ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1261 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (3) ตอนที่ 1262 กลับบ้าน (1)

ตอนที่ 1261 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (3) / ตอนที่ 1262 กลับบ้าน (1)
ตอนที่ 1261 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (3)

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรกับพวกเขาอีก และเดินจากไปเงียบๆ

ในใจของพวกผู้ครองรัฐทั้งดีใจและเสียใจ

ดีใจที่รัฐจิ้วล่มสลายไปแล้ว จะไม่มีใครขังพวกเขาเอาไว้ในบ้านอีกต่อไปแล้ว

และเสียใจที่ภัยพิบัติของพวกเขายังไม่จบสิ้น พวกเขาต้องรีบกลับไปที่รัฐของตัวเองทันทีเพื่อทำให้สถานการณ์มั่นคง!

จวินอู๋เสียและสหายของนางกลับไปที่โรงแรม เมืองหลวงรัฐจิ้วยังคงสงบสุข ประชาชนยังไม่รู้ว่าฮ่องเต้ของพวกเขาได้ยกดินแดนที่พวกเขาเหยียบอยู่นี้ให้รัฐอื่นไปแล้ว และยังไม่รู้ว่าในโลกนี้จะไม่มีชื่อรัฐจิ้วอีกต่อไป

“อีกสักพักข้าจะนำราชโองการสองฉบับนี้ไปประกาศให้โลกรู้” เฟยเยียนพูดขณะที่ถือราชโองการสองฉบับนั้นไว้ในมือ ใบหน้าแจ่มใสร่าเริง

แผนที่หนังมนุษย์ของรัฐจิ้ว เยี่ยซาไปเอามาจากห้องทรงอักษรของฮ่องเต้รัฐจิ้วและส่งมอบให้ฮวาเหยาเอาไปเก็บไว้แล้ว จากแผนที่เต็มแปดชิ้นส่วนที่พวกเขาต้องค้นหา ตอนนี้เหลือเพียงสองส่วนสุดท้ายแล้ว

จวินอู๋เสียพยักหน้า ถึงจะทำลายรัฐจิ้วไปแล้ว แต่นางก็ไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย นางเดินไปที่ข้างเตียงและมองฮ่องเต้น้อยที่นอนอยู่บนนั้น

พิษร้ายของโลหิตแดงถูกแก้แล้ว แต่โลหิตแดงยังคงอยู่ในร่างของฮ่องเต้น้อย ไม่สามารถกำจัดให้หมดได้ เขานอนนิ่งอยู่บนเตียง ไม่ขยับเขยื้อนหรือพูดอะไรเลยสักคำ ผมของเขาสีแดงจนแสบตา ดวงตาสีแดงจ้องมองไปที่เพดานอย่างเงียบๆ และจ้องนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะและกระต่ายโลหิตโผล่มาข้างๆ เตียง พวกมันนอนติดกับฮ่องเต้น้อย แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากเขา

แม้ว่าจะช่วยชีวิตของฮ่องเต้เอาไว้ได้ก็จริง แต่ความเสียหายที่โลหิตแดงทำไว้กับวิญญาณของเขานั้นไม่สามารถซ่อมแซมได้ ตอนนี้เขาเหมือนกับตุ๊กตาที่ไร้จิตวิญญาณ ไม่มีความสามารถในการคิด และไม่มีความรู้สึกอีกต่อไป

สำหรับจวินอู๋เสีย การอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เหมือนคนที่สมองตายและกลายเป็นผักในชาติก่อนของนาง

จวินอู๋เสียมองใบหน้าเล็กๆ ของฮ่องเต้น้อยและดึงจี้หยกออกมาจากเสื้อของนาง จี้หยกนั้นฮ่องเต้น้อยให้นางมาตอนที่พวกเขาแยกทางกันครั้งสุดท้าย นางเอาด้ายสีเงินคล้องจี้เอาไว้ก่อนจะเอาไปสวมที่คอของฮ่องเต้น้อย

ราชครูเหอมองดูอยู่เงียบๆ และทำได้แค่ซ่อนความเศร้าเอาไว้ในใจของเขา

“ข้าอยากพาเขาไปที่รัฐชี” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พูดขึ้น

ราชครูเหอตกใจเล็กน้อย

“เรื่องที่รัฐเฉียวได้รับดินแดนของรัฐจิ้ว เจ้าจัดการได้ตามสบาย ข้าอยากพาเขาไปที่รัฐชี ที่นั่นอาจจะมีหนทางช่วยเหลือเขา” จวินอู๋เสียนึกถึงหยกสงบวิญญาณขึ้นมา หยกสงบวิญญาณสามารถช่วยบิดาของนางที่ตายในสงครามได้ ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้ว่ามันอาจจะช่วยฮ่องเต้น้อยได้เช่นกัน

หยกสงบวิญญาณเป็นสิ่งของจากโลกภูติวิญญาณ ในโลกภูติวิญญาณนั้นมีแต่ร่างวิญญาณทั้งหมด ดังนั้นหยกสงบวิญญาณอาจจะช่วยฮ่องเต้น้อยในทางใดทางหนึ่งได้

หยกสงบวิญญาณถูกแบ่งออกเป็นสองชิ้น หนึ่งอยู่บนร่างของจวินกู้ อีกหนึ่งจวินชิงเป็นคนเก็บไว้

“พ่ะย่ะค่ะ” ราชครูเหอตอบตกลง เขาเช็ดน้ำตาเงียบๆ ถ้าจะมีใครที่เขาไว้ใจในโลกนี้ละก็ ก็คงมีเพียงจวินเสียเท่านั้น

ราชครูเหอพักอยู่ที่นั่นอีกพักหนึ่ง แล้วก็จากไป เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวเพื่อกระจายข่าวการล่มสลายของรัฐจิ้ว

“เยี่ยซา”

“คุณหนูใหญ่มีคำสั่งอะไรขอรับ” เยี่ยซาตอบ

“ข้าจะพาเขากลับไปที่รัฐชีพรุ่งนี้ เจ้าอยู่ที่นี่ พอฆ่าผู้อาวุโสหวงได้แล้ว เอาหัวเขาไปหาข้าที่รัฐชี” จวินอู๋เสียสั่งพลางหรี่ตา นางจะไม่ปล่อยให้ผู้อาวุโสหวงรอดไปได้แน่จากสิ่งที่เขาทำทั้งหมด

ดูเหมือนเยี่ยซาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งของจวินอู๋เสีย เขาก็กลืนคำพูดกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ขอรับ! ข้าน้อยรับคำสั่งคุณหนูใหญ่”

ตอนที่ 1262 กลับบ้าน (1)

บ่ายวันนั้น ข่าวก็ได้กระจายไปทั่วรัฐจิ้วราวกับสายฟ้าฟาด!

รัฐจิ้วที่ยิ่งใหญ่มานานหลายปี จู่ๆ ก็หายไปอย่างกะทันหัน ดินแดนทั้งหมดของรัฐจิ้วถูกมอบเป็นค่าชดเชยให้กับรัฐชีและรัฐเฉียว มันเป็นข่าวที่น่าเหลือเชื่อและยากจะยอมรับได้สำหรับประชาชนของรัฐจิ้ว

รัฐจิ้วยิ่งใหญ่มานานหลายปี ประชาชนของรัฐจิ้วจึงกระหายสงครามและการต่อสู้ ภาคภูมิใจในความแข็งแกร่งของพวกเขา จนถึงขั้นดูถูกเหยียดหยามคนจากรัฐอื่นๆ ยกเว้นรัฐเหยียน แต่ตอนนี้ความเย่อหยิ่งนั้นได้ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว

รัฐชียังไม่เท่าไร เนื่องจากพวกเขามีกองทัพรุ่ยหลินที่โด่งดัง และมีข่าวลือว่ารัฐชีเป็นพันธมิตรกับรัฐเหยียน นั่นเป็นเรื่องที่พอจะยอมรับได้ไม่มากก็น้อยในใจของพวกเขา

แต่รัฐเฉียวเล่าเป็นอย่างไร

ทำไมพวกเขาต้องมอบดินแดนให้กับรัฐเล็กๆ กระจอกๆ อย่างรัฐเฉียวด้วย

ไม่มีใครสนใจเสียงของประชาชนรัฐจิ้วเลย จวินอู๋เสียสังเกตเห็นทุกอย่าง และนางก็รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานกว่าประชาชนของรัฐจิ้วจะรวมเข้ากับรัฐชีและรัฐเฉียวได้อย่างแท้จริง

“เราจะไปวันนี้เลยหรือเปล่า” พอรุ่งเช้า เฉียวฉู่ก็โผล่หน้าเข้ามาถามที่ห้องของจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียเก็บของเรียบร้อยหมดแล้ว ฮ่องเต้น้อยนั่งเหม่อไม่พูดไม่จาอยู่ข้างเตียง ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาคู่นั้น เขาก็อาจถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายอย่างที่เคยเป็นมาตลอด

“ใช่” จวินอู๋เสียตอบ

“แล้วเรื่องของตำหนักมังกรสวรรค์….” เฉียวฉู่ถามต่อพร้อมกับลูบคาง ผู้อาวุโสหวงแห่งตำหนักมังกรสวรรค์หลบหนีไปแล้ว ถ้าเขายังอยู่ในสามโลกเบื้องล่าง ก็ไม่รู้ว่าจะก่อปัญหาอะไรขึ้นมาอีก แต่ถ้าเขากลับไปที่สามโลกชั้นกลาง ก็น่ากลัวว่าข้อมูลของจวินอู๋เสียกับพวกเขาจะไปถึงหูของสิบสองตำหนักในไม่ช้า นั่นคือจุดที่จะทำให้พวกเขาเสียเปรียบในช่วงเวลานี้

ก่อนหน้านี้พวกเขารวบรวมแผนที่กันอย่างลับๆ ต่อให้สิบสองตำหนักพบเรื่องแปลกๆ แต่พวกเขาก็ไม่มีทางสืบต่อไปได้ แต่ครั้งนี้ จวินอู๋เสียใช้ตำแหน่งฮ่องเต้รัฐเหยียนทำเรื่องนี้อย่างโจ่งแจ้ง ถ้ารู้ถึงสามโลกชั้นกลางและดึงดูดความสนใจของสามโลกชั้นกลางขึ้นมา เกรงว่ามันจะไม่ง่ายแล้ว

“ข้าให้เยี่ยซาไปจัดการแล้ว” จวินอู๋เสียย่อมคิดไว้แล้วเช่นกัน นางไม่ปล่อยให้ผู้อาวุโสหวงมีโอกาสไปจากสามโลกชั้นกลางแบบมีชีวิตหรอก

เฉียวฉู่พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก เขากลับไปเก็บของกับสหายของเขาเพื่อเตรียมตัวเดินทาง

ก่อนที่จะออกเดินทาง ราชครูเหอได้มาพบจวินอู๋เสียและแสดงความขอบคุณอีกครั้ง เขาพูดว่าจะใช้สังขารแก่ๆ นี้ดูแลรัฐเฉียวจนถึงที่สุด และเมื่อฮ่องเต้น้อยหายแล้ว เขาจะได้มอบรัฐเฉียวโฉมใหม่ให้กับฮ่องเต้น้อย

จวินอู๋เสียก้าวขึ้นรถม้าและมองไปที่รัฐจิ้วที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงคร่ำครวญของฮ่องเต้รัฐจิ้วที่กำลังจะตายจากในวังหลวง

แม้ว่ารัฐจิ้วจะถูกทำลาย แต่ปัญหาที่รัฐจิ้วนำมาสู่สามโลกเบื้องล่างยังไม่จบ พวกผู้ครองรัฐที่ได้อิสรภาพกลับมาต่างควบม้าด้วยความเร็วสูงสุดกลับไปยังรัฐของพวกเขา หวังว่าจะหยุดความชั่วร้ายได้ก่อนที่มันจะเริ่มต้นขึ้น

รถม้าเคลื่อนตัวออกไป จวินอู๋เสียนั่งอยู่ข้างในรถม้า โดยมีฮ่องเต้น้อยนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามกับนาง

จวินอู๋เสียมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูรัฐจิ้วที่ตอนนี้มีเจ้าของใหม่แล้ว

นางส่งนกพิราบกลับบ้านเพื่อแจ้งกับจวนหลินอ๋องถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ อีกไม่นานท่านปู่หรือท่านอาเล็กของนางคงได้รับข่าว เมื่อคิดถึงเรื่องที่ว่าอีกไม่นานนางจะได้กลับบ้านไปเจอกับครอบครัว ความรู้สึกที่ถูกกดเอาไว้ในใจก็ผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย