ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1329 สถานที่มรณะ ตอนที่ 1330 กอด

ตอนที่ 1329 สถานที่มรณะ / ตอนที่ 1330 กอด
ตอนที่ 1329 สถานที่มรณะ

ตลอดหนึ่งเดือนที่ด้านล่างผาสุดขอบฟ้าเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิตของพวกจวินอู๋เสีย

ทรายดูดที่สามารถฆ่าคนได้ทุกเมื่อ ต้นไม้กินคนที่สวยงามน่าหลงใหล ดอกไม้สุดโหดที่ปล่อยกลิ่นเหม็นรุนแรง และมีกระทั่งอสรพิษที่ซ่อนอยู่ใต้ดินรอโจมตี…

ทุกวันพวกเขาต้องอยู่ท่ามกลางอันตรายที่แม้แต่ดอกไม้ต้นหญ้าทุกต้นก็สามารถคร่าชีวิตของพวกเขาได้

ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน พวกเขาใช้ชีวิตที่อธิบายได้อย่างเดียวว่าเกินคนไปแล้ว ร่างกายและจิตใจของพวกเขาถึงขีดจำกัดแล้ว

ในที่สุดพวกเขาก็พบสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัยและนั่งลงเพื่อพักหายใจได้ ทุกคนต่างหมดสภาพ

“ข้าว่าข้าจะตายที่นี่แหละ” เฉียวฉู่นอนกางแขนกางขาอยู่บนพื้น เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้วแล้ว พลังวิญญาณถูกใช้ไปจนหมดเกลี้ยง ต่อให้มีสัตว์ร้ายโผล่มาตอนนี้และแยกเขี้ยวใส่เขา เขาก็ยังไม่อยากขยับตัวเลยสักนิด

เสื้อผ้าบนร่างล้วนสกปรกมอมแมมและขาดรุ่งริ่ง สภาพของทุกคนตอนนี้ หากไปนั่งอยู่ที่ประตูเมืองไหนสักเมือง ก็คงดูเหมือนขอทานดีๆ นี่เอง ขอแค่ชามบิ่นๆ สักใบ ก็พร้อมทำอาชีพขอทานได้เลย

ในตอนแรกพวกเขายังใส่ใจเรื่องความสะอาดอยู่ ครึ่งเดือนต่อมาพวกเขาก็โยนเรื่องจุกจิกพวกนี้ทิ้ง การมีชีวิตรอดและเดินหน้าต่อไปเป็นเป้าหมายและแรงจูงใจเดียวของพวกเขา

การแข่งกับเวลา ความรู้สึกที่ต้องฉกฉวยทุกวินาทีจากกรงเล็บแห่งความตายนั้น อันตรายแต่ก็น่าตื่นเต้น

“อยากให้มีทะเลสาบอยู่ตรงหน้าจัง จะได้อาบน้ำบ้าง” เฟยเยียนพูดพลางนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด เพื่อความสะดวกในการทำภารกิจ เขาจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าบุรุษธรรมดาๆ และบนใบหน้าที่สวยงามของเขาก็สกปรกมอมแมมเสียจนมองไม่เห็นสีผิวดั้งเดิมของเขาอีกต่อไป

“อย่าพูดคำว่าทะเลสาบนะ! เจ้าทำให้ข้านึกถึงที่บ้าๆ นั่นอีกแล้ว” เฉียวฉู่บ่นพร้อมขมวดคิ้ว พวกเขาเคยเจอทะเลสาบมาก่อน น้ำใสแจ๋ว ผิวน้ำสงบนิ่งไม่มีคลื่น ริมทะเลสาบมีพืชพรรณต่างๆ อยู่มากมาย เป็นภาพที่สวยงามมาก

แต่พวกเขาไม่อยากจะไปที่ข้างทะเลสาบเพื่อเติมน้ำหรอก เนื่องจากทะเลสาบนั่นเริ่มมีฟองเหมือนมันกำลังเดือด

สัตว์ร้ายที่มีรูปร่างใหญ่โตเท่ากับร่างที่แท้จริงของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลสาบ มันคือสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ที่ดูเหมือนปลาหมึกยักษ์ มันไล่ตามพวกเฉียวฉู่ไประยะหนึ่ง ทำเอาพวกเขาต้องวิ่งจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากปากอยู่แล้ว

“ข้าเข้าใจแล้ว ที่นี่ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสักแห่ง ต้นไม้ดอกไม้พวกนั้นร้ายกาจถึงตายทั้งหมด เจ้าว่าคนของดินแดนเทพมารไปเอาของเล่นน่ากลัวพวกนี้มาจากไหน แล้วพวกเขาไม่กลัวมันบ้างหรือไง” เฉียวฉู่ยอมรับความพ่ายแพ้ แม้ว่าพวกเขาจะกลับไปยังสามโลกชั้นกลางเพื่อคิดบัญชีแค้นกับสิบสองตำหนักในอนาคต แต่เขาสาบานกับตัวเองว่าจะอยู่ให้ห่างจากดินแดนเทพมาร

คนที่นั่นน่ากลัวเกินไปแล้ว!

สิ่งน่ากลัวทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ คนธรรมดาทั้งชีวิตก็ไม่มีวันได้พบเจอ แต่ดินแดนเทพมารรวบรวมพวกมันทั้งหมดมาไว้ที่ด้านล่างผาสุดขอบฟ้าได้

“เจ้าควรขอบคุณที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่นะ” หรงรั่วพูด สภาพของนางดูดีกว่าคนอื่นๆ เล็กน้อย นางเอนหลังพิงก้อนหิน แต่ใบหน้ายังคงซีดอยู่ ตลอดทางไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจัดโอสถวิเศษให้พวกเขากินไปมากเท่าไรแล้ว และจวินอู๋เย่าได้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้กี่ครั้ง

ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกว่าจวินอู๋เสียคือดาวนำโชคที่สวรรค์ส่งมาให้พวกเขา ถ้าไม่มีจวินอู๋เสีย แม้ว่าพวกเขาจะรวบรวมแผนที่ได้ครบ แต่พวกเขาคงไม่สามารถอยู่รอดได้ที่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้

นอกจากนั้น จวินอู๋เสียก็ยังมาพร้อมกับอาวุธทำลายล้างสุดเทพ จวินอู๋เย่า ที่ช่วยพวกเขาให้พ้นจากปัญหาเช่นกัน

ตอนที่ 1330 กอด

สิ่งต่างๆ ที่อยู่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้านั้น บางอย่างก็น่าเกลียดน่ากลัวน่าขนลุก บางอย่างก็สวยงามน่าหลงใหล แต่ทั้งหมดล้วนมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน

นั่นคือ พวกมันอันตรายถึงตาย

ถ้าให้พวกเขานึกถึงสถานที่ที่อันตรายที่สุดที่พวกเขาเคยพบมาตลอดชีวิตละก็ มันจะต้องเป็นที่นี่อย่างแน่นอน

สภาพของจวินอู๋เสียนั้นยังนับว่าดี อารมณ์ของนางไม่ได้แปรปรวนไปมาก การควบคุมพลังวิญญาณแม่นยำและละเอียดรอบคอบมาก เมื่อเทียบกับเฉียวฉู่และเฟยเยียนแล้ว นับว่าสภาพนางค่อนข้างดีทีเดียว เมื่อมีโอกาสพักที่หาได้ยากนี้ นางก็ไม่ได้หยุดคิดเลยสักนิด นางกางแผนที่ออกตรวจสอบตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา

“ไม่พักสักหน่อยเล่า” จวินอู๋เย่านั่งลงข้างๆ จวินอู๋เสีย เขามองใบหน้าด้านข้างที่ดื้อรั้นของเด็กน้อยของเขา แล้วก็รู้สึกสงสารนาง

ตลอดการเดินทาง จวินอู๋เสียไม่เคยคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่านางจะรู้ว่าสิ่งต่างๆ จะง่ายขึ้นมากถ้าเขาช่วย แต่นางก็เลือกที่จะไม่ใช้ทางลัดนั้น

ถ้าอุปสรรคพวกนี้ยังต้องพึ่งคนอื่นให้แก้ปัญหาให้ แล้วนางยังจะมีหน้าพูดว่าอยากจะสู้กับสิบสองตำหนักได้อย่างไร

นางไม่ได้อยากเป็นดอกไม้ที่ถูกปกป้องอยู่ใต้ปีกของผู้ที่แข็งแกร่ง แต่อยากเป็นผู้แข็งแกร่งที่พุ่งทะยานไปในท้องฟ้าและเมินทุกอย่างที่อยู่ใต้ตัวนาง

จวินอู๋เสียส่ายหัวและพูดว่า “ข้าไม่เหนื่อย”

แต่จวินอู๋เย่ากอดนางเอาไว้และหยิบแผนที่ออกจากมือของนาง พร้อมกับพูดอย่างหนักแน่นแต่อ่อนโยนว่า “แต่ข้าว่าเจ้าเหนื่อยแล้ว”

จวินอู๋เสียประหลาดใจเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของจวินอู๋เย่า ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมอ่อนข้อ นางเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่าและมองดูเสี่ยวเจว๋ที่หลับไปแล้วบนตักของเยี่ยซา

“เราเกือบถึงที่นั่นแล้ว ข้าไม่อยากเสียเวลา” ยิ่งพวกเขาหาสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิเจอเร็วเท่าไร พวกเขาก็จะได้รับพลังที่แข็งแกร่งเร็วขึ้นเท่านั้น ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา จวินอู๋เย่าไม่ได้ช่วยเหลือพวกเขามากนัก แต่ทุกครั้งที่เขาทำ มันทำให้จวินอู๋เสียยิ่งตระหนักถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขา

นางไม่อยากยืนอยู่ข้างหลังเขาตลอดไป มองดูเขาปกป้องนางจากพายุที่รุนแรงโหมกระหน่ำ นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ

“ถ้าเจ้าไม่พักผ่อนให้ดี การเดินทางที่เหลือข้าก็ไม่รังเกียจที่จะอุ้มเจ้าไปหรอก” จวินอู๋เย่าพูดพลางเลิกคิ้ว บางครั้งเด็กน้อยนี่ก็ดื้อเสียจนทำให้เขาอยากกัดนางจริงๆ

“แบบนี้หรือ” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็ยกแขนสองข้างขึ้นมาคล้องรอบคอของจวินอู๋เย่า ดวงตาใสกระจ่างของนางเปล่งประกายชั่วร้ายแวบหนึ่ง

คราวนี้เป็นตาจวินอู๋เย่าที่ประหลาดใจบ้าง มือเล็กๆ ที่คล้องรอบคอเขาออกแรงเล็กน้อย ทำให้ระยะห่างระหว่างเขาและนางใกล้กันมากขึ้นจนเขาสามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในดวงตาคู่งามของนาง

“ถ้าเจ้าชอบ ข้าทำแบบนี้ได้ตลอดเลยนะ” จวินอู๋เย่าหัวเราะพร้อมกับยกแขนอุ้มนางขึ้นมาในแนวนอน

เด็กน้อยนี่ยิ่งร้ายขึ้นทุกที

จวินอู๋เสียกะพริบตาและย่นจมูกให้จวินอู๋เย่า นางหาตำแหน่งที่สบายภายในอ้อมกอดของเขา แล้วซุกตัวเข้าไป ใบหน้าเล็กๆ ของนางซบลงที่หน้าอกของเขา แล้วหลับตาลงช้าๆ

“อีกเดี๋ยวปลุกข้าด้วยนะ”

การทำตามใจชอบแบบนี้เป็นครั้งคราวก็ไม่เลวใช่หรือไม่

จวินอู๋เย่าหัวเราะเยาะตัวเอง เขาอุ้มจวินอู๋เสียที่ค่อยๆ เข้าสู่โลกแห่งความฝัน มองใบหน้าด้านข้างที่งดงามและเงียบสงบของนาง แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกว่า…ตัวเขาเองช่างสรรหางานที่ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขมาให้ตัวเองทำเสียเหลือเกิน

เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยที่อยู่ด้านข้างแอบภาวนาให้นายท่านของพวกเขาอย่างเงียบๆ

ที่นี่พวกเขาไม่มีน้ำเย็นมากพอมาดับความร้อนของนายท่านหรอกนะ! นายท่าน ท่านต้องระงับตัวเองเอาไว้ให้ดีๆ นะขอรับ!

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียนอนหลับไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่า เฟยเยียนก็นั่งตัวตรงขึ้นทันที ดวงตาที่เปล่งประกายของเขามองไปที่หรงรั่ว

“…” หรงรั่วขยับตัวอย่างเงียบๆ และหันกลับไปกอดก้อนหินใหญ่ที่อยู่ข้างหลังสหายอนพักผ่อน