ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร - ตอนที่ 979 กระต่ายน้อยน่ารัก (1) ตอนที่ 980 กระต่ายน้อยน่ารัก (2)

ตอนที่ 979 กระต่ายน้อยน่ารัก (1) / ตอนที่ 980 กระต่ายน้อยน่ารัก (2)
ตอนที่ 979 กระต่ายน้อยน่ารัก (1)

เมื่อพวกเขากลับมาที่ตึกเพลิงพิโรธ สยงป้าก็กลับมาแล้ว เขาเดินยิ้มเข้ามาต้อนรับจวินอู๋เสีย เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ทั้งสองคนก็บอกได้เลยว่าเขากำลังอารมณ์ดีมาก

“นี่คือ” ก่อนที่สยงป้าจะทันได้ถามวันแรกในเมืองพันอสูรของจวินอู๋เสียเป็นอย่างไรบ้าง เขาก็เห็นกระต่ายหูใหญ่ที่เต็มไปด้วยโลหิตทั้งตัวในอ้อมแขนของชิงอวี่

ทำไมไปเดินเที่ยววันแรกพวกเขาถึงกลับมาพร้อมกระต่ายใกล้ตายได้ล่ะเนี่ย

ชิงอวี่ตอบพร้อมกับหัวเราะอย่างขมขื่นว่า “คุณชายจวินเก็บมาจากลานประลองสัตว์วิญญาณขอรับ”

“วันนี้พวกเจ้าไปลานประลองสัตว์วิญญาณมาหรือ” สยงป้ามักจะสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในลานประลองสัตว์วิญญาณมาก

“ไม่ได้แค่ไปอย่างเดียวหรอกขอรับ คุณชายจวินลงทะเบียนเข้าร่วมประลองด้วย” ชิงอวี่ตอบ

“ท่านลงทะเบียนด้วยหรือ” สยงป้าหันไปมองจวินอู๋เสียอย่างประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ จวินอู๋เสียถึงได้สนใจลานประลองสัตว์วิญญาณขึ้นมา สายตาของเขามองไปที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่อยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เสียอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อย่าบอกข้านะว่าท่านคิดจะเอาสัตว์วิญญาณตัวน้อยนี้ลงแข่งน่ะ นั่นมันเกินไปแล้ว! ชิงอวี่ ไปลานประลองสัตว์วิญญาณเดี๋ยวนี้แล้วยกเลิกเสียก่อนที่คุณชายจวินจะขึ้นประลอง สัตว์วิญญาณตัวแค่นี้จะเข้าร่วมการประลองที่ดุเดือดรุนแรงแบบนั้นได้อย่างไร” สยงป้าอยากให้จวินอู๋เสียยกเลิกความคิดเหลวไหลนั้นทันที

สีหน้าของชิงอวี่ยิ่งท้อแท้เข้าไปอีก เขามองสยงป้าอย่างจนปัญญาแล้วพูดว่า “ท่านหัวหน้าตึก คุณชายจวินแข่งเสร็จไปแล้วเล่าขอรับ”

“แข่งเสร็จแล้วหรือ” สยงป้ามองจวินอู๋เสียขึ้นๆ ลงๆ แล้วมองใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ถูกอุ้มอยู่อย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เห็นบาดแผลหรือร่องรอยการบาดเจ็บบนตัวใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเลย

“เสร็จแล้วขอรับ…ทั้งสิบรอบเลย” ชิงอวี่พูดต่อให้จบประโยคและไม่ลืมที่จะเสริมว่า “ชนะหมดเลยด้วย”

“อะไรนะ” สยงป้าทำตาโต ลานประลองสัตว์วิญญาณเป็นสถานที่ที่เขาไปบ่อยๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้ลงแข่งเนื่องจากเป็นหัวหน้าตึกเพลิงพิโรธ แต่ก็ห้ามเขาให้มาดูการประลองไม่ได้ การประลองในลานประลองสัตว์วิญญาณนั้นเขาได้เห็นด้วยตาตัวเองมาหลายครั้งแล้ว การต่อสู้ที่โหดร้ายพวกนั้นพูดได้อย่างเดียวเลยว่าเป็นการแข่งที่นองเลือดสุดๆ

สัตว์วิญญาณตัวเล็กๆ อย่างกระต่ายหูใหญ่และใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ไม่มี ‘พลังการต่อสู้’ เลย ถ้าขึ้นประลองก็ตายสถานเดียว

แล้วนี่ชิงอวี่กำลังบอกเขาว่าจวินอู๋เสียไม่เพียงแค่เข้าแข่ง แต่ยังชนะการประลองสิบครั้งรวดเลยด้วยอย่างนั้นหรือ

ในฐานะหัวหน้าตึกของเมืองพันอสูร เขาจึงรู้เรื่องสัตว์วิญญาณมากกว่าคนส่วนใหญ่ ในการเดินทางมาที่นี่แม้ว่าเขาจะพยายามดูว่าใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเป็นสัตว์วิญญาณชนิดใด แต่การที่มันเอาแต่ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เสียตลอดการเดินทาง ไม่กินก็นอนอยู่ตลอด ไม่ว่าจะดูอย่างไรสัตว์วิญญาณนั่นก็เป็นแค่สัตว์เลี้ยง เป็นไปไม่ได้ที่มันจะมีพลังในการต่อสู้

ถ้าสัตว์วิญญาณเช่นนั้นสามารถเอาชนะการประลองสัตว์วิญญาณได้สิบครั้งรวด นั่นก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว

และปาฏิหาริย์นั่นก็อยู่ตรงหน้าสยงป้าแล้วในตอนนี้!

จวินอู๋เสียมองสายตาตกตะลึงของสยงป้าอย่างเฉยเมย และถามเขาว่า “ท่านได้พบกับท่านเจ้าเมืองแล้วใช่หรือไม่”

สยงป้าได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว และตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะคุยเรื่องนี้ สีหน้าตกตะลึงสับสนของเขาก็หายไปและเปลี่ยนเป็นสีหน้ายินดีที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่

“พบแล้ว ท่านเจ้าเมืองตกลง เขาบอกว่าถ้าท่านต้องการอะไรก็บอกได้เลย”

จวินอู๋เสียพยักหน้าและพูดว่า “ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก”

นางไม่แปลกใจที่ชวีเหวินเฮ่าถูกเกลี้ยกล่อมจนได้ อย่างไรเสียเมืองพันอสูรก็กำลังอยู่ในภาวะวิกฤต คนที่ทนไม่ได้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมไม่ทิ้งโอกาสที่ได้มา

“ข้าจะกลับห้อง ช่วยให้คนยกน้ำร้อนมาให้ด้วย” จวินอู๋เสียพูด

“ได้สิ” สยงป้ารับคำพร้อมกับหัวเราะ

เมื่อจวินอู๋เสียเดินออกไป นางไม่ลืมบอกให้ชิงอวี่อุ้มกระต่ายหูใหญ่ไปที่ห้องของนางด้วย

ตอนที่ 980 กระต่ายน้อยน่ารัก (2)

อาการบาดเจ็บของกระต่ายหูใหญ่คงที่แล้ว และอาการสาหัสเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็คือการเสียโลหิตมาก จวินอู๋เสียอุ้มกระต่ายหูใหญ่กลับไปที่ห้องของนางและใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำอุ่นเช็ดโลหิตออกจากขนของมันอย่างช้าๆ

แม้ว่านางจะรังเกียจกลิ่นคาวโลหิต แต่ตอนนี้นางไม่รู้สึกขยะแขยงเลยแม้แต่น้อย นางจัดการกับบาดแผลมากมายบนตัวของกระต่ายหูใหญ่อย่างเงียบๆ และอดทน

งานแบบนี้เป็นสิ่งที่นางเคยทำมาหลายครั้งแล้ว ก่อนที่นางจะเข้าร่วมกับองค์กรนางอยู่ที่คลินิกสัตวแพทย์ ที่นั่นนางได้ดึงชีวิตสัตว์ตัวเล็กๆ กลับมาจากขอบเหวแห่งความตายมากมายนับไม่ถ้วน

เนื่องจากนางรังเกียจมนุษย์ จวินอู๋เสียจึงสบายใจกว่าเมื่ออยู่กับสัตว์ตัวเล็กๆ พวกนั้น แม้ว่านางต้องทนกับกลิ่นคาวโลหิตทั้งวัน แต่นางก็ไม่ได้แสดงความหงุดหงิดใส่พวกมันเลยสักนิด

“ท่านคิดจะเก็บมันไว้หรือ” หลังจากเจ้าแมวดำตัวน้อยแน่ใจว่าไม่มีมนุษย์คนอื่นอยู่แถวนั้นแล้ว มันก็ถามขึ้นด้วยภาษามนุษย์ มันกระโจนขึ้นไปบนโต๊ะและเดินวนรอบกระต่ายหูใหญ่ที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนโต๊ะ กระต่ายหูใหญ่นั้นน่ารักกว่ากระต่ายธรรมดาทั่วไป แต่เนื่องจากมีบาดแผลมากมายทั่วตัวของมัน ตอนนี้มันจึงดูน่ากลัวมากกว่าน่ารัก

“ไม่รู้สิ” จวินอู๋เสียส่ายหน้า นางพาเจ้ากระต่ายหูใหญ่กลับมา แต่นางไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น นางแค่คิดว่าถ้านางปล่อยให้มันตายที่นั่น มันจะทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจมาก

“กระต่ายตัวนี้อ่อนแอเปราะบางเกินไป ถ้ามันอยู่กับท่าน ก็จะเป็นอันตรายสำหรับตัวมัน ถ้าท่านไม่คิดจะเก็บมันเอาไว้ ก็น่าจะยกมันให้ชวีหลิงเย่ว์นะ เด็กสาวนั่นน่าจะชอบ” เจ้าแมวดำตัวน้อยแนะนำอย่างรวดเร็วเกินไปนิด เนื่องจากพอคิดถึงเรื่องนี้…ก็ดูเหมือนมันจะแยกเจ้านายของมันออกจากนิยามของคำว่า ‘เด็กสาว’ โดยไม่รู้ตัว

จวินอู๋เสียส่งเสียงอืมออกมา ในที่สุดนางก็เช็ดโลหิตออกจากตัวของกระต่ายหูใหญ่เสร็จ ที่ลานประลองสัตว์วิญญาณนางมีเวลาและทรัพยากรจำกัด จึงทำได้แค่จัดการรักษาขั้นเบื้องต้นไปก่อน ตอนนี้นางกลับห้องแล้วจึงเริ่มการรักษาในส่วนที่จำเป็นที่สุด

หลังจากชำระล้างฆ่าเชื้อโรคที่บาดแผลแล้ว นางก็ให้เจ้ากระต่ายกินเม็ดยาเสริมโลหิต แม้ว่าอาการบาดเจ็บของมันจะสาหัส แต่โชคดีที่อวัยวะภายในของมันยังไม่เสียหาย ไม่อย่างนั้นมันจะลำบากกว่านี้มาก

จวินอู๋เสียทำการรักษาอยู่พักใหญ่จนเสร็จ นางวางกระต่ายหูใหญ่ลงบนเตียงอย่างเบามือก่อนจะเดินไปล้างกลิ่นคาวโลหิตออกจากตัว

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ได้กินใบบัวเข้าไปรู้สึกพอใจมากและเดินเล่นไปรอบๆ ห้องอย่างสบายอารมณ์ เมื่อมันเห็นกระต่ายหูใหญ่ที่จวินอู๋เสียอุ้มมาวางไว้ที่เตียง มันก็ไม่พอใจขึ้นมาทันทีเพราะรู้สึกว่าที่ของมันถูกบุกรุกตึก ตึก ตึก

สี่เท้าของมันวิ่งไปที่ข้างเตียงอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดขึ้นเตียงไปทันที

เจ้าแมวดำตัวน้อยทิ้งตัวลงบนโต๊ะและมองการทำตัวแบบ ‘เด็กๆ’ ของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอย่างขี้เกียจพลางแกว่งหางไปมาช้าๆ

“แบ๊ะ!” ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะยืนบนเตียงและมองกระต่ายหูใหญ่พลางส่งเสียงร้องออกมาอย่างโกรธเคืองเพื่อไล่เจ้ากระต่ายให้ออกไป

นี่เป็นอาณาเขตของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะนะ! เจ้ากระต่ายเกเร ออกไปเดี๋ยวนี้!

เจ้ากระต่ายหูใหญ่ที่สลบอยู่ไม่ได้ยินเสียงของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ มันนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะยิ่งโกรธหนักมากขึ้น มันยกเท้าขึ้นตั้งใจจะผลักกระต่ายหูใหญ่ออกจากอาณาเขตของมัน

เจ้าแมวดำตัวน้อยที่เฝ้าดูการกระทำของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอยู่เห็นเข้าก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงโดยไม่รอช้า

จวินอู๋เสียลงแรงไปมากเพื่อช่วยเจ้ากระต่ายให้รอดชีวิต ถ้าเจ้าแกะโง่นี่ฆ่ามัน จวินอู๋เสียได้ระเบิดแน่!

แต่เจ้าแมวดำตัวน้อยยังช้าไปก้าวหนึ่ง เท้าเล็กๆ ของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะแตะไปที่ตัวของกระต่ายหูใหญ่แล้ว และใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมายเพราะมันแค่ต้องการให้เจ้ากระต่ายลงไปจากเตียงของมันเท่านั้น…