว่าโถใบนั้นเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงโลหิต ทุกคนก็พากันก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

ในใจของพวกเขาพลันเกิดสังหรณ์ร้ายอันน่าหวาดกลัวขึ้นมา

“แต่มันก็แค่นั้นแหละ ถ้าของดีขนาดนี้ถูกนำมาใช้กับคนธรรมดาทั่วไป มันก็จะเสียของเปล่าๆ สำหรับอำนาจที่สามารถบดขยี้ได้กระทั่งผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงนั้น เราจะต้องเลือกคนอย่างละเอียดรอบคอบ คนที่มีค่าพอสมควรที่จะใช้มัน” ฮ่องเต้ของรัฐจิ้วกล่าว สายตาของเขาส่องประกายชั่วร้าย

ชายชราที่อยู่ข้างๆ ฮ่องเต้กระซิบบางอย่างข้างหูของฮ่องเต้ ดวงตาของฮ่องเต้หรี่ลงเล็กน้อย แล้วค่อยๆ หันไปจับจ้องที่ฮ่องเต้น้อยที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนตรงหน้าเขา!

ตอนที่ 1226 โหดร้าย (2)

สายตานั้นทำให้ฮ่องเต้น้อยตัวสั่นและก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

แต่ฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วก็พูดขึ้นทันทีว่า

“เจ้า มาตรงหน้าข้านี่”

เขาชี้ไปที่ฮ่องเต้น้อยซึ่งกำลังถอยไปข้างหลังต่อหน้าทุกคน

ทุกสายตาที่หันไปมองฮ่องเต้น้อยเต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ

เมื่อถูกชี้ให้ออกมา ฮ่องเต้น้อยก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องก้าวออกมาข้างหน้า ร่างเล็กๆ ของเขาสั่นระริก

“เจ้าเป็นผู้ครองรัฐของรัฐอะไร” ฮ่องเต้รัฐจิ้วถามเขา

แม้ว่าหัวใจดวงเล็กๆ ของเขาจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ฮ่องเต้น้อยก็ยังพูดอย่างชัดเจนว่า “รัฐเฉียว!”

ฮ่องเต้รัฐจิ้วเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

“รัฐเฉียวนี่เอง ฮ่าๆ …นั่นเป็นรัฐของฮ่องเต้งี่เง่าที่ยอมเป็นตัวทดลองแทนองครักษ์ของตัวเองไม่ใช่หรือ ฮ่าๆ …น่าสนใจมาก”

เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายอย่างมาก จนทำให้ฮ่องเต้น้อยตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ แต่พอเขาได้ยินฮ่องเต้รัฐจิ้วพูดถึงพี่ชายของเขาด้วยคำพูดนั้น

“เสด็จพี่ของข้าไม่ได้งี่เง่า! เขาเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก!” ฮ่องเต้โต้กลับ

ฮ่องเต้รัฐจิ้วหัวเราะอย่างหนักจนน้ำตาไหล เขามองฮ่องเต้น้อยอย่างดูถูกขณะที่พูดว่า “พี่ชายที่ดีที่สุดในโลก ฮ่าๆ อย่างนั้นบอกมาสิ ในโลกนี้มีผู้ครองรัฐคนใดบ้างที่จะยอมเสนอตัวเอง เสียสละแทนองครักษ์ ถ้านั่นไม่เรียกว่าโง่ แล้วแบบไหนถึงจะโง่ ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์หรือทหารในกองทัพ พวกมันก็แค่หมากที่อยู่ในมือของฮ่องเต้ ถ้าฮ่องเต้ให้มีชีวิตอยู่ พวกมันก็จะมีชีวิตอยู่ และถ้าอยากให้ตาย พวกมันก็ต้องตาย ชีวิตของพวกมันอยู่ในกำมือเรา แต่พี่ชายเจ้ากลับยอมเข้าไปในโถพิษเพื่อช่วยชีวิตคนต่ำต้อยพวกนั้น แล้วจะไม่ให้เขาเป็นคนที่โง่ที่สุดในโลกได้อย่างไร”

หน้าอกของฮ่องเต้น้อยกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก มือเล็กๆ ของเขากำแน่น ดวงตาจ้องเขม็งไปยังฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้ว

“เสด็จพี่ของข้าไม่ใช่คนโง่! เสด็จพี่คือผู้ครองรัฐที่ดีที่สุด!”

ฮ่องเต้รัฐจิ้วเอาแต่หัวเราะและไม่สนใจเขา

แม้ว่าจะโกรธอย่างถึงที่สุด แต่ฮ่องเต้น้อยก็นึกถึงเหตุผลที่เขามาที่รัฐจิ้วได้ เขากล้ำกลืนความโกรธกลับลงไป และมองไปที่ฮ่องเต้รัฐจิ้วด้วยสายตาที่ขัดแย้งในใจเล็กน้อย

“ฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้ว ข้ามีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือจากท่าน”

ฮ่องเต้รัฐจิ้วมองฮ่องเต้น้อยด้วยแววตาเหลือเชื่อ ราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องตลกที่น่าขำอย่างถึงที่สุด

“เจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้า” นั่นเป็นคำพูดที่ตลกเกินไปแล้ว

ฮ่องเต้น้อยพยักหน้าแล้วเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาดูไร้เดียงสาอย่างมากขณะที่มองฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้ว

“ท่านช่วยเสด็จพี่ของข้าได้หรือไม่ ในเมื่อท่านรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา อย่างนั้นท่านก็ต้องรู้วิธีช่วยเขาใช่หรือไม่ ข้าขอร้องท่าน ได้โปรดช่วยเขาด้วย…”

ทันใดนั้นฮ่องเต้รัฐจิ้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขาหัวเราะอย่างหนักจนตัวสั่นตัวคลอน

ขณะที่ผู้ครองรัฐคนอื่นๆ ต่างก็มองไปที่ฮ่องเต้น้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยแววตาสงสาร

ฮ่องเต้น้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมฮ่องเต้รัฐจิ้วถึงได้หัวเราะหนักขนาดนั้น

“ข้าขอร้องท่าน รักษาให้เสด็จพี่ของข้าด้วย…” เขาพยายามอ้อนวอนต่อไป โดยไม่รู้ว่าผู้ครองรัฐจะต้องทำอะไรในสถานการณ์เช่นนี้ เขาเป็นแค่น้องชายที่อยากจะช่วยพี่ชายของเขาเท่านั้น

เสียงหัวเราะของฮ่องเต้รัฐจิ้วหยุดชะงักทันที เขาลดสายตาลงมองไปที่ฮ่องเต้น้อย

“เจ้าอยากให้ข้าช่วยพี่ชายเจ้าหรือ”

“ใช่” ฮ่องเต้น้อยพยักหน้าอย่างแน่วแน่

ดวงตาของฮ่องเต้รัฐจิ้วทอแววประสงค์ร้ายออกมา

“เอาเล่า มันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้าที่จะช่วยพี่ชายของเจ้า แต่…ทำไมข้าต้องอยากช่วยคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้าด้วยเล่า”

“ท่านอยากได้อะไร ถ้าข้าให้ได้ ข้าจะให้ท่านทุกอย่างเลย!” ฮ่องเต้น้อยพูด รู้สึกกระวนกระวายใจมาก

หนึ่งในผู้ครองรัฐคนอื่นๆ ที่ดูอยู่ด้านข้างทนดูต่อไปไม่ได้ เขากำลังจะอ้าปากเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้น้อยไม่ให้พูดอะไรอีก ทันใดนั้นฮ่องเต้รัฐจิ้วก็จ้องไปที่เขาเป็นการเตือน ทำให้เขาหุบปากทันที