ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 575 สังหารศิษย์ร่วมสำนัก (3) ตอนที่ 576 สังหารศิษย์ร่วมสำนัก (4)

ตอนที่ 575 สังหารศิษย์ร่วมสำนัก (3) / ตอนที่ 576 สังหารศิษย์ร่วมสำนัก (4)
ตอนที่ 575 สังหารศิษย์ร่วมสำนัก (3)

แต่ ณ วันนี้ ทั่วทั้งรัฐชียังมีผู้ใดกล้าพูดจาดูหมิ่นเหยียดหยามนางสักคำหรือไม่

คุณหนูใหญ่ที่ทุกคนเคยรังเกียจเพราะความยโสโอหังและก้าวร้าวเหลือทน บัดนี้ได้กลายเป็นคุณหนูใหญ่ที่ใครๆ ต่างก็พากันเคารพนับถืออย่างสุดหัวใจ

การแก้แค้นนั้น ไม่สำคัญว่ามันจะใช้เวลานานเท่าไร แต่อยู่ที่สามารถล้มศัตรูได้ในคราเดียวเลยหรือเปล่า

ฟ่านจิ่นอ้าปากค้าง เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่ครึ่งคำ

ฟ่านจัวรินชาให้ฟ่านจิ่นกับจวินอู๋เสียพลางหัวเราะ ชายหนุ่มแย้มยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “พี่ใหญ่ยังไม่เชื่อในความสามารถของจวินเสียอีกหรือ ที่เขายังไม่เคลื่อนไหวในตอนนี้ ก็เพราะต้องการให้เรื่องมันกระพือมากไปกว่านี้ รอจนคนร้ายตัวจริงเปิดเผยตัวออกมาแล้วค่อยลงมือในคราวเดียว นั่นจะไม่น่าพอใจมากกว่าหรือ”

ฟ่านจิ่นยิ้มและส่ายหัวอย่างขมขื่น

“มันอาจจะสะใจกว่า แต่เมื่อข่าวลือแพร่กระจายออกไปมากๆ พวกเขาก็จะพากันเชื่อมากขึ้น และศิษย์พวกนั้นก็จะ…”

ฟ่านจัวยิ้มอย่างอ่อนโยนและรับรองกับพี่ชายของเขาว่า “อย่าห่วงเลย เมื่อน้องเสียลงมือ สถานการณ์ทั้งหมดก็จะพลิกกลับอย่างแน่นอน”

ฟ่านจิ่นถอนใจอย่างหมดหนทาง ในเมื่อจวินอู๋เสียกับฟ่านจัวต่างสงบนิ่งกันมาก ความกังวลและร้อนใจของเขาก็สงบลง

“เราได้ข่าวอะไรจากกองทัพรุ่ยหลินบ้างหรือไม่” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็ถามขึ้น

ฟ่านจิ่นประหลาดใจอยู่ครู่ก่อนจะตอบว่า

“ข้าได้ยินว่าพวกเขาจะมาถึงในอีกห้าวัน” ฟ่านจิ่นพูดพร้อมกับนวดขมับ เขาไม่แน่ใจว่าหลงฉีจะพอใจกับวิธีที่สำนักศึกษาเฟิงหัวใช้จัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรือไม่

มุมปากของจวินอู๋เสียโค้งขึ้นเล็กน้อย ฟ่านจัวรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ของจวินอู๋เสีย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใบหน้าที่ละเอียดอ่อนนั้น เป็นใบหน้าเยาว์วัยของเด็กหนุ่มอายุน้อย แต่ทำไมแค่รอยยิ้มเล็กๆ นั่นกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

“แค่ห้าวันก็เพียงพอแล้ว” จวินอู๋เสียก้มลงมองเงาสะท้อนของนางในถ้วยชา ดวงตาของนางทอประกายมุ่งมั่น

ฟ่านจิ่นอยู่ต่ออีกนิดหน่อยแล้วจากไป ในตอนที่เขาออกไป สีหน้าของเขายังคงกังวลอย่างชัดเจน

ฟ่านจัวมองตามหลังพี่ชายที่กำลังจากไปด้วยความกังวลร้อนใจ เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“พี่ใหญ่ของข้าคนนี้มีจิตใจที่บริสุทธิ์เสียจริง ข้าเชื่อว่าน้องเสียรู้อยู่แล้วว่าใครคือคนร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดนี้” ขณะที่พูด เขาก็ยกมือขึ้นเท้าคาง รอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา เขามองหน้าจวินอู๋เสียอย่างรู้ทัน

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

“นอกจากคนโง่ที่รนหาที่ตาย ยังจะเป็นใครไปได้อีก”

สามารถปลุกปั่นศิษย์ในสำนักศึกษาเฟิงหัวได้มากมายในเวลาอันสั้นเช่นนี้ และยังสามารถกระจายข่าวลือชั่วร้ายได้อย่างรวดเร็ว นอกจากคนที่นางคิดเอาไว้ก็ไม่มีใครอื่นอีกแล้วที่สามารถทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้

“ตอนแรกนางหาเรื่องข้าเพื่อที่จะใช้ข้าเล่นงานฟ่านจิ่น แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนเป้าหมายมาเล่นงานข้าแทนแล้ว” จวินอู๋เสียพูดพร้อมหัวเราะอย่างเย็นชา ขณะที่หมุนถ้วยชาหยกขาวในมือ ชาในถ้วยกระเพื่อมเป็นระลอกและปล่อยกลิ่นหอมออกมาเล็กน้อย

เมื่อเอาชนะใจนางไม่สำเร็จ แถมโดนปฏิเสธกลับไปอย่างหยาบคาย นางก็ยังไม่ยอมแพ้ จะบอกว่ากล้าหาญหรือหัวทึบอย่างไม่น่าเชื่อดี นางจนมุมแล้ว ถึงได้แก้แค้นแบบโง่เขลาเช่นนี้

“ฮ่าๆ ข้าคิดว่านางกำลังรู้สึกจนมุม ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก นางต้องกำลังรอให้เจ้าทนไม่ไหวเมื่อถูกรายล้อมด้วยศัตรูทุกๆ ด้านโดยที่ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ ก่อนที่นางจะปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าเพื่อยื่นมือไปช่วยดึงเจ้าออกจากสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก” รอยยิ้มของฟ่านจัวกว้างขึ้นราวกับสนุกสนานและหัวเราะออกมาเสียงดัง

วิธีการโง่ๆ ของหนิงซินหลอกลวงได้แค่พี่ใหญ่ผู้แสนซื่อของเขาเท่านั้น แต่เมื่อใช้กับจวินอู๋เสีย มันก็เป็นเพียงการละเล่นของเด็ก ที่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นอุบายด้วยซ้ำ ตราบเท่าที่ใช้สมองสักหน่อย ทุกอย่างก็กระจ่างแล้ว

“ข้าอยากจะเห็นจริงๆ ว่านางจะมาขอให้ข้าฉีกหน้าแบบไหน” จวินอู๋เสียตอบ ดวงตาของนางส่องประกายเย็นยะเยือก

ตอนที่ 576 สังหารศิษย์ร่วมสำนัก (4)

หากหนิงซินไม่ประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป นั่นก็หมายความว่านางประเมินจวินอู๋เสียต่ำเกินไป!

คิดใช้แผนเด็กเล่นเช่นนี้เล่นงานนางอย่างนั้นหรือ หนิงซินไม่มีคุณสมบัติพอหรอก

“อีกห้าวัน ข้าจะทำให้นางรู้ว่าการที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้อย่างแท้จริงนั้นมันเป็นเช่นไร” จวินอู๋เสียพูดขณะที่วางถ้วยหยกขาวลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล

ในเมื่อผู้อื่นวิ่งมารนหาที่ตายถึงที่แล้ว นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบสนอง

ในช่วงสามวันตั้งแต่วันที่จวินอู๋เสียกลับมาที่สำนักศึกษาเฟิงหัว ข่าวลือเกี่ยวกับนางไม่เคยยุติลงเลย ศิษย์บางคนถึงกับมาที่หน้าประตูลานป่าไผ่และเขวี้ยงก้อนหินเข้าไปข้างใน หินทุกก้อนถูกเล็งไปที่เรือนที่จวินอู๋เสียพักอยู่

หลายครั้งที่ฟ่านจิ่นมาที่ลานป่าไผ่ เขาจับศิษย์ที่มาก่อกวนได้และได้ดุด่าพวกเขาก่อนจะไล่ออกไป

แม้แต่อาจารย์หลายคนก็เข้าร่วมวิพากษ์วิจารณ์ด้วย ซึ่งถ้อยคำด่าว่าทั้งหมดก็มาจากอาจารย์ในสาขาผู้ใช้สัตว์วิญญาณ และต้นตอก็คืออาจารย์ที่ได้พบกับจวินอู๋เสียเพียงแค่ครั้งเดียวในห้องเรียน…เฉียนหยวนเหอนั่นเอง

พูดกันว่า ศิษย์คนหนึ่งได้ไปหาเฉียนหยวนเหอและถามความคิดเห็นของเขาเกี่ยวกับจวินอู๋เสีย

เฉียนหยวนเหอให้คำตอบด้วยการตำหนิจวินอู๋เสียไม่หยุดตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยปราศจากความเมตตาใดๆ และกระทั่งพูดว่าเป็นความเสื่อมเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาที่เคยสั่งสอนลูกศิษย์เช่นนั้น

คำตอบของเฉียนหยวนเหอทำให้ศิษย์ที่ไม่พอใจจวินอู๋เสียอยู่แล้วยิ่งเชื่อว่าข่าวลือร้ายๆ นั้นเป็นเรื่องจริง ความเกลียดชังและความโกรธเคืองปะทุไปทั่ว

และตอนนี้เอง ฟ่านจิ่นก็มาที่ลานป่าไผ่ เขาเห็นศิษย์อีกกลุ่มหนึ่งขวางประตูอยู่ พวกเขาพากันด่าทอสาปแช่งจวินอู๋เสียอย่างหยาบคายซึ่งระคายหูเขายิ่งนัก

“จวินเสีย อย่าคิดนะว่าเจ้าซ่อนตัวอยู่ที่นี่แล้วจะหนีการลงโทษไปได้! เจ้าสังหารศิษย์ร่วมสำนักด้วยกัน เจ้าคนต่ำช้า! การกระทำเลวๆ ของเจ้าจะทำให้เจ้าตายสักวัน! ข้าขอสาปแช่งให้เจ้าไม่ได้ตายดี!”

“ขยะไร้ค่าเช่นเจ้าควรออกไปจากสำนักศึกษาเฟิงหัวได้แล้ว! มีเจ้าอยู่ที่นี่ก็เป็นความเสื่อมเสียอย่างถึงที่สุด!”

“เจ้าคนหน้าด้านสารเลว! ทำไมเจ้าไม่ตายๆ ไปเสีย…”

ฟ่านจิ่นเข้ามาใกล้ลานป่าไผ่และได้ยินคำด่าพวกนี้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขามืดครึ้มทันที

“พวกเจ้าทุกคนหุบปาก! ใครอนุญาตให้เจ้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่! ไม่มีใครรู้กฎของสำนักศึกษาแล้วหรือไง คนที่เข้ามาที่ป่าไผ่โดยไม่ได้รับอนุญาตจะถูกไล่ออกทันที! พวกเจ้าไม่อยากอยู่ในสำนักศึกษากันแล้วหรือ!” สีหน้าของฟ่านจิ่นเคร่งเครียดขณะที่ตะโกนใส่ศิษย์กลุ่มนั้นด้วยความโกรธ

หลังจากถูกฟ่านจิ่นตะโกนใส่ ศิษย์พวกนั้นก็พากันตัวสั่น ขาของพวกเขาตั้งใจจะหนีแต่ไม่รู้ว่าทำไมพวกมันกลับถูกแรงกระตุ้นบางอย่างให้ก้าวขึ้นไปข้างหน้า พวกเขายืนอยู่ต่อหน้าฟ่านจิ่นอย่างท้าทาย

“ศิษย์พี่ฟ่าน! พวกเราทุกคนเคารพศิษย์พี่ก็เพราะศิษย์พี่เป็นคนที่ยุติธรรมอยู่เสมอ! แล้วทำไมศิษย์พี่ถึงยังปกป้องจวินเสียอยู่อีก! ข้าแน่ใจว่าศิษย์พี่รู้เรื่องที่มันพยายามขโมยตำแหน่งจากหลี่จื่อมู่ แต่ศิษย์พี่ก็ยังปกป้องจวินเสียซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งนี้มันก็ไม่ยับยั้งชั่งใจ ยื่นมือสกปรกของมันมาทำร้ายศิษย์ร่วมสำนักของเรา มันฆ่าหลี่จื่อมู่! แล้วศิษย์พี่ยังปกป้องมันอยู่ได้อย่างไร! นี่ศิษย์พี่เป็นคนเดียวกับศิษย์พี่ฟ่านที่พวกเราเคยเคารพนับถือมาตลอดจริงๆ หรือ เจ้าเศษสวะนั่นโหดเหี้ยมอำมหิต เลวทรามต่ำช้าทั้งความคิดและการกระทำ ทั้งหมดเป็นเพราะศิษย์พี่คอยปกป้องมันตลอดเวลา จากที่เลวอยู่แล้วมันเลยกลายเป็นโคตรสารเลว! ศิษย์พี่ฟ่าน ศิษย์พี่จะทำตัวเลอะเทอะเหลวไหลแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ถ้าศิษย์พี่ยังยืนกรานไม่แยกแยะผิดถูก ก็อย่ามาโทษถ้าเราจะสูญเสียศรัทธาที่มีต่อศิษย์พี่!” ศิษย์ที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพูดกับฟ่านจิ่นด้วยสีหน้าโกรธเคือง

ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะไม่มีใครสงสัยในความยุติธรรมและคุณธรรมของฟ่านจิ่น แต่ตอนนี้ หลังจากเกิดข่าวลือขึ้นหลายครั้ง ตำแหน่งของฟ่านจิ่นในหัวใจของศิษย์คนอื่นๆ ก็ลดลงเป็นอย่างมาก และคำพูดของเขาก็ไม่มีน้ำหนักมากเท่าเมื่อก่อนอีกต่อไป

นี่เป็นครั้งแรกที่มีศิษย์มาว่ากล่าวฟ่านจิ่นต่อหน้าเขา ดวงตาของฟ่านจิ่นเบิกกว้าง เขาหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยโทสะที่พลุ่งพล่านขึ้นมากะทันหัน