ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 939 ตบหน้าครั้งที่สิบ (3) ตอนที่ 940 ตบหน้าครั้งที่สิบ (4)
ตอนที่ 939 ตบหน้าครั้งที่สิบ (3) / ตอนที่ 940 ตบหน้าครั้งที่สิบ (4)
ตอนที่ 939 ตบหน้าครั้งที่สิบ (3)
จวินอู๋เสียตอบว่า “ทำไมฝ่าบาทถึงได้ดูหวาดกลัวมากขนาดนั้นเล่า ถ้ากระหม่อมจำไม่ผิด ดูเหมือนฝ่าบาทเป็นคนวางแผนเล่นงานกระหม่อมมาตลอดเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
จวินอู๋เสียเดินไปที่กลางท้องพระโรงอย่างช้าๆ นางมองฮองเฮากับอัครเสนาบดีที่อยู่ในสภาพน่าสมเพช
อัครเสนาบดีเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดกลัว เขาเคยเห็น ‘จวินเสีย’ จากภาพวาดเท่านั้น ไม่เคยเจอตัวจริงมาก่อน และเมื่อได้เห็นตัวจริงในวันนี้ เมื่อได้สบตากับดวงตาที่ใสกระจ่างเย็นชาคู่นั้น เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมกลุ่มนักฆ่าที่เขาส่งไปจัดการกับ ‘จวินเสีย’ ถึงได้หายตัวกันไปหมดอย่างไร้ร่องรอย
นี่คือเด็กหนุ่มที่สามารถเล่นงานฮ่องเต้กับฮองเฮาแห่งรัฐเหยียนได้เหมือนเป็นลูกไก่ในกำมือ กะอีแค่กำจัดคนพวกนั้น คงง่ายเหมือนปอกกล้วย
ฮองเฮาถลึงตาจ้องจวินอู๋เสียเขม็ง “เป็นเจ้า…ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า! เจ้าทำแบบนี้ทำไม! เจ้าทำเรื่องทั้งหมดนี้ไปทำไม!”
คำพูดของจวินอู๋เสียที่พูดกับฮ่องเต้เมื่อครู่ ทำให้ฮองเฮารู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นผลงานของจวินอู๋เสียเพียงผู้เดียว กระทั่งข้ารับใช้ในตำหนักของนางทุกคนที่ถูกจับตัวไปก็ต้องเป็นคำสั่งของอีกฝ่าย!
ฮองเฮาไม่เคยนึกฝันเลยว่านางที่มีอำนาจสูงสุดในวังหลังมาตลอดหลายปี จะถูกเด็กหนุ่มที่อายุน้อยอย่าง ‘จวินเสีย’ เพียงคนเดียวจัดการเอาได้ นี่ถ้า ‘จวินเสีย’ ไม่ออกมายอมรับว่าเขาเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด นางก็คงยังมืดแปดด้านไม่รู้ว่าใครคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดทำให้นางต้องตกอยู่ในสภาพน่าสังเวชเช่นนี้!
ฮองเฮาพุ่งเข้าใส่จวินอู๋เสีย หวังจะบีบคออีกฝ่ายให้ตายคามือโทษฐานที่ทำลายแผนการของนางที่ดำเนินมาอย่างราบรื่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา
แต่ก่อนที่ฮองเฮาจะได้แตะต้องแม้แต่ชายเสื้อของจวินอู๋เสีย บัวหิมะมัวเมาก็ปรากฏตัวตรงหน้านาง เขาเตะเข้าที่ท้องของนางอย่างแรงจนลอยไปไกลก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นอย่างจังพร้อมทั้งกระอักโลหิตออกมา สภาพเดียวกับหยวนเปียวไม่ผิดเพี้ยน!
“ทำไมกระหม่อมถึงทำแบบนี้น่ะหรือ ไม่ทรงคิดบ้างเล่าว่าที่กระหม่อมทำเรื่องทั้งหมดนี้ ก็เพราะฮองเฮาเป็นคนบังคับให้กระหม่อมทำเอง” จวินอู๋เสียรู้สึกว่ามันน่าขันมาก นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าฮองเฮายังมีหน้ามาถามถึงเหตุจูงใจของนางได้อย่างไร
ฮองเฮารู้สึกเหมือนทั่วทั้งร่างกำลังจะฉีกขาด ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นไปทั่วทั้งตัว สายตาจับจ้องไปที่จวินอู๋เสีย คำพูดของจวินอู๋เสียราวกับสายฟ้าที่ฟาดเข้าใส่ศีรษะของนาง!
ก่อนหน้านี้ เนื่องจากจวินอู๋เสีย ‘บังเอิญ’ ไปเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเหลยฝานเข้า ฮองเฮาจึงได้สั่งให้อัครเสนาบดีปิดปากเด็กนี่เสีย!
เพราะนางพยายามฆ่าจวินอู๋เสียก่อน จวินอู๋เสียจึงกลับมาแก้แค้น!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฮองเฮาก็นอนตัวแข็งทื่ออยู่บนพื้น สายตาที่จ้องมองจวินอู๋เสียแปรเปลี่ยนจากความเกลียดชังเป็นความหวาดกลัว
นางไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่านางจะพ่ายแพ้ให้กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งจนถึงขั้นสูญเสียทุกอย่างโดยไม่มีแม้แต่โอกาสจะพลิกฟื้นคืนมาได้อีก!
เหลยฝานยังคงนอนบิดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น กระบวนการในการเปลี่ยนกลับสู่ใบหน้าที่แท้จริงนั้นเจ็บปวดทรมานมาก เขาไม่สามารถพูดได้ด้วยซ้ำ ได้แต่นอนกองอยู่ตรงนั้น เม็ดเหงื่อไหลออกมาจมชุ่มโชกไปหมด แต่ดวงตาของเขากลับจ้องมองไปที่จวินอู๋เสียตลอดเวลา ความหวาดกลัวของเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กหนุ่มที่เขาอยากจะดึงมาเป็นพวกในตอนแรก และจากนั้นก็จะฆ่าเขาให้ตาย จะกลายมาเป็นคนที่ทำลายอนาคตอันสดใสของเขา!
เขาแค่ต้องรออีกสองปีเท่านั้นฮ่องเต้ก็จะดึงเหลยเชินลงจากตำแหน่งรัชทายาท และเขาจะกลายเป็นรัชทายาทพระองค์ใหม่ของรัฐเหยียน ได้สืบทอดดินแดนที่กว้างใหญ่ที่สุด เจริญรุ่งเรืองที่สุด และยิ่งใหญ่ที่สุด แต่การปรากฏตัวของจวินอู๋เสียได้ทำให้ทุกอย่างพังพินาศไปหมด เขาเองก็ถูกลากลงจากสวรรค์ให้ตกลงสู่ขุมนรก!
ถ้าทำได้เหลยฝานก็ไม่อยากให้จวินอู๋เสียปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาเลย!
แต่ทว่า มันก็เป็นได้แค่ความหวังเท่านั้น!
ตอนที่ 940 ตบหน้าครั้งที่สิบ (4)
จวินอู๋เสียเมินฮองเฮาและคนอื่นๆ และหันไปมองฮ่องเต้ที่พระพักตร์ซีดขาว
ฮ่องเต้ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที เมื่อสายตาคู่นั้นหันมาทางพระองค์ พระองค์ก็ตกพระทัยจนเกือบจะร่วงลงจากบัลลังก์ แต่ก็พยายามวางมาดเอาไว้ ยืดหลังตรงทั้งๆ ที่แทบจะประคองสติเอาไว้ไม่อยู่ พระองค์ทอดพระเนตรสำรวจทั่วท้องพระโรงก่อนจะหยุดลงตรงที่เหลยชิว แล้วดวงเนตรของพระองค์ก็มีประกายแห่งความหวังขึ้นมา!
“เสี่ยวชิว! ลูกรักของพ่อ! จวินเสียกำลังวางแผนปลงพระชนม์พ่อ! ช่วยพ่อด้วย! เจ้าต้องช่วยพ่อจากมันนะ!” ฮ่องเต้อ้อนวอนเสียงดังเมื่อทรงเห็นเหลยชิวที่ยืนนิ่งค้างอยู่ด้านหนึ่ง
เหลยชิวตกตะลึงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในท้องพระโรง เขาหันไปมองทางเข้าท้องพระโรงและเห็นสัตว์วิญญาณขนาดยักษ์ยืนขวางทางเข้าออกอยู่ จากนั้นเขาก็หันไปมองฮ่องเต้ที่หวาดกลัวจนไม่เหลือมาดฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์อีกต่อไป และถึงแม้เขาจะรู้สึกกลัว แต่เท้าของเขาก็ยังขยับจะเดินไปทางฮ่องเต้โดยไม่รู้ตัว
แต่พอเขาขยับเท้าก้าวแรก เหลยเชินก็เอื้อมมือมาจับไหล่เขาไว้
“เสด็จพี่” เหลยชิวพูดขึ้นพลางมองเหลยเชิน
ที่เขาสามารถแก้แค้นเจ้าพวกชั่วนี้ได้ในวันนี้ก็เพราะเหลยเชิน และจากที่จวินอู๋เสียพูดเมื่อสักครู่ เขาก็เข้าใจแล้วว่าคนบงการที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดที่ช่วยลากฮองเฮาลงจากอำนาจก็คือจวินอู๋เสีย!
จากมุมมองของเขาที่เขาสามารถแก้แค้นให้กับการตายของมารดาได้นั้น ทำให้เหลยชิวไม่รู้สึกเกลียดจวินอู๋เสียเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเต็มไปด้วยความสำนึกขอบคุณเด็กหนุ่มคนนี้แทน
“หลังจากที่แกล้งโง่มาหลายปี เจ้าเลยกลายเป็นคนโง่ไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นหรือ” เหลยเชินจ้องมองเหลยชิวแน่วแน่โดยไม่ยอมละสายตา
เหลยชิวสะดุ้ง
“ตอนที่มารดาของเจ้าตาย ฮ่องเต้ได้มีรับสั่งให้ผู้ใดสืบสวนหาความจริงหรือไม่ หลังจากมารดาของเจ้าถูกฆ่า ตัวเจ้าถูกข่มเหงรังแกอยู่หลายครั้ง พระองค์เคยคิดว่าเจ้าเป็นลูกบ้างหรือไม่ เคยปกป้องเจ้าบ้างหรือไม่ และตอนที่เจ้าย้ายออกจากวังหลวง พระองค์เคยแสดงความห่วงใยเจ้าบ้างสักครั้งหรือไม่” ทุกถ้อยคำที่เปล่งออกจากปากของเหลยเชิน แทงใจเหลยชิวอย่างจัง
ทุกๆ คำที่พูดออกมา ทำให้เหลยชิวรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด!
ตอนที่เสด็จแม่ของเขาตาย ฮ่องเต้ยังคงทรงโศกเศร้าเสียพระทัยจากการที่พระสนมเฉินผู้เป็นที่รักของพระองค์เสียชีวิตจากการคลอดบุตร และไม่ได้ห่วงใยหรือใส่ใจใครอื่นเลย แค่การตายของพระสนมนางหนึ่ง กระทั่งงานศพก็ยังถูกจัดอย่างเร่งรีบขอไปที ไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีรับสั่งให้สืบสวนหาความจริงเลย
หลังจากนั้นฮ่องเต้ก็ดูเหมือนจะลืมไปว่าเหลยชิวยังอยู่ และไม่เคยเรียกเขาเข้าเฝ้าตามลำพังเลยสักครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาแซ่เหลย เหลยชิวก็คงสงสัยว่าเขายังเป็นคนของราชวงศ์อยู่หรือเปล่า
คำพูดของเหลยเชินทำให้เหลยชิวตาสว่าง เขาดึงเท้ากลับมาและถอยไปยืนอยู่ข้างหลัง
เนื่องจากการวางเฉยของฮ่องเต้และเอาแต่สนพระทัยฮองเฮากับเหลยฝาน ทำให้เขาต้องคอยหลบซ่อนอย่างขี้ขลาดด้วยความกลัวมานานหลายปีเพื่อรอคอยวันที่เขาจะได้แก้แค้นให้กับมารดาของเขา
ถ้าเพียงแต่ฮ่องเต้จะหันมาสนพระทัยบ้างสักนิด การฆาตกรรมอย่างเลือดเย็นนี้ก็คงถูกเปิดเผยไปนานแล้ว
แสงแห่งความหวังที่เพิ่งผุดขึ้นในพระหทัยของฮ่องเต้พลันดับมอดลงเพราะเหลยเชิน พระองค์เห็นเหลยชิวถอยไปยืนข้างหลังเหลยเชินพลางก้มหน้าไม่ยอมมองพระองค์
ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็ตะโกนขึ้นว่า “ไอ้พวกชั่วช้าสารเลว! พวกเจ้ากล้าทำกับฮ่องเต้อย่างนี้รึ! เราคือฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน! ถ้าเจ้าปลงพระชนม์ฮ่องเต้ผู้นี้ พวกเจ้าก็อย่าหวังว่าจะรอดชีวิตออกไปจากวังหลวงได้เลย!”
ฮ่องเต้หวาดกลัวมาก และพระองค์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำพระทัยกล้าข่มขู่ออกไป
แต่จวินอู๋เสียกลับส่ายหน้าน้อยๆ พลางมองฮ่องเต้ที่ตื่นตระหนก
“ดูเหมือนฝ่าบาทจะทรงลืมไปแล้วว่าทำไมถึงอยากฆ่ากระหม่อมให้ตาย”
ฮ่องเต้ตกตะลึง ทันใดนั้นพระองค์ก็เห็นจวินอู๋เสียยกมือขึ้นช้าๆ เพื่อให้พระองค์เห็นพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนที่สวมอยู่บนนิ้วได้ชัดๆ ถนัดตา!
