ทะลุมิติทั้งครอบครัว - ตอนที่ 270 ล้อมจับชุดน้ำเงิน / ตอนที่ 271 แย่แล้ว

ตอนที่​ 270 ล้อม​จับ​ชุด​น้ำเงิน​

บุตรสาว​ของ​ซ่งฝูเซิง

ดูท่า​ซ่งฝูห​ลิง​จะเป็น​ผู้หญิง​คน​นั้น​ ที่​แค่​ถามประโยค​เดียว​ก็​กลอกตา​เป็นลม​ล้ม​พับไป​

ถ้าแค่​เป็นลม​จริงๆ​ ยัง​ไม่เท่าไร​

ไม่สามารถ​ดึงดูด​ความสนใจ​จาก​เขา​ได้​

ทว่า​นาง​เป็นลม​ตอนที่​ชาวบ้าน​หลาย​ร้อย​คน​ร้องไห้​คร่ำครวญ​ แตกตื่น​ลนลาน​ คุกเข่า​อธิบาย​แทน​นาง​

พอ​เรื่อง​ทุกอย่าง​คลี่คลาย​หมด​แล้ว​ นาง​ก็​ฟื้น​ทันที​

ถ้าแบบนี้​ไม่เรียก​แกล้ง​เป็นลม​ ลู่​พั่น​ก็​ไม่รู้​จริงๆ​ ว่า​ยัง​จะมีอะไร​ที่​เป็นจริง​ได้​อีก​ แบบนี้​เห็น​เขา​ตาบอด​ซื่อบื้อ​หรือ​อย่างไร​

อีก​ทั้ง​อยู่​ตั้ง​ไกล​ก็​ยัง​สัมผัส​ได้​ หลังจาก​ผู้หญิง​คน​นั้น​ฟื้น​ก็​ไม่ได้​สนใจ​ว่า​เมื่อ​ครู่​เกิด​อะไร​ขึ้นกับ​ทุกคน​เครื่อง​ยืนยัน​อีก​อย่างว่า​นาง​แกล้ง​เป็นลม​ก็​คือ​นาง​แอบ​ดึง​ท่าน​แม่ของ​นาง​ลับหลัง​คนอื่น​ อย่า​คิด​ว่า​เขา​ไม่เห็น​ สีหน้า​ดีอกดีใจ​ ไม่รู้​ว่า​พูด​อะไร​ ทั้ง​พูด​ทั้ง​ทำ​ท่าทาง​

ตอนที่​เด็ก​คน​นั้น​ (เฉียน​หมี่​โซ่ว)​ ทวง​ไข่​มาให้​นาง​ นาง​ที่​เป็น​พี่สาว​กลับ​ทำท่า​คารวะ​ขอบคุณ​น้องชาย​ รับ​ไข่ไก่​ไป​อย่าง​เต็มใจ​ แกะ​เปลือก​แล้ว​กิน​ด้วย​สีหน้า​เบิกบานใจ​

รวมถึง​ตอนที่​มอง​บน​ถนน​

ตอนนั้น​แค่​อยาก​ดู​ให้​แน่ใจ​ว่า​ พอ​รอดพ้น​จาก​ความหิวโหย​แล้ว​นาง​จะชะล้าง​ใบ​หน้าที่​สกปรก​มอมแมม​หรือไม่​ แต่กลับ​รู้สึก​เหนือ​ความคาดหมาย​ที่​นาง​ประสาทสัมผัส​ไว​ รู้สึกตัว​ทันที​ว่า​มีคน​มอง​นาง​อยู่​

เรื่อง​ที่กล่าวมา​นี้​เป็น​ความทรงจำ​ที่​ลู่​พั่น​มีเกี่ยวกับ​ซ่งฝูห​ลิง​

เวลานี้​ลู่​พั่น​นั่ง​พิง​เก้าอี้​อย่าง​ผ่อนคลาย​

อ่าน​จดหมาย​พลาง​เหลือบมอง​ขนมเค้ก​

เล่น​เอา​ซุ่นจื่อ​ก็​มอง​กลับไปกลับมา​ด้วย​เช่นกัน​

ทว่า​เขา​มองไม่เห็น​ข้อ​ความใน​จดหมาย​ ทำได้​เพียง​คาดเดา​ไม่หยุด​อยู่​ใน​ใจ ข้อ​ความใน​จดหมาย​เขียน​อะไร​มา อีก​ทั้ง​คุณชาย​ยัง​ให้​เอา​ขนมเค้ก​ไว้​ข้าง​ตัว​ด้วย​ หรือว่า​ใน​ขนมเค้ก​ก้อน​นี้​มีของดี​อะไร​ ซ่อน​กลไก​อะไร​ไว้​ สอดไส้​อย่างนั้น​รึ​

ซุ่นจื่อ​ปฏิเสธ​ความคิด​ตัวเอง​ในทันที​ เลิก​ความคิด​นี้​เถอะ​ คน​ผู้​นั้น​จะซ่อน​อะไร​ได้​ ก็​แค่​คน​ปลูก​กระเทียม​เหลือง​ ใคร​จะเพี้ยน​ถึงขั้น​สอดไส้​กระเทียม​เหลือง​มา

แต่​พอ​นึกถึง​กระเทียม​เหลือง​ ซุ่นจื่อ​ก็​พยักหน้า​พลาง​คิดในใจ​ มิน่า​เขา​ถึงได้​รู้สึก​ถูกชะตา​กับ​คน​ผู้​นั้น​ มิน่า​ดูเหมือน​คุณชาย​ก็​ให้ความสนใจ​คน​ผู้​นั้น​ด้วย​

ตอนนั้น​ที่​ช่วย​ซ่งจื่อเจิน​ คาด​ว่า​คุณชาย​คง​คิด​ว่า​คน​มีความรู้​มีอยู่​มาก​ ทว่า​คน​ที่​หมกมุ่น​อยู่​แต่​กับ​ตำรา​ก็​มีอยู่​มาก​เช่นเดียวกัน​ คน​มีความรู้​ที่​สามารถ​จัดการ​และ​คุม​คน​ได้​มีอยู่​น้อย​เหลือเกิน​ ซ่งจื่อเจิน​ผู้​นี้​สามารถ​ดูแล​คน​สอง​ร้อย​กว่า​คน​ได้​อย่าง​เป็นระเบียบเรียบร้อย​

บัดนี้​ความจริง​ก็​เป็นที่​ประจักษ์​ว่า​คน​ผู้​นี้​มีความสามารถ​จริงๆ​

เพิ่ง​มาถึงที่นี่​ได้​เดือน​เดียว​หรือเปล่า​

ซุ่นจื่อ​แอบ​นับวัน​อยู่​ใน​ใจ อืม​ ก็​คง​เป็น​เช่นนั้น​ ต้น​กระเทียม​โต​จน​เก็บเกี่ยว​ได้​

ต้อง​ทราบ​ก่อน​ว่า​ใน​จวน​ของ​พวกเขา​ก็​มีสวนเกษตร​ เมื่อ​ถึงฤดูหนาว​ก็​จะมีการ​สร้าง​เพิง​ปลูก​พืชผัก​ใหม่​ๆ ภายใน​สวน​ กอปร​กับ​เดิมที​เขา​ก็​เป็น​ลูก​ชาวสวน​ เขา​จึงรู้​ว่าการ​ปลูก​ผัก​ตั้งแต่​เริ่ม​จนถึง​เก็บเกี่ยว​ อย่าง​น้อย​ก็​ต้อง​ใช้เวลา​เกิน​ครึ่ง​เดือน​ไป​จนถึง​หนึ่ง​เดือน​เต็มๆ​

นี่​หมายความว่า​อะไร​ หมายความว่า​คน​ผู้​นั้น​ไม่ได้​ปล่อย​เวลา​ผ่าน​ไป​เปล่าๆ​ พอ​มาถึงที่นี่​ก็​เริ่ม​คิด​หนทาง​หาเงิน​ อาศัย​สอง​มือ​ของ​ตัวเอง​ หาทาง​เลี้ยงดู​ครอบครัว​ด้วย​สอง​มือเปล่า​ ไม่ได้​อยู่​ว่าง​แม้แต่น้อย​

ไม่เหมือน​ชาวบ้าน​ตกยาก​บางคน​ที่​มุ่งหน้า​เข้ามา​หวัง​แต่​จะขอความช่วยเหลือ​ เฮ้อ​ เขา​ไม่รู้​จะวิจารณ์​อย่างไร​

บางคน​ไม่รู้จัก​พอ​ ถ้าทางการ​ไม่ให้อาหาร​ประทังชีวิต​ ใน​สายตา​ของ​เขา​ ถ้าไม่ให้​ก็​คง​ทำ​อะไร​ไม่ได้​ แต่​ถ้าให้​กลับ​ยังมี​คน​บ่นว่า​น้อย​เกินไป​ จริงๆ​ เลย​ คน​แบบ​ไหน​ก็​มีหมด​ เอา​แค่​ก่อนหน้านี้​ที่​เขา​ติดตาม​คุณชาย​ ไม่ใช่แค่​เคย​ได้ยิน​เรื่อง​ขุนนาง​ฉ้อฉล​ เรื่อง​ชาวบ้าน​อันธพาล​ก็​เคย​ได้ยิน​

พอ​มาดู​พวก​ชาวบ้าน​ตกยาก​ที่​คุณชาย​เคย​ช่วย​ไว้​ ดู​ว่า​พวกเขา​ทำ​อย่างไร​

ดู​สิ นี่​ก็​ทำ​ขนมเค้ก​ออกมา​ ทำ​ขนม​ได้​ถึงขั้น​ที่​เข้าตา​คุณหนู​สาม นั่น​คุณหนู​สามเชียว​นะ​ นาง​เคย​เห็น​ของดี​มาไม่น้อย​ อีก​ทั้ง​ขนม​ยัง​ถูก​ส่งเข้ามา​ใน​จวน​ด้วย​

ต้อง​มุมานะ​ถึงเพียง​ไหน​ ต้อง​ขยัน​ขนาด​ไหน​ เอ่อ​ หมด​คำ​จะบรรยาย​แล้ว​ ต้อง​เป็น​คนเก่ง​ขนาด​ไหน​กัน​เนี่ย​

และ​ที่​สำคัญ​ที่สุด​คือ​รู้งาน​

ปลูก​กระเทียม​เหลือง​ได้​ก็​ตั้งใจ​เอา​มาส่งให้​โดย​ไม่มีคำพูด​ประจบสอพลอ​แม้แต่น้อย​

เอา​แค่​เรื่อง​ที่​ตอนนั้น​เด็ก​คน​นั้น​มากอด​ขา​คุณชาย​ ครอบครัว​ซ่งจื่อเจิน​ไม่รู้เรื่อง​ด้วย​ เด็ก​คน​นั้น​หนี​ออกมา​เอง​ อย่างไร​เสีย​ใน​สายตา​ของ​เขา​ สีหน้า​ของ​ทั้ง​ครอบครัว​ตอนที่​รู้​ว่า​เด็ก​หาย​ไป​ก็​เป็น​ของจริง​ ตกใจ​กัน​มาก​ทีเดียว​

อีก​ทั้ง​เด็ก​คน​นั้น​ก็​ไม่ใช่มาตอแย​เพราะ​หวัง​พึ่งพา​ แต่​มาเพราะ​ตั้งใจ​จะเอา​เห็ด​ให้​ ทั้ง​ยัง​จับพลัดจับผลู​สร้าง​คุณงามความดี​ ทำให้​คุณชาย​จัดการ​กับ​เห็บ​หมัด​พวก​นั้น​ได้​เร็ว​ขึ้น​

ยิ่งไปกว่านั้น​ขนมเค้ก​ไม่ได้​อาศัย​เส้นสาย​ถูก​ส่งเข้ามา​ใน​จวน​

คน​ผู้​นั้น​แสดงให้เห็น​ว่า​ เขา​เอง​ก็​ไม่คาดคิด​ว่า​จะเกี่ยวข้อง​กับ​จวน​กั๋วกง​ ต่อให้​ถ้าเอา​ให้​คนนอก​ดู​ก็​ย่อม​ถูก​เข้าใจผิด​ว่า​มีนอก​มีใน​ก็ตาม​ ลำพัง​แค่​จุด​นี้​ก็​หา​ได้​ยาก​แล้ว​

ถ้าหาก​เขา​ซุ่นจื่อ​ สมมติ​ว่า​เขา​เอง​ก็​เป็น​ชาวบ้าน​ตกยาก​ เขา​จะสามารถ​ทำได้​ถึงขั้น​มีความมุ่งมั่น​เช่นนี้​เมื่อ​ไป​อยู่​สถานที่​ใหม่​หรือไม่​

คิด​ฟุ้งซ่าน​ ซุ่นจื่อ​อยู่​ข้างๆ​ คิด​อะไร​ไป​เรื่อยเปื่อย​ชั่วขณะ​

ไม่คิด​ไม่ได้​หรอก​ เขา​ชิน​แล้ว​ เพราะ​ปกติ​คุณชาย​ก็​เป็น​เช่นนี้​ ไม่สนใจ​เขา​ หาก​ไม่ให้​คิด​เรื่อยเปื่อย​แล้ว​จะฆ่าเวลา​อย่างไร​

ไม่พูดมาก​ก็​ไม่ได้​ เพราะ​ปกติ​คุณชาย​ก็​ไม่ชอบ​พูด​สัก​เท่าไร​ เขา​อึดอัด​เหลือเกิน​ ดังนั้น​เมื่อใด​ที่​อนุญาต​ให้​เขา​พูด​ เขา​ก็​จะพูด​เสีย​มากมาย​อย่าง​ที่​ควบคุม​ตัวเอง​ไม่ได้​

ลู่​พั่น​พับ​จดหมาย​เก็บ​ตามรอย​เดิม​แล้ว​ใส่เข้า​ซอง​

“ตัด​ออกมา​สิ”

“หืม?”​ ซุ่นจื่อ​อึ้ง​ พอ​หาย​อึ้ง​ “ได้​ขอรับ​ๆ คุณชาย​รอ​สักครู่​ บ่า​วจะ​ให้​มู่จิ่น​เอา​ชามมา”

พอ​ออก​ไปนอก​ห้อง​ซุ่นจื่อ​ก็​คิด​ โอ้​ วันนี้​ดวงอาทิตย์​ขึ้น​ทางตะวันตก​หรือ​ คุณชาย​จะกิน​ของว่าง​ตอนที่​ยัง​ไม่ถึงเวลา​กิน​ ดู​ท่าจะ​ชอบ​ดอกไม้​นั่น​เข้า​เสียแล้ว​

หลังจาก​ลู่​พั่น​ชิมไป​หนึ่ง​คำ​ก็​ใช้นิ้วโป้ง​เช็ด​ครีม​ที่​เลอะ​ขอบ​ปาก​ ของ​สิ่งนี้​ต้อง​เปลือง​แรง​ทำ​ขนาด​นั้น​เชียว​หรือ​ ทั้ง​วาง​ทิ้ง​ไว้​ ทั้ง​ต้อง​กรอง​ เขียน​ได้​น่าสนใจ​เหลือเกิน​ แต่​เจ้าสิ่งนี้​มัน​อร่อย​รึ​ หวาน​เหลือเกิน​

จากนั้น​ก็​ใช้ช้อน​เงิน​ตัก​เข้า​ปาก​อีก​คำ​แล้ว​ถึงเอา​จดหมาย​ยื่น​ให้​ซุ่นจื่อ​ “ส่งไป​ที่​จวน​ฉี”

จวน​ฉีก็​คือ​จวน​ของ​ผู้บัญชาการ​ใหญ่​ บ้าน​ของ​ลู่​จือ​หว่าน​

เอา​ให้​พี่สาว​ของ​เขา​ดู​ว่า​ ซื้อ​มากมาย​ถึงเพียงนี้​ใน​คราว​เดียว​ แค่​อยาก​ลิ้มลอง​แต่กลับ​สร้าง​ความยุ่งยาก​ให้​คนอื่น​ตั้ง​เท่าไร​

ซุ่นจื่อ​รู้สึก​งง ยัง​ไม่ทัน​คิด​คำพูด​เสร็จ​ว่า​ คุณชาย​ให้​ส่งจดหมาย​ฉบับ​นี้​กลับ​ไป​ จะตอบ​คุณหนู​สามว่า​อย่างไร​ดี​ ลู่​พั่น​ก็​มอบ​คำสั่ง​ที่สอง​ให้​เขา​เสียแล้ว​

คำสั่ง​ที่สอง​ทำ​เขา​งงหนัก​กว่า​เดิม​

“เด็ก​คน​นั้น​ก็​เข้า​เมือง​มาด้วย​เหมือนกัน​ ไป​รับ​เขา​มา”

เด็ก​คน​นั้น​ เด็ก​คน​ไหน​หรือ​

ซุ่นจื่อ​เหลือบมอง​จดหมาย​ คิดได้​ทันที​ “เด็ก​ที่​คุณชาย​หมายถึง​ เฉียน​หมี่​โซ่ว​หรือ​ขอรับ​”

ลู่​พั่น​พยักหน้า​เล็กน้อย​ “สีน้ำเงิน​ทั้งตัว​”

สีน้ำเงิน​ทั้งตัว​คือ​อะไร​

เดี๋ยว​นะ​คุณชาย​ คุณชาย​ต้อง​บอก​บ่าว​ก่อน​ว่า​ ที่​ให้​รับ​มาหมายถึง​รับ​มาที่​จวน​หรือ​

ตอน​ซุ่นจื่อ​ออก​ไป​ภายใน​ห้องโถง​เหลือ​เพียง​ลู่​พั่น​คนเดียว​

ไม่มีพวก​บ่าว​รับใช้​อยู่​ ลู่​พั่น​ลอง​เอา​ช้อน​เงิน​ตัก​ ‘ใจกลาง​’ ดอกไม้​ที่​เป็น​สีม่วง​บน​ขนมเค้ก​ เขา​คิด​ว่า​พอ​กิน​ตรงกลาง​เสร็จ​ก็​จะไม่กิน​ขนมเค้ก​นี้​แล้ว​ หวาน​เกินไป​ เลี่ยน​ไม่ไหว​

ที่​นอก​จวน​

บ่าว​รับใช้​ชาย​สิบ​กว่า​คน​ขึ้น​ม้าพร้อมกัน​

เช้าวันนี้​เสี่ยว​เฉวียน​จื่อ​ติดตาม​ลู่​พั่น​ออก​ไป​ ได้​เจอ​เฉียน​หมี่​โซ่ว​ ตอนนั้น​เรื่อง​ที่​เขา​ตกใจ​ที่สุด​ก็​คือ​คุณชาย​ถึงกับ​พยักหน้า​ให้​เด็กน้อย​ ที่แท้​ไม่มีหรอก​ตกใจ​ที่สุด​ มีแต่​น่า​ตกใจ​ยิ่งกว่า​ คุณชาย​ให้​ไป​รับ​มาที่​จวน​

สรุป​ว่า​ใน​เมื่อ​เสี่ยว​เฉวียน​จื่อ​เคย​เจอ​แล้ว​ ซุ่นจื่อ​จึงให้​เสี่ยว​เฉวียน​จื่อ​พา​ทุกคน​ล่วงหน้า​ไป​ก่อน​ เขา​ต้อง​นำ​จดหมาย​ไป​ส่งที่​จวน​ฉี

ออกเดินทาง​

เป้าหมาย​ ‘ล้อม​จับ​ชุด​น้ำเงิน​’

ตอนที่​ 271 แย่​แล้ว​

สถานที่​แรก​ ย่อม​เป็น​โรงเตี๊ยม​อี​ผิ่นเซวียน​

เมื่อ​ม้าสิบ​กว่า​ตัว​มาถึง แสดง​ป้าย​คล้อง​เอว​แบบ​เฉพาะ​ของ​บ่าว​รับใช้​จวน​กั๋วกง​ บอก​จุดประสงค์​ที่มา​ เจ้านาย​เฉิน​เอง​ก็​เพิ่ง​มาถึงร้าน​ ลง​จาก​เกี้ยว​มา เดิมที​ร่างกาย​รู้สึก​หนาว​ พอ​ฟังจบ​ใน​ใจก็​รู้สึก​เดี๋ยว​ร้อน​เดี๋ยว​หนาว​ขึ้น​มาทันที​

เหงื่อ​เริ่ม​แตก​ ประเด็น​คือ​ไม่รู้​ว่า​เมื่อคืน​เถ้าแก่​ทำตาม​แผนที่​วาง​ไว้​หรือเปล่า​

อย่า​ได้​ทำตาม​แผนที่​วาง​ไว้​เชียว​นะ​ แบบ​นั้น​ความสัมพันธ์​ได้​เกิด​รอยร้าว​แน่​

เจ้านาย​เฉิน​ร้อนใจ​เหลือเกิน​ รีบ​เข้าไป​ใน​โรงเตี๊ยม​ ทั้ง​อยาก​ไป​เชิญซ่งฝูเซิงออกมา​พบ​คน​ที่​จวน​กั๋วกง​ส่งมาด้วยตัวเอง​ ทั้ง​ร้อนใจ​อยาก​เตี๊ยม​กับ​เถ้าแก่​ก่อน​

จนกระทั่ง​ซ่งฝูเซิงได้​สนทนา​กับ​เสี่ยว​เฉวียน​จื่อ​ เจ้านาย​เฉิน​ร่าง​อ้วน​ก็​ยังคง​ใช้แขน​เสื้อ​ปาดเหงื่อ​บน​หน้าผาก​

หลัก​ๆ คือ​รู้สึก​กลัว​

ต้อง​ทราบ​ก่อน​ว่า​ต่อให้​เขา​ร่ำรวย​เพียงใด​ ทำการค้า​รุ่งเรือง​ขนาด​ไหน​ เขา​ก็​เป็น​พ่อค้า​ธรรมดา​อยู่ดี​ เขา​ไม่ได้​มีค่า​ใน​สายตา​ของ​จวน​กั๋วกง​สักนิด​

สวรรค์​ โชคดี​ที่​เมื่อ​ครู่​เถ้าแก่​แอบ​ส่งสัญญาณบอก​เขา​ว่าไม่ได้​ทำ​แบบ​นั้น​

และ​ก็​โชคดี​ที่​เมื่อคืน​เขา​ค้าง​ที่​ห้อง​อนุ​ ตื่น​ค่อนข้าง​สาย​ มิฉะนั้น​ขั้น​ต่อไป​ของ​เขา​ก็​คือ​วันนี้​เช้ามาคุย​กับ​ซ่งฝูเซิงที่​โรงเตี๊ยม​ เสนอ​รา​คาที่​เขา​คิด​ว่า​เหมาะสม​เพื่อ​ซื้อ​สูตร​ขนม​ หาก​ซื้อ​ไม่ได้​เขา​ก็​จะใช้กำลัง​ข่มขู่​

สรุป​ว่า​ เกือบไป​แล้ว​ เกือบ​แล้ว​เชียว​ เขา​ที่​ไม่รู้จัก​ฟ้าสูงแผ่นดิน​ต่ำ​ เกือบ​งัดข้อ​กับ​จวน​กั๋วกง​เข้าให้​แล้ว​

ยัง​ต้อง​งัด​อีก​รึ​ แค่​ทาง​นั้น​บิด​ทีเดียว​เขา​ก็​แหลก​ละเอียด​แล้ว​

เวลานี้​ซ่งฝูเซิงกำลัง​คุย​อยู่​ด้านนอก​ เฉียน​หมี่​โซ่ว​ยัง​ไม่กลับมา​ เขา​ออก​ไป​กับ​ท่าน​ป้า​ของ​เขา​

เสี่ยว​เฉวียน​จื่อ​ขมวดคิ้ว​ “จะไป​ที่ไหนได้​ ทำไม​ถึงยัง​ไม่กลับ​”

ซ่งฝูเซิงคิดในใจ​ มีที่​ให้​ไป​ตั้ง​เยอะแยะ​

เขา​จึงบอก​สถานที่​ที่​เฉียน​เพ่​ย​อิง​นั่ง​พึมพำ​อยู่​เมื่อคืน​

“ไป​ซื้อ​ขนม​ที่​ร้าน​ขนม​ ซื้อ​เห​อ​เถา[1]กับ​พุทรา​ที่​ร้าน​ผลไม้​แห้ง​ ซื้อ​ข้าวสาร​กับ​ข้าวเหนียว​นิดหน่อย​ที่​ร้าน​ข้าวสาร​ ซื้อ​ดอก​ฝ้าย​กับ​ผ้า​สารพัด​หลาย​พับ​ที่​ร้าน​ขาย​ผ้า​ อาจจะ​ซื้อ​เนื้อ​ซี่โครง​หลาย​ชั่งที่​ร้าน​ขาย​เนื้อ​ และ​ก็​อาจจะ​ซื้อ​ผง​ขัด​ฟัน​นิดหน่อย​ที่​ร้านขายของชำ​ เป็นต้น​”

เสี่ยว​เฉวียน​จื่อ​ “มีเป็นต้น​ด้วย​ พวก​ท่าน​นี่​จริงๆ​ เลย​นะ​ เข้า​เมือง​ครั้ง​เดียว​เอา​เสีย​คุ้ม​”

ซ่งฝูเซิง “นอกจากนี้​พวก​นาง​อาจ​เดินเล่น​เอ้อระเหย​ จับจ่าย​พลาง​เดิน​เรื่อยเปื่อย​ ส่วน​จะเดิน​ไป​ที่ไหนบ้าง​นั่น​ก็​พูด​ยาก​แล้ว​”

“พวก​เจ้าสอง​คน​อยู่​ที่​ถนน​เส้น​นี้​ ส่วนที่เหลือ​ตาม​ข้า​มา” ไป​ถนน​การค้า​อีก​สอง​เส้น​

“ขอรับ​” มีบ่าว​รับใช้​ชาย​คน​หนึ่ง​ขานรับ​เสียงดัง​ “นาย​ท่าน​วางใจ​ได้​ขอรับ​ ชุด​น้ำเงิน​ทั้งตัว​ บ่าว​จำขึ้นใจ​แล้ว​”

ซ่งฝูเซิงขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​ พวก​เจ้ามาจับ​โจร​รึ​ ขณะที่​กำลังจะ​เข้าไป​กำชับ​ว่า​อย่า​ทำ​เด็ก​ตกใจ​ กลับ​เห็น​ม้าตัว​หนึ่ง​วิ่ง​มาจาก​ไกลๆ​ “ซ่งฝูเซิง?”

“โอ้​ ท่าน​ซุ่นจื่อ”​ ซ่งฝูเซิงรีบ​กำมือ​คารวะ​

ซุ่นจื่อ​ไม่ได้​ลง​จาก​ม้า ขี่ม้า​เดิน​เข้ามา​พลาง​พูด​ “วางใจ​ได้​ รอ​อยู่​ที่นี่​เถอะ​ ข้า​จะพา​เฉียน​หมี่​โซ่วก​ลับ​มาส่งคืน​ด้วยตัวเอง​”

“รบกวน​ด้วย​ขอรับ​”

ซุ่นจื่อ​ฉีก​ยิ้ม​ เกรงใจ​เกินไป​แล้ว​

เจ้านาย​เฉิน​มอง​ซุ่นจื่อ​ที่อยู่​บน​ม้าแล้ว​มอง​ซ่งฝูเซิงที่อยู่​ข้างๆ​ “…”

เขา​รีบ​สะบัด​หัว​ เลิก​ฟุ้งซ่าน​ รีบ​เข้าไป​ประจบ​สิ “จาก​ที่​คุย​เมื่อวาน​ก็​รู้สึก​ได้​ว่า​น้อง​ซ่งหา​ใช่คน​จิตใจ​คับแคบ​ไม่ หาก​มีตรงไหน​ที่​ล่วง​เกินไป​ น้อง​ซ่งอย่า​ถือสา​ได้​หรือไม่​”

ซ่งฝูเซิงรีบ​ยกมือ​ห้าม​ บอ​กว่า​เจ้านาย​เฉิน​พูด​เช่นนี้​ได้​อย่างไร​ ล่วงเกิน​อะไร​กัน​ เขา​ต่างหาก​ที่​ต้อง​ขอบคุณ​

ทั้งสอง​คน​เข้าไป​ด้านใน​โรงเตี๊ยม​

“ท่าน​ป้า​ ใกล้​ถึงพวกเรา​หรือยัง​” เฉียน​หมี่​โซ่ว​เขย่ง​เท้า​มอง​คน​ข้างหน้า​

“หิว​แล้ว​รึ​”

“เปล่า​ กลัว​เซาปิ่ง[​2]จะหาย​ร้อน​ เดี๋ยว​ท่าน​ลุง​กับ​พี่​จะไม่ได้​กิน​ตอน​ร้อน​ๆ”

เฉียน​เพ่​ย​อิง​แสร้ง​ทำเป็น​ยอมรับ​เหตุผล​นี้​ ไม่ได้​เปิดโปง​

ไม่หิว​ แต่​จมูก​ของ​เจ้าตาม​กลิ่น​มาตลอดทาง​ จะให้​นาง​พา​มาถนน​เส้น​นี้​ให้ได้​

พอ​มาถึงถนน​เส้น​นี้​ อยู่​ไกลๆ​ ก็​ยัง​เห็น​คน​ต่อ​แถว​ซื้อ​ไก่ย่าง​ เห็น​คน​ที่​ซื้อ​เสร็จ​ถือ​ถุงกระดาษไข​เดินผ่าน​ หมี่​โซ่ว​ยัง​ถามนาง​อี​กว่า​ “ท่าน​ป้า​ พวกเขา​ซื้อ​อะไร​ อร่อย​ไหม​”

“เจ้าเดา​ดู​สิ ไม่เชื่อ​ว่า​เจ้าเดา​ไม่ได้​”

สุดท้าย​ของ​ที่​อยาก​ซื้อ​ก็​เพิ่ง​ซื้อ​ได้​ไม่กี่​อย่าง​ ต้อง​พา​เด็ก​คน​นี้​มาต่อ​แถว​

“คน​ต่อไป​”

แขน​ข้าง​หนึ่ง​ของ​เฉียน​เพ่​ย​อิง​หอบ​สัมภาระ​ มือ​อีก​ข้าง​จูงหมี่​โซ่ว​เดิน​เข้าไป​ ขณะที่​กำลังจะ​สั่งไก่ย่าง​ครึ่งตัว​กับ​น่อง​ไก่​อีก​สอง​น่อง​ ไอ๊ห​ยา​ นาง​สะดุ้ง​ตกใจ​

กล้า​ลักพาตัว​เด็ก​กลางวันแสกๆ​ กัน​เลย​รึ​

เฉียน​หมี่​โซ่ว​ก็​โมโห​ดิ้น​ไป​ดิ้น​มา อะไร​เล่า​ กว่า​จะได้​ซื้อ​รอ​ตั้ง​นาน​นะ​

ดิ้น​จน​ทำ​หมวก​ผ้าฝ้าย​ของ​เสี่ยว​เฉวียน​จื่อตก​

“เฉียน​หมี่​โซ่ว”​ ซุ่นจื่อ​เรียก​ อีก​ทั้ง​ไม่ได้​ทำเป็น​มองไม่เห็น​เฉียน​เพ่​ย​อิง​อีกต่อไป​ เขา​ลง​จาก​ม้าแล้ว​กำมือ​คารวะ​นาง​

ณ จวน​กั๋วกง​

พ่อบ้าน​ของ​แต่ละ​เรือน​รวมถึง​บรรดา​หญิง​สูงวัย​คุม​งาน​ต่าง​แยกย้าย​ไป​แจ้งข่าว​

คุณชาย​อุ้ม​เด็ก​กลับมา​คน​หนึ่ง​

หอ​ซงเทา​ อยู่​ที่​หอ​ซงเทา​

ฮูหยิน​สำลัก​น้ำชา​ “แค่​กๆ”​ ใช้ผ้าเช็ดหน้า​ปิด​ก็​ยัง​เอาไม่อยู่​

เหล่า​ฮูหยิน​ส่าย​มือ​บอก​สาวใช้​ที่​ทุบ​ขา​ให้​อยู่​ออก​ไป​ “หืม?​ เจ้าบอ​กว่า​ใคร​นะ​ ห​มิน​รุ่ย​อุ้ม​เด็ก​สี่ห้า​ขวบ​กลับมา​อย่างนั้น​รึ​”

หมอ​มอ​สูงวัย​ที่อยู่​ข้าง​กาย​เหล่า​ฮูหยิน​อยู่​ตลอด​ ยิ้ม​พลาง​พยักหน้า​ให้​เหล่า​ฮูหยิน​

……………………………………………………………………

[1] วอลนัท​

[2] ขนม​แป้ง​อบ​ ไม่มีไส้