ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1265 ครอบครัว (1) ตอนที่ 1266 ครอบครัว (2)

ตอนที่ 1265 ครอบครัว (1) / ตอนที่ 1266 ครอบครัว (2)
ตอนที่ 1265 ครอบครัว (1)

จวินชิงอาจจะดูเป็นหนุ่มหล่อที่อบอุ่นอ่อนโยน แต่เวลาที่เขาฝึกทหารนั้น เขาไม่ใจดีเลยสักนิด ตอนแรกผู้เยาว์พวกนี้ก็คิดว่าท่านอ๋องน้อยจะเป็นคนอ่อนโยน แต่พอถูกจวินชิงฝึกได้แค่ครึ่งวัน พวกเขาก็พากันเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อจวินชิงไปโดยสิ้นเชิง!

ช่างสมกับเป็นคนสกุลจวินอย่างแท้จริง ภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูอ่อนโยนนั้น นิสัยภายในทั้งโหดทั้งแข็งแกร่ง!

ผู้เยาว์ที่ขี้ขลาดบางคนถึงกับร้องไห้เมื่อโดนจวินชิงจ้อง

สายตาดุดันคู่นั้นที่ได้เห็นการฆ่าอย่างโหดเหี้ยมมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ใช่สิ่งที่ผู้เยาว์อ่อนหัดไร้ประสบการณ์จะทนได้

“ข้าว่าเมื่อสักครู่เหมือนจะเห็นท่านอ๋องน้อย…ยิ้ม ใช่หรือไม่ หรือข้าตาฝาด” ผู้เยาว์คนหนึ่งที่เหงื่อออกจนชุ่มเกาหัวตัวเอง ตั้งแต่เข้าร่วมกองทัพรุ่ยหลินมา พวกเขาไม่เคยเห็นจวินชิงยิ้มให้พวกเขาเลยสักครั้ง

รอยยิ้มของท่านอ๋องน้อยหน้าตายเป็นสิ่งที่หาดูได้ยากอย่างถึงที่สุดจริงๆ

“ที่จริงแล้ว…ข้าว่าท่านอ๋องน้อยของเราดูดีขึ้นเวลายิ้มนะ” ผู้เยาว์อีกคนกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างขมขื่น

ทหารของกองทัพรุ่ยหลินยืนอยู่ด้านข้าง พยายามฝืนทำหน้านิ่งเอาไว้ขณะที่มองไปยังกลุ่มทหารใหม่

แต่พวกเขาต่างหัวเราะอยู่ในใจ

รอยยิ้มของท่านอ๋องน้อยหาดูยากอย่างนั้นหรือ

พอออกจากค่ายของกองทัพรุ่ยหลินและกลับไปที่จวนหลินอ๋อง ท่านอ๋องน้อยยิ้มตลอดเวลาเลย! เจ้าพวกโง่เอ๊ย

“หยุดพูดมากแล้วไปฝึกได้แล้ว! กล้าพูดจาเหลวไหล ระวังท่านอ๋องน้อยจะสั่งโบยตอนท่านกลับมา” ทหารรุ่ยหลินทำหน้าเข้มกล่าวเตือนเบาๆ

พวกผู้เยาว์ที่เพิ่งจะได้พักก็ตื่นตัวขึ้นทันที พวกเขากระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วและฝึกต่อไป

จวินชิงและหลงฉีรีบควบม้ากลับไปยังเมืองหลวงของรัฐชี เมื่อวิ่งมาถึงหน้าประตูจวนหลินอ๋อง ทั้งสองก็พลิกตัวลงจากหลังม้าและรีบวิ่งเข้าไปข้างใน

ในห้องโถงใหญ่ของจวนหลินอ๋อง จวินชิงได้เห็นร่างที่คุ้นเคย รอยยิ้มจากใจของเขาก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขาทันที

“เสี่ยวเสียกลับมาแล้ว”

จวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ในห้องโถง เมื่อเห็นจวินชิงเข้ามานางก็ลุกขึ้นยืน

จวินชิงก้าวเข้าไปกอดหลานสาวของเขาไว้แน่น

“ดีจริงที่เจ้ากลับมา ตอนเจ้าไม่อยู่ ปู่เจ้าคิดถึงเจ้ามากเลยนะ” จวินชิงพูดด้วยรอยยิ้ม ทั้งเขาและจวินเสี่ยนเป็นบุรุษแข็งๆ ที่ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วน สกุลจวินทั้งสามรุ่นมีสตรีแค่คนเดียว และนางก็เป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในตระกูล แม้ว่าบุรุษทั้งสองจะรู้ว่าจวินอู๋เสียมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ แต่การแยกจากกันนานๆ นั้น ทำให้พวกเขาคิดถึงนางไม่น้อย

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดออกมา แต่พวกเขาก็เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายดี

จวินเสี่ยนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หลักในห้องโถงกระแอมออกมา พลางมองบุตรชายคนเล็กที่ชักจะพูดมากเกินไป และพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดอย่างกับตัวเองไม่ได้คิดถึงหลานอย่างนั้นแหละ อยากให้ข้าบอกหรือไม่เล่าว่าใครที่วิ่งไปทำความสะอาดลานเรือนของเสี่ยวเสียทุกวันน่ะ ถึงขั้นแย่งคนรับใช้ทำเลยด้วย”

พอจวินเสี่ยนพูดแบบนี้ จวินชิงก็ยิ้มออกมาอย่างเขินๆ

ตอนที่จวินอู๋เสียจะกลับมาครั้งที่แล้ว รัฐชีเจอกับภัยพิบัติ แม้ว่าพวกเขาจะอยากใช้เวลากับจวินอู๋เสีย แต่พวกเขาก็ไม่มีเวลามากนัก หลังจากเรื่องต่างๆ สงบลง พวกเขาก็ไม่สามารถระงับความคิดถึงในหัวใจของพวกเขาเอาไว้ได้

จวินอู๋เสียมองดูสองพ่อลูกสกุลจวินขายกันเองขณะที่พยายามแย่งกันพูดคำสุดท้าย มุมปากของนางก็โค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่ว่าข้างนอกจะมีพายุแรงสักแค่ไหน เมื่อนางกลับบ้าน นางก็จะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของครอบครัว

เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ยืนมองอยู่ด้านข้าง ทั้งแววตาและหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉา ครอบครัวของพวกเขาถูกสังหารไปหมดแล้ว พวกเขาไม่มีโอกาสรู้สึกถึงความรักความอบอุ่นของครอบครัวอีกแล้ว

“โตแล้วยังจะเล่นไร้สาระอยู่อีก รีบไปนั่งเร็ว จะได้คุยกัน” จวินเสี่ยนพูด

ตอนที่ 1266 ครอบครัว (2)

จวินชิงนั่งลงพร้อมหัวเราะ หลังจากที่นั่งลงแล้วเขาถึงได้สังเกตเห็นร่างเล็กๆ ที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสีย

เด็กน้อยคนนั้นยังเด็กอยู่มาก แค่แปดเก้าขวบเท่านั้น ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดน่ามอง แต่ผมสีแดงและตาสีแดงทำให้รู้สึกแปลกและผิดปกติ

“นี่คือ…” จวินชิงเงยหน้ามองจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียตอบว่า “เขาคือเสี่ยวเจว๋ ฮ่องเต้น้อยของรัฐเฉียว”

ใบหน้าของจวินชิงเผยให้เห็นร่องรอยของความประหลาดใจ เขาเคยได้ยินเรื่องของรัฐเฉียวและรู้ว่าฮ่องเต้องค์ใหม่ของรัฐเฉียวยังเด็กมาก แต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นแบบนี้ ยิ่งกว่านั้น…จวินอู๋เสียพาฮ่องเต้ของรัฐอื่นมาด้วยทำไมเนี่ย

และขนาดพวกเขาพูดกันมากแบบนี้ ฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวก็ยังนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขายังหายใจอยู่ละก็ เขาก็คงเหมือนรูปปั้นมากกว่า

“เฮ้อ เด็กน้อยที่น่าสงสารอีกคน” จวินเสี่ยนถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จวินชิงจะมาถึง จวินอู๋เสียได้เล่าให้เขาฟังแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮ่องเต้น้อย

แม้ว่าจะต่างรัฐกัน แต่เด็กเล็กเช่นนี้ถูกทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม มันก็ทำให้สะเทือนใจได้จริงๆ

จวินชิงยังสับสนอยู่เล็กน้อย เฟยเยียนจึงสรุปให้เขาฟังคร่าวๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในรัฐจิ้ว

หลังจากจวินชิงได้ฟัง เขาก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้

“ฮ่องเต้รัฐจิ้วสติฟั่นเฟือนไปแล้วหรืออย่างไร สมควรตาย!” ตอนที่เกิดสงครามระหว่างสองรัฐ ไม่ว่ามันจะรุนแรงและขมขื่นน่ากลัวเพียงใด ก็ยังอธิบายได้ว่าทำเพื่อผลประโยชน์ของรัฐ แต่การใช้อำนาจที่เหนือกว่าข่มขู่บีบบังคับผู้อ่อนแอ จนถึงขั้นทำร้ายเด็กเล็กๆ แบบนี้ ถ้าไม่พูดว่าเขาโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ จวินชิงก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะมีคำไหนที่เหมาะสมกว่านี้

“ตอนนี้โลหิตแดงในร่างของเสี่ยวเจว๋ถูกชำระไปส่วนใหญ่แล้ว แต่วิญญาณที่ถูกสังเวยไป ไม่มีทางจะทำอะไรกับมันได้ ข้าเลยพาเขากลับมา เพราะคิดว่าจะให้ท่านอาเอาหยกวิญญาณอีกครึ่งให้เสี่ยวเจว๋ชั่วคราว เผื่อว่ามันจะช่วยอะไรเขาได้” จวินอู๋เสียพูด

จวินชิงเอาหยกสงบวิญญาณอีกครึ่งชิ้นออกมาทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก

“เดิมทีสิ่งนี้เจ้าเป็นคนตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้ ถ้าเจ้าคิดว่ามันจะช่วยอะไรได้ ก็ใช้เถอะ เสี่ยวเจว๋เองก็น่าสงสาร” จวินชิงถอนหายใจ

จากสิ่งที่เกิดขึ้นคราวที่แล้ว ทำให้จวินอู๋เสียไม่กล้าแตะต้องหยกสงบวิญญาณ นางขอให้จวินชิงเอาหยกวิญญาณไปวางไว้บนร่างเล็กๆ ของฮ่องเต้น้อย

หยกสงบวิญญาณเพิ่งถูกวางลงบนตัวเขา ฮ่องเต้น้อยที่มองเหม่ออยู่ก็หลับตาลงทันที ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอราวกับกำลังหลับ จวินอู๋เสียไม่ได้ลงมือทำอะไรในทันที แต่สั่งให้คนพาฮ่องเต้น้อยเข้าไปพักผ่อนข้างใน

เมื่อเห็นฮ่องเต้น้อยถูกอุ้มออกไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว จวินเสี่ยนก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ เขายังเด็กมาก การที่ต้องเห็นเด็กเล็กๆ ทนทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ มันเป็นสิ่งที่รับไม่ได้มากที่สุด

หลังจากฮ่องเต้น้อยถูกอุ้มไปแล้ว จวินอู๋เสียก็ดึงเอาราชโองการฉบับหนึ่งออกมาวางลงตรงหน้าจวินเสี่ยน

“นี่คือ” จวินเสี่ยนเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาและเปิดออกอ่าน แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันที!

ในพระราชโองการฉบับนั้นกล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า รัฐจิ้วยินดีมอบดินแดนรัฐจิ้วครึ่งหนึ่งให้กับรัฐชีเป็นค่าชดเชยสำหรับสงครามที่พวกเขาก่อขึ้น

การที่ผู้แพ้ต้องชดเชยให้กับผู้ชนะนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่ไม่เคยมีใครชดเชยด้วยจำนวนที่น่าตกใจแบบนี้มาก่อน

ด้วยดินแดนอันกว้างใหญ่ของรัฐจิ้ว แค่ดินแดนที่ระบุเป็นค่าชดเชยก็ใหญ่กว่ารัฐชีหลายเท่าแล้ว!

“ราชโองการนี้มันอะไรกัน” จวินเสี่ยนถามอย่างสับสน

จวินอู๋เสียตอบเสียงเบา “ดินแดนทั้งหมดของรัฐจิ้วถูกมอบเป็นค่าชดเชยให้รัฐชีกับรัฐเฉียวแล้ว ตั้งแต่นี้ไปไม่มีรัฐจิ้วอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว”