ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 929 ยืมมือตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (5) ตอนที่ 930 ยืมมือตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (6)

ตอนที่ 929 ยืมมือตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (5) / ตอนที่ 930 ยืมมือตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (6)
ตอนที่ 929 ยืมมือตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (5)

เมื่อเห็นภาพคนทั้งสองกำลังนัวเนียกัน ในพระอุระของพระองค์ก็แทบจะระเบิด พระองค์กริ้วจัดจนตรัสสิ่งใดไม่ออก

“ฝ่าบาทเพคะ…ฝ่าบาท…”

ฮองเฮากับอัครเสนาบดีพลันได้สติกลับมา คลื่นความกลัวที่ไม่อาจบรรยายได้ถาโถมเข้าท่วมท้นหัวใจ พวกเขาผละออกจากกันทันที ไม่สนใจเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยไม่เรียบร้อยเลยสักนิด ทั้งสองทรุดตัวลงคุกเข่าลงตรงหน้าฮ่องเต้ ตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

“ฝ่าบาท…ฝ่าบาทเพคะ…หม่อมฉัน…หม่อมฉันไม่รู้เรื่อง…” พระพักตร์ของฮองเฮาที่เมื่อครู่แดงก่ำด้วยความพอใจ บัดนี้กลับซีดขาวดูหวาดกลัวยิ่งนัก

ส่วนอัครเสนาบดีที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ ก็ก้มหัวติดกับพื้น ตัวสั่นระริกด้วยความกลัวและไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

พวกเขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าฮ่องเต้จะโผล่มาอย่างกะทันหันแบบนี้ แถมยังบังเอิญเข้ามาเห็นภาพพวกเขาสองคนกำลังลักลอบเล่นชู้กันอยู่พอดี

“ชั่วช้าสารเลว! พวกเจ้าสองคนมันไร้ศีลธรรม! เราจะฆ่าเจ้าทั้งคู่! ฆ่าเจ้า!” ฮ่องเต้กริ้วจัดจนพระพักตร์เปลี่ยนเป็นสีเขียวอมเหลือง ดวงเนตรของพระองค์แดงก่ำ

“ฝ่าบาท ไว้ชีวิตด้วย! ไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยฝ่าบาท!” อัครเสนาบดีร้องเสียงดังพร้อมกับสั่นไปทั้งตัว

ฮองเฮาร้องไห้สะอึกสะอื้น พระนางแน่ใจว่าได้สั่งให้นางกำนัลที่พระนางไว้ใจที่สุดให้คอยยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกห้องแล้ว และสั่งให้แจ้งพระนางทันทีหากมีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนที่ฮ่องเต้มาถึง พระนางไม่ได้ยินเสียงของนางกำนัลพวกนั้นเลยสักนิด!

สิ่งที่ฮองเฮาไม่รู้ก็คือ นางกำนัลพวกนั้นได้ถูกทำให้สลบและถูกมัดไว้ที่สวนด้านหลังแล้ว พวกนางไม่สามารถเตือนฮองเฮาให้รู้ตัวก่อนได้ว่าฮ่องเต้เสด็จมาถึงแล้ว

เหลยเชินมองฮ่องเต้ที่พิโรธจนแทบกระอักโลหิต เขารู้ว่าการแสดงนี้เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ฮองเฮากับอัครเสนาบดีจบสิ้นแล้วคราวนี้ ถูกจับได้คาหนังคาเขาด้วยตัวฮ่องเต้เองแบบนี้ ไม่มีทางที่ทั้งสองคนจะรอดได้เลย

“เสด็จพ่อ! เสด็จพ่อสงบพระทัยลงหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” เหลยเชินแสร้งทำเป็นห่วงใย พยายามให้ฮ่องเต้คลายโทสะลง

แต่ฮ่องเต้กลับสะบัดเขาออกอย่างเดือดดาล!

เหลยเชินทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าฮ่องเต้พร้อมกับอ้อนวอนอย่างน่าสงสารว่า “เสด็จพ่อ แม้ว่าเสด็จแม่จะกระทำความผิด แต่น้องสี่เพิ่งจะ…”

เสียงเพี๊ยะดังขึ้นอีกครั้ง!

ฮ่องเต้ตบเข้าที่หน้าของเหลยเชินอย่างจังด้วยกริ้วจนไม่อาจระงับได้

“อย่าได้พูดถึงเจ้าเด็กบัดซบนั่นต่อหน้าเรา!”

เหลยฝานที่พิษถูกขจัดออกจากร่างกายแล้วเริ่มฟื้นขึ้นมา เขาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงสบถด่าดังลั่นของฮ่องเต้ เหลยฝานลุกขึ้นมาอย่างมึนงงและสับสน เมื่อเขาเห็นฮองเฮาและอัครเสนาบดีกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น!

“สะ…เสด็จพ่อ…” เหลยฝานตัวสั่นราวกับใบไม้ไหว เขาหันไปมองฮ่องเต้ที่กำลังเดือดดาล พร้อมกับรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ไอ้ลูกชู้! ใครอนุญาตให้เจ้าเรียกเราว่าเสด็จพ่อ!” ฮ่องเต้รู้สึกช้ำพระทัยและเกลียดชังยิ่งนักเมื่อทอดพระเนตรมองเหลยฝานและย้อนคิดไปถึงความรักความสนพระทัยที่พระองค์ทรงทุ่มเทให้กับโอรสคนนี้มาตลอดหลายปี แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าเด็กนี่เป็นบุตรของผู้อื่น ทำให้ตอนนี้พระองค์รู้สึกขยะแขยงมาก!

เหลยฝานตกใจมาก เขาทรุดลงจนเข่ากระแทกพื้น ในใจเต็มไปด้วยความกลัว เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นสภาพเปลือยเปล่าของฮองเฮากับอัครเสนาบดีที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น รวมกับสีพระพักตร์โกรธเกรี้ยวเดือดดาลของฮ่องเต้ เขาก็เดาได้ทันทีว่าฮองเฮากับอัครเสนาบดีต้องกำลังลักลอบเล่นชู้กันอยู่แน่ตอนที่เขาหมดสติอยู่ และฮ่องเต้ก็มาพบเข้าพอดี!

ตอนนั้นเอง เหลยฝานรู้สึกเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง เขาหวาดกลัวสุดขีดจนเกร็งไปทั้งตัวเมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“เสด็จพ่อ! เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อไม่ต้องการลูกแล้วหรือ” เหลยฝานเงยหน้าขึ้นพูดพลางสะอึกสะอื้น

“ลูกชู้อย่างเจ้าอย่ามาเรียกเราว่าเสด็จพ่อ!” ฮ่องเต้ตะคอก “เจ้ามันก็แค่ลูกชู้ที่เกิดจากฮองเฮากับไอ้ชายชู้นั่น”

เหลยฝานสะดุ้ง แต่เขาฝืนทำใจให้สงบลงพร้อมกับแสร้งทำสีหน้าน่าสงสารและพูดว่า “เสด็จพ่อ ข้าจะไม่ใช่บุตรของเสด็จพ่อได้อย่างไร เสด็จพ่อจำใบหน้านี้ไม่ได้หรือ เสด็จพ่อ! ท่านลืมใบหน้าของท่านแม่ไปแล้วจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ!”

ตอนที่ 930 ยืมมือตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (6)

เหลยฝานสะดุ้ง แต่เขาฝืนทำใจให้สงบลงพร้อมกับแสร้งทำสีหน้าน่าสงสารและพูดว่า “เสด็จพ่อ ข้าจะไม่ใช่บุตรของเสด็จพ่อได้อย่างไร เสด็จพ่อจำใบหน้านี้ไม่ได้หรือ เสด็จพ่อ! ท่านลืมใบหน้าของท่านแม่ไปแล้วจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ!”

ข้ายังมีหนทางให้ดิ้นรนครั้งสุดท้ายอยู่!

ข้ายังมีโอกาสพลิกเรื่องนี้ได้!

ใบหน้าของข้าอาจจะช่วยชีวิตข้าได้!

เมื่อฮ่องเต้เห็นใบหน้าที่ดูเหมือนสตรีที่พระองค์ทรงรักมากที่สุดของเหลยฝาน พระองค์ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เป็นความจริงที่ใบหน้าของเหลยฝานเหมือนสตรีที่พระองค์รักมาก และดูไม่เหมือนใบหน้าของฮองเฮากับอัครเสนาบดีเลยแม้แต่น้อย

ฮองเฮารู้ว่าตัวเองไม่มีทางรอดแล้ว แต่คำพูดของเหลยฝานทำให้พระนางมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย พระนางไม่สามารถช่วยให้ตัวเองรอดได้แล้วก็จริง แต่บุตรชายของพระนางอาจจะยังมีโอกาสรอดได้อยู่!

“ฝ่าบาท! ฝ่าบาทเพคะ! หม่อมฉันโง่เขลาทำเรื่องน่ารังเกียจก็จริง แต่ลูกฝาน…ลูกฝานเป็นพระโอรสของฝ่าบาทกับพระสนมเฉินจริงๆ นะเพคะ! ไม่ว่าฝ่าบาทจะเกลียดชังหม่อมฉันมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฝ่าบาทจำใบหน้าของพระสนมเฉินไม่ได้แล้วหรือเพคะ ลูกฝานดูเหมือนหม่อมฉันตรงไหนกัน” ฮองเฮาตรัสพลางร่ำไห้อย่างน่าเวทนา

ฮ่องเต้ขมวดพระขนงแน่นจนแทบเป็นปม พระองค์จ้องใบหน้าเหลยฝานเขม็ง

“แล้วที่เจ้าพูดกับอัครเสนาบดีเมื่อสักครู่เล่า เราได้ยินชัดเจนเลยนะ” ฮ่องเต้ทอดพระเนตรมองฮองเฮาอย่างเย็นชา

ฮองเฮาชะงักไป แต่พระนางก็ไม่ยอมแพ้ พระนางรีบทำการคารวะพร้อมกับโชกศีรษะกับพื้นอย่างแรงและพูดว่า “เป็นความละโมบของหม่อมฉันเองเพคะ! หม่อมฉันอยากให้ท่านอัครเสนาบดีช่วยลูกฝานให้ขึ้นครองบัลลังก์เลยพยายามตบตาเขา ลูกฝานไม่ใช่บุตรชายของเขาหรือหม่อมฉันหรอกเพคะ เขาเป็นพระโอรสฝ่าบาท เป็นพระโอรสที่พระสนมเฉินให้กำเนิดมา! ถ้าฝ่าบาทไม่เชื่อ ก็ทรงมองดูใบหน้าของเหลยฝานให้ดีๆ สิเพคะ!”

พระนางรู้ว่าพระนางกับอัครเสนาบดีจะต้องตายอย่างแน่นอนแล้ว แต่ถ้าสามารถเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ให้เชื่อได้ว่าคำพูดพวกนั้นเป็นแค่การหลอกอัครเสนาบดี เหลยฝานก็อาจจะมีโอกาสรอด

อย่างที่คาด ฮ่องเต้มีสีพระพักตร์ลังเล พระองค์ทอดพระเนตรใบหน้าที่ดูเหมือนสตรีที่ทรงรักมากที่สุด แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่าเหลยฝานไม่ใช่พระโอรสแท้ๆ ของพระองค์ อย่างไรเสียพระองค์ก็ทรงรักและทุ่มเทให้เด็กคนนี้มานานหลายปี!

“เสด็จพ่อ! เสด็จพ่อ! ลูกเป็นลูกของเสด็จพ่อจริงๆ นะพ่ะย่ะค่ะ ทรงทอดพระเนตรดูใบหน้าของลูกสิ!”

ฮ่องเต้สูดพระปัสสาสะเข้าลึก “ในเมื่อเจ้าไม่ใช่บุตรชายของอัครเสนาบดี อย่างนั้นเจ้าบอกเราซิว่าอัครเสนาบดีช่วยชีวิตเจ้าได้อย่างไร”

เหลยฝานอับจนคำพูด พิษสายโลหิตกลายเป็นจุดบกพร่องอันใหญ่หลวงในแผนการของเขา

ฮองเฮาเมื่อเห็นเรื่องแย่ลงเรื่อยๆ จึงรีบตรัสแทรกขึ้นว่า “ท่านอัครเสนาบดีไม่ได้ให้โลหิตลูกฝานเลยเพคะ หม่อมฉันใช้วิธีอื่นถอนพิษจากร่างกายของลูกฝาน หม่อมฉันให้อัครเสนาบดีมาที่นี่เพราะอยากจะใช้โอกาสนี้ทำให้เขาเชื่อว่าลูกฝานเป็นบุตรชายแท้ๆ ของเขา เพื่อเกลี้ยกล่อมให้เขาช่วยลูกฝานมากกว่านี้”

ฮ่องเต้ขมวดพระขนงมากขึ้น พระองค์ทอดพระเนตรใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเหลยฝาน ความเกลียดชังในพระทัยของพระองค์ค่อยๆ ลดลง!

“ทหาร! เอาตัวสองคนนี้ไปขัง! เราจะค่อยๆ สอบสวนพวกมันเอง!”

ทหารที่อยู่ด้านนอกเข้ามาจับตัวฮองเฮากับอัครเสนาบดีทันทีตามคำสั่งของฮ่องเต้ แต่พวกเขาไม่ได้พาเหลยฝานไปด้วย เห็นได้ชัดว่าพระองค์เชื่อตามคำพูดของฮองเฮา

เหลยเชินเฝ้าสังเกตทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและลอบสำรวจสีหน้าของเหลยฝานที่แสดงความโล่งอกออกมา จากนั้นเหลยเชินก็หัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ในใจ

อย่างที่คิดไว้ ฮ่องเต้ไม่ได้อยากจะผละจากใบหน้านั้นของเหลยฝาน เหลยฝานรอดจากหายนะไปได้เพราะใบหน้านั้นล้วนๆ แต่ทว่านั่นไม่ใช่แผนทั้งหมดของจวินเสีย มันยังมีมากกว่านี้อีก… เหลยเชินบอกตัวเองให้อดทนรอเวลาที่โฉมหน้าของเหลยฝานถูกกระชากออกมา เขาอยากจะเห็นเหลือเกินว่าเหลยฝานจะยังผ่อนคลายแบบนี้ได้อีกหรือเปล่า!