ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1267 ท่านกลับมาแล้ว (1) ตอนที่ 1268 ท่านกลับมาแล้ว (2)

ตอนที่ 1267 ท่านกลับมาแล้ว (1) / ตอนที่ 1268 ท่านกลับมาแล้ว (2)
ตอนที่ 1267 ท่านกลับมาแล้ว (1)

จวินเสี่ยนกับจวินชิงสบตากัน และเห็นความตกใจในแววตาของอีกฝ่าย รัฐจิ้วที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นถูกทำลายในเวลาสั้นๆ แค่นี้จริงหรือ เหลือเชื่อเกินไปแล้ว

ยิ่งกว่านั้น จวินอู๋เสียก็ไม่ได้ใช้ทหารเลยสักคน นางทำได้อย่างสมบูรณ์หมดจด ทำให้มันยิ่งน่าตกใจมากขึ้นไปอีก

รัฐจิ้วที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสอง…

หายไปง่ายๆ แบบนี้เลย

“ข้าจะทิ้งราชโองการฉบับนี้ไว้ให้ท่านปู่เอาไปมอบให้มั่วเฉี่ยนยวนนะ จะจัดการกับทรัพย์สินรัฐจิ้วอย่างไร พวกท่านสองคนคุยกันเองได้เลย” จวินอู๋เสียไม่รู้เรื่องพวกนี้ และนางก็ไม่อยากจะถาม

จวินเสี่ยนกับจวินชิงต้องใช้เวลาสักพักในการทำความเข้าใจกับข่าวที่เพิ่งได้ฟังนี้ ตรงข้ามกับท่าทางเฉยเมยของจวินอู๋เสีย บุรุษทั้งสองไม่สามารถสงบสติได้เลยจริงๆ

พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าจวินอู๋เสียทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร

ทั้งสองคิดว่าพวกเขาชินกับความสามารถที่ร้ายกาจเกินคนของจวินอู๋เสียแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้นับวันความสามารถของนางยิ่งต้านสวรรค์มากขึ้นทุกที

“เอาเล่า ข้าจะเอาราชโองการนี้ไปถวายฝ่าบาท” จวินเสี่ยนพูดพร้อมพยักหน้า การครอบครองดินแดนรัฐจิ้วไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เห็นภายนอก การกำหนดเขตแดนของรัฐเพื่อรวมเข้ากับรัฐชีไม่ได้มีปัญหามากนัก แต่สิ่งที่ยากก็คือการโน้มน้าวให้คนที่เคยเป็นประชาชนของรัฐจิ้วยอมรับ คาดว่าจะต้องใช้พยายามอย่างมากเลยทีเดียว

ไม่นานจวินเสี่ยนก็ออกไปที่วังหลวง หลังจากที่จวินชิงจัดการเรื่องที่พักของเฉียวฉู่กับสหายคนอื่นๆ แล้ว จวินอู๋เสียก็เดินไปที่ห้องของฮ่องเต้น้อย

ฮ่องเต้น้อยกำลังนอนอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าเขาหลับอยู่ เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรเลย แต่หลังจากนั้นไม่นาน จวินอู๋เสียก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลก

นางเห็นแสงสีขาวจางๆ กระจายออกมาจากหน้าอกของฮ่องเต้น้อย และค่อยๆ ห่อหุ้มร่างกายของเขาทั้งตัว!

จวินอู๋เสียก้าวเข้าไปทันที และเปิดเสื้อของฮ่องเต้น้อยออกดู นางเห็นหยกสงบวิญญาณที่จวินชิงวางไว้บนร่างของฮ่องเต้น้อยเกิดการเปลี่ยนแปลงแปลกๆ ขึ้น!

หยกชิ้นนั้นเปล่งประกายแสงอันอบอุ่นผ่านเสื้อผ้าของฮ่องเต้น้อยออกมา หยกทั้งชิ้นติดแน่นอยู่ที่หน้าอกและค่อยๆ จมลงไปในเนื้อของฮ่องเต้น้อย!

จวินอู๋เสียตกใจมาก นางกำลังจะยื่นมือออกไปแตะมัน

แต่วินาทีนั้นเอง ก็มีมืออันอบอุ่นจับมือนางเอาไว้และดึงมือเล็กๆ นั้นกลับมา

“อย่าแตะ เขาไม่เป็นไรหรอก” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ร่างของจวินอู๋เสียแข็งทื่อ นางรู้สึกว่าหลังของนางแนบเข้ากับหน้าอกที่กว้างและอบอุ่น!

“ไม่มีข้าอยู่ด้วย ดูเหมือนว่าเจ้าจะชอบเก็บพวกตัวเล็กๆ แปลกๆ กลับมาอยู่เรื่อยเลยนะ” เสียงที่รื่นเริงดังขึ้นในหูของจวินอู๋เสียอีกครั้ง

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร และไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกแปลกๆ กระจายไปทั่วร่างของนาง

มือเล็กๆ ของนางถูกรวบเอาไว้ในมือใหญ่ที่อบอุ่นและถูกนวดเบาๆ เสียงที่เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดสูงนั้นยังคงดังขึ้นในหูนาง

“คนที่โดนโลหิตแดงแล้วไม่ตาย ในโลกนี้หายากนะ ถ้าไม่ใช่เพราะภูติวิญญาณสละวิญญาณของมันเองเพื่อปกป้องร่างนี้ไม่ให้ถูกโลหิตแดงกัดกร่อนแล้วละก็ เกรงว่าเขาก็คงตายไปแล้ว แต่ถึงภูตินั่นกับเจ้าจะรักษาร่างเขาเอาไว้ได้ แต่ก็ไม่สามารถปกป้องวิญญาณของเขาได้ วิญญาณของเขาไม่ได้ถูกเอาไป แต่ก็ถูกทำลายไปแล้ว สถานการณ์ของเขาแตกต่างจากบิดาของเจ้า มีทางเดียวคือปล่อยให้หยกสงบวิญญาณรวมเข้ากับร่างของเขาเท่านั้น เพื่อแทนที่แกนกลางของวิญญาณเขา แล้วมันจะค่อยๆ รวมตัวขึ้นอีกครั้ง แบบนั้นเขาถึงมีโอกาสฟื้นตัวกลับเป็นเหมือนคนปกติได้ หยกสงบวิญญาณจะไม่ทำร้ายเขา เจ้าไม่ต้องกังวล” เสียงนั่นดังเข้ามาในหูของจวินอู๋เสีย ระหว่างนั้นก็มีลมหายใจอุ่นๆ ของคนที่อยู่ด้านหลังเป่ารดที่คอของจวินอู๋เสีย

……

จากผู้แต่ง เรื่องราวในสามโลกเบื้องล่างเหลือที่สุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ เราจะสรุปส่วนนั้นในเร็วๆ นี้ มันตันนิดหน่อย หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ จะพยายามเขียนออกมาให้ดีที่สุด

ตอนที่ 1268 ท่านกลับมาแล้ว (2)

จวินอู๋เสียเงยหน้ามองคางที่ดูงดงามนั้น มีประกายบางอย่างวาววับขึ้นในดวงตาของนาง

จวินอู๋เย่าสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของนาง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก เขาก้มหน้าลงมองจวินอู๋เสียที่กำลังมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างของนาง เขารู้สึกว่านางดูน่ารักเป็นพิเศษ จึงอดจุมพิตเบาๆ ที่ปลายจมูกของนางไม่ได้

จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อย นางก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

จวินอู๋เย่าที่อยู่ข้างหลังส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ล้อนาง

“หยกสงบวิญญาณสามารถรักษาเขาได้จริงหรือ” จวินอู๋เสียถาม นางรู้สึกถึงความร้อนที่ไม่สามารถอธิบายได้บนใบหน้าของตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนั้นทำให้นางไม่สบายใจเล็กน้อย นางต้องเปลี่ยนเรื่องและเบนความสนใจกลับไปที่ร่างของฮ่องเต้น้อย

จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียที่พยายามเบี่ยงเบนความสนใจแล้วก็ขำ แต่เขาก็ไม่ได้รีบ จึงแค่กอดจวินอู๋เสียเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างใจเย็นและพูดว่า “ได้สิ แต่มันจะใช้เวลานานมาก โลหิตแดงเป็นของที่ดัดแปลงจากสิ่งที่เรียกว่ามารโลหิตในสามโลกชั้นกลาง แต่มีปัญหาใหญ่มากเกี่ยวกับมัน ทั้งโลหิตแดงและมารโลหิตตั้งอยู่บนพื้นฐานแนวคิดที่คล้ายกันมาก แต่โลหิตแดงขาดองค์ประกอบที่สำคัญอย่างหนึ่งในนั้น ทำให้มันเป็นของที่ด้อยกว่า”

สายตาของจวินอู๋เย่ามองไปที่ฮ่องเต้น้อยที่นอนอยู่บนเตียง

“มารโลหิต มันคืออะไร” จวินอู๋เสียถามอย่างสงสัย

จวินอู๋เย่าตอบพร้อมกับหัวเราะ “มันคือของจากดินแดนเทพมาร นานมาแล้ว เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิใช้มารโลหิตสร้างกลุ่มผู้ติดตามที่ทรงพลัง ไม่รู้ว่ากลุ่มอำนาจอื่นในสามโลกชั้นกลางรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร พวกนั้นอยากเลียนแบบ แต่แทนที่จะวาดได้พยัคฆ์กลับกลายเป็นได้สุนัขแทน โลหิตแดงนั้นเป็นของที่ไม่สมบูรณ์ แม้ว่าจะสามารถสร้างนักสู้ที่แข็งแกร่งขึ้นมาได้ แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน พลังที่ต้องจ่ายด้วยวิญญาณและพลังชีวิตของคนไม่มีประโยชน์อะไรมากนักหรอก”

ด้วยอายุขัยแค่สามวัน ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน พวกเขาจะประสบความสำเร็จอะไรได้

ในสามวัน พวกเขาก็จะกลายเป็นกองกระดูกอยู่ใต้พื้นดินแล้วไม่ใช่หรือ

“หยกสงบวิญญาณเป็นสมบัติล้ำค่าของร่างวิญญาณ แม้ว่าจะมีแค่ครึ่งเดียว แต่ก็ยังสามารถใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ”

จวินอู๋เสียฟังเงียบๆ ในที่สุดนางก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาได้นิดหน่อย

นางอาจเหนื่อยจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะจวินอู๋เย่าทำให้นางรู้สึกปลอดภัย จวินอู๋เสียจึงผลอยหลับไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่า

จวินอู๋เย่าอุ้มจวินอู๋เสียที่หลับไปขึ้นมา และไปส่งนางที่ห้อง จากนั้นเขาก็ย้อนกลับมาปรากฏตัวในห้องของฮ่องเต้น้อยอีกครั้ง

“นายท่าน” เยี่ยเม่ยคอยจับตาดูอยู่ที่ข้างเตียงของฮ่องเต้น้อย แต่ในแววตาที่มองฮ่องเต้น้อยคู่นั้นไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

“ข้าน้อยควรฆ่าเขาหรือไม่ขอรับ” เสียงของเยี่ยเม่ยเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง

พวกที่โดนโลหิตแดงทั้งหมดคือการหยามหน้าจวินอู๋เย่า จะให้มีเหลืออยู่ในโลกนี้ไม่ได้เด็ดขาด

จวินอู๋เย่าเดินไปที่เตียงของฮ่องเต้น้อย และมองดูชิ้นส่วนหยกสงบวิญญาณบนหน้าอกของฮ่องเต้น้อยที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นของเหลวหลอมรวมเข้ากับร่างกายของฮ่องเต้น้อย แล้วพูดว่า “พวกคนในสามโลกชั้นกลางพยายามกันหนักมากจริงๆ ที่จะลอกเลียนแบบความรุ่งโรจน์ของดินแดนเทพมาร แต่ก็ยังล้มเหลว เยี่ยเม่ย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเด็กน้อยที่อยู่บนเตียงนี้แตกต่างจากทุกคนอย่างไร”

เยี่ยเม่ยส่ายหน้า

“ไม่รู้ขอรับ”

จวินอู๋เย่าหรี่ตา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย

“โลหิตแดงลอกเลียนทุกอย่างของมารโลหิตได้สำเร็จแล้ว แต่มีแค่อย่างเดียวที่มันไม่มีวันเลียนแบบได้ และไม่สามารถแทนที่ได้อย่างแน่นอน รู้หรือไม่ว่ามันคืออะไร”

“ข้าน้อยไม่รู้ขอรับ” เยี่ยเม่ยตอบ

จวินอู๋เย่าค่อยๆ ยกมือขึ้นอย่างช้าๆ เขาใช้ปลายเล็บของนิ้วกลางแทงเข้าที่นิ้วหัวแม่มือของเขา