ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 913 แผนการอันซับซ้อน (4) ตอนที่ 914 แผนการอันซับซ้อน (5)

ตอนที่ 913 แผนการอันซับซ้อน (4) / ตอนที่ 914 แผนการอันซับซ้อน (5)
ตอนที่ 913 แผนการอันซับซ้อน (4)

เหลยเชินผายมือไปทางเก้าอี้ “เชิญพวกท่านนั่งก่อนเถอะแล้วเราค่อยคุยกัน”

สยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์นั่งลงทันที

“ท่านหัวหน้าตึกสยงคิดอย่างไรเรื่องที่หลิงเย่ว์ได้รับบาดเจ็บ” เหลยเชินถาม

สยงป้าประหลาดใจ ไม่คิดว่าเหลยเชินจะถามคำถามเช่นนั้น สยงป้ามองชวีหลิงเย่ว์อย่างอึดอัดใจ

ชวีหลิงเย่ว์ถูกใช้เป็นเครื่องมือ นางต้องทรมานโดยไม่จำเป็น ในฐานะคนของเมืองพันอสูร เขาไม่พอใจมาก แต่ด้วยสถานะและอำนาจของรัฐเหยียน ไม่ว่าเมืองพันอสูรจะไม่พอใจในเรื่องนี้มากขนาดไหน เขาก็ไม่สามารถประกาศสงครามกับรัฐที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแบบเปิดเผยได้ แล้วจู่ๆ เหลยเชินที่เป็นองค์รัชทายาทของรัฐเหยียนก็ถามเขาเช่นนั้น ทำให้สยงป้าลำบากใจมาก เขาไม่สามารถว่ากล่าวรัฐเหยียนต่อหน้าองค์รัชทายาทของรัฐได้

ชวีหลิงเย่ว์เห็นสีหน้าลำบากใจของสยงป้า นางจึงพูดขึ้นว่า “คำถามของศิษย์พี่ทำให้ท่านอาสยงต้องลำบากใจแล้ว ศิษย์พี่ก็รู้เรื่องทั้งหมดดี ถ้าพระองค์อยากให้ท่านอาสยงพูดว่าเขาไม่ใส่ใจก็คงเป็นไปไม่ได้ ในฐานะที่ศิษย์พี่เป็นองค์รัชทายาทของรัฐเหยียน ถ้าท่านอาสยงพูดอะไรออกไป มันคงจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก” ชวีหลิงเย่ว์สนิทสนมกับเหลยเชินมากกว่า นางจึงไม่ต้องระวังคำพูดต่อหน้าเหลยเชินมากขนาดนั้น

เหลยเชินหัวเราะเสียงดัง

“ข้านี่ไม่มีมารยาทจริงๆ ไม่ทันคิดว่าคำถามของข้าจะทำให้ท่านหัวหน้าตึกสยงไม่สบายใจ อย่างนั้นข้าถามอีกแบบแล้วกัน ถ้ามีโอกาสท่านต้องการให้มีการชดใช้ให้กับความอยุติธรรมที่ได้รับหรือไม่”

คราวนี้กระทั่งชวีหลิงเย่ว์ก็ยังตะลึงงันไป

“ศิษย์พี่หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ”

เหลยเชินอธิบายว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นกับศิษย์น้องหลิงเย่ว์เป็นรัฐเหยียนที่กระทำการไม่สมควร แต่เสด็จพ่อของข้าก็ยังไม่ให้คำอธิบายอะไรในเรื่องนี้ รัฐเหยียนกับเมืองพันอสูรมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเสมอมา ข้ารู้สึกว่าการกระทำของเสด็จพ่อในครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นองค์รัชทายาทของรัฐเหยียน แต่ข้าก็เป็นศิษย์พี่ของหลิงเย่ว์ด้วย เห็นศิษย์น้องต้องทนเจ็บปวดทรมานโดยไม่จำเป็นเช่นนั้น ข้าจะรู้สึกดีได้อย่างไร ไม่อย่างนั้นข้าจะเชิญคุณหนูจวินมาช่วยเจ้าทำไมกัน”

คำพูดของเหลยเชินทำให้สยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์มองสบตากัน พวกเขาไม่คิดว่าเหลยเชินจะเชิญพวกเขามาที่นี่เพื่อพูดเรื่องพวกนี้

หลังจากได้ยินคำพูดของเหลยเชิน พวกเขาก็เข้าใจได้เลาๆ แล้วว่าเหลยเชินหมายความว่าอย่างไร

แต่ที่พวกเขายังคงไม่เข้าใจก็คือ ทำไมเหลยเชินถึงได้ทำเช่นนี้

“ข้าเดาว่าพวกท่านทั้งสองคงกำลังสับสนกับคำพูดของข้า มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่ได้บอกพวกท่าน” เหลยเชินพูด

“อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” สยงป้าถาม

“แท้จริงแล้วข้าไม่ได้รู้จักคุณหนูจวินดีขนาดนั้นหรอก ก่อนที่จะเชิญนางมารักษาหลิงเย่ว์ ก็พูดได้ว่าข้าไม่รู้จักนางเลยด้วยซ้ำ คนที่พาคุณหนูจวินมาที่นี่เพื่อรักษาให้หลิงเย่ว์ไม่ใช่ข้า แต่เป็นคนอื่น” เหลยเชินพูดพร้อมกับยิ้ม

“ไม่ใช่องค์ชายหรือพ่ะย่ะค่ะ” สยงป้าถามอย่างตกใจ

เหลยเชินพยักหน้า

“คนที่เชิญคุณหนูจวินมาที่นี่ ทั้งสองคนก็รู้จักเช่นกัน นั่นคือสหายของข้าจวินเสีย”

สยงป้าจำเด็กหนุ่มที่มีรูปร่างบอบบางนั้นได้ทันที

“เป็นเขาอย่างนั้นหรือเพคะ” ชวีหลิงเย่ว์อุทาน นางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เหลยเชินพยักหน้า เขายิ้มขื่นแล้วพูดต่อว่า “ศิษย์น้องหลิงเย่ว์เจ้าก็อย่าได้พูดจาทางการกับข้าเช่นนั้นเลย เรื่องที่เจ้าได้รับบาดเจ็บทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันด้วย และเขาย่อมไม่อยากกลายเป็นแพะรับบาป เขาเลยเชิญคุณหนูจวินให้มาที่นี่และขอให้ข้าพานางไปรักษาเจ้า ส่วนเรื่องที่เหลือก็อย่างที่พวกท่านรู้ ข้าละอายใจเหลือเกินที่ต้องบอกว่าข้าไม่สมควรได้รับคำขอบคุณจากท่านหัวหน้าตึกสยงเลย”

ดวงตาของสยงป้ายังคงจับจ้องอยู่ที่เหลยเชิน “ทำไมองค์ชายถึงได้เปิดเผยเรื่องนี้ให้เรารู้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

เหลยเชินจึงถามขึ้นพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชาว่า “ทั้งสองคนยังไม่ได้ยินข่าวกันหรือ”

“ข่าวอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ตอนที่ 914 แผนการอันซับซ้อน (5)

“ตอนนี้น้องจวินของข้าถูกประกาศจับ และกองทหารราชองครักษ์หลวงของเสด็จพ่อข้าก็กำลังออกตามไล่ล่าตัวเขาอยู่!”

“อะไรนะ!” สยงป้าเบิกตาโพลงทันที

“เป็นไปได้อย่างไร คุณชายจวินเพิ่งไปงานเลี้ยงกับเราเมื่อคืน แล้ววันนี้เขา…” ชวีหลิงเย่ว์ร้องอุทานพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ

เหลยเชินพูดต่อว่า “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องของหลิงเย่ว์ก่อนหน้านี้ด้วย ข้าไม่รู้ว่าเสด็จพ่อไปได้ยินมาจากไหนว่าจวินเสียเป็นคนเชิญคุณหนูจวินมาที่นี่ แล้วการที่หลิงเย่ว์หายจากอาการบาดเจ็บ ทำให้แผนการของเสด็จพ่อพังไม่เป็นท่า พระองค์ไม่สามารถใช้หลิงเย่ว์ทำให้บรรลุเป้าหมายได้อีกต่อไป ก็เลยระบายความหงุดหงิดทั้งหมดลงที่จวินเสียด้วยการกล่าวหาว่าเขาทำร้ายองค์ชายสี่ แต่ข้าไปที่ตำหนักของฮองเฮามาเมื่อคืนแล้ว และพบว่าน้องสี่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย เห็นได้ชัดเลยว่าเสด็จพ่อทำเช่นนั้นก็เพื่อที่จะหาเหตุผลฆ่าจวินเสีย!”

คำพูดของเหลยเชินทำให้สยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์ตกตะลึง เป็นความจริงที่พวกเขาพบว่าอาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์นั้นแปลกประหลาดมาก และสยงป้าก็กำลังจะสอบสวนพวกหมอ แต่จู่ๆ หมอหลวงหลี่ก็ถูกฆ่าตายอย่างลึกลับ แม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะยังไม่ถูกตัดสิน แต่สยงป้ากับคนของเขาก็พอจะนึกออกว่าที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น

“คุณชายจวินต้องเข้ามาพัวพันเรื่องทั้งหมดนี้ก็เพราะข้า!” ชวีหลิงเย่ว์มีสีหน้าวิตกกังวลและรู้สึกผิดมาก ตอนที่นางได้รับบาดเจ็บและกลายเป็นเหยื่อโดยไม่รู้ตัวคราวที่แล้ว ก็ทำให้จวินอู๋เสียต้องเดือดร้อนไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้เขายังถูกลากเข้ามาพัวพันอีกครั้งเพราะว่าเขาต้องการช่วยนางในตอนนั้น

เหลยเชินลอบสังเกตปฏิกิริยาของสยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์ แล้วก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย

คำพูดของเขาเป็นความจริงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น อีกครึ่งหนึ่งแต่งเรื่องเอาล้วนๆ นอกจากคนที่รู้ความจริงเรื่องนี้แล้ว ไม่มีใครคาดเดาได้หรอกว่าเหตุผลที่จวินอู๋เสียถูกข่มเหงอย่างหนักเป็นเพราะแหวนที่มือวงเดียวเท่านั้น

ฮ่องเต้เชิญจวินอู๋เสียให้ไปร่วมงานเลี้ยงเมื่อคืนและไม่ได้แสดงความเกลียดชังใดๆ ออกมาเลย แต่แล้วจู่ๆ ฮ่องเต้กลับสั่งฆ่าจวินอู๋เสียในเช้าวันรุ่งขึ้นเสียอย่างนั้น

เพียงแค่ไม่กี่ประโยค เหลยเชินก็โยนความผิดเรื่องที่จวินอู๋เสียโดนข่มเหงรังแกไปที่ชวีหลิงเย่ว์ได้ แม้ว่าสยงป้ากับนางจะมีข้อสงสัยอะไรในเรื่องนี้ พวกเขาก็ไม่อาจหาเหตุผลอื่นมาโต้แย้งได้อีก เพราะฮ่องเต้ไม่มีวันปล่อยให้เรื่องที่จวินอู๋เสียครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนรู้ไปถึงหูคนอื่นแน่!

ไม่นานสยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์ก็เชื่อคำพูดของเหลยเชิน เนื่องจากลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบสอดคล้องกันดี ทำให้พวกเขาไม่สงสัยอะไรเลย

“เห็นน้องจวินต้องเผชิญหน้ากับเรื่องร้ายๆ เช่นนั้น แต่ถึงข้าอยากจะช่วยแค่ไหนก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้เลย พูดตามความจริง ถึงข้าจะเป็นองค์รัชทายาท แต่ตอนนี้ข้าก็ยังถูกกองทหารราชองครักษ์หลวงแอบจับตาดูอยู่เลย ข้าถึงได้เชิญทั้งสองคนมาที่นี่เพื่อถามว่า ถ้ามีโอกาสพวกท่านอยากจะได้รับการชดใช้จากความอยุติธรรมที่ต้องเจอหรือไม่” เหลยเชินถามอีกครั้ง

ชวีหลิงเย่ว์กำลังจะพูดแต่สยงป้าก็ห้ามนางไว้

“พวกกระหม่อมลากคุณชายจวินเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย แต่องค์ชายน่าจะทราบว่าเมืองพันอสูรไม่คิดที่จะเป็นปรปักษ์กับรัฐเหยียน พวกกระหม่อมช่วยคุณชายจวินหลบหนีจากรัฐเหยียนได้ แต่อย่างอื่นกระหม่อมเกรงว่าเราจะไม่สามารถทำได้” แม้ว่าสยงป้าจะสำนึกในบุญคุณที่จวินอู๋เสียยื่นมือมาช่วยพวกเขา และรู้สึกละอายที่เป็นสาเหตุให้จวินอู๋เสียต้องเข้ามาพัวพันด้วย แต่เมืองพันอสูรจะต้องมาก่อน ในฐานะที่เป็นหัวหน้าตึกคนหนึ่ง เขาไม่สามารถทำตามความรู้สึกได้เมื่อเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับเมืองพันอสูรทั้งเมือง

ชวีหลิงเย่ว์ดึงแขนเสื้อสยงป้าอย่างร้อนใจ ดูเหมือนนางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกสยงป้าห้ามเอาไว้อีกครั้ง

เหลยเชินยังคงลอบสังเกตปฏิกิริยาของสยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์อยู่ และถึงเขาจะยิ้มอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าเลย

“ข้าเกรงว่าท่านหัวหน้าตึกสยงคงเข้าใจผิด เรื่องนี้ท่านไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากพาน้องจวินเข้าไปในวังหลวงเท่านั้นเอง” เหลยเชินพูด

“พาเข้าไปในวังหลวง เรื่องนั้นกระหม่อมเชื่อว่าองค์ชายอยู่ในตำแหน่งที่จะทำได้ดีกว่าพวกกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ” สยงป้าตอบอย่างระวัง