ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1227 โหดร้าย (3) ตอนที่ 1228 ต้องฆ่า (1)

ตอนที่ 1227 โหดร้าย (3) / ตอนที่ 1228 ต้องฆ่า (1)
ตอนที่ 1227 โหดร้าย (3)

ผู้ครองรัฐที่อยากจะช่วยฮ่องเต้น้อยถอยกลับไปทันที

ฮ่องเต้น้อยยังคงจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างไร้เดียงสา หลงลืมความชั่วร้ายของโลกใบนี้ไปเสียแล้ว

ฮ่องเต้รัฐจิ้วมองดูฮ่องเต้น้อยด้วยดวงตาหรี่เล็กขณะที่พูดว่า “สิ่งที่เจ้าให้ได้ ข้าไม่สนใจ แต่ถ้าเจ้าอยากช่วยพี่ชายเจ้าจริงๆ เห็นโถใบใหญ่ที่มีน้ำสีแดงตรงนั้นหรือไม่”

ฮ่องเต้น้อยหันไปมองโถใบนั้น และหันกลับมาพยักหน้าให้ฮ่องเต้รัฐจิ้วพร้อมตัวสั่นระริก

“เจ้าแค่ลงไปนั่งข้างในนั้น แล้วข้าจะช่วยพี่ชายของเจ้า” ฮ่องเต้รัฐจิ้วพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ

ฮ่องเต้น้อยตะลึง

ผู้ครองรัฐคนอื่นๆ ไม่สามารถทนดูได้ พวกเขาอยากบอกให้ฮ่องเต้น้อยหนีไป แต่ทหารของรัฐจิ้วที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาก็วางมือลงบนด้ามดาบที่ห้อยอยู่ตรงสะโพก ถ้ามีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว โลหิตคงสาดกระจายทันที

พวกเขาอยากช่วยฮ่องเต้น้อย แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทำ

พวกเขาทำได้แค่ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้ฮ่องเต้น้อยไม่เชื่อคำโกหกที่งูพิษตัวนั้นพ่นออกมา

ฮ่องเต้น้อยนิ่งเงียบอยู่นาน เขามองไปที่โถใบใหญ่ซึ่งมีของเหลวสีแดงอยู่พร้อมกับเม้มปากแน่น

“ท่านพูดจริงหรือ” ในที่สุดฮ่องเต้น้อยก็พูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน

ฮ่องเต้รัฐจิ้วยิ้มกว้างให้เขา และพูดว่า “ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ”

“ได้! ข้าตกลง!” ฮ่องเต้น้อยสูดหายใจเข้าลึกๆ และทำการตัดสินใจที่ร้ายแรง

ยิ้มของฮ่องเต้รัฐจิ้วยิ่งกว้างขึ้น “ดีมาก อย่างนั้นก็รีบไปสิ เจ้าลงไปนั่งในนั้น แล้วข้าจะช่วยพี่ชายเจ้า”

ฮ่องเต้น้อยกำหมัดแน่น เขามองไปที่ใบหน้าของฮ่องเต้รัฐจิ้วซึ่งยิ้มจนหน้ายับย่นน่าเกลียด ก่อนจะก้าวตรงไปทางโถใบใหญ่

เมื่อเขาเข้าใกล้โถ เขาก็ได้กลิ่นเหม็นฉุนจากมัน กลิ่นนั่นทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้พะอืดพะอม แต่เขาก็อดกลั้นไว้ ทหารของรัฐจิ้วได้นำเอาม้านั่งตัวเล็กๆ ไปให้ เพื่อที่เขาจะได้ใช้ปีนเข้าไปในโถ

ฮ่องเต้น้อยก้าวขึ้นไปบนม้านั่ง แล้วหันกลับไปมองฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้ว

“ท่านพูดแล้วนะ ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น”

ฮ่องเต้รัฐจิ้วพยักหน้า

“ถูกต้อง ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น”

เมื่อได้คำยืนยัน ฮ่องเต้น้อยก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขากระโจนลงไปในน้ำสีโลหิตที่อยู่ภายในโถจนน้ำสาดกระเซ็น!

น้ำสีแดงกระเซ็นขึ้นมาดูราวกับโลหิตที่ส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงอาทิตย์ แวววาวดุจความชั่วร้ายของปีศาจ

ฮ่องเต้น้อยเพิ่งกระโดดลงไปในโถ ของเหลวสีแดงก็ปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนร่างถูกฉีกกระชาก และทันใดนั้นสติของเขาก็ถูกทุบทำลายทันที!

อ๊าก! เจ็บ! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!

ฮ่องเต้น้อยไม่เคยคิดเลยว่าจะมีความเจ็บปวดทรมานแบบนี้อยู่ในโลกนี้

เสียงร้องไห้ที่น่าสงสารดังออกจากปากของฮ่องเต้น้อยในขณะที่เขาพยายามดิ้นรนอยู่ในโถใบนั้น แต่ความเจ็บปวดทรมานที่เกินจินตนาการก็ได้ผลักเขาให้ตกลงสู่ห้วงอเวจี!

ท่ามกลางเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างทุกข์ทรมานของเด็กน้อย ฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วก็กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“พี่ชายเจ้ามันโง่ เจ้าก็เป็นไอ้โง่เหมือนมัน! พี่ชายโง่เง่าของเจ้าไม่ได้บอกเจ้าหรือไง คนที่ทำให้มันกลายเป็นแบบนั้นก็คือข้าเอง ฮ่าๆ!”

เมื่อฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วหัวเราะจนพอใจแล้ว เขาก็มองไปที่ฮ่องเต้น้อยที่ถูกกลืนหายไปในน้ำสีแดงโลหิต ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย จากนั้นเขาก็หันไปมองกลุ่มผู้ครองรัฐที่กำลังหวาดกลัวจนหัวหด

“ใช้เวลาแค่ครึ่งวัน พวกท่านทุกคนก็จะได้เห็นว่าพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมันเป็นอย่างไร ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ควรแสดงความยินดีกับเจ้าโง่ตัวน้อยของรัฐเฉียวที่ได้รับโอกาสอันหายากนี้ อย่างไรเสีย การได้เป็นคนที่แข็งแกร่งก็มีความหมายมากกว่าการเป็นไอ้โง่ต่อไป”

คำพูดของฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ร้อนๆ หนาวเยือกขึ้นมา พวกเขาพากันมองไปที่โถที่มีน้ำสีแดงโลหิต เสียงร้องที่น่าสงสารของฮ่องเต้น้อยค่อยๆ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ

ตอนที่ 1228 ต้องฆ่า (1)

“พี่ชายตัวเล็ก!”

จวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นมาอย่างกระทันหัน เสียงร่ำไห้เรียก ‘พี่ชายตัวเล็ก’ ของฮ่องเต้น้อยดูเหมือนจะยังก้องสะท้อนอยู่ในหูของนาง

ด้านนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่ท้องฟ้า มันเป็นตอนกลางดึกแล้ว ทั่วทุกแห่งในรัฐจิ้วจึงเงียบสงัด จวินอู๋เสียลงจากเตียง ความรู้สึกไม่สบายใจที่ผุดขึ้นมาทำให้นางไม่อาจนอนต่อได้ นางเดินไปที่หน้าต่างแล้วจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ในมือกำจี้หยกเล็กๆ ที่ฮ่องเต้น้อยมอบให้

ไม่รู้ว่าเด็กน้อยนั่นทำอะไรอยู่

จวินอู๋เสียนอนไม่หลับทั้งคืน นางอยู่ในห้อง วางแผนการว่าจะจัดการกับสถานการณ์ในเมืองหลวงของรัฐจิ้วอย่างไรดี เพื่อที่จะเอาแผนที่จากมือของฮ่องเต้รัฐจิ้วมาให้ได้ พวกเขาจะต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกับคนจากตำหนักมังกรสวรรค์

ท้องฟ้าเปลี่ยนจากมืดมิดเป็นสว่าง เมื่อลำแสงแรกจากดวงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างห้องของโรงแรมเข้ามา เสียงเคาะอย่างกระวนกระวายก็ดังขึ้นที่ประตูห้องของนาง

จวินอู๋เสียลุกขึ้นไปเปิดประตู และเห็นเฉียวฉู่ยืนอยู่ด้านนอก

“น้องเสีย เกิดเรื่องแล้ว!” เฉียวฉู่พูดขึ้น

“อะไร” จวินอู๋เสียถามพร้อมเลิกคิ้วขึ้น

“หรงรั่วส่งผีเสื้อกลืนศพเฝ้าสังเกตอยู่ที่ลานลับนั่น แต่เมื่อเช้านี้มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่น” เฉียวฉู่พูดอย่างตื่นเต้น เมื่อเกิดความโกลาหลขึ้นในเมืองหลวงรัฐจิ้ว พวกเขาก็จะมีโอกาสโจมตี

“เห็นว่ามีกลุ่มคนพยายามบุกเข้าไปที่นั่น ก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้พวกเขากำลังสู้กับทหารจากรัฐจิ้วอยู่ เราควรไปดูหน่อยหรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น จะได้เข้าใจสถานการณ์ได้ดีขึ้น”

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มีคนกล้าไปเผชิญหน้ากับทหารของรัฐจิ้วในเมืองหลวงของรัฐจิ้วอย่างนั้นหรือ ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร จุดจบของพวกเขาย่อมไม่ดีแน่

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร”

เฉียวฉู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นั่น…ข้าก็ไม่แน่ใจนัก แต่ได้ยินว่าเป็นกลุ่มคนจากรัฐเล็กๆ ชื่อ…ชื่อฟังดูคุ้นๆ …ใช่แล้ว! จำได้แล้ว มันชื่อรัฐเฉียว”

ดวงตาของจวินอู๋เสียส่องประกายด้วยความประหลาดใจอย่างฉับพลัน ภาพใบหน้าของฮ่องเต้น้อยที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาก็ปรากฏขึ้นในใจนาง!

ทันใดนั้น นางก็ไม่มีอารมณ์พูดอะไรกับเฉียวฉู่อีก และรีบหันไปคว้าตัวใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตขึ้นมาก่อนจะพุ่งออกไป!

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียรีบร้อนออกไปแบบนั้น เฉียวฉู่ก็ทำหน้าประหลาดใจ เขารีบไปตะโกนเรียกสหายคนอื่นๆ ให้มารวมตัวกันด้วยความกังวลว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจวินอู๋เสีย จากนั้นก็รีบพากันออกไปข้างนอกเพื่อไล่ตามจวินอู๋เสีย

กลุ่มเมฆดำมืดทะมึนเคลื่อนตัวมาบดบังดวงอาทิตย์ ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา สายลมกระโชกแรงเย็นยะเยือก

จวินอู๋เสียวิ่งไปตลอดทาง ตรงไปยังสถานที่ที่เฟยเยียนเคยบอกนางไว้ แม้ว่าใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตจะไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายของมันถึงกังวลใจนัก แต่พวกมันก็ยังวิ่งตามหลังนางมาติดๆ

เมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย จวินอู๋เสียก็ได้กลิ่นคาวโลหิตที่ลอยมาตามลม กลิ่นนั้นทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ในบริเวณพื้นที่ที่ถูกแยกเอาไว้โดยทหารของรัฐจิ้ว มีศพคนจำนวนมากนอนกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ทุกศพอยู่ในชุดเกราะที่เป็นเครื่องแบบ มีโลหิตเปื้อนอยู่บนเสื้อผ้าและชุดเกราะ ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล คราบโลหิตกระจายไปทั่ว ทั้งบนเสื้อผ้าและหยดลงบนพื้น แต่มือของพวกเขายังคงกำอยู่ที่ด้ามดาบ โดยมีทหารรัฐจิ้วหลายคนนอนอยู่รอบๆ ร่างของพวกเขา

ประชาชนของรัฐจิ้วอยู่ห่างจากสถานที่เกิดเหตุนองเลือดนี้ ตอนนี้ทหารของรัฐจิ้วจับตัวชายชราที่อยู่ในสภาพน่าสังเวชเอาไว้ ใบหน้าของชายชราคนนั้นเปื้อนโลหิตเต็มไปหมด เขาถูกควบคุมตัวเอาไว้จึงได้แต่ตะโกนร้องอย่างสิ้นหวัง

“รัฐจิ้ว พวกเจ้ามันชั่วร้ายสารเลว! สวรรค์จะต้องไม่ยอมแน่! สวรรค์จะต้องดูอยู่แน่นอน! สักวันพวกเจ้าจะต้องได้รับกรรมที่ทำเอาไว้! พวกเจ้าทุกคนจะต้องได้รับกรรมอย่างแน่นอน!”

เสียงนั่นทำให้จวินอู๋เสียที่เพิ่งมาถึงตกใจอย่างมาก

ชายชราที่มีบาดแผลเต็มไปหมดนั่น ใช่คนที่เคยชวนนางให้เดินทางไปด้วยกัน ราชครูเหอแห่งรัฐเฉียวไม่ใช่หรือ!