ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 875 ตบหน้าครั้งที่เก้า (5) ตอนที่ 876 ตบหน้าครั้งที่เก้า (6)

ตอนที่ 875 ตบหน้าครั้งที่เก้า (5) / ตอนที่ 876 ตบหน้าครั้งที่เก้า (6)
ตอนที่ 875 ตบหน้าครั้งที่เก้า (5)

“อ้าว” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้น มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ “ก็ตอนที่ข้าปลดผนึกเส้นลมปราณให้ชวีหลิงเย่ว์คราวที่แล้ว อาการของนางก็หายเป็นปกติดีแล้วนี่ แต่ก็น่าสนใจนะ ว่าหลังจากนั้นแค่คืนเดียวนางกลับกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก ถ้าไม่มีคนไปปิดผนึกเส้นลมปราณของนางอีกครั้งในคืนนั้น เหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น…

ข้าอยากรู้อย่างหนึ่ง การรักษาชวีหลิงเย่ว์ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ อยู่ในความรับผิดชอบของหมอทั้งกลุ่มที่นี่แบบเต็มๆ แล้วในคืนนั้นพวกท่านทุกคนจัดเวรสลับกันเฝ้าดูแลนาง อย่างนั้นใครเป็นคนที่แอบทำร้ายนางกันเล่า หมอหลวงหลี่ไม่มีอะไรจะพูดเลยหรือ” จวินอู๋เสียถามยิ้มๆ ดวงตาเป็นประกายแวววาว

นางไม่คิดที่จะทำการรักษาชวีหลิงเย่ว์อย่างเต็มที่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่นางตั้งใจมาหาตัวคนร้ายต่างหาก ตอนนี้นางเห็นภาพชัดเจนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นางจึงไม่รังเกียจที่จะให้คนร้ายได้ลิ้มรสชาติโอสถวิเศษของตัวเอง!

“ข้า…ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นคนทำ พวกเรามีกันตั้งสิบกว่าคนสลับสับเปลี่ยนเวรกันทุกคืน แถมทุกคนยังเฝ้าดูแลคุณหนูชวีกันตามลำพังอีก ไม่มีทางที่เราจะรู้ได้เลยว่าใครคือคนร้าย” หมอหลวงหลี่พูด พยายามหาทางรอดให้ตัวเองสุดฤทธิ์

“อย่างนั้นหรือ เช่นนั้นเราก็คงต้องขอให้ท่านหัวหน้าตึกสยงสอบสวนเรื่องนี้เพื่อหาตัวคนร้าย ใครกันที่กล้าใช้ชวีหลิงเย่ว์เพื่อใส่ร้ายผู้อื่น ชวีหลิงเย่ว์เป็นถึงคุณหนูใหญ่ของเมืองพันอสูร ตัวตนของนางพิเศษและแตกต่างจากคนทั่วไปมาก ใครกันที่อยากจะใช้อาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์เพื่อกระตุ้นโทสะของเมืองพันอสูร”

จวินอู๋เสียไม่ได้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมา นางรู้ว่าสิ่งที่นางพูดมานั้นเพียงพอแล้ว

สยงป้าขมวดคิ้วทันทีและพูดว่า “ขอบคุณคุณหนูจวินที่ช่วยเตือน ข้าจะสอบสวนเรื่องนี้ด้วยตัวเอง จะไม่ปล่อยให้คนที่คิดทำร้ายคุณหนูใหญ่ของเราลอยนวลไปได้แน่”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

ฮ่องเต้และองค์ชายสี่อยากจะใช้อาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์เพื่อทำให้เมืองพันอสูรพิโรธและป้ายความผิดมาให้นาง ขณะเดียวกันก็ทำให้องค์รัชทายาทเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย ดังนั้นนางจึงแก้ไขสถานการณ์เล็กน้อย เมื่อความจริงเบื้องหลังอาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์ถูกเปิดเผยออกมา คนที่เมืองพันอสูรอยากจะตั้งคำถามก็จะไม่ใช่องค์รัชทายาทเหลยเชินอีกต่อไป แต่…เป็นฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนเองนี่แหละ!

ผลไม้ขมๆ ลูกนี้คือของขวัญที่นางมอบให้แก่ฮ่องเต้และองค์ชายสี่!

“หมอหลวงหลี่ เรื่องนี้จำเป็นจะต้องสอบสวนอย่างละเอียด ข้าคงต้องรบกวนหมอทุกคนที่ทำการรักษาคุณหนูใหญ่ให้ช่วยร่วมมือกับเมืองพันอสูรด้วย ก่อนที่เรื่องนี้จะกระจ่าง ข้าขอให้ทุกท่านอย่าออกไปจากที่นี่” ใบหน้าของสยงป้าดำทะมึนและดูคุกคาม เขาบังคับให้หมอทุกคนเข้าไปในที่คุมขัง

หมอหลวงหลี่ตื่นกลัวขึ้นมาทันที เขาพูดกับสยงป้าอย่างร้อนรนว่า “นี่หมายความว่าอย่างไรกันท่านหัวหน้าตึกสยง ต่อให้ต้องมีการสอบสวน แต่เหตุการณ์เกิดขึ้นในเมืองหลวงของรัฐเหยียน ย่อมต้องเป็นหน้าที่ของรัฐเหยียนในการตรวจสอบ ท่านหัวหน้าตึกสยงเป็นแขกที่เดินทางมาไกล ท่านควรปล่อยให้กองกำลังของเมืองหลวงเราจัดการกับเรื่องนี้ให้ท่าน”

สยงป้าส่งเสียงหึออกมาอย่างดูถูกแล้วพูดว่า “ปล่อยให้เมืองหลวงจัดการอย่างนั้นหรือ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณหนูใหญ่ของเราก็เกิดที่เมืองหลวงของรัฐเหยียนนี่ และคนร้ายที่วางแผนชั่วก็อาจจะเป็นคนของรัฐเหยียนด้วยเหมือนกัน ทำไมเราต้องปล่อยให้รัฐเหยียนสอบสวนเองด้วย!”

คำพูดแบบขวานผ่าซากปราศจากความเกรงใจของสยงป้า แทบจะทำให้หมอหลวงหลี่กระอักโลหิต เขาไม่สามารถหาคำดีๆ มาโต้แย้งได้เลย แววตาตื่นตระหนกของเขา หันไปทางเหลยเชินที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าคนคนเดียวที่จะสามารถห้ามสยงป้าไม่ให้เอาพวกเขาเข้าห้องสอบสวนได้ในตอนนี้ ก็คือองค์รัชทายาทแห่งรัฐเหยียนผู้เดียวเท่านั้น!

“องค์รัชทายาท! พระองค์คือผู้สืบทอดบัลลังก์ของรัฐเหยียน ได้โปรดเถิดพ่ะย่ะค่ะ ช่วยพูดให้พวกเราด้วย ถ้าเมืองพันอสูรเป็นคนจัดการเรื่องภายในของรัฐเหยียนแล้วเรื่องรั่วไหลออกไป รัฐเหยียนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” เสียงของหมอหลวงหลี่ดูตื่นกลัว ท่าทางของเขาที่มีต่อเหลยเชินเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่มีความยโสจองหองไม่เกรงใจเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไปแล้ว

ตอนที่ 876 ตบหน้าครั้งที่เก้า (6)

สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ เหลยเชินคาดเดาเอาไว้อยู่ในใจตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร เรื่องนี้มันก็เป็นปัญหาภายในที่เกิดขึ้นในรัฐเหยียนอยู่ดี เหลยเชินไม่อยากเห็นเมืองพันอสูรกลายเป็นศัตรูกับรัฐเหยียนเพียงเพราะเรื่องนี้

เหลยเชินหรี่ตาลง แม้ว่าเขาจะคิดเช่นเดียวกับหมอหลวงหลี่ แต่เขาก็ไม่อยากช่วยพวกหมอเถื่อนกลุ่มนี้จริงๆ แต่เนื่องจากเรื่องนี้อาจจะกระทบกับความสัมพันธ์ระหว่างรัฐเหยียนกับเมืองพันอสูร เขาจะยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้…หากว่านี่จะทำให้ความสัมพันธ์มีปัญหา…

พอเหลยเชินกำลังจะอ้าปากพูด ทันใดนั้นเขาก็เห็นสายตาเย็นชาของจวินอู๋เสียที่มองมา นั่นทำให้เขาชะงักนิ่งไปในทันที

จวินอู๋เสียกำลังบอกเขาว่าอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

เหลยเชินลังเลอยู่ครู่ก่อนจะพูดว่า “ที่ท่านหัวหน้าตึกสยงพูดก็ถูก เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเนื่องจากรัฐเหยียนของเราเป็นเจ้าภาพที่ไม่ดี ข้าหวังว่าท่านหัวหน้าตึกสยงจะสามารถหาตัวคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ได้พบ ข้าจะปล่อยให้การสอบสวนเรื่องนี้อยู่ในความรับผิดชอบของท่านหัวหน้าตึกสยง”

สยงป้าพยักหน้าอย่างพอใจ ขณะที่หมอหลวงหลี่ยิ่งดูตื่นตระหนกมากขึ้น เขามองเหลยเชินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่อาจยอมรับได้ว่าเหลยเชินจะยอมตอบรับคำขอของสยงป้าอย่างง่ายดายเช่นนั้น

“องค์ชาย! องค์รัชทายาท!” หมอหลวงหลี่เรียกด้วยน้ำเสียงวิงวอนสิ้นหวัง

เหลยเชินไม่ยอมมองเขาอีกเลย

หมอคนอื่นมองร่างสูงใหญ่ของสยงป้าแล้วพากันตัวสั่น ทุกคนรู้ว่าต่อให้พวกเขารวมกันก็ยังสู้บุรุษร่างยักษ์คนนี้ไม่ได้

เมื่อสยงป้าแสดงจุดยืนอย่างชัดเจนแล้ว และเหลยเชินก็เห็นด้วย เรื่องเป็นแบบนี้ก็ไม่มีทางออกอื่นอีกแล้ว พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากยอมจำนน

“ที่วิกฤตของคุณหนูใหญ่ผ่านพ้นไปได้ในครั้งนี้ ก็เพราะความช่วยเหลือของคุณหนูจวิน สยงป้าหุนหันพลันแล่นจนล่วงเกินคุณหนูจวิน ขอคุณหนูจวินอภัยให้ด้วย หากคุณหนูจวินไม่รังเกียจ…ข้าอยากจะขอให้คุณหนูจวินช่วยดูแลคุณหนูใหญ่ต่อไปพร้อมกับท่านผู้อาวุโสเฟิงด้วย” สยงป้าหันไปมองจวินอู๋เสีย แววตาเปลี่ยนเป็นกระตือรือร้น น้ำเสียงของเขาทั้งจริงใจและเคารพ

จวินอู๋เสียกวาดสายตามองสยงป้าแล้วนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ได้สิ”

สยงป้ายิ้มออกมาทันที เขาขอบคุณจวินอู๋เสียอย่างมากมายไม่หยุด

ในขณะเดียวกัน หมอหลวงหลี่ที่หน้าซีดขาวกำลังแอบมองจวินอู๋เสีย เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเด็กสาวตัวเล็กๆ คนนี้สังเกตเห็นสิ่งที่หลุดรอดจากการสังเกตของหมอเทวดาเฟิงเย่ว์หยางไปได้อย่างไร แถมนางยังรักษาอาการนี้ได้อย่างง่ายดายอีกด้วย

เจี่ยงอิงหลงละอายแก่ใจตัวเองยิ่งนัก เขาทำตามคำสั่งของสยงป้าที่ให้ ‘เชิญ’ หมอทุกคนไปพักที่หลังโรงเตี๊ยมชั่วคราวเพื่อรอการสอบสวนของสยงป้า

หมอทั้งหมดเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงคนทั้งสามที่มาจากเมืองพันอสูรและจวินอู๋เสียกับเหลยเชินที่ยังอยู่ในห้องนั้น

เมื่อคนพากันออกจากห้องไปจนหมดแล้ว สยงป้าก็มีโอกาสพูดสิ่งเก็บไว้ในใจออกมา “คุณหนูจวินเป็นคนของรัฐชี แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่เมืองหลวงของรัฐเหยียนได้เล่าขอรับ สาเหตุที่แท้จริงของเหตุการณ์นี้ ข้าเชื่อว่าคุณหนูจวินมีความคิดในใจอยู่แล้ว แต่ข้าไม่รู้ว่าคุณหนูจวินคิดอะไรอยู่ถึงไม่เปิดเผยความจริงออกมาต่อหน้าทุกคน”

จากการที่เห็นจวินอู๋เสียแก้ไขความลึกลับเบื้องหลังอาการของชวีหลิงเย่ว์ได้อย่างง่ายดายนั้น และเมื่อเห็นนางเรียกหมอหลวงหลี่ขณะที่เขากำลังพยายามหลบหนี ถึงสยงป้าจะไม่ฉลาดมากนัก แต่เขาก็ยังคิดได้ว่าเด็กสาวคนงามตรงหน้าเขานั้นฉลาดเฉลียวและมีไหวพริบเป็นอย่างมาก

นางจะต้องมองทะลุถึงแผนการของคนร้ายได้อย่างแน่นอน

จวินอู๋เสียไม่แปลกใจกับคำถามของสยงป้า นางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ เทชาลงในถ้วยก่อนจะยกขึ้นจิบช้าๆ