ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 943 ไทฮองไทเฮา (2) ตอนที่ 944 ไทฮองไทเฮา (3)

ตอนที่ 943 ไทฮองไทเฮา (2) / ตอนที่ 944 ไทฮองไทเฮา (3)
ตอนที่ 943 ไทฮองไทเฮา (2)

ไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรมอง ‘เด็กหนุ่ม’ ตัวเล็กตรงหน้าพระนาง แล้วเลื่อนสายพระเนตรมองไปที่พระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนบนมือของจวินอู๋เสีย

“เจ้าเกี่ยวข้องอย่างไรกับเหลยเฉียน” ไทฮองไทเฮาตรัสถามอย่างนุ่มนวล

จวินอู๋เสียส่ายหน้า

ไทฮองไทเฮาจึงตรัสต่อว่า “พระธำมรงค์วงนี้เป็นของพระเชษฐาของฮ่องเต้พระองค์แรกของสายโลหิตเรา ฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนในรัชสมัยของพระองค์นามเหลยเฉียน”

“ในเมื่อเจ้าครอบครองพระธำมรงค์วงนี้ เจ้าก็ต้องเกี่ยวข้องกับพระองค์ทางใดทางหนึ่ง แต่อย่างไรก็ช่างเถอะ พระราชโองการของฮ่องเต้พระองค์แรกอยู่นี่ เมื่อเจ้าเป็นผู้ครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน เช่นนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าก็คือฮ่องเต้ของรัฐเหยียน!”

จวินอู๋เสียกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ไทฮองไทเฮาก็ตรัสขึ้นต่อว่า “ข้ารู้ว่าฮ่องเต้ได้กระทำความผิดเอาไว้ และก็มีเหตุผลที่เจ้าจะเกลียดชังพระองค์ ข้าจะไม่อ้อนวอนขออะไรอย่างอื่นจากเจ้านอกจากขอให้เจ้าไว้ชีวิตพระองค์ด้วย วางใจเถอะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะพาพระองค์กลับไปที่ตำหนักของข้า และจะอบรมสั่งสอนพระองค์อย่างเข้มงวด จะไม่ให้พระองค์สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าอีก”

ไทฮองไทเฮาปฏิบัติตามพระราชโองการของฮ่องเต้พระองค์แรก แต่พระนางไม่สามารถทนดูพระราชนัดดาของพระนางจบชีวิตลงเช่นนี้ได้ พระนางกับเวินอวี่และชวีหลิงเย่ว์อยู่ในห้องลับด้านหลังท้องพระโรงอยู่นาน คำพูดทุกคำที่พูดกันเมื่อครู่นี้นางได้ยินทั้งหมดอย่างชัดเจน

“ได้พ่ะย่ะค่ะ” จวินอู๋เสียพยักหน้า ฆ่าคนน่ะมันง่ายเกินไป แล้วนางก็ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตของฮ่องเต้พระองค์นี้อยู่แล้วด้วย แทนที่จะใช้มีดเชือดคออีกฝ่าย จะดีกว่าที่พระองค์จะติดอยู่ในวังหลวง และต้องทนดูบัลลังก์ที่พระองค์ทรงหวงแหนนักหนาตกเป็นของคนที่พระองค์ไม่ชอบหน้ามากที่สุดอย่างเหลยเชิน พระองค์จะต้องทนทรมานจากความอิจฉาริษยาซึ่งสำหรับพระองค์แล้วมันจะเจ็บปวดยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่า!

“แต่กระหม่อมต้องการให้ฮ่องเต้มอบของสิ่งหนึ่งให้กระหม่อมก่อน” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับหรี่ตาลง

“ของอะไรอย่างนั้นหรือ” ไทฮองไทเฮาตรัสถาม

“ชิ้นส่วนแผนที่หนังมนุษย์พ่ะย่ะค่ะ” จวินอู๋เสียตอบ

ฮ่องเต้ที่ท้อแท้สิ้นหวังพลันพระวรกายแข็งทื่อขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของจวินอู๋เสีย ดวงเนตรของพระองค์แสดงความประหลาดใจและเหลือเชื่อ

กระทั่งเวินอวี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็มีแววตาแปลกๆ ขึ้นมาแวบหนึ่ง

“ชิ้นส่วนแผนที่หนังมนุษย์อย่างนั้นหรือ” เห็นได้ชัดว่าไทฮองไทเฮาไม่รู้เรื่องนี้ พระนางก้มลงตรัสถามฮ่องเต้ “เจ้ามีมันหรือเปล่า ถ้ามีก็ให้เขาไปเสีย”

ฮ่องเต้ส่ายพระเศียรแรงๆ สีพระพักตร์หวาดกลัวของพระองค์ยิ่งรุนแรงมากกว่าเมื่อครู่

“เสด็จย่า…หลาน…ให้แผนที่นั้นกับใครไม่ได้! ไม่อย่างนั้นหลานต้องตายแน่! คนพวกนั้นต้องฆ่าหลานแน่ๆ!”

“คนพวกนั้นหรือ” ไทฮองไทเฮายังทรงไม่เข้าพระทัย

ฮ่องเต้ตรัสด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า “เสด็จย่ายังจำได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะว่าพระเชษฐาของฮ่องเต้พระองค์แรกหายตัวไปได้อย่างไร”

ไทฮองไทเฮาตอบว่า “จู่ๆ เสด็จพี่เหลยเฉียนก็อยากจะพาคนไปสำรวจยังสถานที่แห่งหนึ่งนอกรัฐเหยียน แต่ไม่มีใครพูดถึงว่าพระองค์ไปที่ไหน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้หรือ”

ฮ่องเต้ตรัสว่า “เป็นเพราะแผนที่ฉบับนั้นแหละพ่ะย่ะค่ะ! นั่นแหละคือสาเหตุที่เหลยเฉียนหายตัวไป! หลานเจอแผนที่ฉบับนั้นตอนที่กำลังจัดแยกของที่เสด็จพ่อทิ้งเอาไว้ แต่หลังจากที่หลานเจอแผนที่ฉบับนั้นได้ไม่นาน ก็มีคนลึกลับหลายคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขาแข็งแกร่งมาก ทุกคนมีพลังวิญญาณขั้นสีม่วง พวกเขาบอกหลานว่าพวกเขาได้ให้แผนที่ฉบับนั้นกับเหลยเฉียนเมื่อหลายปีก่อนแต่แผนที่มันยังไม่สมบูรณ์ พวกเขาอยากให้เหลยเฉียนใช้ความยิ่งใหญ่ของรัฐเหยียนของเราช่วยพวกเขาทำให้แผนที่ฉบับนี้สมบูรณ์ และเพราะเหลยเฉียนได้ออกไปค้นหาสถานที่ที่ระบุอยู่ในแผนที่ฉบับนั้น พระองค์ก็เลยหายตัวไป…”

ฮ่องเต้ยิ่งตรัสก็ยิ่งหวาดกลัว ในโลกนี้สิ่งที่ทำให้ผู้ครองรัฐที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหวาดกลัวได้มีอยู่ไม่กี่อย่าง แต่พลังที่น่าตกใจของคนพวกนั้นทำให้ฮ่องเต้หวาดกลัวจนไม่กล้าขัดขืนพวกเขา!

ตอนที่ 944 ไทฮองไทเฮา (3)

พระดำรัสของฮ่องเต้ทำให้ไทฮองไทเฮารู้สึกประหลาดใจมาก อย่างน้อยพระนางก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้

แต่เมื่อจวินอู๋เสียได้ยิน นางก็เข้าใจทันทีว่าคนพวกนั้นที่มาหาฮ่องเต้ต้องเป็นคนจากตำหนักใดตำหนักหนึ่งในสิบสองตำหนักอย่างแน่นอน!

“เสด็จย่า! พวกเขาบอกหลานว่าถ้าหลานไม่ทำตามคำสั่งของพวกเขาที่ให้ค้นหาสิ่งที่อยู่บนแผนที่ต่อ พวกเขาจะฆ่าหลาน! หลานไม่กล้ามอบแผนที่หนังมนุษย์ฉบับนี้ให้ใครจริงๆ พวกเขาเอาหลานตายแน่!” ฮ่องเต้พระวรกายสั่นเป็นลูกนก สีพระพักตร์เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ไทฮองไทเฮาเลิกพระขนงขึ้น พระนางหันไปทางจวินอู๋เสีย

แต่จวินอู๋เสียบอกนางว่า “กระหม่อมจำเป็นต้องได้แผนที่นั่น”

ไทฮองไทเฮาได้แต่ถอนพระอัสสาสะ พระนางตรัสกับฮ่องเต้ว่า “วางใจเถอะ หลังจากที่เจ้ามอบแผนที่ฉบับนั้นออกไปแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปจากที่นี่ ไปเก็บตัวอยู่กันเงียบๆ พวกนั้นหาเจ้าไม่เจอแน่นอน”

ฮ่องเต้หวาดกลัวมาก พระองค์ทอดพระเนตรมองไทฮองไทเฮาและลังเลอยู่นานก่อนจะพยักพระพักตร์ช้าๆ จากนั้นพระองค์ก็คลานไปที่บัลลังก์และเอื้อมพระหัตถ์ไปใต้ฐานบัลลังก์ดึงเอากล่องกำมะหยี่ออกมาจากช่องลับ พระหัตถ์ของฮ่องเต้ที่ถือกล่องกำมะหยี่ สั่นระริกขณะที่เดินเข้ามาหาจวินอู๋เสียจากนั้นก็ส่งกล่องให้ด้วยความกลัว

ในตอนนั้นฮ่องเต้รู้แล้วว่าพระองค์พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง พระองค์กับพระโอรสไม่สามารถมีทายาทสืบสกุลได้อีกต่อไป จวินอู๋เสียเองก็แข็งแกร่งมาก นอกจากนั้นไทฮองไทเฮาก็ได้ตัดสินพระทัยแล้ว ไม่ว่าจะพยายามดิ้นรนต่อไปอีกเท่าไรก็มีแต่จะเจ็บมากขึ้นเท่านั้น

พระองค์ไม่ใช่คนโง่ พระองค์รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ไม่ได้แล้ว แล้วทำไมพระองค์ถึงจะไม่เลือกหนทางที่จะสามารถรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้กันเล่า

จวินอู๋เสียรับกล่องกำมะหยี่มาเปิดออกดู มีชิ้นส่วนแผนที่หนังมนุษย์อยู่ภายในกล่องนั้น

“วันนี้พระองค์ต้องประกาศสละราชสมบัติแล้วเรื่องระหว่างเราถือเป็นอันจบกันไป” จวินอู๋เสียเก็บกล่องกำมะหยี่อย่างระมัดระวัง นางไม่อยากจะเสียเวลากับฮ่องเต้อีกต่อไป จุดประสงค์ที่นางมารัฐเหยียนบรรลุแล้ว และคนที่หาเรื่องนางก็โดนลงโทษแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่อีก

ฮ่องเต้ถอยไปยืนอยู่ข้างๆ ไทฮองไทเฮาอย่างนอบน้อม คนเพียงคนเดียวที่สามารถปกป้องพระองค์ได้ก็คือไทฮองไทเฮาเท่านั้น แม้ว่าคนแปลกหน้าลึกลับพวกนั้นจะแข็งแกร่งเกินคน แต่องครักษ์ที่คอยปกป้องไทฮองไทเฮาอยู่ลับๆ ก็ไม่ใช่คนที่จะมาดูถูกได้เหมือนกัน

“หลังจากที่ฮ่องเต้ประกาศสละราชสมบัติ ข้าจะเปิดพระราชโองการของฮ่องเต้พระองค์แรกให้ประชาชนรับรู้ นับจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน” ไทฮองไทเฮาตรัส ในที่สุดพระนางก็ทำตามความประสงค์ที่ติดอยู่ในพระทัยของพระนางมานานหลายปีได้สำเร็จ

จวินอู๋เสียยกมือขึ้นทันทีและพูดว่า “ไม่ต้อง พระองค์แค่ส่งต่อบัลลังก์ให้เหลยเชินก็พอแล้ว”

เหลยเชินตกตะลึง

ไทฮองไทเฮาทำท่าเหมือนอยากจะตรัสอะไรต่อ แต่จวินอู๋เสียไม่อยากอยู่ที่นั่นต่อแล้ว นางเรียกบัวหิมะมัวเมาให้กลับมาแล้วเดินออกไปจากท้องพระโรง ปีนขึ้นหลังใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ แล้วออกจากที่นั่นท่ามกลางเสียงร้องตะโกนอย่างตกใจของพวกทหาร

ท้องพระโรงเงียบกริบ

ดวงเนตรของไทฮองไทเฮาเบิกกว้าง พระนางมองตามหลังจวินอู๋เสียที่จากไปอย่างไม่สนใจไยดี ตอนที่พระนางซ่อนตัวอยู่ในห้องลับเมื่อครู่ พระนางได้ยินจวินอู๋เสียพูดแบบเดียวกันนี้ แต่พระนางคิดว่าจวินอู๋เสียแค่ปั่นหัวฮ่องเต้ให้ร้อนพระทัยเท่านั้น ไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะไม่สนใจบัลลังก์แห่งรัฐเหยียนจริงๆ

“ไทฮองไทเฮา!” เหลยเชินพูดพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าไทฮองไทเฮา

“กระหม่อมไม่ใช่ฮ่องเต้ของรัฐเหยียน! แล้วก็ไม่อยากเป็นฮ่องเต้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเกลี้ยกล่อมจวินเสียทุกทางเท่าที่ทำได้เพื่อให้เขามารับตำแหน่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรมองเหลยเชินอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แต่เหลยเชินก็ลุกขึ้นไล่ตามจวินอู๋เสียไปทันทีที่พูดจบ

ฮ่องเต้ที่อยากได้บัลลังก์นักหนา เมื่อเห็นจวินอู๋เสียกับเหลยเชินที่ไม่สนใจบัลลังก์เลยสักนิด พระองค์ก็รู้สึกขมขื่นในพระทัยจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้