ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1233 ต้องฆ่า (6) ตอนที่ 1234 ต้องฆ่า (7)
ตอนที่ 1233 ต้องฆ่า (6) / ตอนที่ 1234 ต้องฆ่า (7)
ตอนที่ 1233 ต้องฆ่า (6)
ฮ่องเต้น้อยยืนมองอย่างว่างเปล่าอยู่กับที่เหมือนร่างกลวงๆ ไร้จิตวิญญาณ จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย และอุ้มเด็กน้อยน่าสงสารเอาไว้ในอ้อมแขน แม้ว่านางจะตัวเล็ก แต่นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอุ้มฮ่องเต้น้อยขึ้นมา ฮ่องเต้น้อยถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย หน้าหันไปทางชายหนุ่มที่เพิ่งเสียชีวิต ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาคู่นั้นมองนิ่งตรงไปข้างหน้า ไม่สามารถโฟกัสไปที่จุดใดจุดหนึ่งได้
แต่…
โลหิตสองสายไหลลงมาจากดวงตาของเขาอย่างเงียบๆ ราวกับเป็นน้ำตา
จวินอู๋เสียอุ้มฮ่องเต้น้อยพลางกวาดตามองโถขนาดใหญ่ภายในลาน ภายในโถจำนวนมากเหล่านั้น ทุกอันมีคนแช่อยู่ข้างในหนึ่งคน พวกเขาดูเหมือนชายหนุ่มที่เพิ่งตาย
นี่เป็นบาปที่ตำหนักมังกรสวรรค์ได้ทำเอาไว้ และเป็นบาปของฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้ว
จวินอู๋เสียหรี่ตา จดหนี้โลหิตครั้งนี้เพิ่มลงไปในใจนาง
จวินอู๋เสียเดินออกไปจากลานพร้อมฮ่องเต้น้อยในอ้อมแขน ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกกำลังสู้กับทหารของรัฐจิ้ว
เมื่อรับรู้ถึงการมาของจวินอู๋เสีย สัตว์วิญญาณทั้งสามก็ระเบิดการโจมตีอย่างดุเดือดออกมา บดขยี้ทุกคนตรงหน้าให้กลายเป็นเนื้อสับ
พวกทหารที่ล้อมรอบลานกว้างจ้องมองสัตว์วิญญาณทั้งสามตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่สายตาของพวกเขาจะถูกดึงไปที่ร่างของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่กำลังเดินออกมา
ร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นดูผอมบาง แต่กลับอุ้มเด็กผมแดงเอาไว้ในอ้อมแขนได้ ดวงตาของเขาดูเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เจตนาฆ่าลุกโชนอยู่ในแววตาคู่นั้น
“เสี่ยวเฮย” จวินอู๋เสียตะโกนเรียก
สัตว์ร้ายสีดำขนาดใหญ่เดินเข้ามาหานาง
“พาเขากลับไป” จวินอู๋เสียค่อยๆ วางฮ่องเต้น้อยลงบนหลังของสัตว์ร้ายสีดำขนาดใหญ่ตัวนั้น
แม้ว่าเขาจะกลายเป็นตุ๊กตาที่ไร้จิตใจ แต่จวินอู๋เสียก็ไม่อยากให้เขาเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นอยู่ดี
ถึงแม้ว่า…
ดวงตาคู่นั้นมองไม่เห็นอะไรแล้วก็ตาม
สัตว์ร้ายสีดำที่มีฮ่องเต้น้อยอยู่บนหลัง มองจวินอู๋เสีย แล้วกระโจนออกไปจากสถานที่นั้นอย่างรวดเร็ว
ทหารของรัฐจิ้วอยากขัดขวางพวกเขาไม่ให้ไปไหน แต่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะและกระต่ายโลหิตก็ยืนขวางทางเอาไว้!
“ใครเป็นคนทำ” จวินอู๋เสียหรี่ตามองทหารกลุ่มนั้น และถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
พวกทหารยืนมองจวินอู๋เสียอย่างงุนงง พวกเขากลัวความแข็งแกร่งของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิต แต่พวกเขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าจะมีอะไรน่ากลัว แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ลองเดาตัวตนของจวินอู๋เสีย……
รอบร่างของจวินอู๋เสียก็มีแสงสีม่วงส่องสว่างออกมา!
การฝืนบังคับให้พลังวิญญาณข้ามขั้นไปเป็นพลังวิญญาณขั้นสีม่วง สำหรับจวินอู๋เสียที่ตอนนี้เลื่อนขึ้นเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีครามแล้วนั้น ก็ไม่ได้เป็นการหักโหมมากมายอะไรอีกแล้ว แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ นางต้องใช้มันถึงสองครั้งติดต่อกันในเวลาแค่ชั่วยามเดียว ทำให้พลังของนางลดลงอย่างมาก
แต่…
ตอนนี้นางไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย สิ่งที่นางคิดมีอยู่อย่างเดียวคือเอาตัวคนที่ทำร้ายฮ่องเต้น้อยมาฉีกให้เป็นล้านๆ ชิ้น
ก็แค่นั้น!
ทหารของรัฐจิ้วไม่เคยคิดฝันเลยว่าเด็กหนุ่มร่างผอมบางตรงหน้าจะเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง!
พวกเขาอยากหนี แต่ก็ไม่มีโอกาสแล้ว!
แทบจะทันทีที่พวกเขาหันหลังกลับไป พลังวิญญาณขั้นสีม่วงสว่างจ้าอีกห้าก็ปรากฏขึ้น!
ผู้เยาว์ห้าคน อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี ที่มีพลังวิญญาณขั้นสีม่วงเรืองรองอยู่บนร่าง ได้ขวางทางพวกเขาเอาไว้แล้ว!
ทหารของรัฐจิ้วไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลย!
พลังวิญญาณขั้นสีม่วงที่มีอยู่แต่ในตำนาน จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา แถมยังมีถึงหกคนพร้อมกัน!
และทุกคนก็ยังเด็กมากด้วย!
จากนั้นม่านสำหรับฉากการสังหารหมู่ก็ได้เปิดฉากขึ้น
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ไล่ตามจวินอู๋เสียมา พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ถึงทำให้จวินอู๋เสียที่นิ่งสงบและใจเย็นอยู่เสมอ ตัดสินใจล้มแผนการ และโจมตีคนพวกนั้นอย่างเปิดเผย!
ตอนที่ 1234 ต้องฆ่า (7)
แต่เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ไปแล้ว พวกเขาก็ไม่มีเวลาจะถาม จวินอู๋เสียลงมือโจมตีแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรตาม พวกเขาก็จะหนุนหลังนางจนถึงที่สุด!
ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหกคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน แถมยังมีสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติอีกสองตัว พวกเขาส่งเหล่าทหารรัฐจิ้วลงสู่ขุมนรกในทันที!
โลหิตและความตายผสานเข้าด้วยกัน ภายใต้สายฝนที่ตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ วิญญาณชั่วร้ายพวกนั้นถูกส่งลงนรกจนหมดสิ้น!
เมื่อพื้นดินแห่งนี้กลายเป็นสีแดงสด เมื่อประชาชนของเมืองหลวงรัฐจิ้วตกใจตื่นด้วยเสียงฟ้าร้องดังสนั่น นั่นคือสัญญาณการมาถึงของฝันร้ายสำหรับทหารพวกนั้น!
ต่อหน้าพลังวิญญาณขั้นสีม่วง พวกทหารไม่ทันได้ส่งเสียงร้องก็พบว่าตัวเองไม่หายใจอีกต่อไปแล้ว
หลังจากการสังหารหมู่เสร็จสิ้น จวินอู๋เสียก็ลากตัวหัวหน้าของทหารกลุ่มนั้นขึ้นมาจากพื้น
“ใครเป็นคนทำ” จวินอู๋เสียถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาหรี่ลง
บุรุษคนนั้นหวาดกลัวจนวิญญาณแทบจะกระโดดหนีออกจากร่าง เขาไม่เคยเห็นผู้เยาว์ที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน ด้วยคนเพียงหกคนและสัตว์วิญญาณสองตัว พวกเขาก็ได้กำจัดทหารรัฐจิ้วไปเกือบพันคนในพริบตา!
“คุณ…คุณชาย ไว้ชีวิตด้วย…ขะ…ข้าไม่รู้จริงๆ…คุณชายพูดเรื่องอะไร…” ทหารคนนั้นพูดทั้งน้ำตา
“ฮ่องเต้รัฐเฉียว ใครเป็นคนทำร้ายเขา” จวินอู๋เสียถามอีกครั้ง
บุรุษผู้นั้นตกตะลึงและพูดทันทีว่า “ฮ่องเต้! ฮ่องเต้เป็นคนทำ! ข้าไม่เกี่ยวข้องด้วย! วันนั้นฮ่องเต้รัฐเฉียวมาที่นี่ แล้วฝ่าบาทก็เกิดความคิดที่จะเอาเขาเป็นตัวทดลอง แล้วก็…”
บุรุษคนนั้นยังพูดไม่จบ จวินอู๋เสียก็หักคอเขา
ความโกรธแค้นและรังสีฆ่าฟันแผ่ออกมาจากร่างของจวินอู๋เสีย แม้ว่าคำตอบนั้นจะไม่ได้ทำให้นางรู้สึกแปลกใจก็ตาม
“ดี” มุมปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นที่ไม่ได้เห็นมาสักพักแล้ว รอยยิ้มที่ทำให้เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ที่กำลังเดินเข้ามาหานางเย็นวาบไปทั้งสันหลัง
รอยยิ้มนั้น พวกเขาเคยเห็นมาก่อน…
และทุกครั้งที่พวกเขาเห็นรอยยิ้มนั่น มันคือสัญญาณว่าจวินอู๋เสียกำลังจะอาละวาดอย่างไร้ความปรานีแล้ว
“น้องเสีย…เราไปจากที่นี่กันก่อนดีหรือไม่ ทหารของรัฐจิ้วคงได้ข่าวแล้ว อีกไม่นานพวกเขาคงมาถึง มันยังไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะเผชิญหน้ากับพวกเขาตรงๆ” เฉียวฉู่พูดอย่างระมัดระวังกับจวินอู๋เสียที่ยังคงยิ้มอย่างเยียบเย็น พลางกลืนน้ำลายขณะที่พูด
ในตอนนั้น เขารู้สึกว่าจวินอู๋เสียเป็นคนที่อันตรายอย่างมาก
จวินอู๋เสียหยุดยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย
สัตว์วิญญาณทั้งสองกลายร่างกลับไปเป็นร่างเล็กๆ น่ารักๆ อีกครั้ง และพากันไปจากลานแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว!
ฝนกลายเป็นพายุหนัก เม็ดฝนตกลงบนกองศพที่อยู่บนพื้นอย่างต่อเนื่อง
โลหิตผสมกับสายฝนไหลออกไป แต่ไม่สามารถชะล้างบาปที่ทำเอาไว้ในสถานที่แห่งนั้นได้
……
พวกผู้เยาว์พากันฝ่าฝนที่ตกกระหน่ำลงมาห่าใหญ่ และหลบเลี่ยงทหารของรัฐจิ้วที่ออกค้นหาไปทั่วเมืองกลับมายังที่พัก
จวินอู๋เสียกลับไปที่ห้องของนางทันที และไม่มีแม้แต่เวลาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชุ่มโลหิตของนางออก
ภายในห้อง ราชครูเหอที่สภาพแย่มากนอนอยู่บนเตียงแล้ว ในขณะที่เจ้าแมวดำพาฮ่องเต้น้อยกลับมาที่นี่ ก็ได้นำราชครูเหอที่เกือบหมดสติกลับมาจากตรอกมืดนั้นพร้อมกัน
ราชครูเหอนอนนิ่งอยู่บนเตียง ขณะที่ฮ่องเต้น้อยซึ่งมีผมและตาสีแดงนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ และอุ้มแมวดำตัวน้อยเอาไว้
เฉียวฉู่และคนอื่นๆ กลับมาพร้อมกับจวินอู๋เสีย เมื่อพวกเขาเห็นชายชราและเด็กน้อยอยู่ในห้องของนาง ทุกคนก็พากันตกตะลึง
“น้องเสีย พวกเขาคือ…” เฉียวฉู่เอ่ยถามด้วยความสับสนเล็กน้อย ชายชราคนนั้นยังไม่เท่าไร แต่เด็กน้อยนั่นน่ะสิ ลักษณะของเขาแปลกเกินกว่าจะรับได้
ผมสีแดง ดวงตาสีแดง ไม่ว่าจะมองอย่างไร เขาก็ดูไม่เหมือนเด็กทั่วไปเลย
“เขาคือฮ่องเต้ของรัฐเฉียว และที่นอนอยู่บนเตียงนั่นคือราชครูแห่งรัฐเฉียว” แมวดำตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของฮ่องเต้น้อยพูดขึ้น ขณะที่มองไปยังใบหน้าของจวินอู๋เสียที่กำลังขมวดคิ้วอยู่
