ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 845 สุดยอดหมอเทวดา (1) ตอนที่ 846 สุดยอดหมอเทวดา (2)

ตอนที่ 845 สุดยอดหมอเทวดา (1) / ตอนที่ 846 สุดยอดหมอเทวดา (2)
ตอนที่ 845 สุดยอดหมอเทวดา (1)

ตอนที่จวินอู๋เสียถูกโยนเข้าไปในคุก เหลยเชินวิ่งเต้นไปทั่ว แต่ผลที่ได้กลับน่าผิดหวัง ฮ่องเต้ไล่เขาออกมาหลังจากพูดได้ไม่กี่คำ และยังไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปในคุกอีก เหลยเชินถูกทิ้งให้กังวลจนแทบเป็นบ้าอยู่ในตำหนักรัชทายาท

“องค์ชาย ศิษย์จากสำนักศึกษาเฟิงหัวขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เหลยเชินประหลาดใจ เขารีบพูดขึ้นทันทีว่า “ให้พวกเขาเข้ามาเร็ว” ก่อนที่เขาจะจัดแจงอาภรณ์ให้เรียบร้อย พยายามไม่ให้ดูแย่เกินไปนัก

เฉียวฉู่พาคนที่คลุมผ้าคลุมสีดำเข้ามาในห้องทำงานของเหลยเชินด้วยอีกคนหนึ่ง เหลยเชินมองคนที่อยู่ข้างๆ เฉียวฉู่อย่างนึกสงสัย เขาหันมาถามเฉียวฉู่ว่า “คุณชายเฉียว เจ้ามาที่นี่วันนี้ด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นกับจวินเสียใช่หรือไม่”

เฉียวฉู่เกาศีรษะพลางตอบอย่างกระอักกระอ่วนว่า “จะว่าอย่างนั้นก็ได้”

เหลยเชินยิ้มให้เขาอย่างขมขื่น “ข้าช่างไร้พลังอำนาจจริงๆ ข้าอยากจะไปคุยกับเสด็จพ่อเรื่องนี้ แต่เสด็จพ่อไม่ให้โอกาสข้าพูดเลย และเตือนข้าไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข่าวเรื่องชวีหลิงเย่ว์ได้รับบาดเจ็บสาหัสไปถึงเมืองพันอสูรแล้ว และคนจากเมืองพันอสูรจะมาถึงที่นี่เร็วๆ นี้”

เหลยเชินอัดอั้นตันใจมาก ชวีหลิงเย่ว์เป็นอีกคนที่เขาอยากดึงมาเป็นพวก และได้พยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างความสนิทสนมกับชวีหลิงเย่ว์ ผู้ใดจะคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ชวีหลิงเย่ว์ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ แม้แต่จวินอู๋เสียก็ยังถูกลากเข้ามาพัวพันด้วย นั่นทำให้เขาวิตกกังวลอย่างถึงที่สุด และฮ่องเต้ก็ยังห้ามเขาไม่ให้เข้าไปยุ่งอีก เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งอยู่เฉยๆ จนจะบ้าตายอยู่แล้ว

“อาการของชวีหลิงเย่ว์เป็นอย่างไรบ้าง” เฉียวฉู่เหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่เป็นที่สังเกตแล้วถามขึ้น

เหลยเชินถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่ดีเลย หมอหลวงทำการรักษานางตลอดทั้งคืนแต่แทบไม่ได้ผลอะไร ข้าไปดูนางเมื่อวานนี้ นางดูเปราะบางมาก พวกหมอทำได้เพียงให้โอสถยื้อชีวิตกับนางเพื่อทำให้หัวใจของนางยังเต้นอยู่ แต่นั่นก็เป็นเพียงมาตรการชั่วคราวเท่านั้น ถ้าขืนยังเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ ละก็…นางอาจจะไม่รอดก็ได้ และถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนาง คนจากเมืองพันอสูรคงไม่ปล่อยให้น้องจวินรอดไปได้แน่ๆ! เจ้าเมืองพันอสูรเป็นคนเกรี้ยวกราดดุร้าย แม้แต่องค์รัชทายาทอย่างข้าก็ยังไม่อยู่ในสายตาเขา ข้าเกรงว่าข้าจะไม่สามารถช่วยน้องจวินได้”

เฉียวฉู่พยักหน้าและชำเลืองมองไปที่คนด้านข้างเขาอีกครั้งหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถ้าเป็นเรื่องอาการบาดเจ็บละก็ ข้ามีสุดยอดหมอเทวดาอยากแนะนำให้องค์ชายรู้จักอยู่ตรงนี้คนหนึ่ง”

“หือ จริงหรือ!” ตาของเหลยเชินส่องประกายทันที

เฉียวฉู่พยักหน้าและชี้ไปที่คนข้างๆ เขาพร้อมกับพูดว่า “ความจริงแล้วที่ข้ามาที่นี่วันนี้ก็เพื่อพาคนผู้นี้มาหาท่าน”

เหลยเชินหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างทันที เมื่อคนผู้นั้นดึงเอาผ้าคลุมออก ใบหน้าอันงดงามไร้ที่ติที่ไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน งดงามจนสามารถล่มเมืองได้ ก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้าเหลยเชิน เพียงแค่มองเหลยเชินก็ลืมหายใจทันที เขาอ้าปากค้าง สายตาตกตะลึงของเขาไม่อาจละไปจากใบหน้าของคนผู้นั้นได้เลย

ในฐานะที่เป็นองค์รัชทายาทแห่งรัฐเหยียน เขาได้พบเจอหญิงงามมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีใครงดงามน่าหลงใหลจับจิตจับใจได้เท่าเด็กสาวที่อยืนยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ ดวงตาคู่นั้นราวกับเป็นผลงานที่ดีที่สุดของสรวงสวรรค์ สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

เหลยเชินคิดอยู่เสมอว่าฟู่เซวียนนั้นสวยงามน่าหลงใหลและมีเสน่ห์ ชวีหลิงเย่ว์ก็ด้วย นางเหมือนดอกกล้วยไม้ที่ขึ้นอยู่โดดเดี่ยวในช่องเขา แต่ความงามของทั้งสองคนนั้น กลับไม่สามารถเทียบได้กับเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ ภาพสาวงามทั้งหมดที่อยู่ในความทรงจำของเหลยเชินพลันเลือนหายไปจนสิ้น

“เอ่อ ผู้นี้คือ…” เป็นเวลานานทีเดียวกว่าเหลยเชินจะหาเสียงของตัวเองพบ และคำพูดง่ายๆ สามคำนั้นก็ทำให้เห็นถึงความประหม่าที่แม้แต่ตัวเหลยเชินเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นมัน

จวินอู๋เสียสังเกตสีหน้าตกตะลึงของเหลยเชินอยู่เงียบๆ ดวงตาของนางกระจ่างใสแต่เย็นชา

“เด็กสาวผู้นี้คือคุณหนูใหญ่แห่งจวนหลินอ๋องจากรัฐชีนามจวินอู๋เสีย” เฉียวฉู่กล่าวแนะนำพลางกระแอมในลำคอ เขาไม่ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของจวินอู๋เสียมานาน จึงอดไม่ได้ที่จะแอบมองนางอยู่หลายครั้ง

ตอนที่ 846 สุดยอดหมอเทวดา (2)

เหลยเชินชะงักค้างไปครู่หนึ่ง แววตาตกตะลึงหายไปและถูกแทนที่ด้วยความงุนงงสับสน

“จวนหลินอ๋อง จวนหลินอ๋องที่บัญชาการกองทัพรุ่ยหลินน่ะหรือ” ถึงแม้รัฐเหยียนจะเป็นรัฐที่ใหญ่ที่สุด แต่ในช่วงหลายปีมานี้พวกเขากลับไม่กล้าลงมือทำอะไรบุ่มบ่ามต่อรัฐชี รัฐชีเป็นเพียงรัฐเล็กๆ และไม่ได้มีความสำคัญทางเศรษฐกิจหรือมีความแข็งแกร่งทางการทหารเลย พวกเขาไม่อาจเทียบกับรัฐเหยียนที่ยิ่งใหญ่ได้ แต่เหตุผลเดียวที่รั้งพวกเขาเอาไว้อยู่ นั่นเป็นเพราะรัฐชีมีกองทัพรุ่ยหลินที่ดุร้ายป่าเถื่อน เลยทำให้ในช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าลงมือกับรัฐชีเล็กๆ นั่นเลย

ชื่อเสียงของกองทัพรุ่ยหลินดังมาถึงหูของเหลยเชินด้วยเช่นกัน

“ใช่แล้ว” เฉียวฉู่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้างจนปากจะถึงใบหู

สายตาของเหลยเชินเจือความเคารพนับถือเพิ่มขึ้นมากเมื่อมองไปที่จวินอู๋เสีย “ยินดีที่ได้พบคุณหนูจวิน”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

“คุณชายเฉียว ตอนที่เจ้าพูดว่าอยากจะแนะนำสุดยอดหมอเทวดาให้ข้า เจ้าคงไม่ได้หมายถึง…” แววตาของเหลยเชินแสดงความไม่แน่ใจ

เฉียวฉู่ตอบอย่างภูมิใจว่า “เป็นนางนั่นแหละ”

“…” เหลยเชินตกใจและประหลาดใจมาก เขาคิดว่าเฉียวฉู่จะแนะนำสุดยอดหมอเทวดาให้เขาจริงๆ ไม่คิดเลยว่า…จะเป็นแม่นางน้อยผู้มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาคนนี้ ผู้ซึ่งทำให้ความงามของดอกไม้ทั้งมวลต้องจืดจางลงไป เหลยเชินรู้สึกเหมือนเป็นลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออกจนแฟบ

“คุณชายเฉียว นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นกันนะ” เหลยเชินเตือนอย่างสุภาพ

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น ความสามารถทางการแพทย์ของอู๋เสียยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว เชื่อข้า ข้ารับรองเลยว่าท่านจะไม่ผิดหวัง” เฉียวฉู่พูด

เหลยเชินรู้สึกอยากจะร้องไห้ เฉียวฉู่ผู้นี้ตรงไปตรงมาและเปิดเผยอยู่เสมอ แต่นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะมาสร้างปัญหาขึ้น อาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์สาหัสมาก และหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในรัฐเหยียนก็มารวมตัวกันที่ชวีหลิงเย่ว์แล้วในตอนนี้ แม้แต่หมอหลวงก็อยู่กับนางทั้งวันทั้งคืน ไม่กล้าปล่อยปละละเลยเลยแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครสามารถทำให้อาการของชวีหลิงเย่ว์ดีขึ้นได้ ยังคงสับสนกันอยู่เลยว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของนางได้อย่างไร

แล้วเฉียวฉู่ผู้นี้กลับพาแม่นางน้อยผู้งดงามที่อายุน้อยกว่าเขาด้วยซ้ำ มาอ้างตัวว่าเป็นสุดยอดหมอเทวดาเนี่ยนะ เหลยเชินแทบจะร้องไห้แบบไร้น้ำตาต่อหน้าเฉียวฉู่

ถ้าให้เดาอายุของจวินอู๋เสีย อย่างมากนางก็น่าจะประมาณสิบสี่สิบห้าปี และต่อให้นางฝึกฝนทักษะแพทย์มาตั้งแต่เด็ก แต่นางจะเทียบกับหมอหลวงในวังได้อย่างไร

เหลยเชินอับจนคำพูดจริงๆ เนื่องจากตัวตนของจวินอู๋เสียทำให้เขาไม่กล้าพูดสิ่งที่คิดออกไปตรงๆ เขาทำได้เพียงมองเฉียวฉู่อย่างสิ้นหวัง

จวินอู๋เสียเห็นถึงความกังวลของเหลยเชิน นางจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “องค์ชายสงสัยในความสามารถทางแพทย์ของหม่อมฉันหรือเพคะ”

เหลยเชินยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

“จากสถานการณ์ขององค์ชายในตอนนี้ หม่อมฉันเกรงว่าองค์ชายไม่ควรกังวลเรื่องพวกนี้เลยเพคะ การที่หม่อมฉันเปิดเผยภูมิหลังของตัวเองเช่นนี้แสดงว่าหม่อมฉันต้องมีความมั่นใจอยู่มาก ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะสร้างศัตรูที่แข็งแกร่งมากถึงสองฝ่ายให้กับจวนหลินอ๋องที่เป็นครอบครัวของหม่อมฉันอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไร” น้ำเสียงของจวินอู๋เสียสงบนิ่งและหนักแน่น นางแตะถูกจุดสำคัญเลยทีเดียว

เหลยเชินชะงัก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปทางเฉียวฉู่

เฉียวฉู่แตะจมูกตัวเองแล้วพูดว่า “เป็นจวินเสียที่บอกให้ข้าเชิญนางมาที่นี่ เขาบอกว่าคุณหนูจวินจะสามารถแก้ไขวิกฤตทั้งหมดนี้ได้อย่างแน่นอน” พูดตามจริงแล้ว เฉียวฉู่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงต้องปรากฏตัวต่อหน้าเหลยเชินด้วยตัวตนที่แท้จริง แต่จากเหตุการณ์ตอนนี้ จวินอู๋เสียทำเช่นนี้ก็เพื่อขจัดความแคลงใจของเหลยเชิน อย่างไรเสียสำหรับคนที่อายุน้อยเช่นนี้ หากต้องการให้คนเชื่อถือในความสามารถทางการแพทย์ก็จำเป็นต้องมีเสาหลักที่แข็งแกร่งคอยหนุนหลัง

และชื่อเสียงของจวนหลินอ๋องก็เป็นเสาหลักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่นางสามารถหยิบยกมาใช้ได้

“น้องจวิน…เป็นคนจัดการเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ” คิ้วที่ขมวดมุ่นของเหลยเชินคลายออกได้ในที่สุด เขาเชื่อใจ ‘จวินเสีย’ มากอย่างไม่มีเงื่อนไขเลยทีเดียว

“ใช่”

เหลยเชินกัดริมฝีปากขณะพิจารณาสถานการณ์ และหันไปมองจวินอู๋เสียครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “อาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์คือสิ่งที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดและผลที่ตามมามันเกินมือเราไปแล้ว แต่ในเมื่อน้องจวินเลือกที่จะเชื่อใจท่าน ข้าก็จะทำอย่างที่เขาคิดว่าควรทำ ขอความกรุณาคุณหนูใหญ่จวินช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์และช่วยพวกเราให้หลุดพ้นจากวิกฤตครั้งนี้ด้วย”