ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1299 คิดบัญชี (9) ตอนที่ 1300 หัวใจอันบริสุทธิ์ (1)

ตอนที่ 1299 คิดบัญชี (9) / ตอนที่ 1300 หัวใจอันบริสุทธิ์ (1)
ตอนที่ 1299 คิดบัญชี (9)

กร๊อบ กร๊อบ…

เสียงฟันเคี้ยวบดขยี้กระดูกดังขึ้นที่ด้านบนผาสุดขอบฟ้า ขณะที่เสี่ยวเจว๋กัดผ่านซี่โครงของผู้อาวุโสฮุยเข้าไป

ผู้อาวุโสฮุยไม่สามารถส่งเสียงได้ แต่ความเจ็บปวดแล่นผ่านเส้นประสาททุกเส้นในร่างของเขาอย่างชัดเจน ความเจ็บปวดได้ทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวราวแผ่นกระดาษ ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที

กระดูกซี่โครงถูกฟันกัดไปทีละท่อน หัวใจที่สูญเสียแนวป้องกันสุดท้ายไปก็ถูกเปิดเผยออกมาอย่างไร้การป้องกันใดๆ

หมับ!

มือเล็กๆ ของเสี่ยวเจว๋คว้าหัวใจที่ยังคงเต้นอยู่ และด้วยกรงเล็บที่เหมือนใบมีดแหลม เขากระชากมันออกมาทันที!

เล็บตัดผ่านหลอดโลหิตแดงทั้งหมดที่เชื่อมต่อกับหัวใจสีแดงสด และในขณะที่มันยังเต้นเป็นจังหวะอยู่นั้นเอง เขาก็กระชากมันออกจากอก!

บนหน้าอกของผู้อาวุโสฮุยมีรูขนาดใหญ่เปิดกว้าง โลหิตไหลทะลักออกมาไม่หยุด มันไหลไปตามร่างกายของเขาและหยดจากปลายเท้าของเขาลงบนพื้น

จากนั้นร่างเล็กๆ ของเสี่ยวเจว๋ก็ตีลังกากลับหลังลงไปที่พื้นอย่างคล่องแคล่ว เขากำหัวใจของผู้อาวุโสฮุยเอาไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าของสัตว์ร้าย

บนใบหน้าเล็กๆ นั่น มีหยดโลหิตกระเซ็นเปื้อนอยู่ ทำให้ใบหน้าไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อยดูเหมือนสัตว์ที่ดุร้าย

เขาไม่ได้มองผู้อาวุโสฮุยอีก แต่ถือหัวใจเอาไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วเดินไปที่ป่าทึบ

“นายท่าน ให้ข้าตามไปหรือไม่ขอรับ” เยี่ยซาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ขณะที่เฝ้าสังเกตการกระทำของเสี่ยวเจว๋

จวินอู๋เย่าส่ายหน้าและพูดว่า “ปล่อยเขาไป ถึงอย่างไร…” สายตาของเขามองกลับไปที่ร่างโชกโลหิตของผู้อาวุโสฮุย “บุรุษคนนี้ก็ยังไม่ตายไปอีกสักพัก”

หัวใจของเขาถูกกระชากออกไปอย่างไร้ความปรานี แต่ผู้อาวุโสฮุยก็ยังคงหายใจอยู่อย่างน่าอัศจรรย์ แต่ความทรมานจากอสูรโลหิตยังคงเล่นงานเขาอยู่ ตราบใดที่จวินอู๋เย่าต้องการ เขาก็จะไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เช่นกัน!

จวินอู๋เสียกับสหายของนางยังคงรออยู่ในป่า และแม้ว่าเฉียวฉู่จะสงสัยมากว่าจวินอู๋เย่าทำอะไร แต่ความรู้สึกของเขาบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นคืออันตราย ถ้าเขายังดื้อด้านอยากรู้ เรื่องคงจบไม่สวยแน่ เขาจึงนั่งลงก่อกองไฟ แล้วพวกสหายก็พากันมารวมตัวรอบกองไฟเพื่อจัดการข้าวของที่พวกเขาจะใช้ปีนลงไปที่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้า

จวินอู๋เสียเริ่มแจกจ่ายโอสถวิเศษที่นางเก็บไว้ในถุงเอกภพให้กับสหายก่อนที่จะออกเดินทาง นางได้ปรุงโอสถวิเศษเอาไว้หลายชนิดตามสถานการณ์ต่างๆ ที่เคยเห็นที่ผาสุดขอบฟ้าก่อนหน้านี้

“พี่ชายตัวเล็ก…”

ทันใดนั้น เสียงของเสี่ยวเจว๋ก็ดังขึ้นจากด้านหลังของจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียหันหน้ากลับไป และแข็งทื่อทันที

เด็กน้อยไร้เดียงสายืนนิ่งอยู่ข้างหลังนาง แต่บนร่างกาย ใบหน้า และมือของเขา ล้วนเปื้อนโลหิตสีแดงสด ใบหน้าที่เปื้อนโลหิตนั่นมีรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา เขายืนถือหัวใจสดๆ สีแดงเอาไว้ในมือ พลางมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาคาดหวัง

จวินอู๋เสียมองเสี่ยวเจว๋ด้วยความประหลาดใจ นางจ้องมองร่างเล็กๆ ที่เปื้อนโลหิตเต็มไปตัวไปหมด ตรงข้ามกับภาพของฮ่องเต้น้อยที่ขี้กลัวซึ่งอยู่ในความทรงจำของนาง แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นยังคงเป็นรอยยิ้มที่นางคุ้นเคย

จวินอู๋เสียตะลึงค้าง ขณะที่เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงไม่ต่างกันเมื่อเห็นสภาพของเสี่ยวเจว๋

ใครจะคิดว่าเด็กน้อยที่มักจะวิ่งหนีไปร้องไห้เมื่อโดนเฟยเยียนจ้องเอาทีเดียว จู่ๆ จะปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขาด้วยสภาพแบบนั้น

โลหิตบนตัวเขายังเปียกอยู่เลย ของเหลวข้นเหนียวนั่นไหลผ่านนิ้วของเขาและหยดลงบนพื้น

ในช่วงเวลาแห่งความเงียบ เสียงจะดังชัดเจนเป็นพิเศษ

รู้สึกเหมือนเสียงจากโลหิตทุกหยดกระทบลงบนหัวใจของพวกเขา

“พี่ชายตัวเล็ก นี่…ให้ท่าน…” เสี่ยวเจว๋พูดขึ้นด้วยดวงตาไร้เดียงสาเป็นประกาย มือที่ถือหัวใจสดๆ ยื่นมาให้ตรงหน้าจวินอู๋เสีย รอยยิ้มของเขาบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่เป็นความไร้เดียงสาที่ชุ่มไปด้วยโลหิต

ตอนที่ 1300 หัวใจอันบริสุทธิ์ (1)

จวินอู๋เสียไม่เคยรู้สึกว่าโลหิตเป็นภาพที่โหดร้ายสำหรับนางมาก่อน นางมองรอยยิ้มของเสี่ยวเจว๋ แล้วก็ขมวดคิ้ว

“นี่…” เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ภาพเสี่ยวเจว๋ที่มีโลหิตเปื้อนทั้งตัวไม่เหมือนกับภาพของเด็กน้อยไร้เดียงสาและขี้ขลาดที่อยู่ในใจของพวกเขา

จวินอู๋เสียเดินเข้าไปหาเขาเงียบๆ ขณะมองเสี่ยวเจว๋ที่มีสีหน้าคาดหวัง นางใช้แขนเสื้อของตัวเองเช็ดโลหิตออกจากใบหน้าเล็กๆ นั้น เสี่ยวเจว๋กะพริบตาปริบๆ วิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ของเขาทำให้เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงมีปฏิกิริยาแปลกๆ แบบนี้

จวินอู๋เสียยังคงเช็ดโลหิตออกอย่างระมัดระวัง และเอาหัวใจที่เย็นแล้วจากมือของเด็กชายโยนลงไปบนพื้น

เสี่ยวเจว๋มีสีหน้าเป็นกังวล แต่จวินอู๋เสียยังคงไม่พูดอะไร นางเช็ดโลหิตที่มือเล็กๆ ของเขาต่อ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา

เสี่ยวเจว๋ไหล่ห่อคอตก ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เขาได้แต่มองจวินอู๋เสียด้วยแววตาเศร้าสร้อย ก่อนจะปีนขึ้นไปบนรถม้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปื้อนโลหิต

พอเสี่ยวเจว๋เข้าไปในรถม้า เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ก็เอ่ยปากพูด

“น้องเสีย เสี่ยวเจว๋…ยังเด็กมาก เจ้าอย่าโหดกับเขานักเลย” เฉียวฉู่พูดอย่างระมัดระวัง การอยู่กับจวินอู๋เสียมานาน ทำให้เขาเข้าใจความชอบและไม่ชอบของจวินอู๋เสียได้ดี

เขาสามารถรู้สึกได้ว่าตอนนี้จวินอู๋เสียอารมณ์ไม่ดี เนื่องจากดวงตาของนางเย็นชากว่าปกติเล็กน้อย

“อะแฮ่ม…ข้าว่าเขาต้องไปล้างแค้นให้เจ้าแน่ๆ เขาคงได้ยินที่พวกเราคุยกันเมื่อสักครู่” เฟยเยียนรีบพูดแทรกขึ้นมา พยายามจะขอร้องแทนเสี่ยวเจว๋ พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นการกระทำที่ผิดปกติของเสี่ยวเจว๋ก่อนหน้านี้ เนื่องจากเด็กคนนั้นแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง และจำนวนคำศัพท์ที่เขารู้ทั้งหมดก็ใช้นิ้วนับได้ ใครจะไปคิดว่าเด็กน้อยที่ยังไม่ได้สติคืนมาทั้งหมดจะออกไปทำเรื่องนองโลหิตแบบนี้

พวกผู้เยาว์ไม่ได้โง่ พวกเขาเชื่อมโยงการกระทำของเสี่ยวเจว๋กับสิ่งที่พวกเขาคุยกันเมื่อครู่และรู้ถึงเหตุผลในการกระทำนั้นได้อย่างรวดเร็ว

พวกเขาจึงรู้สึกสงสารเห็นใจเด็กน้อยคนนั้นมาก

จวินอู๋เสียเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากพูดเบาๆ ว่า

“ข้าพาเขามาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อให้เขาทำเรื่องแบบนี้”

นางยังจำตอนที่เจอกับฮ่องเต้น้อยเป็นครั้งแรกได้ เขาขี้อายได้น่ารัก เจอเรื่องตกใจนิดเดียวก็ตัวสั่นแล้ว แต่ตอนนี้เสี่ยวเจว๋ที่ตัวอาบโลหิตคนนั้นแตกต่างจากฮ่องเต้น้อยที่นางจำได้อย่างสิ้นเชิง นิสัยของเขาไม่เคยชอบโลหิตแบบนี้เลย และนางไม่ต้องการให้มือของเด็กน้อยเปื้อนโลหิต

เขาจะต้องมีชีวิตที่ไร้เดียงสาต่อไป หลังจากที่วิญญาณของเขาได้รับการรักษาจนหายแล้ว เขาก็จะได้เป็นฮ่องเต้น้อยที่แสนสบายอีกครั้ง ไม่ต้องเจอกับการนองโลหิตและการหลอกลวง ไม่ต้องทำให้มือของเขาแปดเปื้อน

ฮ่องเต้น้อยเป็นเด็กที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่สุดที่จวินอู๋เสียเคยเจอมา แม้ว่าจะเกิดในราชวงศ์ ก็ยังคงความใสซื่อไร้มารยาเอาไว้ได้

หัวใจอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเป็นสิ่งที่หายากที่สุด จวินอู๋เสียไม่อยากให้ฮ่องเต้น้อยต้องแปดเปื้อน

“คนที่โลหิตแดงสร้างขึ้นมา จะมีความกระหายโลหิตรุนแรง ปกติเสี่ยวเจว๋เป็นเด็กดี เชื่อฟังและน่ารักมาก แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ คงเพราะมันเกี่ยวข้องกับเจ้า ถึงได้กระตุ้นผลของโลหิตแดงในตัวเขา อย่าใส่ใจเลย รอจนเขาหายดี แล้วเรื่องทั้งหมดนี้ก็จะจางหายไปเอง” หรงรั่วพูดพร้อมกับถอนหายใจ นางสามารถเข้าใจได้ว่าจวินอู๋เสียรู้สึกอย่างไรในตอนนี้

จวินอู๋เสียกับฮ่องเต้น้อยไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย แต่นางก็ช่วยเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แค่เพราะความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเป็นสิ่งที่หายากและล้ำค่ามาก