ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1255 ค่าชดเชย (6) ตอนที่ 1256 ชำระแค้น (1)

ตอนที่ 1255 ค่าชดเชย (6) / ตอนที่ 1256 ชำระแค้น (1)
ตอนที่ 1255 ค่าชดเชย (6)

จวินอู๋เสียมองฮ่องเต้รัฐจิ้วที่ร้องไห้โหยหวนด้วยความรำคาญ แล้วทันใดนั้นนางก็เตะเขากระเด็นออกไป!

ฮ่องเต้รัฐจิ้วล้มลงกับพื้น เขาคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเหมือนใบไม้ต้องลม อ้อนวอนร้องขอความเมตตาไม่หยุด

สายตาของจวินอู๋เสียเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง นางรู้ว่าตำหนักมังกรสวรรค์อยู่เบื้องหลังคนพิษและโลหิตแดง แต่นางไม่รู้ว่าเหตุผลที่ฮ่องเต้น้อยถูกเลือกนั้นเป็นเพราะผู้อาวุโสหวงเลือกเขา เมื่อครู่นางคิดจะละเว้นผู้อาวุโสหวงไปก่อน แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนใจแล้ว!

ในเมื่อคนจากตำหนักมังกรสวรรค์ไม่ได้มองว่าคนในสามโลกเบื้องล่างเป็นมนุษย์ นางจะยอมทนกล้ำกลืนความอยุติธรรมนี้ได้อย่างไร!

“เจ้าจะชดเชยให้กับรัฐเฉียวอย่างไร” จวินอู๋เสียพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฮ่องเต้รัฐจิ้วที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบพูดขึ้นว่า “ข้าจะจ่าย! เท่าไรข้าก็จะจ่าย! ข้าจะเอาสมบัติทุกอย่างจากท้องพระคลังรัฐจิ้วมาจ่ายให้หมดเลย!”

“เจ้าคิดว่าแค่นั้นจะพอหรือ” จวินอู๋เสียหรี่ตา

ฮ่องเต้รัฐจิ้วพูดอย่างระมัดระวัง “รัฐเฉียว…รัฐเฉียวแค่เสียผู้ครองรัฐไปสองคน…”

ในมุมมองของฮ่องเต้รัฐจิ้ว ความสูญเสียของรัฐเฉียวเมื่อเทียบกับความเสียหายอย่างหนักของรัฐชีแล้ว รัฐเฉียวสูญเสียเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ยิ่งกว่านั้น รัฐชีเป็นพันธมิตรกับรัฐเหยียน แต่รัฐเฉียวไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับรัฐเหยียนเลย

จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชาว่า “ฮ่องเต้น้อยของรัฐเฉียวเป็นน้องชายของข้า”

“อะไรนะ…” ฮ่องเต้รัฐจิ้วจ้องมองจวินเสียด้วยสีหน้าตกใจ

คำพูดนั้น แม้แต่ราชครูเหอที่กำลังอ้าปากหอบหายใจอยู่ก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน การที่จวินเสียยอมช่วยเหลือปกป้องรัฐเฉียวก็ทำให้เขารู้สึกขอบคุณมากแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจู่ๆ จวินเสียจะอ้างว่าฮ่องเต้ของพวกเขาเป็น…น้องชายของเขา

จวินอู๋เสียมองใบหน้าตกตะลึงของราชครูเหอ เมื่อนางนึกถึงคำที่ฮ่องเต้น้อยใช้เรียกนาง ดวงตาของนางก็เข้มขึ้นเล็กน้อย นางพูดขึ้นว่า “เขาเรียกข้าว่าพี่ชายตัวเล็ก ไม่ใช่หรือ”

เมื่อเรียกนางว่าพี่ชาย นางก็จะเป็นพี่ชาย!

ใครกล้ารังแกน้องชายของนาง นางจะทำให้คนผู้นั้นต้องตายโดยไม่มีหลุมฝัง!

ราชครูเหอสั่นไปทั้งตัวด้วยความรู้สึกตื้นตัน เขาคุกเข่าลงเอาหัวโขกพื้นคำนับจวินเสียสามครั้ง

ด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของรัฐเหยียน พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำเพื่อรัฐเฉียวเลย แต่จวินเสียก็ยังทำสิ่งนี้ เจรจาต่อรองกับรัฐจิ้วแทนรัฐเฉียวของพวกเขา

จวินเสียไม่เพียงช่วยฮ่องเต้ของพวกเขาเอาไว้ แต่เขายังจะแก้แค้นให้อีกด้วย ตอนนี้จวินเสียได้เอารัฐเฉียวไปอยู่ภายใต้การปกป้องของเขาแล้ว ความเมตตาอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ราชครูเหอรู้สึกว่าชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถตอบแทนบุญคุณได้หมด!

ตรงข้ามกับความซาบซึ้งในบุญคุณของราชครูเหอ ฮ่องเต้รัฐจิ้วรู้สึกว่าเมฆแห่งหายนะอันดำมืดได้ลอยมาอยู่เหนือหัวของเขาแล้ว

การที่ฮ่องเต้แห่งรัฐเฉียวกลายเป็น ‘น้องชาย’ ของจวินเสีย อย่างนั้นค่าชดเชยก็จะ…

“ตามแบบค่าชดเชยของรัฐชี เขียนอีกชุดให้เป็นชื่อของรัฐเฉียว” จวินอู๋เสียมองฮ่องเต้รัฐจิ้วที่หล่นลงไปในหลุมดำแห่งความสิ้นหวัง พลางออกคำสั่งสุดท้าย

คำพูดของจวินอู๋เสียดังก้องอยู่ในหูเขาเหมือนเสียงระฆังแห่งมรณะ

เขียนอีกชุดตามแบบรัฐชี

ค่าชดเชยของรัฐชีก็ทำให้เขาต้องยกดินแดนรัฐจิ้วไปแล้วครึ่งหนึ่ง ถ้าเขียนอีกชุด…ก็หมายความว่าเขาจะต้องยกรัฐจิ้วให้ไปทั้งรัฐเลยไม่ใช่หรือ!

“ไม่…ไม่ได้…ทำแบบนี้ไม่ได้…” ตอนนี้ฮ่องเต้รัฐจิ้วรู้สึกเหมือนหายนะที่ร้ายแรงที่สุดได้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว จวินอู๋เสียไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยเรื่องค่าชดเชย…เขามาเพื่อทำลายรัฐจิ้ว!

ค่าชดเชยสองชุด และเขาต้องยกรัฐจิ้วให้ไปทั้งรัฐ นับจากวันนี้ไป จะไม่มีรัฐจิ้วอีกต่อไปแล้ว!

จวินอู๋เสียพูดด้วยรอยยิ้มเย็น “ต้องได้”

“ข้าขอร้องท่าน! ละเว้นข้าสักครั้งเถอะ! ละเว้นรัฐจิ้วด้วย!” ฮ่องเต้รัฐจิ้วเอาหัวโขกพื้นคำนับจวินอู๋เสียไม่หยุด ต่อหน้ากลุ่มผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง ไม่มีทางที่เขาจะต้านทานได้เลย เขาไม่มีทางอื่นนอกจากขอร้องให้จวินเสียละเว้นเขา

แต่ทว่า….

จวินอู๋เสียได้ตัดสินใจจะลบรัฐจิ้วออกจากแผ่นดินนี้ไปแล้ว

“ข้าละเว้นรัฐจิ้วได้ เจ้าแค่ออกราชโองการค่าชดเชยสองชุด แล้วรัฐจิ้วก็จะไม่ถูกทำลาย แต่จะให้ละเว้นเจ้านั้น เป็นไปไม่ได้”

ตอนที่ 1256 ชำระแค้น (1)

ฮ่องเต้รัฐจิ้วมองจวินเสียอย่างตะลึงงัน ไม่เคยคิดเลยว่าคำตอบของเขาจะเป็นเช่นนั้น

จวินอู๋เสียตั้งใจจะทำลายรัฐจิ้วอยู่แล้ว แต่นางไม่อยากบรรลุเป้าหมายด้วยการทำสงคราม ด้วยวิธีการที่นางใช้อยู่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะช่วยประชาชนของรัฐจิ้วจากความโหดร้ายของสงคราม แต่ยังช่วยลดปัญหาและความยุ่งยากให้นางได้อีกด้วย

เอาชนะรัฐที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองของดินแดนนี้ได้โดยไม่ต้องใช้ทหารสักคน คนที่ทำเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้ได้ก็มีแต่นางเท่านั้น

ฮ่องเต้รัฐจิ้วทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด

เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าจะต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ รัฐจิ้วที่ยิ่งใหญ่ถูกต้อนจนมุมแล้วจริงๆ เขาจะยอมรับมันได้อย่างไร

“อย่าทำแบบนี้…อย่า…ข้าขอร้องล่ะ…” ฮ่องเต้รัฐจิ้วทำได้เพียงอ้อนวอนขอร้อง เขาไม่มีทางออกอื่นแล้ว ตั้งแต่วินาทีที่จวินอู๋เสียก้าวเข้ามาในท้องพระโรงวังหลวง มันก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเขาจะไม่มีทางออกอีกต่อไป

เขาจะต่อต้านได้อย่างไร ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงเจ็ดคนจับเขาเป็นตัวประกันเอาไว้ในท้องพระโรงนี่ ถ้าเขาต่อต้านแม้เพียงนิด เขาก็คงถูกฆ่าทันที

ฮ่องเต้รัฐจิ้วที่บังคับผู้ครองรัฐอื่นๆ มาตลอด วันนี้ถูกบังคับให้ลิ้มรสชาติของความสิ้นหวังและความรู้สึกของหายนะที่ใกล้เข้ามาบ้างแล้ว ครั้งนี้จวินเสียไม่ได้ให้ความหวังใดๆ กับเขาเลย

“เสี่ยวเยียน” จวินอู๋เสียเรียกขณะที่มองดูฮ่องเต้รัฐจิ้วร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้น

“อยู่นี่” เฟยเยียนเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มกว้าง

“เอาพู่กัน หมึก กระดาษ กับที่ฝนหมึกมาให้เขาเขียนราชโองการครั้งสุดท้าย” จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมย

เฟยเยียนรีบไปหยิบของทันที และนำมันมาตรงหน้าฮ่องเต้รัฐจิ้ว

ฮ่องเต้รัฐจิ้วมองกระดาษเปล่าที่ถูกกางตรงหน้าอย่างสะพรึงกลัว ความกลัวในแววตาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด!

“ไม่! ข้าไม่เขียน! ข้าคือฮ่องเต้ของรัฐจิ้ว! ทุกอย่างในรัฐจิ้วเป็นของข้า! ข้าจะไม่เขียนอะไรทั้งนั้น!” ฮ่องเต้รัฐจิ้วตะโกนออกมาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด เขาดูน่าสังเวชเป็นอย่างยิ่ง มงกุฏร่วงหล่นจากหัวเขาโดยไม่รู้ตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระจัดกระจาย ยิ่งทำให้เขาดูตลกและน่าอับอายมาก

จวินอู๋เสียมองฮ่องเต้รัฐจิ้วที่จู่ๆ ก็แสดงความกล้าหาญเป็นครั้งสุดท้าย รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง

“ง้างปากเขา”

ฮ่องเต้รัฐจิ้วตกใจมาก เขาพยายามจะวิ่งหนี แต่เฉียวฉู่ก็พุ่งเข้ามาเหมือนลูกธนู และจับไหล่เขาเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้!

เฉียวฉู่จับไหล่เขาเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็ง้างปากเขา

จวินอู๋เสียเอาโอสถวิเศษเม็ดหนึ่งออกมาจากถุงเอกภพของนาง สะบัดนิ้วเบาๆ โอสถวิเศษก็ลอยเข้าไปในปากของฮ่องเต้รัฐจิ้ว เฉียวฉู่บังคับให้เขากลืนโอสถวิเศษเม็ดนั้นเข้าไป จากนั้นจึงปล่อยเขา

“เจ้าให้ข้ากินอะไร กินอะไร!” ฮ่องเต้รัฐจิ้วกุมลำคอเอาไว้ และมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาดุร้าย

“เดี๋ยวก็รู้” จวินอู๋เสียพูดเบาๆ

ทันทีที่สิ้นเสียงของจวินอู๋เสีย ความเจ็บปวดรุนแรงก็ระเบิดขึ้นในร่างของฮ่องเต้รัฐจิ้ว!

มันเหมือนกับว่าเขากลืนดาบนับไม่ถ้วนเข้าไปในร่างกาย และพวกมันก็หมุนวนอยู่ในร่างของเขา อวัยวะภายในของเขา เนื้อและกระดูก ทุกๆ ตารางนิ้วของเขากำลังเจอกับความเจ็บปวดที่มนุษย์ไม่อาจทนได้ ฮ่องเต้รัฐจิ้วสูญสิ้นพละกำลังทั้งหมด ล้มลงกระตุกอยู่บนพื้น ร่างกายเกร็งจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วง

“ถ้าเจ้าไม่อยากเขียน ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า เชิญเจ้าตามสบายเลย เจ้าอยากจะเขียนขึ้นมาเมื่อไร ค่อยเขียนตอนนั้นก็ได้ ข้าไม่รีบ” เสียงของจวินอู๋เสียเบาแต่เย็นชา เหมือนลมในฤดูหนาวเดือนกุมภาพันธ์ที่หนาวยะเยือกจนถึงกระดูก

ฮ่องเต้รัฐจิ้วกระตุกไม่หยุด น้ำมูกน้ำตาไหลปนกันเลอะเทอะใบหน้าไปหมด เขาร้องครวญคราง กลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด