ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 133 ของขวัญแทนคำขอบคุณ (2) ตอนที่ 134 ของขวัญแทนคำขอบคุณ (3)

ตอนที่ 133 ของขวัญแทนคำขอบคุณ (2)

พูดพลาง จวินอู๋เย่าก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ร่างสูงชันโน้มตัวลงมาใกล้จนใบหน้าของเขาแทบจะชนเข้ากับใบหน้าเล็กๆ ของจวินอู๋เสียอยู่แล้ว

“ลองดมดูสิ ตอนนี้เจ้ายังได้กลิ่นมันอยู่หรือเปล่า”

เครื่องหน้าคมคายที่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกของจวินอู๋เย่า ทำให้จวินอู๋เสียไร้ซึ่งการปัดป้องอย่างสิ้นเชิง ไม่มีกลิ่นเลือดหรือเหงื่อที่น่าสะอิดสะเอียน มีเพียงกลิ่นหอมสดชื่นที่อธิบายไม่ได้

“เจ้า…ออกไปก่อน” จวินอู๋เสียเบี่ยงหน้าหลบโดยไม่รู้ตัว ดวงหน้างามร้อนผ่าว รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับสถานการณ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนในตอนนี้

“ทำไมเล่า ข้าล้างตัวจนสะอาดแล้วไม่ใช่หรือ” จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียด้วยรอยยิ้ม ไม่มีความตั้งใจที่จะออกไปจากห้องอาบน้ำเลยสักนิด

จวินอู๋เสียขมวดคิ้วมุ่น

“เอาน่า ไม่เห็นต้องปั้นหน้าถมึงทึงเช่นนี้เลยนี่ ท่านปู่ของเจ้าก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วไม่ใช่หรือ แบบนี้ระวังไม่สวยเอานะ” จวินอู๋เย่าพูดเย้าแหย่นาง เขายกปลายนิ้วที่เปียกน้ำกดไปที่หว่างคิ้วของจวินอู๋เสียเบาๆ พยายามนวดคลึงให้รอยย่นหายไป

เด็กน้อยของเขาไม่เหมาะกับการขมวดคิ้วทำหน้าอมทุกข์ตลอดทั้งวัน

จวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เย่า ริมฝีปากสีดอกกุหลาบชุ่มฉ่ำของเด็กสาวเผยอขึ้นเล็กน้อย ขณะที่สายตาของนางจดจ่ออยู่กับหน้าของอีกฝ่ายที่ห่างไปเพียงคืบ นางแข็งค้างไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวว่า “ขอบคุณ”

มือของจวินอู๋เย่าไม่ได้ละออกจากใบหน้าเล็กๆ ของนาง แต่ละไล้ไปทั่ววงหน้าละเอียดอ่อนอย่างได้คืบจะเอาศอก รอยยิ้มในดวงตาของเขาก็ดูเข้มขึ้นเรื่อยๆ

“ขอบคุณข้าเรื่องอันใดกัน”

“ที่เจ้าช่วยชีวิตท่านปู่ของข้าเอาไว้” จวินอู๋เสียพูดอย่างแข็งทื่อ หากไม่ใช่เพราะจวินอู๋เย่าไปถึงทันเวลา จวินเสี่ยนคงจะถูกสังหารอย่างทารุณไปแล้ว

แม้ว่าจวินอู๋เสียจะเย็นชาและห่างเหิน แต่อีกฝ่ายก็ช่วยชีวิตครอบครัวที่สำคัญที่สุดของนางไว้ได้ นางรู้ว่านางต้องขอบคุณเขา

นิ้วของจวินอู๋เย่าเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากของนาง ปลายนิ้วหัวแม่มือที่เปียกน้ำค่อยๆ ลูบไล้บริเวณริมฝีปากสีแดงสดอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

“ระหว่างข้ากับเจ้าเราไม่จำเป็นต้องพูดขอบคุณ ข้าเคยบอกไปแล้วนี่ ว่าการที่ข้ายังอยู่ที่นี่ต่อก็เพื่อตอบแทนบุญคุณของเจ้า” เปลือกตาของจวินอู๋เย่าหลุบลง การช่วยเหลือจวินเสี่ยนในครั้งนี้สำหรับเขาแล้วช่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ สำหรับเขาจวินเสี่ยนจะเป็นหรือตายไม่ได้มีความแตกต่างอันใด สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเพียงเพราะมันทำให้นางมีความสุขก็เท่านั้น

ตราบเท่าที่นางมีความสุข เรื่องใดๆ ล้วนสามารถทดลองทำให้ได้

จวินอู๋เสียกัดริมฝีปากและมองไปที่จวินอู๋เย่า เพื่อตอบแทนบุญคุณอะไรกัน ข้ออ้างทั้งนั้น! นางเลิกเชื่อมันไปนานแล้ว!

“อย่ากัด เดี๋ยวเจ็บ” จวินอู๋เย่าใช้นิ้วแงะปากของจวินอู๋เสียออกจากใต้ฟัน ปลายนิ้วที่เปียกชื้นไม่ทันระวังเผลอถลำเข้าไปแตะสัมผัสกับลิ้นเล็กอุ่นๆ นัยน์ตาสีม่วงของจวินอู๋เย่าทอแสงล้ำลึกขึ้นมาทันที

“อู๋เสีย” น้ำเสียงแหบพร่ายากจะบ่งบอกอารมณ์เอ่ยขึ้น

“หืม” แม้ว่าจวินอู๋เสียจะรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับพฤติกรรมของจวินอู๋เย่าเวลานี้ แต่เห็นแก่ที่เขาอุตส่าห์บุกไปช่วยชีวิตจวินเสี่ยนออกมา นางจะปฏิบัติต่อเขาอย่างอดกลั้นมากขึ้นสักหน่อยก็แล้วกัน

“หากเจ้าอยากจะขอบคุณข้าจริงๆ ข้าสามารถเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้หรือไม่” แววตาของจวินอู๋เย่าดูลุ่มลึกขึ้น สายตาที่จับจ้องไปยังริมฝีปากบางดูร้อนแรงประหนึ่งไฟที่กำลังลุกไหม้

“ได้ ตราบเท่าที่ข้ามีสิ่งที่เจ้าต้องการ” ใบหน้าของจวินอู๋เสียดูสงบ ไม่ว่าจะเป็นเม็ดยาชนิดใด ขอเพียงแค่จวินอู๋เย่าเอ่ยปาก นางก็จะรีบไปหลอมมาให้เขาทันที

จวินอู๋เย่ามองไปที่การแสดงออกอย่างจริงจังของจวินอู๋เสีย ก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา เด็กน้อยที่เปิดฉากฆ่าสังหารอย่างโหดเหี้ยมไปเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน ในบางแง่มุมก็ไร้เดียงสาเสียจนทำให้คนพูดไม่ออก นางช่างบริสุทธิ์เหมือนดั่งกระดาษขาวจริงๆ

“แน่นอน…เจ้าย่อมมีมัน”

“เช่นนั้นเจ้าต้องการสิ่งใด” จวินอู๋เสียดูจริงจังขึ้น

“เจ้าบอกว่า ตราบเท่าที่เจ้ามี เจ้าก็จะมอบมันให้ข้าใช่หรือไม่” จวินอู๋เย่าทวนซ้ำ เขาไม่รีบร้อนตอบคำถามของนาง

“ใช่”

“ดี…นี่ถือว่าเจ้าอนุญาตข้าแล้วนะ” รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของจวินอู๋เย่าขยายกว้างขึ้น เขาเปล่งเสียงหัวเราะดังลั่นอย่างคนอารมณ์ดี

จวินอู๋เสียรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย แต่ก่อนที่นางจะได้คิดหรือตั้งตัวทัน จวินอู๋เย่าก็โผเข้ามาสวมกอดตัวนางไว้!

ดวงตาของจวินอู๋เสียเบิกกว้าง สัมผัสที่อ่อนนุ่มและร้อนแรงบดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากของนางอย่างนิ่มนวลทว่าแฝงความเอาแต่ใจ!

ตอนที่ 134 ของขวัญแทนคำขอบคุณ (3)

“!!!”

สัมผัสร้อนแรงแผ่ซ่านไปทั่วปากของนาง ปล้นชิงเอาทุกลมหายใจออกไปอย่างเผด็จการยิ่ง ทำให้ร่างกายของนางอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง

จวินอู๋เสียอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ นางก้าวถอยหลังหนีไปโดยไม่รู้ตัว แต่ติดอยู่ที่ขอบของอ่างอาบน้ำซึ่งกั้นขวางอยู่ด้านหลัง ทำให้นางไม่มีที่ให้หนีมากนัก

ไม่รอให้เด็กสาวได้มีโอกาสหนีไป มือใหญ่ของจวินอู๋เย่าก็ยกขึ้นรั้งท้ายทอยของนางไว้ ก่อนจะขยับเข้าใกล้แล้วดึงตัวนางให้เข้ามาหา ใบหน้าเล็กนุ่มนิ่มถูกมือที่แข็งแกร่งจับไว้อย่างมั่นคงแล้วบังคับให้หันมาเผชิญหน้าด้วย แม้การกระทำนี้จะดูป่าเถื่อน หากแต่กลับแฝงไปด้วยความเอาใจใส่และอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด

“เจ้าอนุญาตข้าแล้วนะ อย่าได้คิดกลับคำเชียว แล้วก็…จำไว้ว่าให้หายใจทางจมูก” การลิ้มรสที่ตื้นๆ นี้ทำเอาจวินอู๋เย่าแทบไม่อาจถอนตัวออกไปได้ เขากำลังถลำลึก นัยน์ตาทรงเสน่ห์ฉายแววลึกล้ำเสียจนชวนให้คนมองเคลิบเคลิ้มมัวเมา

หลังจากปล่อยให้เด็กสาวได้มีโอกาสสูดลมหายใจเข้าไปนิดหน่อย กำชับย้ำเตือนนางด้วยประโยคสั้นๆ โดยไม่รอคำตอบของจวินอู๋เสีย ริมฝีปากของเขาก็ประกบจูบลงไปอีกครั้ง

“อื้ม!” ในหัวของจวินอู๋เสียว่างเปล่า ลมหายใจอุ่นร้อนของจวินอู๋เย่าพ่นรดเข้าไปเต็มโพรงจมูกของนาง เรี่ยวแรงจากทั้งร่างกายดูเหมือนจะถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น แทบประคองตัวไว้ไม่อยู่แล้ว!

จากตื้นเขินก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นล้ำลึกขึ้น จากที่แต่เดิมแค่คิดว่าจะลองลิ้มรสดูสักหน่อย กลับกลายเป็นว่าถูกความหอมหวานและอ่อนนุ่มนั้นทำเอาลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น วงแขนอันทรงพลังของเขายกนางขึ้นจากอ่างอาบน้ำ บดเบียดร่างที่เปียกชุ่มของนางเข้ากับอ้อมอกที่แข็งแกร่งของเขา

เจ้าแมวดำตัวน้อยที่นั่งอยู่นอกห้องอาบน้ำ เห็นจวินอู๋เสียถูกจวินอู๋เย่าอุ้มขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ทั้งกอดทั้งจูบ ถูกผู้อื่นกินเต้าหู้ไปทั้งตัวแล้ว กรามของมันก็แทบตกลงไปที่พื้นด้วยความตกใจ

มันรู้ว่าเจ้านายของมันมีความรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงน้อยนิดจนน่าอนาถ แต่ไม่คิดเลยว่าจะบ่ายเบนร้ายแรงถึงขั้นนี้ ไอ้เจ้าบ้านั่นกำลังฉวยโอกาสจากสิ่งนี้อยู่ เขากำลังขโมยความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาไปจากเจ้านายผู้เป็นที่รักของมัน!

เจ้านาย! ขัดขืนกลับไปบ้างสิ!

รีบผลักเขาออกไปเร็วเข้า!

เจ้าหมอนี่ไม่ได้กำลังขอของตอบแทนจากท่าน!

แต่เขากำลังล่วงเกินท่านอยู่ต่างหาก!

ซัดเขาให้ตายไปเลย!

แทงเขาด้วยเข็มของท่านแรงๆ สักหลายที!

ทำให้เขากลายเป็นเม่นซะ!

ตีเจ้าตัวลามกนี่ให้ตายไปเลยเร็วเข้า!!!

ไร้ประโยชน์ ขณะนี้หัวสมองของจวินอู๋เสียหยุดประมวลผลไปโดยสมบูรณ์แล้ว ไม่อาจรับข้อมูลจากเสี่ยวเฮยได้อีก

เจ้าแมวดำตัวน้อยอยากจะร้องไห้แต่ไร้น้ำตา จุมพิตแรกของเจ้านายมันตลอดทั้งสองชาติภพ ไม่คิดเลยว่าจะมาถูกไอ้สารเลวที่น่ารังเกียจหลอกล่อเอาไปจนได้!

หัวใจของมันเวลานี้กำลังพังทลายลง!

เจ้าแมวดำตัวน้อยกำลังจะเสียสติ!

แต่สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือ…

มันดันสู้เจ้าคนไร้ยางอายคนนั้นไม่ได้!

ร่างเล็กๆ สีดำเดินไปขดตัวอยู่ตรงมุมหนึ่งอย่างเงียบๆ ลอบปาดน้ำตาซึ่งไม่มีอยู่จริงที่กำลังไหลลงมา ไว้อาลัยให้กับความไม่รู้เรื่องราวของเจ้านายมันเป็นครั้งที่หนึ่งร้อย!

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จวินอู๋เย่าก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากของเขาออกจากปากเล็กๆ นั่นอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่ค่อยเต็มใจนัก

เห็นได้ชัดว่าจวินอู๋เสียยังไม่ฟื้นคืนสติจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ดี ดวงตาของนางหรี่เล็กลง ยังคงดูเหม่อลอยและเต็มไปด้วยความสับสน

จวินอู๋เย่าหัวเราะเสียงต่ำ เขาดึงเสื้อคลุมชั้นนอกมาสวมให้กับนาง อุ้มนางขึ้นแล้วพานางออกไปจากห้องอาบน้ำ

“ข้าอยากจะกลืนกินเจ้าเสียประเดี๋ยวนี้ น่าเสียดาย…” จวินอู๋เย่าพาจวินอู๋เสียไปที่เตียงนุ่มๆ ของนาง เขาหรี่ตาลง มองดูแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ก็อดใจไม่ไหวยกนิ้วขึ้นไปลูบไล้ทั่วใบหน้างามอย่างตัดใจไม่ลง

นางยังเด็กเกินไป แม้จะมีรสชาติดี แต่เขายังไม่อยากฝืนเด็ดมันลงมาก่อนที่จะถึงเวลาเติบโตเต็มที่

ที่สุดของการรอคอย ก็คือรอจนกว่าบุปผาดอกนี้จะเบ่งบานสะพรั่ง และเขาจะรอเก็บส่วนที่สวยงามที่สุดของนางในเวลานั้น

อย่างไรก็ตาม จวินอู๋เสียในยามนี้ยังเป็นเพียงดอกตูมที่กำลังแย้มกลีบ ยังไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดที่จะเด็ดมัน

รออีกสักหน่อย ให้นางได้ใช้เวลาเติบโตอีกสักนิด

“รีบโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ เล่า” จวินอู๋เย่ากระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา

“เจ้า!” จวินอู๋เสียในที่สุดก็ได้สติขึ้นมา นางยกมือขึ้นคล้ายต้องการจะทำอะไรบางอย่าง แต่แล้วเสื้อคลุมที่จวินอู๋เย่าสวมให้นางอย่างลวกๆ กลับร่นลงมาตามการเคลื่อนไหวของนางเสียอย่างนั้น

ชั่ววินาทีนั้น ทั่วทั้งห้องเงียบกริบ

จวินอู๋เย่าไล่สายตามองตามลงไป คิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่มุมปากกดลึกขึ้น ทวีความสนุกสนานให้เขาจนยากจะบรรยาย

“ออกไป!” จวินอู๋เสียรีบดึงเสื้อคลุมขึ้นสวมตามเดิม กระชับมันเข้ากับตัวแน่น ถลึงตาจ้องเขาอย่างอาฆาต

ใครก็ได้ไปหยิบเข็มเงินมาให้นางที!

“ช่างเถอะ ของขวัญแทนคำขอบคุณนี้ข้ารับไว้แล้ว มันช่าง…เป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดที่ข้าเคยได้รับมาในชีวิตนี้เลยจริงๆ” จวินอู๋เย่ายิ้มอย่างย่ามใจ ท่าทีที่แสดงออกมามันช่างกำเริบเสิบสานยิ่งนัก ทั้งคิ้วและดวงตาเผยให้เห็นอารมณ์เบิกบานของเขาเวลานี้ชัดเจน พวกเขายังมีเวลากันอีกมากไม่ใช่หรือ

แรกลิ้มรสชาติของบุปผา ยังคงทิ้งความหอมหวานไว้ในปากของเขา