ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 821 ไม่รนหาที่ตาย ไม่ตาย (4) ตอนที่ 822 ไม่รนหาที่ตาย ไม่ตาย (5)

ตอนที่ 821 ไม่รนหาที่ตาย ไม่ตาย (4) / ตอนที่ 822 ไม่รนหาที่ตาย ไม่ตาย (5)
ตอนที่ 821 ไม่รนหาที่ตาย ไม่ตาย (4)

“ภารกิจที่นายท่านมอบหมายให้ข้าจะเป็นไปด้วยดีแน่นอนขอรับ หลังจากการประลองวันพรุ่งนี้ ข้าจะกระจายข่าวลือให้มากขึ้นอีก รับรองว่านายท่านจะไม่ผิดหวังแน่ขอรับ” จ้าวซวินพูด

บุรุษชุดดำพยักหน้า จากนั้นก็หันหลังจากไปทันที

จ้าวซวินเฝ้ามองบุรุษผู้นั้นจากไปด้วยความสุภาพ ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในขณะเดียวกันหัวใจของเขาก็โลดขึ้นอย่างยินดี

เมื่อเรื่องนี้จบลง อนาคตอันสดใสพร้อมด้วยความร่ำรวยและชีวิตที่หรูหรากำลังรอเขาอยู่!

จ้าวซวินที่เต็มไปด้วยความหวังอย่างสูงเดินฮัมเพลงกลับไปที่โรงเตี๊ยม ความปลาบปลื้มยินดีบนใบหน้าของเขาดูไม่เหมือนคนที่กำลังจะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเลย ศิษย์ร่วมสำนักศึกษาของเขาเริ่มกระซิบกระซาบกัน แทบทุกคนเดาว่าจ้าวซวินต้องได้รับ ‘ผลประโยชน์จากองค์รัชทายาท’ มาแล้ว และกำลังจะสละสิทธิ์การประลองในวันพรุ่งนี้ และนั่นคือเหตุผลที่เขาผ่อนคลายและไม่กังวลใจใดๆ เลย

ตกดึกจ้าวซวินกลับไปที่ห้องของเขาอย่างมีความสุขและตั้งใจจะไปนอนหลับฝันดีสักงีบก่อนทำตามคำสั่งของบุรุษผู้นั้นต่อไป แต่เมื่อเขาผลักประตูห้องของเขาให้เปิดออก เขาก็พบว่าภายในห้องมืดสนิท เขายังไม่ทันได้จุดเทียนห้องก็สว่างขึ้นด้วยแสงเทียนที่มีคนจุดขึ้นมา

ภายใต้แสงสว่างจากเทียนไข จ้าวซวินมองเห็นผู้เยาว์ที่ไม่รู้จักหลายคนปรากฏตัวขึ้นในห้องของเขา!

“พวกเจ้าเป็นใคร” จ้าวซวินถามอย่างตกใจพลางมองพวกผู้เยาว์ในห้องของเขา

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะจำข้าไม่ได้” ผู้เยาว์รูปร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดขึ้น อีกฝ่ายมองจ้าวซวินที่กระวนกระวายพร้อมกับเลิกคิ้ว แล้วผู้เยาว์อีกคนที่ยืนอยู่ข้างประตูก็ปิดประตูห้องในทันที

“พวกเจ้าต้องการอะไร” จ้าวซวินถามเมื่อเห็นว่าประตูถูกปิดลงแล้ว เขาเคร่งเครียดและระวังตัวขึ้น เขามองดูกลุ่มผู้เยาว์ตรงหน้าอย่างระมัดระวังเล็กน้อยและตระหนักขึ้นมาได้ว่าพวกที่อยู่ในห้องของเขานั้นใส่เครื่องแบบของสำนักศึกษาเฟิงหัว!

“พวกเจ้ามาจากสำนักศึกษาเฟิงหัวอย่างนั้นหรือ” จ้าวซวินถามขึ้นทันที

“พูดให้ตรงกว่านั้น ข้าคือคู่ต่อสู้ในการประลองวันพรุ่งนี้ของเจ้า” ผู้เยาว์ที่ดูบอบบางพูดขึ้นพร้อมกับชำเลืองมองจ้าวซวินแวบหนึ่ง

จ้าวซวินประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง เขามองดูเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ดูเหมือนอายุสิบสี่สิบห้าปีตรงหน้าเขา และดวงตาก็ทอแววตกใจในทันที “เจ้าคือจวินเสีย!”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

เหงื่อเม็ดเป้งเย็นๆ ไหลลงมาจากหน้าผากของจ้าวซวิน เขามองดูผู้เยาว์อีกสามคนในห้องและเดาออกทันทีว่าคนพวกนี้เป็นใคร

“ข้าขอเรียนถามคุณชายจวินว่า ที่เจ้ามาหาข้าถึงที่นี่คืนนี้ด้วยจุดประสงค์อันใดอย่างนั้นหรือ” จ้าวซวินพยายามวางท่าสงบนิ่ง เขาไม่คุ้นเคยกับคนของสำนักศึกษาเฟิงหัว ตอนที่เขารู้ว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับจวินอู๋เสียในรอบต่อไป เขากังวลมาก แต่หลังจากนายท่านมาหา เขาก็ไม่กลัวอะไรอีกต่อไป แต่เขาไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะโผล่มาอยู่ตรงหน้าเขาในคืนก่อนการแข่งขันเช่นนี้!

“ก็ไม่มีอะไร ข้าแค่มาถามเจ้าว่าจะเข้าร่วมการแข่งขันวันพรุ่งนี้หรือเปล่า” จวินอู๋เสียถามเสียงเบา ดวงตาไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาแม้แต่น้อย

เมื่อจ้าวซวินได้ยินเช่นนั้น เขาก็ยิ้มออกมาทันที เขาก็สงสัยอยู่ว่ามันเรื่องอะไรกัน ที่แท้ก็แค่มาถามเขาเรื่องการประลองวันพรุ่งนี้!

ผลงานของสำนักศึกษาเฟิงหัวในศึกประลองภูติวิญญาณปีนี้นั้นโดดเด่นมาก ยกเว้นจวินอู๋เสียที่ไม่ได้สู้เลยสักครั้ง คนอื่นๆ ต่างแข็งแกร่งจนน่าตกใจ ตั้งแต่การประลองรอบแรกมา จวินอู๋เสียเข้ารอบมาโดยไม่ต้องขยับสักนิ้วเดียวทั้งๆ ที่เป็นผู้เข้าแข่งขันที่อายุน้อยที่สุดในศึกประลองภูติวิญญาณปีนี้ จ้าวซวินได้ยินว่าเป็นเพราะจวินอู๋เสียมีความสนิทสนมกับองค์รัชทายาท เขารู้แค่ว่าจวินอู๋เสียเป็นผู้แข่งขันที่อายุน้อยที่สุด แต่เนื่องจากจวินอู๋เสียไม่ได้สู้เลยสักครั้ง เขาจึงไม่คิดว่าตัวจวินอู๋เสียเองจะแข็งแกร่งอะไรมากมายนัก แต่รู้ว่าผู้เยาว์อีกสามคนในห้องของเขานั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

ตอนที่ 822 ไม่รนหาที่ตาย ไม่ตาย (5)

“ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง คุณชายจวินโปรดวางใจ การประลองวันพรุ่งนี้ข้าจะไม่โผล่ไปอย่างแน่นอน คุณชายจะได้เข้ารอบต่อไปได้” จ้าวซวินเริ่มผ่อนคลาย เขาคิดว่าจวินอู๋เสียจะไม่ปฏิเสธข้อเสนอที่เป็นประโยชน์กับตัวเองแน่

ถึงแม้นายท่านจะเป็นคนมาเกลี้ยกล่อมให้เขาสละสิทธิ์ แต่จวินเสียจะไม่ยินดีหรอกหรือที่ได้รู้ว่าตัวเองจะสามารถเข้ารอบต่อไปได้อย่างราบรื่นไร้อุปสรรคในวันพรุ่งนี้ จวินเสียต้องคิดว่าองค์รัชทายาทเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เขา และเขามาถึงที่นี่คืนนี้ก็เพื่อถามว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะไปประลองในวันพรุ่งนี้หรือไม่

“อ๋อ อย่างนั้นหรือ” จวินอู๋เสียถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

จ้าวซวินหัวเราะและพูดต่อว่า “เป็นความประสงค์ขององค์รัชทายาท ขอให้คุณชายจวินโปรดรับไว้ด้วยเถอะ” นายท่านสั่งเอาไว้แล้ว ไม่ว่าจะพูดกับใครก็ตาม เขาต้องพูดว่าเหลยเชินเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ และจ้าวซวินย่อมไม่กล้าลืมแน่นอน

“อย่างนั้นเจ้าก็กำลังบอกข้าว่าองค์รัชทายาทเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดนี้สินะ” จวินอู๋เสียถามจ้าวซวินนิ่งๆ

จ้าวซวินพยักหน้าแต่ในใจดูถูกจวินอู๋เสียอยู่เล็กน้อย เจ้าเด็กนี่กล้าเข้าร่วมศึกประลองภูติวิญญาณทั้งที่อายุแค่นี้แล้วยังจะโชคดีขนาดนี้อีก! ไม่ว่าใครจะเป็นคนจัดการก็ตาม แต่ความจริงก็คือจวินเสียสามารถเลี่ยงการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งและยังได้เข้ารอบไปแบบสบายๆ โคตรโชคดีเลย และจวินเสียก็น่าจะดีใจมากด้วย

จวินอู๋เสียยกถ้วยชาจากโต๊ะข้างๆ นางขึ้นช้าๆ และจิบเล็กน้อย ดวงตาอันงดงามของนางลดต่ำลง ริมฝีปากของนางเผยอออกเล็กน้อยเป็นคำพูดว่า “เจ้าโง่เฉียว”

“สั่งมาได้เลย!” เฉียวฉู่ที่ยืนอยู่เงียบๆ ด้านข้างก้าวออกมา

“จับตัวเขาไว้” จวินอู๋เสียพูดเสียงเบา

จ้าวซวินไม่มีเวลาตอบโต้ด้วยซ้ำตอนที่เห็นร่างของเฉียวฉู่แวบมาปรากฏตัวข้างๆ เขา เขาไม่ทันขยับเลยแม้แต่น้อย ขาของเฉียวฉู่ก็เตะเข้ามาที่ด้านหลังเข่าของเขาแล้ว!

ขาของจ้าวซวินทรุดลงทันที เขาล้มลงคุกเข่าตรงหน้าจวินอู๋เสีย เขาอยากจะดิ้นรนลุกขึ้นยืนแต่มือของเฉียวฉู่ก็กดบ่าเขาเอาไว้อย่างแรง ทำให้เขาต้องคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างหมดหนทาง

“เจ้า!”

“พูดอีกคำข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้งเสีย” สายตาของจวินอู๋เสียราวกับใบมีดอันเยือกเย็นสองเล่มแทงทะลุผ่านร่างของจ้าวซวิน

จ้าวซวินนิ่งงันไปเมื่อถูกสายตาอันน่ากลัวของจวินอู๋เสียจับจ้อง คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้เขากลัว และพอเขาอยากจะพูดโต้ตอบ เขาก็เห็นเฟยเยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสียชักกริชออกมาถือไว้ในมือ ปลายอันแหลมคมของมันส่องประกายแวววาวอยู่ในแสงเทียน เขารีบกลืนคำพูดกลับลงไปในทันที

เจ้าเด็กนี่ไม่ได้ล้อเล่น!

เขาคิดจะทำจริงๆ!

เหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาตามใบหน้าของจ้าวซวิน เขามองจวินอู๋เสียอย่างกระสับกระส่าย ถึงเขาจะไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะสู้เขาได้ แต่พลังของคนอื่นๆ จากสำนักศึกษาเฟิงหัวนั้นเขารู้ดี จะดึงเอาคนไหนออกมาก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีน้ำเงินทั้งนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีส้มอ่อนแอไร้พลังเช่นเขาจะสามารถขัดขืนได้!

“เจ้ากล้าจัดฉากให้ข้าเช่นนี้ก็ควรเตรียมตัวรับผลที่ทำเอาไว้จะดีกว่านะ คิดว่าข้าโง่นักหรือไง” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วพร้อมกับจ้องมองใบหน้าซีดขาวของจ้าวซวิน เสียงของนางเย็นเยียบจนทำให้เขารู้สึกหนาวไปทั้งตัว

“ข้า…ข้า…ไม่ได้…” จ้าวซวินกลืนน้ำลายเสียงดัง เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาในใจเขา

ดวงตาเย็นชาคู่นั้นดูราวกับจะมองทะลุถึงจิตวิญญาณของเขา และเขาก็จะไม่สามารถปกปิดคำโกหกเอาไว้ได้อีกต่อไป

“ใครสั่งให้เจ้าสละสิทธิ์” จวินอู๋เสียถามขึ้น

“องค์รัชทายาท…”

ทว่าก่อนที่จ้าวซวินจะได้พูดจบประโยค เฉียวฉู่ที่กดตัวเขาเอาไว้ก็ต่อยเข้าที่หน้าของเขาทันที แก้มของจ้าวซวินบวมขึ้นมาทำเอาใบหน้าของเขาบวมเป่งไปครึ่งหนึ่ง!