ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 17 ดอกบัวขาว (2)ตอนที่ 18 ดอกบัวขาว (3)

ตอนที่ 17 ดอกบัวขาว (2)

เจ้าเด็กนี่โผล่มาจากที่ไหนกัน

จวินอู๋เสียงุนงงไปหมด

บนใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างเขียนชัดถึงความคับข้องใจ เจ้าหนูน้อยมองจวินอู๋เสียพร้อมน้ำตาไหลพราก ราวกับนางทำผิดมหันต์ต่อเขาอย่างนั้น

“ปีศาจ!” แมวดำตะโกนร้องลั่น มันถลึงตาใส่หน้าของเด็กน้อย

“ข้าไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย!” เด็กน้อยเบ้ปาก กอดขาเล็กๆ ของตนแล้วมองเจ้าแมวดำด้วยความน้อยใจ

“เจ้าเป็นใครกัน” จวินอู๋เสียพิจารณาเด็กชายตัวเล็กด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“เอาเขาไปทิ้งข้างนอกเลย! เด็กนี่ต้องเป็นปีศาจแน่ๆ!” เจ้าแมวดำคิดว่านับตั้งแต่ที่มันข้ามภพมายังอีกโลกกับเจ้านายของมัน ก็เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้นมากมายจนมันชินชาเสียแล้ว

เด็กน้อยคนนั้นเมื่อได้ยินว่าเจ้าแมวดำจะเอาตนไปทิ้งไว้ด้านนอก ก็เริ่มร้องไห้เสียงดังออกมา

“ข้าไม่ใช่ปีศาจนะ อย่าเอาข้าไปทิ้งเลย! ข้าคือภูติวิญญาณของท่านนะ! เป็นภูติวิญญาณ! ท่านจะทิ้งภูติวิญญาณได้อย่างไร…” เด็กน้อยที่เรียกตัวเองว่าภูติวิญญาณมองจวินอู๋เสียด้วยความกล้าๆ กลัวๆ น้ำตาเม็ดใหญ่เท่าถั่วร่วงเผาะลงมาจากดวงตากลมโตของเขา ทันใดนั้นกลิ่นหอมสดชื่นของดอกบัวก็กระจายไปทั่วห้อง

“ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าภูติวิญญาณสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ด้วย” จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้างามไม่เผยร่องรอยของความใจอ่อน

เด็กน้อยอ้าปากค้าง มองจวินอู๋เสียด้วยความน้อยใจ

“ข้าเป็นภูติวิญญาณของท่านจริงๆ ถ้าไม่เชื่อ ข้าจะกลับคืนร่างเดิมให้ดูก็ได้” พูดจบก็ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เด็กน้อยขี้แยหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที เหลือเพียงดอกบัวสีขาวงดงามลอยอยู่กลางอากาศแทน

“…” จวินอู๋เสียไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้อย่างไรดีแล้ว

พรึ่บ! ดอกบัวสีขาวหายไปอีกครั้ง และเด็กชายตัวน้อยก็ปรากฏขึ้นอีกคราในจุดเดียวกัน

ทันใดนั้นในหัวของจวินอู๋เสียพลันนึกไปถึงภาพของนักมายากลในชาติที่แล้ว…ภาพนักมายากลเสกคน

“ทีนี้ท่านเชื่อข้าหรือยัง” เด็กน้อยยกมือขึ้นเอานิ้วมาจิ้มกันบริเวณหน้าอก เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาลอบมองปฏิกิริยาของจวินอู๋เสียเป็นระยะๆ

ถึงแม้ว่า…เขาจะรู้ดีว่าในหมู่ภูติวิญญาณด้วยกันนั้น การมีอยู่ของเขามันแปลกประหลาด แต่ว่า…เขาก็เป็นภูติวิญญาณจริงๆ นะ

จวินอู๋เสียทอดสายตามอง ‘ภูติวิญญาณ’ ของตนอย่างพิจารณา แค่เรื่องที่มันเป็นดอกบัวดอกหนึ่งนางก็ยากจะรับไหวแล้ว กระนั้นเจ้าหนูนี่ถึงกับแปลงร่างได้! หากกลายร่างเป็นสิ่งอื่นนางยังพอทนรับไหวอยู่หรอก แต่นี่กลับเป็นเด็กชายตัวป้อมผู้หนึ่ง แขนขาเล็กสั้นเช่นนี้ อย่าว่าแต่สู้รบเลย แค่โดนผู้อื่นต่อยหมัดเดียว ก็เพียงพอส่งเขาเยือนไปปรโลกได้แล้วกระมัง

“สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์สินะ” จวินอู๋เสียลูบคางพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่ต้องการภูติวิญญาณแบบนี้

ขณะที่จวินอู๋เสียจมอยู่ในภวังค์แห่งความคิด นางไม่ได้สังเกตเลยว่าคำพูดที่นางเปล่งออกไป จะทำให้เด็กน้อยใจเสาะที่ยืนกลัวอยู่นั้นเกือบจะร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง

“ฮึก ฮือ…อย่าทิ้งข้าเลย ข้ามีประโยชน์จริงนะๆ” รู้สึกได้ว่าเจ้านาย ‘รังเกียจ’ ตน เจ้าดอกบัวน้อยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเปล่งเสียงร้องไห้จ้า โถมตัวเข้าหาจวินอู๋เสียแล้วกอดขานางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เสียงร้องไห้ของเขาน่าสงสารมาก น้ำตาเม็ดโตร่วงลงบนร่างของจวินอู๋เสียหยดแล้วหยดเล่า

“ข้ามีประโยชน์จริงๆ…จริงๆ…อย่าส่งข้ากลับไปเลยนะ” ดอกบัวขาวกอดขาของจวินอู๋เสียไว้แน่น กลัวเหลือเกินว่านางจะปฏิเสธมันอย่างไม่ไยดีอีกครั้ง

“ส่งเจ้ากลับไปหรือ กลับไปที่ไหนกัน” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็ได้สติกลับมา คำพูดของดอกบัวขาวทำให้นางไม่เข้าใจ

………..

ตอนที่ 18 ดอกบัวขาว (3)

ในโลกแห่งนี้ เมื่อเด็กทารกคลอดออกมาพวกเขาจะมีภูติวิญญาณติดตัวมาด้วย ภูติวิญญาณจะแฝงตัวเข้าไปผสานกับจิตวิญญาณของร่างนั้นตั้งแต่เกิด และจะหลับใหลอยู่ในตัวของเด็กรอวันตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออายุครบสิบสี่ปีบริบูรณ์ ไม่มีวิธีใดสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้เว้นเสียแต่ความตาย

ดังนั้น ต่อให้นางทดท้อใจกับเรื่องที่ภูติวิญญาณของตนไร้ประโยชน์มากแค่ไหน นางก็ไม่สามารถทิ้งมันได้อยู่ดี นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แต่แรกแล้ว

“โลกภูติวิญญาณขอรับ” ดอกบัวน้อยเงยหน้าขึ้น เขากล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“นั่นคือที่ที่พวกเจ้าอาศัยอยู่หรือ” จวินอู๋เสียเพิ่งเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นี้เป็นครั้งแรก

ดอกบัวน้อยพยักหน้า เพราะกลัวว่าจวินอู๋เสียจะไม่ต้องการเขาอีก เขาจึงกล่าวไปอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ก่อนตื่นขึ้น ภูติวิญญาณจะอาศัยอยู่ที่โลกภูติวิญญาณขอรับ และถ้าหากเจ้านายที่เชื่อมต่อด้วยเสียชีวิตลง พวกเราก็จะถูกส่งกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ที่นั่นน่ากลัวมาก กว่าข้าออกมาได้ไม่ง่ายเลย ขอร้องท่านล่ะ อย่าส่งข้ากลับไปเลยนะขอรับ นะ”

นางอยากทำเช่นนั้นใจจะขาด แต่มันทำได้ซะที่ไหนกันเล่า

จวินอู๋เสียตบหน้าผากตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

“ข้า…ข้าพิสูจน์ให้ท่านเห็นได้นะว่าข้ามีประโยชน์ ได้โปรดรอสักครู่!” เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ในที่สุดดอกบัวขาวก็ยอมปล่อยมือจากขาของจวินอู๋เสีย ร่างเล็กบอบบางนั่นสั่นเล็กน้อยตอนยืนขึ้น เขายื่นแขนนุ่มป้อมของตนออกมาหน้าจวินอู๋เสียอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หือ” จวินอู๋เสียมองเขาอย่างสงสัย

ดอกบัวขาวสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าน้อยๆ ทว่าน่ารักนั่นฉายแววมุ่งมั่นอย่างน่าประหลาด เขาพูดอย่างกล้าหาญว่า

“เชิญกินได้เลยขอรับ!”

“…” กินอะไรนะ

“ข้าคือบัวหิมะซังอวี้ หากท่านกินกลีบดอกบัวของข้า จะสามารถชำระล้างไขกระดูกได้” เจ้าดอกบัวน้อยเชิดหน้าพูดอย่างภาคภูมิใจ

แววตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายขึ้นมา ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางอีกแล้วว่าชำระล้างไขกระดูกนั้นยากเย็นเพียงใด ถึงแม้ฝีมือการแพทย์จะดีเยี่ยม สามารถยื้อชีวิตรักษาแผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ดี หากที่ดอกบัวขาวพูดมาเป็นความจริง และมันสามารถชำระสิ่งแปลกปลอมออกไปจากเลือดและไขกระดูกได้ทั้งหมด นี่ไม่ต่างอะไรกับการสร้างกายเนื้อมนุษย์ขึ้นใหม่ แทบจะเปรียบได้กับการเกิดใหม่เลยทีเดียว!

ในโลกก่อนของนาง แม้ว่าเทคโนโลยีและการแพทย์จะถูกพัฒนาไปอย่างก้าวไกลมากแล้ว ทั้งยังมีนักวิทยาศาสตร์มากมายศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมของมนุษย์ แต่ก็ยังไม่มีคนไหนเลยที่ประสบความสำเร็จ สามารถค้นพบวิธีทำให้เลือดกลับมาบริสุทธิ์แบบเดิมได้

ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเขาก็มีประโยชน์เหลือเกิน!

เพื่อพิสูจน์คำของดอกบัวขาวว่าจริงหรือไม่ จวินอู๋เสียยื่นมือไปจับแขนน้อยนุ่มนิ่มของเขาขึ้นมา ความรู้สึกนุ่มนวลในฝ่ามือทำให้นางแปลกใจอยู่บ้าง แม้นางจะรู้ดีว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นร่างแปลงของดอกบัวขาว แต่การกินแขนที่เต็มไปด้วยเนื้อของเขาก็ทำให้นางลำบากใจไม่น้อยอยู่ดี

กินเนื้อมนุษย์ นี่ออกจะโหดร้ายเกินไปสักหน่อย

ขณะที่นางค่อยๆ ยกแขนของเขาเข้ามาใกล้ปาก ยังไม่ทันได้กัดลงไป สายตาที่เปรยตามองไปยังเขาก็ได้เห็นเด็กชายตัวน้อยน้ำตาร่วงเผาะ ตัวของเขาสั่นระริกราวต้นหลิวลู่ลม ปากเล็กๆ นั่นถูกกัดจนแตกมีเลือดไหลเป็นทาง

จวินอู๋เสียถอนหายใจแผ่ว ปล่อยแขนเล็กนุ่มนิ่มของเขาลง

“…” นางไม่ใช่ปีศาจกินคน

ดอกบัวขาวได้เตรียมใจที่จะ ‘ถวายร่าง’ ให้กับจวินอู๋เสียแล้ว แต่ตอนที่รู้ว่าไม่มีความเจ็บปวดเกิดขึ้นตามที่คาดไว้ เขาก็รู้สึกหลายอย่างปนเปไปหมด

แม้จะรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ไม่โดนกิน

แต่ว่า…

เจ้านายจะคิดว่าเขาไร้ประโยชน์หรือไม่ จะทอดทิ้งเขาไปหรือเปล่า

เจ้านายคงไม่อยากได้เขาแล้ว!

“ข้า…ข้าไม่เจ็บ” ดอกบัวขาวเร่งอธิบายเสียงแผ่ว

จวินอู๋เสียพิจารณาดวงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำไปทั้งดวงของเขา

“…” ดอกบัวขาวน้อยรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังในทันที

……………