ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 515 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (6) ตอนที่ 516 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (7)
ตอนที่ 515 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (6) / ตอนที่ 516 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (7)
ตอนที่ 515 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (6)
ทันใดนั้น สัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติก็อ้าปากกว้างและคำรามใส่เจ้าสัตว์ร้ายสีดำ!
โฮก!
ตะลึง!
ตะลึง!
ตะลึงงง!
ทุกคนต่างก็ชุลมุนวุ่นวาย ถึงฆ่าให้ตายพวกเขาก็นึกไม่ถึงว่าเจ้าแกะโง่ที่แอบติดตามจวินอู๋เสียมาตลอด จะกลายเป็นสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติไปได้! ซ้ำยังเป็นตัวที่เคยสู้กันกับพวกเขาด้วย!
“บอกข้าที ว่ามันไม่จริง…” ขาทั้งสองข้างของเฉียวฉู่อ่อนแรง จับไหล่ของฮวาเหยาช่วยพยุงกายถึงได้ยืนอย่างมั่นคง
เจ้าแกะโง่ตัวนั้นกลายเป็นสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติ!
สวรรค์กำลังล้อเล่นอยู่กระมัง!
เขาเพิ่งขยำขนสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติตัวนั้นไปเมื่อหยกๆ นี่เอง แต่ยังรอดชีวิตมาได้อย่างไร้รอยขีดข่วน…
มีชีวิตรอด…ช่างดีเหลือเกิน…
คนที่ตกใจที่สุดก็คือจวินอู๋เสีย แต่นางไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก นางเพียงแค่มองสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
และที่น่าเวทนามากที่สุด ก็คือเจ้าสัตว์ร้ายสีดำ…
มันคือผู้ที่แบกรับภาระอันหนักหน่วงในการขับไล่ แต่กลับถูกสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติถุยน้ำลายใส่เต็มหน้า
ยามมองเขี้ยวที่งอกออกมาจากปากของสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติมีขนาดพอๆ กับตัวทั้งตัวของมัน หัวใจของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็แทบจะพังทลายลง มันรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าถูกเจ้านายของตนแกล้งให้เลือดตกยางออก!
เมี๊ยว!!! เจ้าสัตว์ร้ายสีดำตัวสั่น รีบเบนทิศไปหาจวินอู๋เสียอย่างชาญฉลาด พลางวิ่งพลางแปลงกายกลับไปเป็นเจ้าแมวดำตัวน้อย กระโดดขึ้นไปอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียอย่างกระหืดกระหอบ พร้อมกับเกาะไว้แน่น!
เหมียว…
เกือบตายไปแล้ว!
“…” จวินอู๋เสียลูบหัวเป็นการปลอบใจเจ้าแมวดำตัวน้อยเงียบๆ
สัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติมองเจ้าแมวดำตัวน้อยที่หวาดกลัวด้วยความพึงพอใจ เชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ พ่นไอร้อนออกจากจมูก ด้วยท่าทางเหยียดหยามอย่างยิ่ง
จากนั้นมันก็นอนราบลงบนพื้นด้วยร่างกายนั้น ใช้ดวงตาอันใหญ่โตมองมาที่จวินอู๋เสีย หางทั้งเก้าที่อยู่ข้างหลังกวัดแกว่งไปมาอย่างมีความสุข ค่อยๆ แนบติดกับร่างกายช้าๆ มันห่อม้วนตัว และร่างกายทั้งหมดของมันก็ค่อยๆ หดเล็กลงด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จวบจนกระทั่งกลายเป็นเจ้าแกะน้อยตัวจิ๋วถึงได้หยุด
“…” เฉียวฉู่อ้าปากค้าง
เฟยเยียนตาแทบถลนออกจากเบ้า กลืนน้ำลายดังเอื้อก
ฮวาเหยาและหรงรั่วมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
ส่วนฟ่านจิ่นยังคงอยู่ในสภาพตัวแข็งทื่อ
กึก กึก กึก
เจ้าแกะโง่ที่แข็งแกร่งไร้เทียมทาน ย่างเท้าเล็กๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าของจวินอู๋เสีย เชิดหัวเล็กๆ นั้นขึ้นอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับยืดตัวตรงตระหง่าน
“ตามข้ามาทำไม” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็รู้ที่มาของเจ้าแกะโง่ตัวนี้ มันไม่ใช่สัตว์วิญญาณระดับต่ำที่ไม่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณ หากแต่เป็นสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติที่มีสติปัญญา
มันสามารถเข้าใจคำพูดของนาง
เจ้าแกะโง่เดินตึกๆ เข้ามา เดินวนรอบเท้าของจวินอู๋เสียรอบหนึ่ง จากนั้นก้มหน้าก้มตาเล็มหญ้ากิน เงยหน้าขึ้น อ้าปากให้จวินอู๋เสียดูหญ้าที่คาบอยู่ในปากของมัน
แบ๊ะ!
หญ้าที่อยู่รอบๆ ตัวเจ้า รสชาติดีมากเลย…
แบ๊ะชอบ
จวินอู๋เสียแสดงท่าทางบอกว่าไม่เข้าใจ ‘ภาษาแกะ’ แต่โชคดีที่เจ้าแมวดำตัวน้อยดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของเจ้าแกะโง่อยู่บ้าง มันจึงแปลภาษาให้จวินอู๋เสียเข้าใจ
ในที่สุดจวินอู๋เสียก็รู้ว่าเหตุใดเจ้าตัวที่ทั้งดูโง่ทั้งน่ารัก แต่ความจริงก็คือสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติที่โหดร้ายตัวนั้นถึงได้ติดตามนางตลอด
วงแหวนภูติวิญญาณของนางคือภูติวิญญาณประเภทพฤกษา แม้ว่าคนธรรมดาจะสัมผัสไม่ได้ แต่พืชพรรณที่อยู่รอบตัวนางกลับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของดอกบัวขาวน้อย และภายใต้การเหนี่ยวนำของสิ่งนั้น ทำให้การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยได้เกิดขึ้น
และสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติตัวนี้ ขณะที่ต่อสู้กับจวินอู๋เสีย มันก็ได้กลิ่นที่อยู่บนตัวของจวินอู๋เสียจึงถูกดึงดูดมา
ตามหลักทฤษฎี หญ้าอร่อยรสชาติถูกปากมักจะมีแรงดึงดูดต่อเจ้าแกะโง่…
ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจ!
ตอนที่ 516 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (7)
ความจริงที่ว่าบัวหิมะซังอวี้สามารถส่งผลในด้านนี้ เรื่องนี้แม้แต่จวินอู๋เสียเองก็คิดไม่ถึงมาก่อน
เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ไม่เข้าใจที่เจ้าแกะโง่บอก แล้วก็ไม่เข้าใจคำพูดของเจ้าแมวดำตัวน้อย พวกเขาจึงได้แต่จ้องเขม็งไปยังจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียจำต้องอธิบายคำพูดของเจ้าแกะโง่อย่างง่ายๆ
“ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้ที่มันต่อสู้กับพวกเราได้เพียงครึ่งทางแล้วหนีไป มีมูลเหตุมาจากน้องเสียอย่างนั้นหรือ” เฉียวฉู่ลูบคางไปมา เขาก็สงสัยอยู่ว่าสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติวิ่งหนีไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร
เจ้าแกะโง่มีระดับการรับรู้ทางจิตวิญญาณสูงมาก จึงเข้าใจคำพูดของเฉียวฉู่เป็นธรรมดา มันพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด ใช้กีบเท้าเล็กๆ กวาดไปมาบนพื้นหญ้า
ที่จริงตอนนั้น สาเหตุที่มันวิ่งหนีไปเพราะกลัวเจ็บเท่านั้นเอง…
แต่เรื่องพวกนี้ถึงตีให้ตายมันก็ไม่มีทางบอกพวกเขาหรอก!
ฮึ!
ไม่บอกแน่นอน!
แบ๊ะ แบ๊ะ เจ้าแกะโง่เงยหน้ามองจวินอู๋เสีย แววตาแน่วแน่
จากนี้ไปข้าจะติดตามเจ้า!
มุมปากของเจ้าแมวดำตัวน้อยกระตุก ทำหน้าที่แปลคำพูดของเจ้าแกะโง่อย่างเต็มที่
จวินอู๋เสียเงียบงัน และไม่ได้เลือกที่จะปฏิเสธทันที นางมองไปที่เจ้าแกะโง่ เหมือนกำลังครุ่นคิดว่าควรจะรับดีหรือไม่
เจ้าแกะโง่กะพริบตาปริบๆ สายตาจ้องมองจวินอู๋เสีย ทันใดนั้นมันก็ทำเสียงบางอย่างดังขึ้น ร่างกลมกลิ้งกับพื้น พยายามหงายตัว เผยให้เห็นพุงเล็กๆ ที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยขนแกะ กีบเท้าเล็กๆ ทั้งสี่ข้างเหยียดชี้ขึ้นไปบนอากาศ
สภาพเช่นนั้นทำให้เฉียวฉู่กุมท้องหัวเราะงอหาย
“สัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติตัวนี้ทำอะไรน่ะ ฮ่าๆ…ตลกจริงๆ…” เฉียวฉู่หัวเราะพลางปาดน้ำตา
เจ้าแกะโง่ยังคงทำเช่นนี้ต่อ ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงหัวเราะล้อเลียนจากเฉียวฉู่
ฮึ! เจ้าพวกคนโง่! สติปัญญาอย่างพวกเจ้ามนุษย์ปุถุชนทั่วไปจะเข้าใจได้อย่างไร!
ทันใดนั้นจวินอู๋เสียก็ย่อตัวลง ยื่นมือของนางออกไปแล้วลูบท้องอันนุ่มฟูของเจ้าแกะโง่ตัวนั้น สัมผัสที่นุ่มนิ่มนั้น เพียงพริบตาก็ทำให้นางหรี่ตาลงอย่างพึงพอใจ
“ติดตามข้าก็ได้ แต่เจ้าต้องเชื่อฟังข้า” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับลูบขนเจ้าแกะโง่
แบ๊ะ!
‘ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ’ อย่างมันเฉียบแหลมที่สุดจริงๆ! แบ๊ะ!
ที่แท้เจ้าแกะโง่ตัวนี้นึกถึงตอนที่จวินอู๋เสียอุ้มมันก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่านางจะสนใจขนที่ท้องของมันเป็นพิเศษ ดังนั้นปฏิภาณจึงเกิดขึ้นในยามเข้าตาจน ทิ้งเกียรติศักดิ์ศรีไป แล้วขายความน่ารักขอร้องให้รับเลี้ยง!
หลังจากกินหญ้าสีเขียวที่ได้รับการหล่อเลี้ยงจากบัวหิมะซังอวี้ มันก็กินหญ้าธรรมดาไม่ลงอีกต่อไป หากไม่ติดตามจวินอู๋เสีย มันจะต้องขาดสารอาหารจนค่อยๆ ผ่ายผอมลงไปอย่างแน่นอน!
“ชื่อ?” จวินอู๋เสียถาม
แบ๊ะ แบ๊ะ…
คราวนี้จวินอู๋เสียสามารถเข้าใจได้โดยไม่ต้องให้เจ้าแมวดำตัวน้อยแปล
“แบ๊ะแบ๊ะ?” นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
แบ๊ะแบ๊ะ!
ขอรับ ชื่อใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ!
เจ้าแมวดำตัวน้อยแปลอย่างกระตุกๆ
“ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ?”
แบ๊ะ…
เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ต่างก็ตะลึงกับการสนทนาแปลกๆ ระหว่างคนหนึ่งคนกับแกะหนึ่งตัว สลับไปมากับเสียงร้องเหมียวๆ ของเจ้าแมวดำตัวน้อยเป็นครั้งคราว พวกเขาสับสนไปหมด
หลังจากเจรจากับแบ๊ะแบ๊ะเสร็จแล้ว จวินอู๋เสียก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้มันติดตาม ท้ายที่สุดก็ผูกมัดเป็น ‘เจ้าของ’ ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข เล็มหญ้ารอบเท้าของจวินอู๋เสียเป็นวงกลม ด้วยท่าทางพอออกพอใจเช่นนั้น ใครเห็นก็มองออกว่ามันพึงพอใจกับอาหารมากเพียงใด
“เจ้าแน่ใจหรือว่า…จะรับมันไว้” จนถึงบัดนี้เฉียวฉู่ยังไม่สามารถทำความเข้าใจกับข้อมูลนี้ได้ ผู้อื่นเข้ามาที่ป่าประลองวิญญาณ ฆ่าสัตว์วิญญาณ และเอาหินวิญญาณกลับไป ส่วนจวินอู๋เสียฆ่าสัตว์วิญญาณ ไม่เพียงแต่จะเอาหินวิญญาณกลับไป แต่ยังพกสัตว์วิญญาณกลับไปตัวเป็นๆ อีกด้วย! มิหนำซ้ำมันยังเป็นสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติอีก!
โชคดีอะไรเช่นนี้!
“อืม” จวินอู๋เสียพยักหน้า หากนางไม่มีปัญหาเรื่องอายุขัยให้ต้องสนใจ นางก็ยินดีมากที่จะได้เลี้ยงเจ้าตัวที่มีขนปุกปุย
