ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 877 ตบหน้าครั้งที่เก้า (7) ตอนที่ 878 ตื่นตระหนก (1)

ตอนที่ 877 ตบหน้าครั้งที่เก้า (7) / ตอนที่ 878 ตื่นตระหนก (1)
ตอนที่ 877 ตบหน้าครั้งที่เก้า (7)

จากนั้นนางก็ตอบว่า “เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับรัฐชีเลย เป็นเพราะองค์รัชทายาทขอให้ข้ามาช่วยชวีหลิงเย่ว์ นี่เป็นปัญหาระหว่างรัฐเหยียนกับเมืองพันอสูร จวนหลินอ๋องไม่ได้คิดจะเข้ามาข้องเกี่ยวอยู่แล้ว รัฐชีไม่พร้อมที่จะมีศัตรูอย่างรัฐเหยียนหรอก”

ชิงอวี่พูดขึ้นว่า “ข้าเข้าใจความกังวลของคุณหนูจวินในเรื่องนี้ และพวกเรารู้สึกขอบคุณในความช่วยเหลือขององค์รัชทายาทเช่นกัน”

เหลยเชินที่อยู่ๆ ก็ได้รับคำขอบคุณจากพวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจ เขาคิดว่าหลังเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมา เมืองพันอสูรจะต้องเกลียดชังรัฐเหยียนเอามากเป็นแน่ แต่ดูเหมือนเหตุการณ์จะแตกต่างจากที่เขาคิดไว้เล็กน้อย เขาหันไปมองหน้าจวินอู๋เสียโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้

เขารู้แล้วว่าที่จวินอู๋เสียไม่ยอมออกหน้าเรื่องการรักษาชวีหลิงเย่ว์นั้น ไม่ใช่สาเหตุอื่นใดเลยนอกจากจะยกความดีความชอบในเรื่องนี้ให้กับเขา!

ที่นางพูดว่านางแค่เข้ามาช่วยก็เพราะคำขอร้องของเขานั้น ก็เพื่อทำให้เมืองพันอสูรเป็นหนี้บุญคุณเขาครั้งใหญ่! ไม่ว่าคนจากเมืองพันอสูรพวกนี้จะเป็นศัตรูกับรัฐเหยียนอย่างไรก็ตาม แต่กับองค์รัชทายาทแล้ว พวกเขาจะมีแต่ความสำนึกบุญคุณ!

เพื่อทำให้เมืองพันอสูรกลายเป็นพวกเดียวกับเขา เหลยเชินได้ลงทั้งแรงและความคิดไปมากมายเป็นเวลานานหลายปี เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเอาอกเอาใจชวีหลิงเย่ว์ไปมากแค่ไหน แต่ผลที่ได้รับกลับเล็กน้อยเหลือเกิน เขาไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดไม่กี่คำจากจวินอู๋เสียในวันนี้ จะทำให้เขาบรรลุวัตถุประสงค์ที่พยายามมานานหลายปีได้สำเร็จ!

ตอนนั้นเหลยเชินแทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจให้แก่คุณหนูจวิน!

ถ้าจวินอู๋เสียไม่ได้เกิดที่จวนหลินอ๋องในรัฐชีละก็ เหลยเชินคงไม่ลังเลที่จะขอให้นางมาช่วยเหลือเขา

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก หลิงเย่ว์กับข้าก็เป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน เห็นนางตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ทำให้ข้าเจ็บปวดใจนัก ที่อาการของนางดีขึ้นก็เป็นรางวัลตอบแทนที่เพียงพอแล้ว” เหลยเชินไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าเขาต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้

“ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร องค์ชายก็คือมิตรของเมืองพันอสูรตลอดไปพ่ะย่ะค่ะ” สยงป้าพูดพร้อมกับหัวเราะดังลั่น เขายกมือทุบหน้าอกของตัวเอง

เหลยเชินพยักหน้า

หลังจากนั้นเฟิงเย่ว์หยางและจวินอู๋เสียก็ทำการรักษาชวีหลิงเย่ว์ต่อ ตอนที่เส้นลมปราณของนางถูกปิดผนึก มันได้ทำให้แก่ร่างกายของนางสับสนปรวนแปรอย่างมาก ถึงแม้ทุกอย่างจะกลับเข้าที่เข้าทางแล้ว แต่การที่นางอาเจียนเป็นโลหิตครั้งแล้วครั้งเล่าก็ทำให้นางเสียโลหิตไปมาก แต่เมื่อมีหมอเทวดาอย่างเฟิงเย่ว์หยางกับจวินอู๋เสียคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ อาการบาดเจ็บง่ายๆ เช่นนี้ก็ไม่เกินความสามารถของพวกเขา หลายชั่วยามต่อมาชวีหลิงเย่ว์ก็ฟื้นตัวขึ้นมากและคาดว่านางจะฟื้นขึ้นมาภายในคืนนี้

จวินอู๋เสียกับเหลยเชินจึงบอกลาสยงป้าและคนอื่นๆ

แต่ก่อนที่พวกเขาจะจากไป เหลยเชินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและสุดท้ายก็หันหลังกลับไปและเดินไปหาสยงป้า “ท่านหัวหน้าตึกสยง ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่าน”

สยงป้าพูดขึ้น “องค์ชายสุภาพเกินไปแล้ว หากมีสิ่งใดที่พวกเราสามารถทำให้ได้ องค์ชายตรัสมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“อาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์เกิดขึ้นในรอบตัดสินหาผู้ชนะของเขตที่หนึ่งในศึกประลองภูติวิญญาณ เด็กหนุ่มที่เป็นคู่ต่อสู้ของนาง ตอนนี้ยังถูกคุมขังอยู่ในคุกของเมืองหลวง เมื่อความจริงปรากฏแล้วว่าอาการบาดเจ็บของนางไม่ได้เกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มคนนั้นเลย ข้าหวังว่าท่านหัวหน้าตึกสยงจะไปพูดให้เด็กหนุ่มคนนั้นพ้นผิดได้ พวกเขาจะได้ปล่อยตัวเด็กคนนั้นเร็วๆ” เหลยเชินเป็นห่วงจวินอู๋เสียที่ถูกจับขังคุกมาก ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเจ้าตัวที่เขาห่วงใยอยู่นั้น กำลังยืนหัวโด่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสามก้าว

สยงป้าประหลาดใจเล็กน้อย เขาตอบทันทีว่า “ข้าทำแน่ เด็กหนุ่มที่ชื่อจวินเสียนั่นคงลำบากมากที่อยู่ๆ ก็ซวยแบบนั้น พรุ่งนี้เช้าข้าจะเดินทางไปที่นั่นทันที องค์ชายโปรดวางใจ”

เมื่อสยงป้ารับคำเช่นนั้น เหลยเชินก็โล่งอก หลังจากกล่าวคำอำลาเขาก็จากไปพร้อมกับจวินอู๋เสีย

“ข้าต้องขอขอบคุณคุณหนูจวินอย่างถึงที่สุดสำหรับความช่วยเหลือของท่านในครั้งนี้” ภายในรถม้า เหลยเชินเอาแต่กล่าวคำขอบคุณจวินอู๋เสียซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

ตอนที่ 878 ตื่นตระหนก (1)

จวินอู๋เสียส่ายหน้าและไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแต่ให้เหลยเชินส่งนางที่โรงเตี๊ยมตำหนักเซียนแล้วแยกย้ายกันไป

เหลยเชินไม่เคยคิดเลยว่า หลังจากครั้งนี้แล้ว ครั้งต่อไปที่เขาได้พบกับจวินอู๋เสียด้วยโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง รัฐเหยียนจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

……

ชวีหลิงเย่ว์ฟื้นขึ้นมาในคืนนั้นอย่างที่คาดการณ์ไว้ หลังจากได้สติกลับมา นางก็ได้รู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะที่นางหมดสติไปซึ่งทำให้นางตกใจมาก นางจำไม่ได้เลยว่าโดนจวินอู๋เสียโจมตีในตอนที่ยังมีสติอยู่! สิ่งเดียวที่นางจำได้คือก่อนที่จะหมดสติไป อยู่ๆ นางก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ด้านหลังคอ หลังจากนั้นนางก็หมดสติไป

พอนางรู้ว่าจวินอู๋เสียยังถูกคุมขังอยู่ในคุก ชวีหลิงเย่ว์ก็ไม่สนใจว่าตัวเองเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา และยืนกรานจะเดินทางไปที่คุกในคืนนั้นเพื่อเอาจวินอู๋เสียออกจากที่นั่น นางขอโทษขอโพยอีกฝ่ายยกใหญ่ แต่จวินอู๋เสียแค่ตอบรับพอเป็นพิธีแล้วเดินทางกลับโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนทันที

และข่าวเรื่องนี้ก็ไปถึงวังหลวงอย่างรวดเร็ว

ฮ่องเต้ที่ประทับอยู่ในห้องทรงพระอักษรกำลังพิจารณาฎีกาอยู่ที่โต๊ะทรงพระอักษร พอเห็นเหลยฝานพุ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก พระองค์ก็วางพู่กันลงทันที ตรัสถามขึ้นพร้อมแย้มพระโอษฐ์อย่างใจดีว่า “ดึกแล้วนะลูกฝาน มาที่นี่ทำไมหรือ”

“เสด็จพ่อ!” เหลยฝานคุกเข่าลงตรงหน้าฮ่องเต้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“เกิดอะไรขึ้น ลุกขึ้นแล้วบอกพ่อ” ฮ่องเต้ทรงลุกขึ้นทันที ตั้งพระทัยจะช่วยพยุงเหลยฝานให้ลุกขึ้นด้วย

ใบหน้ามีเสน่ห์ของเหลยฝานบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว “ชวีหลิงเย่ว์ฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“อะไรนะ!” พระหัตถ์ของฮ่องเต้ที่ยื่นออกไปค้างอยู่กับที่ รอยยิ้มใจดีบนพระพักตร์ของพระองค์ก็แข็งค้างไปเช่นกัน

“ลูกเพิ่งได้ข่าวเมื่อครู่นี่เอง! คนของเมืองพันอสูรมาถึงเมืองหลวงวันนี้ พวกเขาตรงไปที่โรงเตี๊ยมที่สำนักศึกษาธงศึกพักอยู่ทันที ไม่มีผู้ใดรู้ว่าทำไม แต่จู่ๆ เสด็จพี่ก็พาจวินอู๋เสียจากจวนหลินอ๋องของรัฐชีไปที่นั่น และจวินอู๋เสียก็รักษาชวีหลิงเย่ว์จนหายดีต่อหน้าคนจากเมืองพันอสูร! นางยังบอกความจริงเบื้องหลังอาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์ให้คนของเมืองพันอสูรรู้อีกด้วย! ตอนนี้คนของเมืองพันอสูรจับหมอหลวงหลี่กับหมอคนอื่นๆ กักตัวไว้ที่โรงเตี๊ยม และจะสอบสวนพวกเขาด้วยตัวเองพ่ะย่ะค่ะ!” เหลยฝานพูดด้วยสีหน้าใกล้จะร้องไห้ ตอนแรกที่เขาได้ยินข่าว เขาก็รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด

“มันกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร รัฐชี? จวนหลินอ๋อง? เหลยเชินไปรู้จักกับคนของจวนหลินอ๋องได้อย่างไร!” ฮ่องเต้ทรงสับสนไปหมด พระองค์คิดว่าหลังจากคนของเมืองพันอสูรมาถึง ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่พระองค์ทรงวางไว้ เมืองพันอสูรจะไม่ปล่อยให้ ‘จวินเสีย’ พ้นโทษเป็นแน่ และเมื่อ ‘จวินเสีย’ กำลังจะถูกคนของเมืองพันอสูรเอาตัวไปลงโทษ เขาจะต้องยอมรับข้อเสนอของเหลยฝานอย่างแน่นอน เมื่อเวลานั้นมาถึงพระองค์ก็จะให้คนปล่อยข่าวว่า ‘จวินเสีย’ สนิทสนมกับองค์รัชทายาท และจะโยนความผิดทั้งหมดให้กับองค์รัชทายาทซึ่งจะทำให้เมืองพันอสูรเกิดความไม่พอใจรัชทายาทเป็นอย่างมาก

เมื่ออารมณ์ของคนจากเมืองพันอสูรเดือดเต็มที่แล้ว พระองค์ก็จะสั่งให้หมอหลวงหลี่ ‘รักษา’ ชวีหลิงเย่ว์ แล้วรัฐเหยียนก็จะไม่มีความขัดแย้งใดๆ เมืองกับเมืองพันอสูร

แผนการของพระองค์ทุกๆ ขั้นตอนถูกคิดคำนวณมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ถ้าเป็นไปตามที่วางแผนไว้ ทั้งองค์รัชทายาทและ ‘จวินเสีย’ ก็จะต้องเดือดร้อน แต่เหตุการณ์กลับพลิกกลับแบบไม่คาดคิด ทำเอาแผนของพระองค์พังยับเยิน

“ลูกก็ไม่รู้เหมือนกัน! ที่ลูกรู้ คือชวีหลิงเย่ว์ไปที่คุกและปล่อยจวินเสียให้เป็นอิสระแล้ว! เสด็จพ่อ! เราจะทำอย่างไรกันดี” แม้เหลยฝานจะไม่รู้ถึงการกระทำทั้งหมดของเสด็จพ่อของเขา แต่เขาก็พอจะเดาได้คร่าวๆ ตอนนี้ว่าแผนทั้งหมดถูกทำลายลงแล้ว นอกจากเมืองพันอสูรจะไม่โกรธจวินอู๋เสียกับเหลยเชินแล้ว พวกเขากลับรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเหลยเชินอีก เพราะเหลยเชินเป็นคนเชิญคุณหนูใหญ่จากจวนหลินอ๋องให้มารักษาชวีหลิงเย่ว์!