ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1253 ค่าชดเชย (4) ตอนที่ 1254 ค่าชดเชย (5)
ตอนที่ 1253 ค่าชดเชย (4) / ตอนที่ 1254 ค่าชดเชย (5)
ตอนที่ 1253 ค่าชดเชย (4)
ไม่ใช่ว่าในอดีตที่ผ่านมารัฐเฉียวไม่เกลียดไม่แค้น แต่พวกเขาไม่อยู่ในสถานะที่จะเกลียดหรือไม่พอใจได้ เนื่องจากพวกเขาไม่มีพลังที่จะปกป้องตัวเอง พวกเขากลัวว่าการล่วงเกินรัฐจิ้วแม้เพียงเล็กน้อยจะทำให้พวกเขามีข้ออ้างยกทัพมาบุกรัฐเฉียวได้
รัฐเฉียวที่อ่อนแอย่อมไม่สามารถต้านทานกองทัพของรัฐจิ้วได้
ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจนำหายนะมาสู่พวกเขาได้
สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ก็คือทน ทนแล้วทนอีก กัดฟันทนจนเจ็บกรามไปหมด ทนจนไม่เหลือศักดิ์ศรี เก็บกดความเกลียดชังเอาไว้ในจิตวิญญาณ ไม่มีหนทางให้ระบาย
แล้ววันนี้ จวินอู๋เสียก็ได้ให้โอกาสกับพวกเขา
เมื่อมีรัฐเหยียนหนุนหลัง ราชครูเหอก็สามารถยืดอกเรียกร้องการชำระหนี้โลหิตที่ติดค้างไว้ทั้งหมดได้!
ฮ่องเต้รัฐจิ้วไม่เคยคิดเลยว่าชายชราที่ตามจวินเสียเข้ามาที่นี่จะเป็นราชครูของรัฐเฉียว!
รัฐที่เล็กยิ่งกว่ารัฐชี สถานที่ที่แทบไม่มีตัวตนอยู่เลย
“ฮ่องเต้รัฐเหยียน! ชายแก่คนนี้พูดจาเหลวไหล! ใส่ความกันชัดๆ! ข้าไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น เขาใส่ร้ายข้า!” ตาแก่นี่จะมาจากไหนก็ช่าง ฮ่องเต้รัฐจิ้วจะไม่ยอมรับข้อกล่าวหาเด็ดขาด
เรื่องรัฐชีมีรัฐเหยียนมาเกี่ยวข้อง ไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธได้ แต่เรื่องของรัฐเฉียว เขาปิดบังเรื่องที่ทำเอาไว้อย่างระมัดระวังแล้ว ไม่มีทางที่จวินเสียจะรู้ได้ ดังนั้นเขาจะไม่ยอมรับเด็ดขาด!
“ใส่ร้าย! พระศพของฮ่องเต้องค์ก่อนของเรายังอยู่ในลานแห่งนั้นของเจ้าอยู่เลย! และฮ่องเต้ของเราตอนนี้ก็อยู่ในเมืองหลวงรัฐจิ้ว! ทหารองครักษ์ของเราที่ตายไปก็อยู่ในเมืองหลวงรัฐจิ้วด้วย! ข้ายังต้องใส่ร้ายอะไรเจ้า! โลหิตของผู้คนนับไม่ถ้วนเปื้อนมือเจ้า จิตใจอันชั่วร้ายของเจ้าทำร้ายผู้คนไปมากมาย! เจ้าไม่มีวันล้างบาปพวกนั้นออกไปได้ตลอดชีวิต!” ราชครูเหอคำรามด้วยความโกรธแค้น เขาไม่เคยพบไม่เคยเห็นคนหน้าด้านที่มีจิตใจชั่วร้ายเลวทรามแบบนี้มาก่อน ปีศาจชัดๆ!
“พูดพล่อยๆ! เรื่องนั้น…ข้าไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้น! เป็นรัฐเฉียวที่มีเจตนาไม่ดี จู่ๆ ทหารของรัฐเฉียวก็โจมตีทหารของรัฐจิ้ว ทหารของข้าก็เลยตอบโต้พวกเขา! ส่วนเรื่องฮ่องเต้ของเจ้าหรือฮ่องเต้องค์ก่อนก็เถอะ…ข้าไม่เคยเจอพวกเขามาก่อนเลย…” ฮ่องเต้รัฐจิ้วเถียงราชครูเหออย่างดุเดือด ค่าชดเชยครั้งเดียวก็ทำให้เขาเสียดินแดนรัฐจิ้วไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้าจวินเสียใช้เรื่องที่เกิดขึ้นกับรัฐเฉียวมาเฉือนหัวใจของเขาอีกครั้ง เขาคงไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน!
เขาต้องไม่ยอมรับ! ไม่เด็ดขาดเลย!
ถึงอย่างไรฮ่องเต้น้อยของรัฐเฉียวก็ถูกชิงตัวไปแล้ว คนตายไม่สามารถให้การได้ ตอนนี้ฮ่องเต้รัฐจิ้วรู้สึกดีใจมากที่มีคนบุกไปที่ลานนั้นและชิงตัวฮ่องเต้น้อยออกไป ตอนนี้คนไม่ได้อยู่ในมือของเขาแล้ว ทำให้เขาสามารถปฏิเสธทุกอย่างได้อย่างเต็มที่ นอกจากนั้น ฮ่องเต้น้อยยังได้รับพิษโลหิตแดง ตอนนี้เขาก็น่าจะตายไปแล้ว ต่อให้หาตัวเขาพบ เขาก็ไม่ได้ตายในลานของเขา และจวินเสียก็ไม่สามารถกล่าวหาเขาในความผิดนี้ได้!
ตราบใดที่เขาไม่ยอมรับ ก็จะไม่เป็นไรแน่นอน!
ฮ่องเต้รัฐจิ้วยืนกรานว่าตัวเองบริสุทธิ์และปฏิเสธไม่ยอมรับข้อกล่าวหาใดๆ ทั้งนั้น การกระทำของเขาทำให้ราชครูเหอโกรธมากจนเกือบกระโจนขึ้นไปบนบัลลังก์แล้วบีบคอฮ่องเต้รัฐจิ้วให้ตายคามือ!
ทำเรื่องชั่วช้ามากมาย แต่ไม่กล้ายอมรับ!
เฟยเยียนปฏิกิริยาไว เขารีบวิ่งไปขวางราชครูเหอที่ถูกความโกรธครอบงำเอาไว้ได้ ราชครูเหอน้ำตาไหลพราก สะอึกสะอื้นคร่ำครวญด้วยความเศร้าเสียใจ
“สวรรค์ไม่มีตา!”
ถึงรัฐเฉียวของพวกเขาจะเป็นรัฐเล็กๆ แต่คนในรัฐตั้งแต่ผู้ครองรัฐ ขุนนาง จนถึงประชาชนคนธรรมดา ทุกคนล้วนเป็นมนุษย์ที่ยังมีชีวิต!
ทำไมสวรรค์ถึงทำกับพวกเขาเช่นนี้!
ทำไม!
“ฮ่องเต้รัฐเหยียน บุรุษผู้นี้เสียสติไปแล้ว! คำพูดของคนบ้าเชื่อถือไม่ได้!” ฮ่องเต้รัฐจิ้วกลัวจนเหงื่อไหลพลั่กๆ ขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย
ตอนที่ 1254 ค่าชดเชย (5)
“ฮ่องเต้รัฐเหยียน บุรุษผู้นี้เสียสติไปแล้ว! คำพูดของคนบ้าเชื่อถือไม่ได้!” ฮ่องเต้รัฐจิ้วกลัวจนเหงื่อไหลพลั่กๆ ขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียมองฮ่องเต้รัฐจิ้วที่กำลังตื่นตระหนก ขณะที่เฟยเยียนปลอบราชครูเหอให้สงบลง นางเอาโอสถสงบใจให้ราชครูเหอกินก่อนจะหันกลับมาพูดกับฮ่องเต้รัฐจิ้วว่า “เชื่อไม่ได้อย่างนั้นหรือ”
ฮ่องเต้รัฐจิ้วพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายว่า “ท่านไปตรวจดูที่ลานนั้นได้เลย ไม่มีฮ่องเต้ของรัฐเฉียวคนไหนอยู่ที่นั่นสักคน! ฮ่องเต้รัฐเฉียวได้มาที่รัฐจิ้วจริงๆ แต่เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนเรื่องที่เขาหายไปไหนนั้น ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร คนๆ นี้เป็นคนบ้าชัดๆ เสียฮ่องเต้ของตัวเองไป ก็เลยจะโยนความผิดมาที่ข้า!”
ราชครูเหอโกรธมากจนต้องอ้าปากหอบหายใจ โชคดีที่จวินอู๋เสียเอาโอสถวิเศษให้เขากินแล้ว จึงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น
จวินอู๋เสียมองฮ่องเต้รัฐจิ้วที่ยังคงโกหกต่อไปและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่างนั้นก็แปลกนะ ทำไมข้าถึงเจอฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวในลานของเจ้าได้เล่า”
“อะไรนะ…” ฮ่องเต้รัฐจิ้วมองจวินอู๋เสียอย่างมึนงง
เฟยเยียนที่ยืนอยู่ด้านข้างมองฮ่องเต้รัฐจิ้วแล้วพูดว่า “ตาแก่เลอะเลือน ไม่เข้าใจที่ฝ่าบาทของเราพูดหรือไง อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมไปแล้วว่ามีคนขโมยตัวฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวไปจากลานของเจ้าเมื่อเร็วๆ นี้”
สีหน้าของฮ่องเต้รัฐจิ้วเปลี่ยนไปทันที เขามองเฟยเยียนอย่างเหลือเชื่อ การคาดเดาที่บ้าคลั่งก็เริ่มผุดขึ้นมาในสมอง
“วันนั้น…เป็นพวกเจ้า…”
ฮ่องเต้รัฐจิ้วตื่นตระหนกขึ้นมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวที่ถูกชิงตัวไปภายใต้จมูกของเขานั้น จะเป็นฝีมือของจวินเสียกับคนของเขา แต่ตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหกคนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันก็แปลกมากจริงๆ ในโลกนี้ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหายากขนาดไหนกันเล่า
และจวินเสียก็บังเอิญพาผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหลายคนมาที่นี่ในวันนี้…
พอตระหนักได้ว่ามันบังเอิญมากเกินไป ความจริงของเรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยาก
วันนั้น คนที่ช่วยฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวออกไปก็คือจวินเสียกับคนของเขา!
ทันใดนั้นเอง ฮ่องเต้รัฐจิ้วก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เขาทรุดตัวลงนั่งบนบัลลังก์ เหงื่อไหลลงมาตามใบหน้าไม่หยุด ไม่นานชุดคลุมมังกรของเขาก็เปียกเหงื่อจนชุ่ม
ร่างของเขาสั่นระริก ริมฝีปากขาวซีดปราศจากสีโลหิต
“ยังจะไม่ยอมรับอยู่อีกหรือเปล่า” เฟยเยียนถามพร้อมกับมองไปที่ฮ่องเต้รัฐจิ้ว ในใจเต็มไปความรังเกียจ
ฮ่องเต้รัฐจิ้วอ้าปากขณะมองไปที่จวินเสียด้วยแววตาหวาดกลัว
จวินอู๋เสียแค่มองดูเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรสักคำ
แต่ความเงียบจากจวินเสียกลับทำให้ฮ่องเต้รัฐจิ้วไม่สบายใจมากขึ้น
เขาตะกายลงจากบัลลังก์ คุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น และคลานตะเกียกตะกายมาตรงหน้าจวินเสีย น้ำหูน้ำตาไหลขณะที่พูดว่า “ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้เป็นคนทำ…เป็นผู้อาวุโสหวง…เรื่องนี้ผู้อาวุโสหวงเป็นคนทำ เขาสั่งให้ข้าเชิญผู้ครองรัฐจากรัฐอื่นๆ มาที่เมืองหลวง คิดจะใช้โอกาสนี้ทำให้ผู้ครองรัฐพวกนั้นออกราชโองการ ใช้ทหารและประชาชนจากรัฐอื่นๆ สร้างคนพิษขึ้นมา รัฐเฉียว… ฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวเขาก็เป็นคนเลือกเหมือนกัน! เขาอยากแสดงพลังของโลหิตแดงให้ผู้ครองรัฐคนอื่นๆ เห็น แล้วเขาก็เลือกฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวขึ้นมา เขาเป็นคนสั่งให้ข้าทำแบบนี้…ทุกอย่างเป็นความคิดของเขา…ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย…ไม่เกี่ยวเลย…ทั้งหมดเป็นเพราะเขา! เขาเป็นคนทำ!”
เพื่อเอาตัวรอด ฮ่องเต้รัฐจิ้วโยนความผิดทั้งหมดให้กับผู้อาวุโสหวง แม้ว่ามันจะไม่ใช่การกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม แต่มันก็ยังน่ารังเกียจมากอยู่ดี
ราชครูเหอหลับตาลงด้วยสีหน้าเจ็บปวด
