ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 739 ตบหน้าครั้งที่แปด (20) ตอนที่ 740 ตบหน้าครั้งที่แปด (21)

ตอนที่ 739 ตบหน้าครั้งที่แปด (20) / ตอนที่ 740 ตบหน้าครั้งที่แปด (21)
ตอนที่ 739 ตบหน้าครั้งที่แปด (20)

ทันใดนั้นพลังวิญญาณของจวินอู๋เสียก็หมดลง ในตอนแรกที่นางรวมพลังกับฟ่านจัวนั้น พวกเขาจัดการหยุดยั้งคู่ต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่เมื่อพลังวิญญาณของนางเริ่มร่อยหรอลงเรื่อยๆ ในขณะที่การต่อสู้กำลังดำเนินไป คู่ต่อสู้ของพวกเขาจับสังเกตได้อย่างรวดเร็วและคว้าโอกาสนั้นก่อนที่ฟ่านจัวจะทันได้ตอบโต้ เขาก็อัดพลังวิญญาณตรงเข้าใส่จวินอู๋เสียทันที!

ฟ่านจัวใจหายวูบ เขาอยากจะเข้าไปขวางแต่ก็สายเกินไปแล้ว!

เห็นว่าพลังวิญญาณนั้นกำลังจะกระแทกใส่จวินอู๋เสียอยู่แล้ว แต่ก่อนที่เขาจะทันได้กะพริบตา จวินอู๋เสียก็หายตัวไปจากจุดที่นางยืนอยู่!

จวินอู๋เสียเตรียมใจรับการโจมตีและความเจ็บที่กำลังจะมาถึง แต่มิคาดว่าจะไม่เจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ความจริงแล้วนางรู้สึกตรงกันข้ามด้วยซ้ำ นางพบตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดแนบแน่นอันอบอุ่นแสนสบายที่คุ้นเคย

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เติบโตขึ้นแล้วจริงๆ! เจ้าใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงได้แล้วหรือ แต่ถ้าเจ้าเพิ่งเรียนรู้มัน อย่าเพิ่งรีบร้อนมากเกินไปจะดีกว่านะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหยิ่งทระนงและรื่นเริงดังขึ้นเหนือศีรษะของนาง!

จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบสะท้อนอยู่ในดวงตาใสกระจ่างของเด็กสาว

“พี่ชาย…” ดวงตาของจวินอู๋เสียเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย นางสงสัยว่าจวินอู๋เย่าเข้ามากอดนางไว้ตั้งแต่เมื่อไร!

“อะไร เจ้าไม่ยินดีที่ได้เจอข้าหรือ” จวินอู๋เย่ายิ้มอย่างร่าเริงขณะที่แกล้งหยอกเย้าร่างเล็กที่กำลังนิ่งอึ้งอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เขาเพิ่งจากไปนานแค่ไหนกัน นางถึงก่อเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ได้ ถ้าเยี่ยเม่ยไม่ไปตามหาเขา เขาคงไม่รู้ว่าเด็กน้อยที่น่ารักของเขาช่างมีความสามารถกระทำเรื่องที่น่าตกใจได้ขนาดนั้น

“ไม่ใช่สักหน่อย” จวินอู๋เสียปฏิเสธโดยไม่ได้ตั้งใจ

จวินอู๋เย่าหัวเราะเสียงดังและยกมือขึ้นลูบศีรษะนางอย่างรักใคร่ “ดีใจที่ไม่ใช่ เจ้ารอสักประเดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่ชายจะจัดการให้เอง” จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง เขาหันไปมองกลุ่มคนที่ต่อสู้อยู่กับเยี่ยซาและคนอื่นๆ และสุดท้ายก็จ้องเขม็งไปยังคนที่พยายามทำร้ายจวินอู๋เสียเมื่อสักครู่

ทันใดนั้นเอง แววตารื่นเริงอ่อนโยนของเขาก็พลันหายวับไป แทนที่ด้วยนัยน์ตาอันตรายและดำมืด

“เจ้ากล้าทำร้ายนางอย่างนั้นหรือ คงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ เช่นนั้นข้าจะสนองให้เอง” เสียงอันไพเราะของจวินอู๋เย่าดังขึ้น เหล่าผู้ชมยังไม่หายตกใจจากการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเขา พวกเขาก็เห็นเงาเล็กๆ ถูกยิงออกจากปลายนิ้วมือของจวินอู๋เย่า มันพุ่งตรงไปยังบุรุษคนที่ต่อสู้กับจวินอู๋เสียมื่อสักครู่นี้!

ฟ่านจัวอยู่ใกล้กับบุรุษผู้นั้นมากที่สุด ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็เห็นเงาสีดำพุ่งทะลุผ่านคอคู่ต่อสู้ของเขา!

ไม่ถึงชั่วพริบตา ศีรษะของบุรุษผู้นั้นก็หลุดออกจากบ่า!

ฉับพลันนั้นลำคอที่ถูกตัดจนเรียบกริบก็มีของเหลวสีแดงสดพุ่งกระฉูดขึ้นไปในอากาศ!

ฝนโลหิตตกลงมา เสียงโห่ร้องดังเอะอะของบรรดาศิษย์สำนักศึกษาเฟิงหัวก็พลันเงียบลง ไม่มีเสียงหลุดออกจากริมฝีปากของพวกเขาเลยแม้แต่แอะเดียว!

มันเกิดขึ้นภายในเวลาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น!

ทันใดนั้นบุรุษสองคนที่กำลังต่อสู้กับเยี่ยซาและฟ่านจิ่นก็ได้กลิ่นคาวโลหิตเข้มข้น พวกเขาหันหน้าไปรอบๆ เพื่อมองดูและได้เห็นพรรคพวกของตัวเองถูกตัดศีรษะไปเรียบร้อยแล้ว โลหิตสีแดงสดพุ่งทะลักออกจากบาดแผลราวกับฝนสีแดงที่น่าสยดสยอง!

ตอนนั้นเองบุรุษสองคนก็สังเกตเห็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาอย่างสมบูรณ์แบบผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างจวินอู๋เสีย ชายหนุ่มผู้นั้นกำลังกอดร่างเล็กๆ นั้นไว้ ริมฝีปากของเขาปรากฏรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์น่าหลงใหล แต่ดวงตาคู่นั้นราวกับทะเลสาบในฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นเฉียบไร้ก้นบึ้ง ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ!

ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใครกัน ในชั่วพริบตาเขากลับฆ่าคนของพวกเขาไปแล้วคนหนึ่ง!

บุรุษผู้ซึ่งเป็นผู้นำของคนกลุ่มนั้นมองจวินอู๋เย่าอย่างตกใจสุดขีดพร้อมด้วยแววตาเหลือเชื่อ!

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าอยากเก็บสองคนนี้ไว้หรือไม่” ดวงตาของจวินอู๋เย่าไม่มองสิ่งอื่นใด สายตาของเขาจับจ้องอยู่แค่ที่จวินอู๋เสียเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาไม่สนใจคนที่เพิ่งฆ่าไปแบบสบายๆ แม้แต่น้อย และถามความเห็นของจวินอู๋เสียด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและนุ่มนวล

ตอนที่ 740 ตบหน้าครั้งที่แปด (21)

ดวงตาของจวินอู๋เสียทอแววดุร้าย “ฆ่า”

จวินอู๋เย่าหัวเราะ เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียวและมองไปยังบุรุษสองคนที่ยืนตกตะลึงกันอยู่

“เช่นนั้นพวกเจ้าก็ต้องตาย” รอยยิ้มทรงเสน่ห์ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเขาอีกครั้ง แต่คำพูดที่เปล่งออกมาจากปากกลับฟังเหมือนลางมรณะ จวินอู๋เย่ายกมือขึ้นและเงาดำสองสายก็พุ่งตรงเข้าใส่บุรุษทั้งสอง!

หนึ่งในนั้นไม่ทันจะได้ตอบโต้ด้วยซ้ำ เขาจบลงด้วยชะตากรรมเดียวกับพรรคพวกของเขาที่ตายไป ขณะที่บุรุษผู้ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มรีดเร้นพลังวิญญาณทุกอณูของเขาออกมาและเกือบจะไม่สามารถป้องกันการโจมตีที่จะฆ่าเขาในทันทีได้ แต่ถึงแม้เขาจะหลบรอดจากการหัวขาดไปได้ แต่เงาดำที่เบี่ยงออกไปนั้นก็ทำให้หน้าอกของเขาทะลุเป็นรู โลหิตสีแดงจำนวนมากไหลทะลักออกจากบาดแผล

มือของเขากุมบาดแผลนั้นอย่างสิ้นหวัง เขามองไปยังชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งจนไม่น่าเชื่อที่เพิ่งจะฆ่าพวกเขาทั้งสามคนซึ่งเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจด้วยการยกมือไม่กี่ครั้งอย่างไม่ใส่ใจด้วยความตกใจอย่างถึงที่สุด!

ถึงแม้พลังของเขาจะไม่ถูกจัดว่าเป็นยอดฝีมือชั้นหัวกะทิ แต่เขาก็ไม่เคยถูกมองว่าอ่อนแอ แต่ต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงมดตัวเล็กๆ ไม่กล้าแม้แต่จะคิดฝันว่าจะต่อต้านคนผู้นี้ แม้แต่จะดิ้นรนพยายามก็ไม่สามารถทำได้

พลังอันยิ่งใหญ่เช่นนั้นเขาไม่เคยเห็นมาก่อน กระทั่งผู้อาวุโสของพวกเขาก็ไม่มีพลังและอำนาจเช่นนี้!

พลังชีวิตของเขากำลังหมดไปอย่างรวดเร็ว บุรุษผู้ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องมองไปที่จวินอู๋เย่า มองใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบนั้น และพยายามที่จะระบุตัวตนของเขา

“เจ้า…ทำไมเจ้าถึง…ต่อต้าน…” บุรุษผู้ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มพลันขัดเคืองใจขึ้นมา ชายหนุ่มที่มีพลังแข็งแกร่งเช่นนี้ ทำไมถึงเลือกปกป้องเจ้าพวกอ่อนแอเช่นนั้น เขาแน่ใจว่าพวกเขาไม่มีความแค้นเคืองระหว่างกัน!

ริมฝีปากของจวินอู๋เย่าปรากฏรอยยิ้มที่น่าหลงใหล ดูเหมือนเขากำลังมองบางสิ่งที่น่าสนใจ เขามองไปที่บุรุษที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ต่อต้านพวกเจ้าน่ะรึ ฮ่าๆ อย่าเข้าใจผิดไป ที่ข้าฆ่าพวกเจ้าก็เพราะเสี่ยวเสียเอ๋อร์ต้องการให้พวกเจ้าตายต่างหาก”

สวะเช่นนี้ไม่อยู่ในสายตาเขาสักนิด พวกมันไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับพวกมันและมาหาเรื่องเสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขา ดังนั้นพวกมันจะโทษใครไม่ได้ที่ถูกส่งไปยังประตูยมโลก

“เจ้า…เจ้า…เป็น…ใคร…” บุรุษผู้ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มพยายามเอ่ยปากถาม

แต่จวินอู๋เย่าหันไปแล้ว เขาก้มหน้าลงมองใบหน้านิ่งๆ ของจวินอู๋เสีย เมินบุรุษผู้นั้นโดยสิ้นเชิง

ทันใดนั้นขาของบุรุษผู้นั้นก็หมดแรง เขาคุกเข่าลงกับพื้น รู้สึกถึงกรงเล็บแห่งความตายที่เอื้อมเข้ามา เขาพยายามเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยซาที่เข้ามายืนตรงอยู่ข้างๆ จวินอู๋เย่า จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปยังจวินอู๋เย่าที่แข็งแกร่งจนไม่น่าเชื่อ ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นพลังวิญญาณสีดำเช่นนี้มาก่อน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และเสียงกระซิบแหบแห้งแตกพร่าก็หลุดออกจากลำคอของเขา

“เจ้า…มืด…”

คำพูดหลุดออกมาได้เพียงเท่านั้น จวินอู๋เย่าที่ยังคงมองจวินอู๋เสียอยู่ก็ยกมือขึ้นทันที เงาสีดำพุ่งผ่านลำคอของบุรุษผู้นั้นไป ทำให้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกตลอดกาล

“เจ้านี่หนวกหูจริง” รอยยิ้มของจวินอู๋เย่าเจือความหงุดหงิดเล็กน้อย บุรุษผู้นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตกใจ เขาล้มลงนอนอยู่บนกองโลหิตของตัวเองอย่างเงียบๆ พร้อมกับหายใจเป็นครั้งสุดท้าย

ในชั่วเวลาสั้นๆ ยอดฝีมือสามคนจากสามโลกชั้นกลางก็ถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของจวินอู๋เย่า ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับเขามาก

แค่ยกมือขึ้นสามครั้งก็ฆ่ายอดฝีมือพลังวิญญาณขั้นสีม่วงผู้แข็งแกร่งได้ถึงสามคน!

สำนักศึกษาเฟิงหัวเงียบสงัด ความแข็งแกร่งจนไม่น่าเชื่อของชายหนุ่มผู้หล่อเหลาสมบูรณ์แบบทำให้ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง!

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

แข็งแกร่งจนเหลือเชื่อ!

พลังวิญญาณขั้นสีม่วงที่เป็นที่เคารพนับถืออย่างสูงของคนทั้งโลก เป็นแค่ลูกแกะที่ถูกส่งไปเชือดเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้ เขาโผล่มาจากที่ไหนกัน!