ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1269 ท่านกลับมาแล้ว (3) ตอนที่ 1270 ‘จิน’ (1)

ตอนที่ 1269 ท่านกลับมาแล้ว (3) / ตอนที่ 1270 ‘จิน’ (1)
ตอนที่ 1269 ท่านกลับมาแล้ว (3)

โลหิตสีแดงใสหยดหนึ่งซึมออกมาที่ปลายนิ้วของจวินอู๋เย่า

“นายท่าน!” เยี่ยเม่ยตะโกนเรียกด้วยความตกใจ

จวินอู๋เย่าปล่อยให้โลหิตหยดลงบนริมฝีปากของฮ่องเต้น้อย หยดโลหิตสีแดงไหลช้าๆ ลงไปในปากของเขา

“สิ่งที่ขาดไปก็แค่โลหิตของข้าเท่านั้น” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แววตาเยาะเย้ย

ในโลกนี้ นอกจากเขา ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่สามารถสร้างมารโลหิตที่แท้จริงได้

“นายท่าน ทำไมท่าน…” เยี่ยเม่ยอุทานขณะที่มองจวินอู๋เย่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ นายท่านของเขาเอาโลหิตของตัวเองให้เจ้าเด็กน้อยจากสามโลกเบื้องล่างจริงๆ…เป็นไปได้อย่างไร!

“ก็มันทำให้เสี่ยวเสียเอ๋อร์มีความสุข” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมกับหันหลังจากไปอย่างไม่แยแส เขาไม่สนหรอกว่าฮ่องเต้น้อยจะอยู่หรือตาย และไม่สนใจสวัสดิภาพของฮ่องเต้น้อยด้วย เขารู้แค่ว่าเด็กน้อยสนใจ เขาถึงได้ทำลงไป ไม่อย่างนั้นละก็ ความเป็นความตายของสามโลกเบื้องล่างก็ไม่สำคัญอะไรกับเขาเลยสักนิด

เยี่ยเม่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองดูฮ่องเต้น้อยที่นอนอยู่บนเตียง แต่ครั้งนี้เจตนาฆ่าของเขาได้ลดลงไปอย่างมาก

โลหิตของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิเป็นสิ่งที่ผู้คนนับไม่ถ้วนได้แต่ฝันถึง ผู้คนจำนวนมากในสามโลกชั้นกลางใช้ความพยายามอย่างมหาศาลเพียงเพื่อจะได้โลหิตของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิสักหนึ่งหยด แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จเลยสักคน แต่เจ้าเด็กน้อยจากสามโลกเบื้องล่างนี่ ช่างโชคดีเสียเหลือเกิน…

เยี่ยเม่ยไม่มองฮ่องเต้น้อยอีก เขาตามจวินอู๋เย่าออกไปข้างนอกทันที

เมื่อจวินอู๋เสียตื่นขึ้น จวินอู๋เย่าก็นั่งอยู่ข้างเตียงของนางแล้วและกำลังมองนางยิ้มๆ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาทันทีที่ตื่นขึ้นมา จวินอู๋เสียก็ใจเต้นผิดจังหวะ

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตมักจะนอนกับจวินอู๋เสียตลอด แต่วันนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกมันพากันไปขดตัวเป็นลูกบอลซุกอยู่ที่มุมห้อง เมื่อพวกมันเห็นว่าจวินอู๋เสียตื่นแล้ว ดวงตาของเจ้าสัตว์โง่ทั้งสองตัวก็เต็มไปด้วยความร้อนใจกระวนกระวายทันที ดูเหมือนพวกมันได้รับความอยุติธรรมอย่างมาก และต้องการให้เจ้านายช่วยปกป้องพวกมัน

แต่…

จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตเห็นสายตาวิงวอนของพวกมัน

“ข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว” จวินอู๋เสียถามเบาๆ พลางมองไปที่จวินอู๋เย่า

“ไม่นาน” จวินอู๋เย่าตอบยิ้มๆ

จวินอู๋เสียลุกขึ้น เจ้าแมวดำตัวน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็แกว่งหางของมันอย่างเกียจคร้านและอ้าปากหาวเสียกว้าง จากนั้นก็กระโจนลงไปบนพื้น

เมื่อเห็นเจ้าโง่สองตัวกอดกันอยู่ด้านหนึ่งโดยไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน เจ้าแมวดำตัวน้อยก็ทำสีหน้าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

หลังจากจวินอู๋เสียตื่นนอน จวินอู๋เย่าก็จัดการให้นางกินอะไรเสียก่อนที่จะไปตรวจอาการของฮ่องเต้น้อย

นางเพิ่งเดินเข้าไปในห้องของฮ่องเต้น้อย ก็ต้องตกตะลึงยืนค้างอยู่กับที่ทันที ฮ่องเต้น้อยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมาตลอดโดยไม่ส่งเสียงอะไรเลยสักครั้งได้ตื่นขึ้นมาเมื่อไรก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียถึงกับพูดอะไรไม่ออกก็คือ…

นางเห็นฮ่องเต้น้อยกำลังเคี้ยวผ้าห่มตัวเองอยู่…

ผ้าห่มปักลายถูกฮ่องเต้ฉีกจนขาดวิ่น กองฝ้ายกระจายเต็มเตียง แต่ฮ่องเต้น้อยก็ยังเคี้ยวผ้าห่มต่อไปอย่างไร้เดียงสา ถึงขนาดจะยัดก้อนฝ้ายที่หล่นลงมาเข้าปากด้วย!

จวินอู๋เสียยังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย นางเดินเข้าไปดึงผ้าห่มออกจากมือของฮ่องเต้น้อยทันที

ฮ่องเต้น้อยดูจะตกใจอยู่พักหนึ่ง แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าเสียใจ เขาเงยหน้ามองจวินอู๋เสียและพูดอย่างขลาดกลัวว่า “จินป้าอ่ม…”

“…” จวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้น้อยพูดหลังจากโดนโลหิตแดงเข้าไป แต่คำที่เขาพูดไม่ได้ทำให้นางมีความสุขเลย

อะไรคือ ‘จินป้าอ่ม’!

เขาหิวมากแค่ไหนเนี่ย!

“ให้คนเตรียมอาหารเข้ามา” จวินอู๋เสียนวดขมับ แล้วพูดกับเยี่ยเม่ยที่อยู่ข้างๆ

ตอนที่ 1270 ‘จิน’ (1)

ฮ่องเต้น้อยนั่งเศร้าอยู่บนเตียง ดวงตาสีแดงมองไปทางซ้ายและขวาราวกับกำลังหาอะไรอยู่

จวินอู๋เสียมองดูฮ่องเต้น้อยที่แสดงสีหน้าแล้ว นางทั้งดีใจและหดหู่ในเวลาเดียวกัน

ฮ่องเต้น้อยดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ดวงตาของเขาไม่ไร้ความรู้สึกเหมือนน้ำนิ่งอีกต่อไปแล้ว แต่สถานที่ที่เขาจ้องมองนั้นค่อนข้างแปลก ถ้าไม่ใช่โต๊ะเก้าอี้ ก็เป็นเครื่องประดับตกแต่งในห้อง จวินอู๋เสียอดรู้สึกไม่ได้ว่าถ้านางไม่ได้ยืนอยู่ที่นั่นแล้วละก็ ฮ่องเต้น้อยคงกระโจนเข้าใส่พวกมันและกินสิ่งที่กินไม่ได้พวกนั้นไปแล้ว

“เสี่ยวเจว๋” จวินอู๋เสียเรียก

ฮ่องเต้น้อยไม่ได้ตอบสนองมากนัก แต่คนที่ยืนมองจวินอู๋เสียอยู่ด้านข้างเลิกคิ้วขึ้นทันที

เสี่ยวเจว๋…เจว๋…

“จำอะไรได้บ้างหรือไม่” จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของจวินอู๋เย่า แต่กลับสังเกตใบหน้าของฮ่องเต้น้อยอย่างใกล้ชิด

ฮ่องเต้น้อยกะพริบตาและหดหัวมองจวินอู๋เสีย

“จิน…”

“…” จวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก

โชคดีที่ไม่นานคนรับใช้ในจวนก็เอาอาหารหลายอย่างมาให้ จวินอู๋เสียพยายามพาฮ่องเต้น้อยมาที่โต๊ะ และฮ่องเต้น้อยก็ไม่ได้ต่อต้าน ยอมให้พามานั่งที่โต๊ะแต่โดยดี

“ถ้าหิวก็กินนี่” จวินอู๋เสียพูดพลางมองฮ่องเต้น้อย

ฮ่องเต้น้อยเงยหน้ามองจวินอู๋เสีย แล้วหันไปมองจวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปกิน

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา” จวินอู๋เสียถามพลางขมวดคิ้ว เป็นเรื่องดีที่ฮ่องเต้น้อยได้สติคืนมาแล้ว แต่นางก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จวินอู๋เย่าพูดว่า “หยกสงบวิญญาณสามารถกลายเป็นแกนกลางของวิญญาณได้ แต่ก็แค่ทำให้วิญญาณถูกสร้างขึ้นใหม่เท่านั้น ตอนนี้วิญญาณของเขาเป็นของใหม่เหมือนทารกแรกเกิด ความทรงจำในอดีตทั้งหมดจึงไม่มีอยู่อีกแล้ว”

ฮ่องเต้น้อยยังเป็นฮ่องเต้น้อย แต่ไม่มีความทรงจำในอดีต เขากลายเป็นเหมือนเด็กแรกเกิด

ค้นหาสิ่งต่างๆ รอบตัวที่อาจจะเติมเต็มวิญญาณที่บกพร่องของเขาได้

จวินอู๋เสียกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง นางก็พบว่าฮ่องเต้น้อยไม่เพียงแต่กินอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยงเท่านั้น เขายังยัดถ้วยหยกสีขาวที่ใช้ใส่น้ำเข้าปากอีกด้วย จวินอู๋เสียรีบเข้าไปจะเอาถ้วยออก นางก็ได้ยินเสียงกรอบดังขึ้น ถ้วยหยกขาวแข็งๆ ถูกฟันของฮ่องเต้น้อยเคี้ยวแตกไปแล้ว…

ถ้วยหยกขาวถูกฝังด้วยทองคำและมีความทนทานสูง อย่าพูดถึงฟันของเด็กแปดเก้าขวบเลย ขนาดฟันของผู้ใหญ่ที่โตเต็มที่แล้ว จะกัดให้แตกก็ต้องใช้แรงเยอะมากเลยทีเดียว

แต่ถ้วยในปากของฮ่องเต้น้อยนั้นแตกง่ายอย่างกับเต้าหู้ขาว ถูกเคี้ยวจนกลายเป็นฝุ่นอย่างรวดเร็ว

จวินอู๋เสียได้ยินเสียงแตกดังชัดเจนขณะที่ฮ่องเต้น้อยเคี้ยวถ้วยหยกขาวนั้นและกลืนมันลงท้องไป…

หลังจากกินเสร็จ สายตาของเขาก็หันไปจ้องหยกหรูอี้ที่วางอยู่บนชั้นไม้แดง

“จินหยูอี้…” ฮ่องเต้น้อยหันหน้ากลับมามองจวินอู๋เสียอย่างอ้อนวอน

จวินอู๋เสียไม่รู้จริงๆ ว่าจะอธิบายความรู้สึกสับสนและตกใจในตอนนี้อย่างไรดี

เด็กคนนี้…

กินหยกจริงๆ!

จวินอู๋เย่ายืนชื่นชมสีหน้าตกตะลึงของจวินอู๋เสียด้วยดวงตาเป็นประกายสนุกสนาน

“ถึงหยกสงบวิญญาณจะถูกใช้กับร่างวิญญาณ แต่มันก็ยังต้องดูดซับพลังงานด้วย หยกพวกนี้ต้องมีสิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับมันอยู่แล้ว ความต้องการของหยกสงบวิญญาณจะแสดงออกมาที่ฮ่องเต้น้อย เพื่อให้หยกสงบวิญญาณซ่อมแซมวิญญาณของเขา จึงจำเป็นต้องเติมพลังงานอย่างต่อเนื่อง” จวินอู๋เย่าอธิบาย