ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 727 ตบหน้าครั้งที่แปด (8) ตอนที่ 728 ตบหน้าครั้งที่แปด (9)

ตอนที่ 727 ตบหน้าครั้งที่แปด (8) / ตอนที่ 728 ตบหน้าครั้งที่แปด (9)
ตอนที่ 727 ตบหน้าครั้งที่แปด (8)

แต่คนผู้นั้นเสียสติไปแล้วไม่ใช่หรือ

ร่างสูงของคนผู้หนึ่งก้าวออกมาจากข้างในรถม้า ลำแสงสีส้มของพระอาทิตย์ตกดินอาบไล้โครงร่างนั้นให้เป็นภาพที่น่าหลงใหล เขาก้าวช้าๆ ออกจากรถม้า ร่างสูงของเขาก้มลงเล็กน้อยเมื่อต้องผ่านประตูรถม้าที่ค่อนข้างเตี้ย เงาของเขาทอดยาวไปด้านหน้า ขณะที่ใบหน้าของเขาบางส่วนถูกซ่อนไว้ด้วยแสงเจิดจ้าจนแสบตาที่อยู่ด้านหลัง ทุกอย่างดูราวกับภาพวาดอันงดงาม

มันเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น แต่สำหรับหนิงรุ่ย มันเหมือนใช้เวลาอยู่หลายวัน เขาไม่สามารถละสายตาออกจากร่างที่ก้าวมาข้างหน้าได้เลย เขามองดูอย่างตั้งใจ พยายามที่มองใบหน้าของคนผู้นั้นให้ชัดเจน

ใช่เขาจริงๆ หรือ

เป็นไปไม่ได้!

กู่อิ่งพูดหลายครั้งว่าการโจมตีที่ศีรษะของเขาจะทำให้คนที่โดนกลายเป็นคนปัญญาอ่อนและไม่มีทางรักษาได้ ต่อให้มีโอกาสแม้เพียงเศษเสี้ยวที่จะรักษาได้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำได้ในเวลาแค่ไม่กี่วัน!

ใจของหนิงรุ่ยแทบจะหล่นไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม เขาพยายามลืมตาให้กว้างเข้าไว้เพราะต้องการมองใบหน้านั้นอย่างชัดเจนให้เร็วที่สุด

ไม่ใช่แค่หนิงรุ่ยเท่านั้น แต่คนอื่นๆ ในสำนักศึกษาเฟิงหัวทุกคนก็พยายามลืมตาสู้แสงจ้า คำพูดของฟ่านจัวเมื่อครู่ทำให้ใจของพวกเขาเต้นโครมคราม ตราบเท่าที่คนผู้นั้นไม่ใช่คนโง่ปัญญาอ่อน ทุกคนย่อมไม่เชื่อว่าฟ่านจิ่นจะฆ่าบิดาผู้ให้กำเนิดของเขาเองด้วยเหตุผลที่ไม่น่าเชื่อถือแบบนั้น

แต่คำให้การของกงเฉิงเหล่ยก็ชัดเจนแล้วว่ามีเพียงฟ่านจิ่นเท่านั้นที่สามารถฆ่าฟ่านฉีได้ในสถานการณ์นั้น แล้วอะไรคือความจริงเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้กันเล่า

ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ร่างนั้นเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ขณะที่ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่ทุกคนคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาทุกคน!

ฟ่านจิ่น!

เป็นฟ่านจิ่นจริงๆ!

“ท่านอาหนิง ท่านยังดูเหมือนเดิมเลย” ใบหน้าของฟ่านจิ่นยังคงมีรอยยิ้มที่ร่าเริงและเปิดเผยให้แก่ทุกคนที่มองมาที่เขาเช่นเดิม และเสียงนั้นก็เป็นเสียงเดียวกับที่ทุกคนจำได้ ร่างสูงนั้น ใบหน้านั้น เป็นเช่นเดียวกับฟ่านจิ่นในอดีต มีเพียงร่างกายที่อยู่ในชุดคลุมเท่านั้นที่ดูผอมลง แต่ก็ดูเหมือนกับที่เขาเป็นในวันที่เวินซินหันพาตัวเขาหนีไป

สภาพที่น่าเวทนาได้หายไป และกลับมาเป็นศิษย์พี่ฟ่านที่น่าเคารพในความทรงจำของพวกเขาอีกครั้ง!

หนิงรุ่ยรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาดเมื่อเห็นร่างนั้นชัดๆ!

เขายืนตกตะลึงพรึงเพริด พูดไม่ออกบอกไม่ถูก และไม่สามารถขยับตัวได้

เมื่อเห็นฟ่านจิ่นยิ้มอย่างที่เคยยิ้มอยู่เสมอ รวมถึงดวงตาที่ใสกระจ่างเป็นประกาย หนิงรุ่ยก็รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเต้นกระหน่ำโครมคราม และเริ่มได้ยินเสียงอื้ออึงอยู่ในหัว

ฟ่านจิ่นมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร! นี่จะเป็นเขาไปได้อย่างไร!

หนิงรุ่ยยังคงจำได้ดีว่ามันก็แค่สองวันก่อนนี้เองที่เวินซินหันพาฟ่านจิ่นที่อยู่สภาพน่าสังเวชหนีไปจากสำนักศึกษา คนที่ถูกทารุณซ้ำๆ หลังจากเสียสติไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหายในเวลาสั้นๆ แบบนี้!

แค่สองวันก่อนเองนะ! ไม่ใช่สองเดือน! และก็ไม่ใช่สองปีด้วย!

เขาเห็นตอนที่กู่อิ่งโจมตีฟ่านจิ่นอย่างชัดเจน! พลังจากฝ่ามือทั้งสองที่โจมตีฟ่านจิ่นนั้นเพียงพอที่จะทำให้เสียชีวิตได้เลย!

หนิงรุ่ยชำเลืองมองไปทางกู่อิ่งโดยไม่รู้ตัว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว พวกเขาสามารถโยนความผิดทั้งหมดไปให้ฟ่านจิ่นได้ก็เพราะฟ่านจิ่นไม่สามารถพูดเพื่อปกป้องตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดแล้วว่าฟ่านจิ่นหายดีแล้ว เขากลัวเรื่องที่ฟ่านจิ่นได้เห็นกู่อิ่งสังหารฟ่านฉีในตอนนั้นอย่างชัดเจน!

ถ้าฟ่านจิ่นไม่ได้บ้าอีกต่อไปแล้ว เขาก็ต้องเปิดเผยทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นแน่นอน และรวมกับที่ฟ่านจัวเปิดเผยสถานะที่แท้จริงของฟ่านจิ่นเมื่อครู่…

หนิงรุ่ยไม่กล้าคิดต่อให้จบเลย เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

เมื่อกู่อิ่งเห็นฟ่านจิ่นปรากฏตัวขึ้น คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน แม้แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าฟ่านจิ่นจะสามารถหายได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

อย่าบอกนะว่าที่จวินเสียช่วยฟ่านจิ่นไปจากที่คุมขัง เขาพบวิธีการรักษาอาการของฟ่านจิ่นแล้ว

ตอนที่ 728 ตบหน้าครั้งที่แปด (9)

เมื่อความคิดนั้นผุดขึ้นมาในสมอง ในอกเขาก็มีไฟโทสะลุกไหม้ขึ้นมา การตกเป็นหมากในแผนการของจวินอู๋เสียซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้กู่อิ่งเกลียดชังคนตัวเล็กนี้มากขึ้น เขากวาดสายตามองไปยังรถม้าที่จอดอยู่หน้าประตูใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ

ตอนนั้นกู่อิ่งไม่สนใจว่าหนิงรุ่ยคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว ในใจเขาสนใจแต่รถม้าที่เขามองอยู่แบบไม่ละสายตาเลยในตอนนี้

เมื่อหนิงรุ่ยไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ จากกู่อิ่ง เขาก็ยิ่งหวาดกลัวลนลานมากขึ้น เขาหันกลับไปมองฟ่านจิ่นที่เดินเข้ามายืนข้างๆ ฟ่านจัว แล้วมองสำรวจคนตรงหน้าเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หลังจากแน่ใจแล้วว่าเป็นฟ่านจิ่นตัวเป็นๆ ไม่ผิดแน่ เขาก็ยิ่งร้อนใจมากขึ้น

“ฟ่านจิ่น! เจ้ายังมีหน้ากลับมาที่นี่อีกหรือ!” ทันใดนั้นหนิงรุ่ยก็ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แต่ภายในลนลานหวาดกลัว

เขาจะปล่อยให้ฟ่านจิ่นเปิดเผยทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นออกมาไม่ได้ ไม่เช่นนั้น…

เขาจบเห่แน่!

“ผู้คุ้มกัน! จับตัวเจ้าเด็กอกตัญญูที่ฆ่าอาจารย์ใหญ่ไว้เดี๋ยวนี้!” หนิงรุ่ยตะโกน เขาตัวสั่นที่ดูเหมือนว่าจะมาจากความโกรธที่แทบควบคุมเอาไว้ไม่ได้ แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะความกลัวอย่างถึงที่สุดต่างหาก

แต่ทว่า ไม่มีใครในสำนักศึกษาเฟิงหัวขยับตัวเลยสักคน ทุกคนแค่มองดูหนิงรุ่ยกับพี่น้องสกุลฟ่านสลับกันไปมาเท่านั้น

ถ้าเป็นก่อนหน้าที่ฟ่านจัวจะกลับมา คำสั่งของหนิงรุ่ยจะทำให้ผู้คุ้มกันทั้งหมดพุ่งเข้าใส่ฟ่านจิ่นทันทีแน่ แต่เมื่อฟ่านจัวปรากฏตัวขึ้นในวันนี้ สถานการณ์จึงเปลี่ยนไป

ถึงแม้ฟ่านฉีจะตายไปแล้ว แต่ตามกฎของสำนักศึกษา ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่จะถูกสืบทอดโดยบุตรชายของฟ่านฉี ถ้ายึดตามความเข้าใจก่อนหน้านี้ของพวกเขา ตำแหน่งจะตกเป็นของฟ่านจัว แต่ฟ่านจัวก็ประกาศอย่างชัดเจนต่อหน้าทุกคนว่าฟ่านจิ่นคือบุตรชายที่สืบสายโลหิตที่แท้จริงจากฟ่านฉี นี่…ทำให้ทุกคนพากันสับสนว่าพวกเขาจะตอบสนองต่อสถานการณ์นี้อย่างไรดี

ฟ่านจิ่นจะฆ่าบิดาแท้ๆ ของตัวเองเพื่อตำแหน่งอาจารย์ใหญ่เชียวหรือ เขาจะทำไปทำไมเล่า

เมื่อไม่มีใครตอบสนองต่อคำสั่งของเขาเลย หนิงรุ่ยก็ยิ่งร้อนรนมากขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าฟ่านจัวกับฟ่านจิ่นมาเจอกันได้อย่างไร แต่เมื่อเห็นสองพี่น้องยืนเคียงข้างกันโดยไม่มีความเป็นปรปักษ์ใดๆ เขาก็ยิ่งลนลาน!

ก่อนที่ฟ่านจัวจะกลับมา หนิงรุ่ยตั้งใจจะใช้ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่จัดการกับฟ่านจิ่น แต่ตอนนี้ฟ่านจัวกลับมาแล้ว คำพูดของเขาไม่ใช่ประกาศิตในสำนักศึกษาเฟิงหัวอีกต่อไป!

“ทำไมท่านอาหนิงถึงได้ร้อนใจอยากจะปิดปากข้านักเล่าขอรับ ตกใจที่เห็นข้าสบายดีใช่หรือไม่เล่า กลัวอะไรอย่างนั้นหรือ อ้อ กลัวว่าข้าจะบอกความจริงเรื่องการตายของท่านพ่อให้ทุกคนในสำนักศึกษาเฟิงหัวรู้ใช่หรือไม่ หรือกลัวว่าข้าจะบอกพวกเขาว่าท่านกับกู่อิ่งเป็นฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าท่านพ่อของข้ากันแน่!” ฟ่านจิ่นหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะที่พูด รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังอย่างรุนแรง!

คำกล่าวหาของฟ่านจิ่นก่อให้เกิดความวุ่นวายโกลาหลไปทั่วลาน ทุกคนมองไปทางหนิงรุ่ยด้วยสายตาสงสัยและกล่าวโทษ

รองอาจารย์ใหญ่กับกู่อิ่งเป็นฆาตกรตัวจริง!

เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

สายตาที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาจากทุกทิศทางทำให้หนิงรุ่ยเหงื่อออกชุ่ม ใบหน้าซีดขาว ลมหายใจถี่กระชั้น

“เจ้าพ่นเรื่องเหลวไหลอะไรออกมา! ฟ่านฉีกับข้าเป็นเหมือนพี่น้อง ทำไมข้าจะต้องอยากทำร้ายเขาด้วย! แม้แต่ในฝันก็ยังไม่เคย เป็นเจ้าต่างหาก! เจ้าอยากได้ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ก็เลยทำเรื่องชั่วช้าบัดซบแบบนี้!” หนิงรุ่ยตะโกนด้วยความโกรธ

“ข้าอยากได้ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่อย่างนั้นหรือ ฮ่าๆ ช่างตลกเสียจริง! อย่าบอกข้านะว่าท่านอาหนิงแก่จนหูตึงแล้วน่ะ ไม่ได้ยินที่เสี่ยวจัวพูดเมื่อสักครู่หรืออย่างไร” ฟ่านจิ่นพูด เขามองหนิงรุ่ยอย่างเย็นชาพร้อมกับยิ้มเย้ยหยัน “ข้าคือบุตรชายผู้สืบสายโลหิตของท่านพ่อ ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่จะตกเป็นของข้าไม่ช้าก็เร็ว แล้วข้าจะก่อเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นไปทำไม นั่นไม่ใช่แค่จะทำให้คนสงสัยข้าไม่จบไม่สิ้นเท่านั้น แต่ข้าจะถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรอีกด้วย! ยิ่งกว่านั้น ต่อให้ข้ามีเจตนาทำเรื่องเช่นนั้นจริงๆ ข้าจะเลือกทำตอนที่กงเฉิงเหล่ยยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกประตูอย่างนั้นหรือ แถมยังยืนรอให้คนมาจับกุมอย่างว่าง่ายอยู่ในห้องอีกด้วย หนิงรุ่ย เจ้าคิดว่าคนบนโลกนี้ปัญญาอ่อนกันหมดเลยรึไง!”