ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 1593 สาขาจ้าววิญญาณ (3) ตอนที่ 1594 โกหกหน้าตาย (1)

ตอนที่ 1593 สาขาจ้าววิญญาณ (3) / ตอนที่ 1594 โกหกหน้าตาย (1)
ตอนที่ 1593 สาขาจ้าววิญญาณ (3)

ในใจหลินเฮ่าอวี่เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด แต่ในสถานการณ์นั้นเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากเก็บความเกลียดชังเอาไว้ในใจ

สถานการณ์แย่ๆ ที่จวินอู๋เสียต้องเผชิญได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก จำนวนคนที่ด่านางลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด และจำนวนคนที่สอดแนมอาจารย์ของนางก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

จวินอู๋เสียไม่รู้จะพูดอย่างไรกับพวกจอมหื่นกลุ่มนี้ นางรู้ว่าซูหย่างดงามมากเพียงใด แต่คนที่ได้เห็นซูหย่านั้นมีไม่มากนัก แถมส่วนใหญ่ก็เห็นกันแต่ด้านร้ายๆ ของซูหย่า

แต่คนพวกนี้ก็ยังพยายามจะแอบดูนางให้ได้สักแวบหนึ่ง ทำให้จวินอู๋เสียอดคิดถึงคำว่า ‘มาโซคิส’ ไม่ได้

บางครั้งตอนที่ซูหย่าหงุดหงิดเต็มที นางก็จะไปซ่อนตัวอยู่ที่ชั้นใต้ดิน กอดไหสุราและดื่มจนเต็มคราบ

หลังจากจวินอู๋เสียแช่ตัวในสระสุราเสร็จ นางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วเดินลงจากชั้นสามมาเจอเข้ากับชายชราหลังค่อมคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ที่ชั้นหนึ่ง

ภาพด้านหลังนั้นเป็นภาพที่จวินอู๋เสียรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาอยู่บ้าง

“ไง เจ้าหนู ไม่ได้เจอกันนาน ยังจำตาแก่คนนี้ได้หรือเปล่า” ชายชรามีใบหน้าเหี่ยวย่น สายตาวาววับราวลูกไฟของเขามองมาที่จวินอู๋เสีย

เป็นชายชราตัวเล็กที่จวินอู๋เสียเจอในป่าบนภูเขาฝูเหยานั่นเอง

หลังจากแยกทางกันในวันนั้น จวินอู๋เสียก็ไม่ได้เห็นชายชราอีกเลย คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขาที่นี่

สำนักธาราเมฆห้ามคนนอกเข้าออก การที่ชายชราปรากฏตัวที่นี่ก็หมายความว่าเขาเป็นคนของสำนักธาราเมฆ

จวินอู๋เสียพยายามเดาตัวตนของอีกฝ่ายอยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงออกอะไรทางใบหน้า เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

“คนหนุ่มสาวนี่ความจำดีนะ วันนั้นข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าเลย ที่ช่วยรักษาเสี่ยวฮวาให้ ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร ก็นั่งคุยเป็นสหายข้าหน่อยสิ” ชายชราตัวเล็กยิ้มอย่างใจดี ไม่มีวี่แววของความบ้าอย่างในวันนั้น

จวินอู๋เสียมองอีกฝ่าย ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลง

ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนของสำนักธาราเมฆ นางจึงไม่อยากขัดแย้งกับเขา

ต่อให้ไม่ใช่เพื่อตัวนางเอง อย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้ซูหย่ามีปัญหาเพิ่มมากขึ้น

“เจ้าชินกับการอยู่ในสำนักธาราเมฆหรือยัง” ชายชราตัวเล็กถามพลางหัวเราะ

“ชินแล้ว” จวินอู๋เสียกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่ในใจรู้สึกว่าชายชราคนนี้ค่อนข้างแปลก ตอนที่ทั้งสองพบกันครั้งแรก เขาไม่ได้ “สุภาพมีมารยาท” ขนาดนี้

“ชินแล้วก็ดีแล้ว” ชายชราตัวเล็กกลอกตา แล้วหยิบเอาขวดกระเบื้องใบเล็กออกมาจากเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง

จวินอู๋เสียมองมัน นั่นคือขวดบรรจุโอสถวิเศษที่นางโยนให้ชายชราตัวเล็กในวันนั้นไม่ใช่หรือ

ผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้ว เขายังเก็บเอาไว้อีก!

“แหะๆ เจ้าหนู คราวที่แล้วเจ้ารีบไป ข้ายังพูดกับเจ้าไม่จบเลย ข้าอยากถามเจ้าว่าเจ้าปรุงไอ้นี่ได้อย่างไร มีเคล็ดลับอะไรหรือไม่” ชายชราตัวเล็กมองจวินอู๋เสียอย่างจริงจัง ดวงตาเป็นประกายด้วยความกระหายใคร่รู้

“…” จวินอู๋เสียมองชายชราตัวเล็กอย่างอึ้งๆ คนคนนี้บ้าปรุงยามากขนาดไหนกัน

แต่พอคิดถึง “โอสถพิษ” ที่ชายชราตัวเล็กคนนี้เอาให้ดูวันนั้น จวินอู๋เสียก็รู้สึกว่า…คนคนนี้ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับการปรุงโอสถวิเศษเลยตลอดชีวิต ไม่อย่างนั้นละก็ สักวันเขาอาจจะวางยาใครตายก็ได้

โอสถวิเศษของเขาช่วยคนไม่ได้ แต่ใช้ทำร้ายคนได้ดีเชียวเล่า!

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียไม่พูด ชายชราตัวเล็กก็ย่นจมูกและพูดว่า “เจ้าหนู อย่าขี้เหนียวนักเลยน่า พวกเราต่างก็ชอบแสวงหาความรู้เรื่องการรักษา การแบ่งปันความรู้ให้กันและกันคือสิ่งสำคัญนะ ไม่อย่างนั้นจะพัฒนาตัวเองให้แตกฉานในความรู้นั้นๆ ได้อย่างไร”

จวินอู๋เสียเงียบ นางรู้สึกว่าการตอบตกลงคุยกับชายชราคนนี้คือการตัดสินใจที่ผิดพลาด

เจ้าหมอนี่โผล่มาจากรูไหนกัน ซูหย่าไม่สังเกตเห็นเลยหรือไง

ตอนที่ 1594 โกหกหน้าตาย (1)

ชายชราพูดจ้อไม่หยุดอยู่ข้างหูของจวินอู๋เสีย และจวินอู๋เสียก็ทำหน้านิ่งตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่คนบางคนก็สามารถพูดกับตัวเองได้เป็นชั่วยามๆ ขนาดจวินอู๋เสียยังยอม

“ท่านผู้เฒ่า” จวินอู๋เสียรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้เขาพูดต่อไปเรื่อยๆ ฟ้าคงมืดแน่

ชายชราตัวเล็กลืมตามองจวินอู๋เสีย “เจ้าหนู คิดได้แล้วหรือ เพื่อความรุ่งโรจน์ของเหล่าผู้เรียนการรักษา เจ้าตัดสินใจจะนำความรู้ทางการรักษาของเจ้ามาพูดคุยกับข้าแล้วใช่หรือไม่”

จวินอู๋เสียมองชายชราตัวเล็กที่กำลังเร่าร้อนอย่างพูดไม่ออก

ความรุ่งโรจน์ของเหล่าผู้เรียนการรักษา

เขาแน่ใจหรือว่าจะไม่ลากผู้เรียนการรักษาคนอื่นๆ ให้ตกต่ำลงไปด้วย

หลังจากเข้าสำนักธาราเมฆ ในที่สุดจวินอู๋เสียก็รู้ว่าผู้เรียนการรักษาคืออะไร ในสามโลกชั้นกลาง ผู้เรียนการรักษาก็เหมือนๆ กับหมอในสามโลกเบื้องล่าง แต่ก็มีความแตกต่างอยู่ ต่างมีทักษะในการรักษาและการปรุงโอสถวิเศษ และยังแยกออกเป็นระดับต่างๆ ตามการประเมิน เริ่มตั้งแต่ผู้รักษาฝึกหัด แล้วเป็นผู้รักษา หลังจากนั้นก็เป็นหมอและหมอใหญ่

จวินอู๋เสียพบว่ามันน่าเบื่อมาก และไม่เข้าใจว่ามีอะไรให้แข่งขันกันในเรื่องแบบนี้

แม้แต่ชายชราตัวเล็กตรงหน้านางก็ยังเป็นหมอได้…ดูเหมือนคุณภาพของหมอในสามโลกชั้นกลางจะไม่น่าเชื่อถือเลย

“ท่านผู้เฒ่า ข้าว่าท่านเข้าใจผิดแล้ว” จวินอู๋เสียไม่อยากฟังชายชราพูดต่อแล้ว นางจึงตัดสินใจว่าควรหาทางรักษาแก้วหูที่อ่อนแอของตัวเองเอาไว้

“เจ้าหมายความอย่างไร” ชายชราตัวเล็กถามอย่างงุนงงขณะมองจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียโกหกหน้าตายว่า “ข้าไม่รู้อะไรเรื่องการรักษาเลย และไม่รู้เรื่องการปรุงโอสถวิเศษด้วย”

“เป็นไปไม่ได้! ก็เจ้าบอกอยู่ชัดๆ ว่าโอสถวิเศษนี้เจ้าเป็นคนปรุงเอง!” ชายชราตัวเล็กจงใจเขย่าขวดบรรจุโอสถวิเศษในมือเพื่อแสดงว่าเขามีหลักฐานยืนยัน

จวินอู๋เสียอธิบายว่า “โอสถวิเศษนั้นข้าเป็นคนปรุงก็จริง แต่ข้าแค่ทำตามใบสั่งยาและขั้นตอนที่ระบุไว้เท่านั้น มันถูกสร้างมาได้อย่างไร แนวคิดหลักการคืออะไร ข้าไม่รู้หรอก ข้าแค่ทำตามขั้นตอนเท่านั้น”

ชายชราตัวเล็กมีหน้าไม่เชื่อ

“เจ้าหนู อย่ามาหลอกคนแก่ ถึงจะแก่แต่ก็ไม่ได้เลอะเลือนนะ การปรุงโอสถวิเศษไม่ใช่การทำเต้าหู้ คนที่ไม่มีพื้นฐาน ต่อให้มีใบสั่งยา ก็เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะปรุงโอสถวิเศษออกมาได้สมบูรณ์แบบเช่นนี้”

เรื่องนี้ชายชราเข้าใจอย่างลึกซึ้งด้วยตัวเองเลยทีเดียว เขามีใบสั่งยาอยู่ในมือมากมาย และยังเคยแอบดูคนอื่นปรุงโอสถวิเศษด้วย จำขั้นตอนทุกอย่างได้อย่างชัดเจน แต่ผลออกมาก็ยังเหมือนเดิม…น่าเวทนา

จวินอู๋เสียไม่ได้ร้อนตัวเลยแม้แต่น้อย นางพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าท่านผู้เฒ่าไม่เชื่อ ข้าสามารถนำใบสั่งยาและขั้นตอนการทำมาให้ท่านดูได้ ลองทำดูแล้วท่านจะรู้เอง”

แค่เลิกถือขวดยามาขอให้นางต่อสู้เพื่อความรุ่งโรจน์ของผู้เรียนการรักษาอะไรนั่นก็พอ!

ปล่อยข้าไปเถอะ!

ชายชราตัวเล็กมองจวินอู๋เสียอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง สายตาของเขาสำรวจสีหน้าเย็นชาของจวินอู๋เสีย พยายามหาร่องรอยว่านางโกหกหรือเปล่า แต่ในดวงตาใสกระจ่างคู่นั้น เขาไม่พบพิรุธใดๆ เลยแม้แต่น้อย

มันดู…

จริงใจมาก!

“มีของแบบนั้นจริงๆ หรือ อย่างนั้นก็ได้ เจ้าเอามาให้ข้า ข้าจะลองดู ถ้าได้ผลข้าจะเชื่อที่เจ้าพูด แต่ถ้าไม่ได้ผล เจ้าหนูอย่าคิดว่าจะมาหลอกคนแก่ได้ตามใจชอบ” พยัคฆ์เฒ่าทำเสียงฮึดฮัด สีหน้าของเขาดูไม่เหมือนคนแก่ที่มีหนวดเคราขาวโพลน แต่ดูเหมือนเด็กเสียมากกว่า

ราวกับได้ “ย้อนวัยเป็นหนุ่มสาว” จวินอู๋เสียถอนหายใจเบาๆ อยู่ในใจ แต่ใบหน้ายังคงจริงจัง

“ได้”