ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1279 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (4) ตอนที่ 1280 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (5)
ตอนที่ 1279 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (4) / ตอนที่ 1280 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (5)
ตอนที่ 1279 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (4)
เยี่ยเม่ยตัวแข็งเป็นหิน เจ้าแมวดำตัวน้อยเองก็ตัวแข็งไม่ต่างกัน
มันไม่เคยคิดฝันเลยว่าเจ้านายที่โง่มึนของมันจะ…
บังคับจุมพิตบุรุษได้!
โลกนี้ลึกลับเกินจินตนาการไปแล้ว มันต้องการความเงียบสงบ!
เจ้าแมวดำเดินเซไปมาตามหลังจวินอู๋เสียกลับไปที่ห้องของนาง หลังจากกลับไปถึง ในหัวของมันก็ยังมีแต่ภาพที่มันได้เห็นมาเมื่อครู่นี้
เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของมัน
นางติดเชื้อชั่วร้ายจากราชาปีศาจมาหรือ
เจ้านาย! ได้สติเร็วๆ สิ!
“ข้าไม่ได้รังเกียจ แถมยังชอบด้วย สำหรับข้า เขาแตกต่างจากคนอื่น” จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนเก้าอี้ หลังจากไปยืนยันมาแล้ว นางก็ได้ข้อสรุปออกมา
เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนหลั่งน้ำตาอยู่บนพื้นเงียบๆ
เจ้านายของมันถูกฉกตัวไปแล้ว
เจ็บใจนัก!
“ท่าน…ท่านคิดจะทำอะไร…” เจ้าแมวดำอยากจะร้องไห้ขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย
“ยืนยันว่าระหว่างข้ากับเขามันคืออะไรกันแน่” จวินอู๋เสียพูดอย่างมั่นใจ
เจ้าแมวดำน้ำตาไหลพรากแล้ว
“แล้วได้คำตอบหรือไม่”
จวินอู๋เสียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “ก็น่าจะ”
ไม่ใช่คนในครอบครัว และไม่ใช่สหายด้วย
เจ้าแมวดำทำหน้าเหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว มันนอนแกล้งตายอยู่บนพื้น
แล้วจู่ๆ ริมฝีปากของจวินอู๋เสียก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา นางเอามือข้างหนึ่งเท้าคางและมองออกไปยังทิวทัศน์ที่สวยงามนอกหน้าต่าง
แต่ว่า…
หลังจากที่จวินอู๋เย่าหายตกตะลึง เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างอย่างเงียบๆ ยกมือขึ้นปิดปากปิดจมูก ไม่พูดไม่จา
เยี่ยเม่ยที่อยู่ด้านข้างแอบกลืนน้ำลาย ไม่กล้ามองไปอีก กลัวว่าจะเห็นอะไรที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของนายท่านของเขา…
แค่กๆ…เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ติ๋ง…
เสียงน้ำหยดดังขึ้น เยี่ยเม่ยก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมา แต่กลิ่นโลหิตจางๆ ก็โชยผ่านเข้าจมูกของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เย่าอย่างประหลาดใจ
จวินอู๋เย่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วพูดเสียงเบาว่า “ออกไป”
เยี่ยเม่ยรีบหนีออกไปทันทีและปิดประตูตามหลังอย่างแน่นหนา ใจเต้นตึกตักๆ
คราวนี้นายท่าน…เจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว!
ไม่กี่นาทีต่อมา เยี่ยเม่ยก็ได้ยินเสียงน้ำสาดอย่างต่อเนื่อง
รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของนายท่านของเขา…
คุณหนูใหญ่ เล่นกับไฟแล้วไม่ยอมดับ ไฟกำลังจะฆ่าคนบางคนแล้วขอรับ!
เยี่ยเม่ยไม่รู้ว่าเขายืนเฝ้าอยู่นอกประตูนานแค่ไหน แต่ตกกลางคืนก็มีร่างเล็กๆ ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา
“จินอา…” ฮ่องเต้น้อยเงยหน้าขึ้น อ้าปาก เขามองเยี่ยเม่ยพร้อมน้ำลายไหลยืด
เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของเยี่ยเม่ย เขารีบเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าและเอาแหวนหยกออกมาส่งให้ฮ่องเต้น้อย ฮ่องเต้น้อยรับมันไป แล้วเดินไปอีกด้านพลางเคี้ยวกร้วมๆ …
“อะแฮ่ม…พี่เยี่ยเม่ย มาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เฉียวฉู่ถามพลางมองเยี่ยเม่ยที่นั่งยองๆ อยู่นอกห้องของจวินอู๋เย่า และรู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก แม้ว่าเยี่ยเม่ยกับเยี่ยซาจะอยู่ข้างๆ จวินอู๋เย่ากับจวินอู๋เสียอยู่เสมอ แต่ทั้งสองก็มักจะซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ไม่ค่อยได้เห็นพวกเขามายืนเฝ้าอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนแบบนี้นัก
“พี่ใหญ่อู๋เย่าอยู่ไหนหรือ” เฉียวฉู่ถามพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิท ภาพที่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าจุมพิตกันก่อนหน้านี้สร้างผลกระทบต่อจิตใจของเขาอย่างใหญ่หลวง ฮวาเหยากับคนอื่นๆ ต้องเทศนาสั่งสอนเขาอยู่นานกว่าใจเขาจะสงบลงได้
ใช่แล้ว
จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ
คนทั้งสองสมกันราวกิ่งทองใบหยก ไม่มีอะไรผิดสักหน่อย
“เจ้าโง่เฉียว” เยี่ยเม่ยมองเฉียวฉู่และพูดว่า “ตอนนี้ข้าขอแนะนำเจ้า อย่ามาอยู่แถวนี้อีก แล้วพาเจ้าหนูนั่นไปเล่นที่อื่นด้วย”
“หือ”
“ข้าพูดนี่ก็เพื่อตัวเจ้านะ” ไฟเก่ายังไม่ดับ ไฟใหม่ก็ถูกจุดอีก เยี่ยเม่ยเชื่อว่า นายท่านของเขาตอนนี้คงอารมณ์ไม่ดีนักหรอก
ตอนที่ 1280 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (5)
แผนที่อยู่ในมือพวกเขาครบสมบูรณ์ทั้งแปดชิ้นส่วนแล้ว หมายความว่าสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิก็ไม่ใช่ความลับสำหรับจวินอู๋เสียและสหายของนางอีกต่อไป เมื่อสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิถูกเปิดออก จวินอู๋เสียรู้ว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่เหมือนเดิมอีก
การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไร จวินอู๋เสียจึงไม่รีบออกเดินทางในทันที แต่ตั้งใจว่าจะทิ้งบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ก่อนที่นางจะไป
ไม่กี่วันต่อมา เยี่ยซาก็กลับมาพร้อมกับหัวของผู้อาวุโสหวง
หลายวันที่ผ่านมานี้ จวินอู๋เสียมัวแต่ยุ่งอยู่ในห้องของนาง และสิ่งที่คาดไม่ถึงมากที่สุดก็คือ…จวินอู๋เย่าไม่ได้เข้ามารบกวนนางเลย
ตอนที่จวินอู๋เสียออกมาจากห้องนั่นแหละ นางถึงได้เห็นจวินอู๋เย่ากำลังมองมาทางประตูห้องของนางขณะที่ตัวเขานั่งอยู่ในสนาม
นางหันหน้าไปทางจวินอู๋เย่าและส่งยิ้มให้เขาโดยไม่รู้ตัว ถึงจะไม่ใช่รอยยิ้มที่สดใสมากนัก แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่หายากมากทีเดียว
จวินอู๋เย่าเบิกตากว้างและตกตะลึง หน้าของเขาเป็นสีแดงจางๆ
เยี่ยซาที่นั่งยองๆ อยู่ในมุมมืดเห็นเหตุการณ์นั้นเต็มๆ ตา ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
“ข้าไม่ได้กลับมาแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงรู้สึกว่าโลกมันเปลี่ยนไปเล่า นายท่านกับคุณหนูใหญ่สลับวิญญาณกันหรือเปล่า นี่มันผิดปกติอยู่นะ” ปกติแล้วเขามักจะเห็นจวินอู๋เย่าหยอกล้อจวินอู๋เสียจนนางหน้าแดง ทำไมวันนี้…คนที่หน้าแดงกลับเปลี่ยนไปเล่า
เรื่องนี้เยี่ยเม่ยไม่รู้สึกแปลกอีกแล้ว วันนั้นจวินอู๋เย่าขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งคืน เสียงน้ำสาดดังไม่หยุด ถ้าไม่ใช่จวินอู๋เย่ามีร่างกายที่พิเศษ เอาน้ำเย็นจัดราดตัวเองทั้งคืนแบบนั้นคงได้ล้มหมอนนอนเสื่อกันบ้างแล้ว
“เจ้าพลาดฉากเด็ดแล้วเล่า” เยี่ยเม่ยพูด มองเยี่ยซาอย่างมีนัยพลางตบบ่าของเขา
เยี่ยซายิ่งสับสนมากขึ้น
“ในช่วงสองวันหลังจากที่ข้ากลับมา ข้ารู้สึกว่านายท่านทำตัวแปลกๆ ไม่ไปหาคุณหนูใหญ่ เอาแต่นั่งเหม่อมองห้องของคุณหนูใหญ่อยู่ในสนาม…นายท่านป่วยหรือเปล่า” เยี่ยซาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
มุมปากของเยี่ยเม่ยกระตุก เขาส่ายหัวอย่างเร็ว
“รับใช้นายท่านมาตั้งหลายปี เจ้าเคยเห็นนายท่านเข้าใกล้สตรีนางไหนหรือเปล่าเล่า”
เยี่ยซาส่ายหน้า “นายท่านไม่ใช่คนธรรมดา ท่านอยู่เหนือเรื่องทางโลกอย่างความรัก”
ไม่ต้องพูดถึงว่าเคยเห็นจวินอู๋เย่าเข้าใกล้สตรีหรอก ทั่วทั้งดินแดนเทพมารมีแต่บุรุษทั้งหมด ไม่มีแม้แต่เงาของสตรีให้เห็นสักคน
“คุณหนูใหญ่เป็นสตรีนางแรกที่นายท่านมีปฏิสัมพันธ์ด้วย และก็เป็นแค่คนเดียวเท่านั้น” เยี่ยเม่ยพูด
เยี่ยซายังคงไม่เข้าใจอยู่ดี
เยี่ยเม่ยถอนหายใจยาวและเดินออกไปพร้อมกับเอามือไขว้หลัง
มีเรื่องขมขื่นอยู่ในใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจสักคน…น่าเศร้าเหลือเกิน
“ท่านมานั่งทำอะไรที่นี่” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าพลางเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ทันทีที่เขาเห็นจวินอู๋เสีย ภาพแห่งฤดูใบไม้ผลิที่น่าหลงใหลที่เขาเกือบจะได้เห็นเมื่อหลายวันก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน ทำให้โลหิตในกายเขาพลุ่งพล่านจนหน้าเป็นสีแดง
“แค่นั่งอยู่สักครู่ หลายวันมานี้เสี่ยวเสียเอ๋อร์ยุ่งอยู่กับอะไรหรือ ไม่เห็นเจ้าออกมาเลย” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมกับหัวเราะ พยายามแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้น
หลายวันมานี้ แม้แต่ประตูห้องของจวินอู๋เสีย เขาก็ไม่ได้ไปเคาะ ได้แต่นั่งมองห้องของนางอยู่ในสนามพลางครุ่นคิด
“ข้าต้องไปหาท่านปู่” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับโบกกระดาษปึกหนึ่งในมือนาง
จวินอู๋เย่าพยักหน้าและไม่ได้ถามอะไรต่อ
แต่จวินอู๋เสียก้าวไปได้แค่สองก้าว นางก็หันกลับมามองจวินอู๋เย่ายิ้มๆ แล้วทันใดนั้นนางก็ก้มหน้าลงจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปากของจวินอู๋เย่า จากนั้นก็เดินออกไปแบบไม่รู้ไม่ชี้…
จวินอู๋เย่านั่งอยู่ในสนาม ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ
เยี่ยซาอ้าปากค้างมองภาพแปลกๆ ตรงหน้า เขาอยากจะรู้จริงๆ ว่าช่วงที่เขาไม่อยู่นั้นเกิดอะไรขึ้น!
……
ผู้แต่ง: เรื่องความรักอู๋เสียเป็นฝ่ายรุก นางไม่ใช่คนประเภทขี้อาย ความเงอะงะก่อนหน้านี้เป็นเพราะนางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เท่านั้น
