ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1311 เผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง (5) ตอนที่ 1312

ตอนที่ 1311 เผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง (5) / ตอนที่ 1312 เผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง (6)
ตอนที่ 1311 เผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง (5)

ตรงที่ลูกบอลเพลิงวิญญาณหายไป ก็ยังเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยแท่งน้ำแข็งที่เกาะกลุ่มกันหนาแน่น สถานที่นี้ใหญ่ขนาดไหนไม่มีใครรู้ ถ้าพวกเขาสามารถผ่านบริเวณนั้นไปได้ในระยะเวลาอันสั้น มันก็คงไม่แย่ขนาดนั้น แต่ถ้าพื้นที่ใหญ่เกินไป พวกเขาก็ต้องใช้เวลามากขึ้นไปอีกเป็นทวีคูณ

ช่องว่างระหว่างแท่งน้ำแข็งนั้นเล็กมาก พวกเขาต้องระวังกันทุกฝีก้าว ทำให้ความเร็วในการเดินทางของพวกเขาลดลงไปอย่างมาก

เมื่อระยะเวลาถูกลากยาวออกไป ความกังวลและความเครียดจะทำให้เหนื่อยล้า และถ้าพวกเขาเสียสมาธิไปแม้แต่นิดเดียว พวกเขาก็อาจตกเป็นเหยื่อแท่งน้ำแข็งพวกนั้น

และจวินอู๋เสียก็ได้พูดไปแล้ว พิษจะออกฤทธิ์เร็วมาก แม้จะมีจวินอู๋เสียอยู่ด้วย แต่ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายแบบนี้ มันก็ยากที่นางจะแก้พิษได้ในเวลาสั้นๆ

ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็เป็นการเดิมพันที่มีความเสี่ยงสูงมาก

แต่จวินอู๋เสียก็ส่ายหน้า

“บนแผนที่บริเวณนี้วาดเส้นสีขาวสองเส้นยาวไปตลอด น่าจะหมายความว่ามันครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด ไม่มีทางอื่นให้ไป”

ทุกคนเงียบกริบกันหมด

จวินอู๋เย่ายืนมองจวินอู๋เสียอยู่ข้างๆ ขณะที่นางกำลังใช้ความคิด แล้วเขาก็ยิ้มมุมปาก

เขาควรทำอะไรหรือไม่ หรือจะรอต่อไปอีกหน่อย

เด็กน้อยของเขาจะคิดหาวิธีเอาชนะอุปสรรคนี้ได้หรือไม่

ในขณะที่เงียบกันอยู่นั้นเอง จู่ๆ จวินอู๋เสียก็ปล่อยพลังวิญญาณขั้นสีครามออกมาจากร่าง!

แล้วในทันทีนั้น!

นางก็ผลักฝ่ามือไปในทิศทางของแท่งน้ำแข็งที่ตั้งอยู่ตรงหน้า!

พลังวิญญาณขั้นสีครามของนางแปรสภาพเป็นคลื่นพลังรูปพระจันทร์ครึ่งดวงที่แหลมคมราวกับเคียวพุ่งตรงไปยังแท่งน้ำแข็ง!

เกิดเสียงดังกึกก้องสั่นสะเทือนไปทั่ว!

แท่งน้ำแข็งใสกลายเป็นน้ำแข็งบดด้วยพลังวิญญาณของนาง พวกมันตกลงมากระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่ขนาดใหญ่ แสงสะท้อนจากลูกบอลเพลิงวิญญาณส่องประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวนับล้านร่วงหล่นลงมาบนน้ำแข็ง

พื้นที่ที่ถูกจวินอู๋เสียทำลายกลายเป็นพื้นที่ราบเรียบ แท่งน้ำแข็งแหลมคมหายไปอย่างไร้ร่องรอย มีแต่น้ำแข็งบดที่ปกคลุมพื้นเท่านั้น

“เดินได้แล้ว” หลังจากทดสอบความแข็งของแท่งน้ำแข็ง จวินอู๋เสียก็หันกลับมามองสหายของนางที่อยู่ด้านหลัง

เฉียวฉู่มองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้าตกตะลึง

เรียบง่ายและโหดโคตร…ทำไมเขาคิดไม่ได้ล่ะเนี่ย!

จวินอู๋เสียไม่ได้คิดว่ามันยากอะไร และไม่รู้สึกว่ามันเป็นความคิดที่ฉลาดขนาดนั้น ดังนั้น…ทำไมพวกเฉียวฉู่ถึงได้ทำสีหน้าเหมือนนางเพิ่งทำเรื่องที่น่าอัศจรรย์อย่างมากกันเล่า

ก็แค่หักแท่งน้ำแข็งไม่ใช่หรือ ต้องแปลกใจกันขนาดนั้นเลยหรือ

สิ่งที่จวินอู๋เสียทำนั้นเรียบง่ายและมีประสิทธิภาพ พวกเขาต้องการแค่ทำลายแท่งน้ำแข็งพวกนั้นให้ราบ และเปิดทางให้พวกเขาไปต่อได้ วิธีนี้ไม่เพียงทำให้พวกเขาไม่ต้องกลัวว่าจะโดนแท่งน้ำแข็งบาดแล้ว มันยังเพิ่มความเร็วของการเดินทางได้อย่างมาก

นั่นเป็นวิธีที่ไม่ซับซ้อนและมีประสิทธิภาพสูง ภายใต้สถานการณ์ปกติ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นๆ จะคิดได้บ้าง แต่หลังจากผ่านช่วงเวลาที่ทรมานและตึงเครียดที่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้ากันมานาน จิตใจของผู้คนก็จะไม่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด พวกเขาจะกลัวว่าการทำลายอะไรก็ตามที่นี่จะนำพาหายนะมาให้

ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่นี้ได้รับการออกแบบโดยคนจากดินแดนเทพมาร ชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่ของดินแดนเทพมาร จะทำให้ผู้คนตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก

ความคิดแบบนั้นจะจำกัดความคิดจิตใจของคนจำนวนมาก

ความกลัวและความระแวงสงสัยจะกักขังความคิดจิตใจของพวกเขาเอาไว้ในอุโมงค์แคบๆ

แต่วินอู๋เสียเป็นคนที่ไม่ยอมให้อารมณ์และความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์ อย่างความกลัวและความระแวงสงสัย มามีผลกระทบกับความคิดจิตใจของนาง

ตอนที่ 1312 เผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง (6)

“แค่ก…น้องเสีย เจ้านี่มัน…ฉลาดจริงๆ!” เฉียวฉู่พูดพลางยกนิ้วโป้งให้จวินอู๋เสีย แม้จะมีชื่อเสียงของดินแดนเทพมารค้ำหัวอยู่ แต่นางก็ยังลงมือได้รวดเร็วโดยไม่ต้องคิดเยอะ ความกล้าหาญนี้เขาชื่นชมจากใจจริงๆ

ใครบ้างไม่รู้ว่าคนจากดินแดนเทพมารนั้นน่ากลัวที่สุด ใครจะกล้าเชื่อว่าไม่มีอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าซ่อนอยู่ใต้น้ำแข็ง ถ้าเป็นพวกเขา พวกเขาก็คงไม่กล้าทำลายโดยไม่ลังเลแบบนี้ ถ้าเกิดมีอะไรโผล่ออกมาเล่า!

วิธีการที่ตรงที่สุดและมีประสิทธิภาพที่สุดของจวินอู๋เสีย ทำให้เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ รู้สึกว่า…พวกเขาคิดเยอะเกินไปจริงๆ!

จวินอู๋เย่ามองใบหน้าเล็กๆ ที่งดงามของจวินอู๋เสียแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ บางครั้งคนเราก็ตาบอดไม่ใช่แค่เพราะสถานการณ์ตรงหน้า แต่เพราะความกลัวและความวิตกกังวลในใจของตัวเอง แต่อารมณ์เชิงลบทั้งหมดนี้แทบจะไม่เห็นว่ามีผลกระทบต่อจวินอู๋เสียเลย

อย่างน้อยจนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยเห็นจวินอู๋เสียแสดงข้อไม่ดีพวกนี้ออกมา

“ไม่รู้ว่าไอ้ที่ที่เต็มไปด้วยแท่งน้ำแข็งนี่มันใหญ่ขนาดไหน ข้าว่าเราผลัดกันทำลายน้ำแข็งดีกว่า คนอื่นๆ จะได้ใช้โอกาสฟื้นพลังไปด้วย แบบนี้จะได้ไม่ต้องใช้พลังวิญญาณมากเกินไป” หรงรั่วแนะนำขณะมองไปทางแท่งน้ำแข็งที่เกาะกลุ่มกันหนาแน่น

ถ้าพวกเขาให้คนคนเดียวทำลายน้ำแข็งอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าในแต่ละครั้งจะไม่ได้ใช้พลังวิญญาณมากนัก แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันที่ไม่รู้ว่าแท่งน้ำแข็งจะยื่นยาวไปไกลแค่ไหน การสูญเสียพลังวิญญาณมากเกินไปอาจจะเป็นอันตรายได้ จะเป็นการดีกว่าถ้าพวกเขาผลัดกันทำลายน้ำแข็ง จะได้แน่ใจว่าไม่มีใครต้องเสียพลังวิญญาณมากเกินไป พวกเขาจะได้มีเวลาฟื้นพลังของตัวเองและยังรับประกันเรื่องความเร็วในการเดินทางได้ด้วย

จวินอู๋เสียพยักหน้า นางก็ตั้งใจแบบนี้อยู่แล้ว เมื่อครู่แค่ทดสอบทฤษฎีของตัวเองโดยใช้พลังวิญญาณไปเพียงเล็กน้อย ถ้านางใช้พลังเต็มที่ ผลที่ออกมาไม่ใช่แค่นิดเดียวแบบนี้แน่

ไม่นานทั้งกลุ่มก็ออกเดินทาง พวกเขาเหยียบลงไปบนน้ำแข็งที่จวินอู๋เสียทำลายไว้ เฉียวฉู่ก้าวขึ้นมารับหน้าที่โจมตีครั้งแรก!

เขารวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดในร่างแล้วยกระดับพลังขั้นสีน้ำเงินให้เป็นพลังขั้นสีม่วงในทันที จากนั้นก็ยิงพลังวิญญาณขั้นสีม่วงเข้าใส่แท่งน้ำแข็งตรงหน้า!

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังกึกก้องเข้าไปในหูของพวกเขา แล้วพื้นที่ว่างขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า แท่งน้ำแข็งนับไม่ถ้วนแตกกระจายจากแรงระเบิดนั้น ทำให้เกิดพื้นที่ว่างขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสิบเมตร

โจมตีเสร็จ เฉียวฉู่ก็เก็บพลังวิญญาณเข้าไปในร่างทันที และหันกลับมามองพรรคพวกด้วยรอยยิ้มอวด พร้อมกับปัดผมไปข้างหลังแบบพยายามจะให้ดูเท่ ทำสีหน้า ‘ข้าคือที่หนึ่งในปฐพี’

แต่เขาไม่ได้รับคำชมจากใครเลย ไม่มีแม้แต่สายตาชื่นชม

“เจ้าโง่” เฟยเยียนพูดพลางมองไปที่เฉียวฉู่ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

“อะไร อิจฉาหรือ” เฉียวฉู่พูดพร้อมกับจ้องมองเฟยเยียน เขาคิดว่าเขาโจมตีได้ร้ายกาจสุดๆ แล้ว!

“เจ้าโง่หรือเปล่า! เราไม่ได้มายืนอยู่ที่นี่เพื่อดูเจ้าตัดน้ำแข็ง! ปล่อยพลังวิญญาณออกมามากขนาดนั้น แล้วยังดันขึ้นไปเป็นพลังขั้นสีม่วงอีก! เจ้ามีพลังวิญญาณเหลือเฟือนักหรืออย่างไร” เฟยเยียนด่าพลางกลอกตาใส่เฉียวฉู่ พวกเขาบอกแล้วว่าจะเคลียร์ทางให้เดินผ่านไปได้ ความกว้างประมาณสามเมตรก็เพียงพอแล้ว แต่เจ้าโง่เฉียวฉู่ก็ระเบิดหลุมเสียกว้างสิบเมตรซึ่งไม่มีประโยชน์อะไรเลย มันใหญ่จริงไม่ต้องสงสัยเลย แต่ระยะทางที่จะพาพวกเขาไปข้างหน้าได้ก็แค่สิบเมตรเท่านั้น…

เมื่อครู่จวินอู๋เสียปล่อยพลังออกมาแค่นิดหน่อยแบบไม่ใส่ใจ ก็เคลียร์เส้นทางไปได้สามเมตรแล้ว

การกระทำที่ออกแรงมากเกินแต่ไร้ประสิทธิภาพของเฉียวฉู่ ในสายตาของทุกคนแล้ว มันก็คือความโง่แบบสุดๆ!