ทะลุมิติทั้งครอบครัว - ตอนที่ 348

นั่นสินะ เงินไม่พอก็หาเพิ่ม

ห้องอบขนม

ซ่งฝูหลิงใส่ชุดทำงานที่ไว้ใส่เฉพาะสำหรับเวลาทำขนม ผมยาวถูกม้วนเป็นมวยทั้งหมด คาดผ้าโพกหัวสีชมพู เก็บไรผมตรงหน้าผากจนมิดชิด หมุนเครื่องตีไข่ที่ยึดไว้กับมุมโต๊ะ

เพิ่งหมุนแค่สองที ไข่ขาวก็ขึ้นฟองขนาดใหญ่

ซ่งฝูหลิงหมุนต่ออีกหลายที ฟองก็เริ่มละเอียดขึ้น เอ้อร์ยาเติมน้ำตาลครั้งที่สอง

หมุนต่อ ตีไปเรื่อยๆ ฟองเกิดการเปลี่ยนแปลงแบบที่สังเกตเห็นได้ ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ เหมือน ‘ครีม’ มากขึ้นเรื่อยๆ

ตีไปจนกระทั่งซ่งฝูหลิงเอาช้อนไม้สำหรับใช้คนที่อยู่ข้างโต๊ะมาตักหนึ่งที จากนั้นก็จงใจเอียงช้อนคล้ายกับอยากให้ ‘ครีมข้น’ หยดลงมา แต่ไข่ขาวที่ตีจนฟูแล้วจะไม่หยด

“เห็นหรือยังว่าของสิ่งนี้หมุนยังไง”

บรรดาคนทำขนมมือใหม่ของห้องทำขนมมองหน้ากันไปมา พูดกันด้วยความตื่นเต้น ของสิ่งนี้มหัศจรรย์มาก

จากนั้นก็ปรบมืออย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ในที่สุดก็ไม่ต้องลำบากแล้ว ไม่ต้องเห็นไข่ไก่แล้วขนลุก ดีใจที่ต่อไปจะสามารถประหยัดแรง ประหยัดเวลาได้

ต่อมา เตาใหญ่แต่ละเตาภายในห้องทำขนมก็ถูกจุดไฟจนลุกโชน

ขนมถาดแล้วถาดเล่าถูกส่งเข้าไปใน ‘ตู้อบ’

เอ้อร์ยาสอนคนทำขนมมือใหม่ ตั้งใจสอนให้ใช้ไม้นวด ทำขนมปังกรอบม้วนสอดไส้ที่เพิ่งออกมาจากหม้อ

หลี่ซิ่วถามเหอซื่อในขณะที่ยังยุ่งอยู่ “พี่สะใภ้ใหญ่ ทางพี่อีกนานไหมกว่าขนมจะออกจากเตา”

ป้าสะใภ้ใหญ่ของซ่งฝูหลิงเหลือบมองนาฬิกาทรายที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะของตัวเอง “ใกล้แล้ว”

“งั้นเดี๋ยวข้าตีไข่ให้ท่านอบขนมอีกชุด”

เถาฮวาที่อยู่ถัดไปหลายโต๊ะตะโกนเรียก “อาซิ่ว ขอข้าสองชุดด้วย ทางข้าก็จะตีเสร็จแล้ว” ขณะพูดก็รีบยกกะละมังไปจุดวางนม ใช้น้ำเต้าตักนมใส่สองขันครึ่งด้วยความระมัดระวัง

กลิ่นหอมจากห้องทำขนมสองห้องก็ค่อยๆ โชยออกไป

พวกผู้ชายที่ไปเก็บหินกลับมา เพิ่งเดินเข้าประตูบ้านก็ได้กลิ่น

บ้านเก่า โปร่งลม กลิ่นหอมโชยออกไปทั่ว

พวกผู้ชายสูดกลิ่นหอมพลางขนหินบนแคร่เลื่อนไปวางไว้ตรงมุมทางตะวันตกเฉียงใต้ของลานบ้าน แคร่แล้วแคร่เล่า

ตอนนี้พวกเขาเก็บหินมาวางกองเป็นภูเขาลูกเล็กๆ ได้สี่กองแล้ว

เป็นพวกหินก้อนใหญ่จากบนภูเขาทั้งนั้น ผ่านวันเวลายาวนาน บ้างก็ถูกโคลนซัดลงมา บ้างก็ตกลงมาเองตามธรรมชาติ

เก็บไปถึงระดับไหนแล้วน่ะเหรอ

ก็ถ้าไปเก็บอีก ก็คงต้องเลาะริมเขาไปไกลกว่านี้แล้ว บริเวณรอบๆ นี้ไม่มีให้เก็บอีกแล้ว

ออกไปเก็บทุกวัน เก็บมาเยอะขนาดนี้ก็ยังคงไม่พอ

เพราะพวกเขาจะสร้างบ้านที่มีห้องเยอะมาก

ต้องใช้ก้อนหินกับอิฐดิน วันหน้าสร้างเล้าหมูหนึ่งเล้าที่เลี้ยงได้ร้อยกว่าตัว อย่างน้อยก็ต้องสร้างขนาดประมาณสองร้อยกว่าถึงสามร้อยตารางเมตร

ต้องใช้ก้อนหินจำนวนมากสร้างคอกวัว

คอกวัวยิ่งต้องมีขนาดใหญ่ วันหน้าต้องสร้างคอกที่มีขนาดใหญ่กว่าเล้าหมูมาก

อย่าเห็นว่าตอนนี้วัวของพวกเขาส่วนใหญ่เป็นวัวนมกับวัวเทียมเกวียนสองตัวของท่านย่าหม่า

ท่านยายหวังกับสะใภ้ใหญ่ของลุงซ่งได้มองหาวัวไปทั่วอำเภอจยาแล้ว ไม่แน่ว่าวันไหนอาจจะเปลี่ยนจากรถเข็นเป็นเกวียน

วัวของพวกนางในอนาคตก็ต้องหาที่ให้อยู่ด้วยหรือเปล่า

พอถึงต้นฤดูใบไม้ผลิ พวกเขายิ่งต้องซื้อวัวจำนวนมากเพื่อเอามาช่วยพวกเขาเพาะปลูก

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังมีอีกหนึ่งความฝัน นั่นก็คือซื้อสัตว์ใช้แรงงานที่พวกเขาใช้เงินที่เก็บหอมรอมริบมาทั้งชีวิตซื้อมาแต่กลับต้องเสียไประหว่างทาง ซื้อพวกมันกลับมาอีกครั้ง วันหน้าขยันทำงานเพื่อให้ทุกบ้านได้มีสัตว์แรงงานไว้ช่วยเพาะปลูก ออกไปข้างนอกก็ใช้ลากรถได้

ดังนั้นที่กล่าวมา พวกเขาเลยจำเป็นต้องเก็บสะสมก้อนหินจำนวนมาก ว่างเมื่อไรก็ไปเก็บ ออกไปไกลแค่ไหนก็ต้องไปลากกลับมาทุกวัน เก็บสะสมทุกวันๆ เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิก็จะแบ่งเบางานไปได้มาก

ภายในห้องชุมนุม

คนที่รับหน้าที่ทำอาหารแหวกม่านออกไปดม หันกลับมายิ้มพลางพูด

“ดูท่าทางเครื่องตีไข่นั่นจะดีจริงๆ พวกเจ้าดมดูสิ ใช้เวลาแค่ไม่เท่าไร กลิ่นหอมก็ลอยมาแล้ว ปกติเวลานี้พวกคนในห้องทำขนมยังตีไข่กันอยู่เลยนะ ตีกันอย่างทุกข์ทรมาน ตื่นมาตอนเช้า เห็นแต่ละคนเดินคอตกเข้าไป คราวนี้ไม่ต้องเปลืองแรงแล้ว”

มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดต่อ “ข้าว่านะ ท่านย่าหม่ามีน้ำใจจริงๆ ซื้อของใหญ่ขนาดนั้นกลับมาเพื่อให้คนพวกนั้นแบ่งเบางาน เครื่องขนาดใหญ่ที่ทำจากเหล็กสองเครื่องนั้น แค่เหล็กก็ราคาตั้งเท่าไรแล้ว คงคิดหนักน่าดูเพื่อให้คนพวกนั้นทุ่นแรง ยอมเสียเงินเยอะแยะดีกว่า จะไปหาคนใจดีแบบนางได้ที่ไหนอีก”

ถูกต้อง ท่านย่าหม่าไม่ได้บอกว่านางไม่ได้จ่ายเงินซื้อมา

มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่าลู่พั่นลงมือทำด้วยตัวเอง

ในสายตาของท่านย่าหม่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นน้ำใจ ในอนาคต ถ้าไม่ใช่นางก็คงเป็นลูกสาม ที่ต้องตอบแทนหรือเปล่า

ในเมื่อครอบครัวพวกนางต้องตอบแทนน้ำใจ แล้วทำไมจะให้ ‘พวกคนทำขนม’ ในห้องทำขนมรับน้ำใจด้วยล่ะ

นางยังได้จงใจสั่งสอนด้วยว่า “พวกเจ้าดูเอานะ เพื่อพวกเจ้า ข้ายอมกัดฟันซื้อมา ถ้าพวกเจ้าไม่ตั้งใจทำงาน จะไม่ผิดต่อข้ารึ”

ทำท่าทางประหนึ่งว่าพวกเจ้าต้องซาบซึ้งในตัวข้า

ตอนนั้นทุกคนในห้องทำขนมพูดขอบคุณจากใจจริง “ขอบคุณหัวหน้าหม่า ขอบคุณผู้ดูแล ขอบคุณทั้งสองคนที่ยอมเสียเงินมากขนาดนี้เพื่อพวกเรา”

ต้องทราบก่อนว่า พอมีเครื่องตีไข่ ไม่เพียงแต่จะทุ่นแรง อีกทั้งพวกนางยังทำขนมได้มากขึ้นด้วย

เมื่อทำได้มากขึ้น ก็แสดงว่าต่อไปก็จะหาเงินได้มากขึ้นทุกวัน ทำไมจะไม่ขอบคุณล่ะ

มีผู้หญิงคนหนึ่งมองลูกสาวที่ทำงานอยู่ข้างๆ

“ก็ไม่รู้ว่าวันหน้า ถ้าห้องทำขนมขาดคนอีก ลูกสาวข้าจะมีบุญได้เข้าไปไหม ไม่ต้องโดนลม ไม่ต้องตากฝน วันๆ ทำงานเบาๆ อยู่ในนั้น มือก็เนียนละเอียดขึ้น แถมยังแจกผ้าโพกหัวกับผ้ากันเปื้อนให้ด้วย ดูแล้วแปลกใหม่ พอครบเดือนก็ให้เงินไม่น้อยอีก”

“ไม่ได้ยินที่ท่านย่าหม่าพูดเหรอ ไม่รับลูกสาวคนโตแล้ว เจ้าไม่สังเกตเห็นเหรอว่าคนชุดสองที่เข้าไปเป็นพวกสะใภ้กันหมด ในนั้นนอกจากหลานสาวสายในกับสายนอกของนางไม่กี่คน ข้าดูแล้วนะ มีพวกลูกสาวคนโตที่ไหนกัน”

หญิงมีอายุที่เมื่อครู่ยังจินตนาการไปไกลพอได้ฟังก็ถอนหายใจ “นั่นสินะ จะไปว่านางก็ไม่ได้ ติดที่เงื่อนไข แต่ลูกสาวบ้านเราเลี้ยงมาดีๆ จะให้จับแต่งงานเพราะต้องการให้ได้ทำงานเบาๆ หาเงินได้เยอะๆ ก็ไม่ได้หรือเปล่า แบบนั้นไม่เท่ากับทำร้ายลูกเหรอ ไม่ดีๆ”

ลูกสาวของนางพูดขึ้น “ท่านแม่ ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ดูสิพวกเราพี่น้อง พอเสร็จจากงานที่ท่านปู่สั่งก็ยังได้ทำถุงกระดาษ ติดกล่องให้บ้านย่าหม่า นี่ยังได้คว้านซานจามาทำถังหูลู[1]ด้วย”

“ยังต้องทำเสวี่ยเกา[2]ด้วย” ลูกสาวของกัวคนโตที่อยู่ข้างๆ พูดเสริม

“ใช่ พวกเรายังต้องทำเสวี่ยเกาด้วย อันละหนึ่งเหวิน ของพวกนี้พอรวมกัน เล็กๆ น้อยๆ ก็เก็บเงินได้ไม่น้อย”

พวกผู้หญิงที่คว้านเมล็ดซานจาด้วยกัน รวมถึงพวกผู้หญิงที่ล้างซานจารอบแล้วรอบเล่า พอได้ยินแบบนี้ก็ยิ้ม พากันพูดขึ้น “นั่นสิ พวกเราน่ะ รู้จักพอเถอะ ได้อาศัยใบบุญจริงๆ เมื่อก่อนพอหน้าหนาวพวกเราก็รู้จักแต่เก็บตัวอยู่ในบ้าน อย่างมากก็เลี้ยงไก่ เย็บเสื้อผ้าอยู่บนเตียงอุ่น จะไปหางานที่ทำอยู่กับบ้านได้ที่ไหน”

…

อำเภอจยา อำเภออวิ๋นจง เมืองถงเหยา ร้านขนมสาขาย่อยทั้งสามของท่านย่าหม่า

เวลานี้ ที่หน้าต่างขายของหน้าร้านมีถาดถังหูลูสีแดงสดวางอยู่

น้ำเชื่อมถูกราดลงบนผลไม้สีแดง จากนั้นก็โรยด้วยงา แสงแดดในฤดูหนาวสาดส่องเปล่งประกาย

ใช้คำพูดของท่านยายหวังขายก็คือ “ซื้อถังหูลูของร้านย่าหม่า กัดกินได้อย่างสบายใจ กัดหนึ่งคำ รสเปรี้ยวหวานปะปนด้วยความหอมของงา ไม่มีเม็ดกวนใจ รู้หรือไม่ว่าพวกเราล้างผลไม้แดงนี่กันกี่รอบ อย่างน้อยสามรอบ แต่ละลูกทำความสะอาดอย่างดี กัดไปเลย เจอหนอนตรงไหน แจกเลยทั้งถาด”

มั่นอกมั่นใจได้ถึงขนาดนี้

——————————-

[1] ผลไม้เคลือบน้ำตาล

[2] ไอศกรีมแท่ง