ทะลุมิติทั้งครอบครัว - ตอนที่ 350

พอกระเทียมเหลืองมาถึง เถ้าแก่เปิดเข่งดู กระเทียมเหลืองที่ปลูกใหม่ถูกเก็บมาแล้ว จึงกวักมือเรียกพวกเสี่ยวเอ้อให้ยกไปชั่ง

ส่วนตัวเองกลับไปที่โต๊ะคิดเงิน ไม่พูดอะไรมาก คำนวณเงิน

กลับเป็นฝ่ายเราเองที่กังวล พวกซ่งฝูกุ้ยถามทางนั้น “ไม่พลิกดูด้านล่างหน่อยเหรอ พวกท่านไม่กลัวพวกเราตบตายัดของเน่าๆ ไว้ข้างล่างเหรอ”

บรรดาเถ้าแก่โรงเตี๊ยมในเมืองถงเหยา อำเภออวิ๋นจง อำเภอจยา ที่เคยค้าขายกันหลายครั้งต่างหัวเราะ “ต่อให้พวกเราไม่เชื่อใจพวกเจ้า พวกเรายังจะไม่เชื่อใจร้านขนมย่าหม่าได้อีกเหรอ”

ถูกต้อง ในสายตาของพวกเขา ‘ย่าหม่า’ น่าเชื่อถือมาก

ตอนนี้พวกขนม เช่น ขนมไข่ ขนมปังกรอบม้วน เป็นต้น ขายข้างนอกราคาแพงมาก

แต่ร้านขนมย่าหม่าให้พวกเขาราคาเดิมมาตลอด ยกเว้นขนมเค้กวันเกิด ทั้งนี้ก็เพื่อความน่าเชื่อถือ

ก็ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินโรงเตี๊ยมอื่นไปคุยเรื่องสั่งจองต่อรองราคา

ได้ยินว่าแทบจะไม่ใช่ราคาเดียวกันกับพวกเขา

แต่ก็มีคนไม่ยอม ถามไปตรงๆ ว่าเพราะอะไร โรงเตี๊ยมโรงน้ำชาเหมือนกัน ขายของออกไปไม่น้อยในแต่ละวัน ให้ร้านพวกนั้นราคาต่ำได้ ทำไมถึงให้พวกเขาอีกราคาหนึ่ง

‘ท่านย่าหม่า’ ตอบไปว่า

“ไม่ทำไม เคยตกลงกันไว้นานแล้ว แรกเริ่มที่เข็นรถมาขายก็ได้ร้านพวกนั้นรับซื้อเอาไว้ก่อน…

…คุยกับเถ้าแก่ร้านพวกนั้นไว้ก่อนแล้ว เมื่อไรที่ราคาไข่ราคาแป้งขึ้นราคา ถึงจะปรับราคาของพวกเขา ไม่มีทางที่พอเห็นว่าขายดีก็ขึ้นราคา และก็ยิ่งไม่มีทางเอาต้นทุนที่เปิดร้านมาเป็นเหตุผลในการขึ้นราคา…

…ดังนั้นอย่าไปเทียบกับร้านพวกนั้นที่เคยตกลงกันไว้ก่อนแล้ว พวกเราทำเพื่อความน่าเชื่อถือ ไม่เอากำไร…

…แต่ก็มีแค่ไม่กี่ร้านพวกนั้น ไม่มีทางมากไปกว่านี้แล้ว…

…พวกท่านอย่าไม่พอใจไปเลย ต้องรู้ไว้ด้วยว่า พวกเราให้ความน่าเชื่อถือกับพวกเขา ก็ให้พวกท่านเหมือนกัน”

ลำพังแค่ร้านขนมย่าหม่าเป็นแบบนี้ เถ้าแก่โรงเตี๊ยมพวกนี้ที่ซื้อกระเทียมเหลืองยังจะมีอะไรให้ไม่เชื่อถือ พบปะติดต่อกันทุกวัน

แต่จะว่าไป คนที่มาส่งกระเทียมเหลืองพวกนี้ก็ดีใช้ได้

ถึงแม้จะเจอหน้ากันไม่บ่อย แต่ค้าขายกันสองครั้งก็พอมองออก ทุกครั้งเก็บกระเทียมเหลืองมาอย่างสะอาดสะอ้าน มัดไว้เรียบร้อย ตรงกลางไม่เน่าเสีย

ภายใต้สถานการณ์ที่เป็นไปได้ด้วยดีแบบนี้ กลุ่มย่อยของพวกซ่งฝูกุ้ยที่แยกกันไปกลับคาดไม่ถึงว่าจะเจออุปสรรคตอนขายพริก

พวกซ่งฝูกุ้ยได้เอาเนื้อแผ่นกับพริกที่เตรียมไว้ล่วงหน้าไปผัดเข้าด้วยกันตอนขายพริก ทำให้ดูตรงนั้นและก็ให้เถ้าแก่ลองชิม

หอม เผ็ด

พวกเถ้าแก่พูดคำพูดประมาณว่า ช่วยกระตุ้นรสชาติได้ดีออกมามากมาย แต่พอได้ยินว่าต้องการขายในราคาจินละแปดสิบเหวิน เถ้าแก่บางคนก็รับซื้อ แต่เอาแค่ห้าจินสิบจิน ไม่ยอมซื้อมากกว่านี้ บางคนก็ไม่เอาเลย

นี่เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของทุกคน

ณ โรงเตี๊ยมอีผิ่นเซวียนในเมืองเฟิ่งเทียน

ไม่ใช่เถ้าแก่ที่มาต้อนรับซ่งฝูเซิง แต่เป็นเจ้านายเฉินมาต้อนรับด้วยตัวเอง

เจ้านายเฉินพูดกับซ่งฝูเซิงด้วยความลำบากใจ

“น้องชาย ข้ารู้ว่าเจ้าอยากบอกว่า นี่เป็นของเฉพาะ…

…และก็รู้ว่าเจ้าอยากบอกว่า ขนาดกระเทียมเหลืองยังขายได้ถึงหกสิบเหวิน ทำไมโรงเตี๊ยมไม่กล้ารับซื้อพริกราคาจินละแปดสิบเหวิน เมื่อเทียบกับกระเทียมเหลือง พริกที่เป็นของเฉพาะแบบนี้ไม่ได้แพงเลย…

…เรื่องพวกนี้ข้าทราบดี…

…แต่ความยาก ก็ยากตรงที่มันเป็นของเฉพาะนี่แหละ…

…กระเทียมเหลืองกินในฤดูกาลนี้ ใครเข้ามาในโรงเตี๊ยมก็รู้ว่าเป็นอาหารราคาแพง…

…กระซิบบอกแค่เราสองคนพี่น้องนะ คนชั้นสูงพวกนั้น หรือแม้กระทั่งในวังหลวง ฤดูหนาวจะกินอะไร ก็สิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ…

…แต่กระเทียมเหลืองนั้นเป็นอาหารคนรวยที่ฝังรากลึกอยู่ในใจของทุกคนนานแล้ว ต้องกินในฤดูหนาว แพงเสียยิ่งกว่ากินปลากินเนื้อ…

…ดังนั้นพวกเราไม่ต้องพูดอะไรมาก ใครจ่ายไหวก็จะสั่ง…

…แต่พริกของเจ้าเป็นอาหารชนิดใหม่ เว้นเสียแต่ใครมาข้าจะแถมให้จานนึง แต่ข้าก็แถมไม่ไหวหรอก…

…ยังไงเสีย ของสิ่งนี้ของพวกเราไม่ใช่ของที่แช่น้ำแล้วพองได้ แช่ทีพองออกมาเยอะแยะ…

…ถ้าอย่างนั้น พอไม่แถม ก็ต้องมาแนะนำให้ลูกค้ารู้ว่ามันคืออะไร ใช่ไหมล่ะ…

…แต่ว่านะน้องชาย ข้าพูดตามตรงเลยนะ พวกคนรวยที่จ่ายเพื่อกินกระเทียมเหลืองกับอาหารใหม่ๆ ได้น่ะ พวกเขาไม่จำเป็นต้องให้ข้าคอยอยู่ข้างๆ…

…ข้าเข้าไปในห้องส่วนตัวไม่ได้…

…พอข้าเข้าไปคุยด้วยไม่ได้ ไม่พูดคุย แล้วข้าจะแนะนำยังไง…

…ยกตัวอย่างเช่น ใช่ ข้ายกตัวอย่างคุณชายลู่ให้เจ้าฟังแล้วกัน เจ้าคุ้นเคยกับเขาดี…

…ยกตัวอย่างเช่นคุณชายลู่พาคนมาที่ร้านข้า เขาไม่ใช่คนสั่งอาหาร มาถึงก็ขึ้นชั้นบน…

…ถ้าไม่มีธุระข้าก็ห้ามเข้าไป…

…ซุ่นจื่อที่ติดตามเขาจะเป็นคนมาคุยกับพวกเรา สั่งอาหารอะไรบ้าง…

…เจ้าดูสิ ถ้าเป็นแบบนี้ข้าก็ไม่มีโอกาสแนะนำอาหารชนิดใหม่แล้วไหมล่ะ..

…ต่อให้ข้าพูดจนปากเปียกปากแฉะแนะนำอาหารใหม่ให้ซุ่นจื่อฟัง บ่าวรับใช้ที่ติดตามคนรวยพวกนี้ก็ฉลาดอยู่ พวกเขาไม่มีทางไปเสนออาหารชนิดใหม่ให้เจ้านายฟังหรอก ยิ่งไปกว่านั้นก็รีบร้อนสั่งอาหาร กลัวจะถูกเจ้านายด่า มีเหรอจะมานั่งฟังข้าพูด…

…เจ้าอย่าคิดว่าพวกเจ้านายเข้ามาแล้วจะสั่งอาหารส่งเดชนะ พวกเรากล้าทำส่งเดชที่ไหนกัน บ่าวรับใช้จะมาคอยกำชับพวกเราว่าปกติเจ้านายชอบอะไรไม่ชอบอะไร กินอะไรไม่ได้ พวกเขาจะมาจัดแจงให้เสร็จสรรพ”

ซ่งฝูเซิงเข้าใจแล้ว ก็แค่ถ้าไม่เผยแพร่ออกไปคนอื่นก็ไม่รู้จัก

“ได้ พี่เฉิน ข้าเข้าใจแล้ว”

“น้องชาย ข้าจะเอาไว้สามสิบจินก็แล้วกัน”

ซ่งฝูเซิงรีบห้าม “อย่าเลย ถ้าเห็นแก่หน้าข้าก็ไม่ต้องจริงๆ”

เจ้านายเฉินยิ้มพลางพูด “คุยเรื่องการค้า ใครเขาเห็นแก่หน้าเจ้ากัน ข้าจะเก็บไว้กินเองสิบจิน ข้ากินแล้วว่ามันอร่อยดี มีรสชาติ ส่วนที่เหลืออีกยี่สิบจินข้าจะเอาไปให้คนอื่น”

ซ่งฝูเซิงหัวเราะ มองรูปร่างอ้วนท้วนของเจ้านายเฉิน

“ท่านเต็มที่กับการกินจริงๆ จินละแปดสิบเหวินเชียวนะ…

…แต่ว่าพี่เฉิน ข้าเองก็ขอพูดกับท่านตามตรง ถึงของสิ่งนี้ของข้าจะเป็นของเฉพาะ แต่ก็ไม่มีทางราคาแปดสิบเหวินไปตลอด….

…ตอนนี้เป็นช่วงหน้าหนาว การปลูกต้องทุ่มเทมาก ต้นทุนสร้างโรงเพาะปลูกสูงเกินไป ข้าถึงได้ขายแพงแบบนี้ หลักการเดียวกับกระเทียมเหลือง ขายของหายาก ช่วยไม่ได้ ต้องคิดต้นทุนเข้าไปด้วย…

…แต่เดี๋ยวรอให้มีที่ปลูกกว้างๆ ถึงราคาจะไม่ได้ลงอะไรมาก แต่ก็แพงกว่าผักชนิดอื่นหน่อย แต่ก็ไม่มีทางแพงจนเกินเหตุ…

…ก็หลักการเดียวกับกระเทียมเหลืองนั่นแหละ ฤดูนี้ขายแพงขนาดนี้ พอถึงฤดูร้อน ถ้าขายแพงขนาดนั้นอีก ใครจะซื้อ ใช่ไหมล่ะ…

…ในอนาคต ข้าจะปลูกเยอะขึ้น จะไปในทางที่ชาวบ้านที่ฐานะพอๆ กันก็ซื้อกินไหว”

เจ้านายเฉินได้ฟังก็ตบบ่าซ่งฝูเซิง “น้องชาย ถ้าเจ้าคิดแบบนั้น พี่ชายก็รู้สึกว่าเจ้าต้องทำสำเร็จได้ในไม่ช้าก็เร็ว ช้าเร็วจะเป็นแบบนี้” ยกนิ้วโป้งให้

“ข้ายังคิดอยู่ว่า เจ้าจะอยากให้มันเป็นสินค้าเฉพาะ ขายแพงแบบนี้ไปตลอด…

…ถ้าเป็นแบบนั้นจริง งั้นก็ จึ๊ คนที่พอมีกำลังซื้อก็มีจำกัด…

…แต่ถ้าเจ้ามองเป็นกลางแบบนั้นได้ อีกหน่อยปลูกเยอะขึ้นราคาก็จะลง ข้าจะบอกเจ้าให้ เมื่อไรที่ทุกคนรู้จัก สินค้าเฉพาะนี้ของเจ้าถึงจะเกิดประโยชน์อย่างแท้จริง ก็จะได้เปรียบแล้ว…

…คิดอย่างโง่ๆ เลยนะ ทุกคนกินได้ อยากซื้อก็ไปซื้อได้แค่ที่เจ้า อีกทั้งเจ้าไม่เอากำไรมาก แต่เน้นเก็บเล็กผสมน้อย พอปริมาณเยอะเจ้าก็จะกำไรเยอะเอง ไอ๊หยา ไม่กล้าคิด สินค้าเฉพาะ…

…รอให้พวกเขากินจนติดใจ พอหน้าหนาวปีหน้าเจ้าลองอีกครั้งสิ แปดสิบเหวินก็ขายไม่ยากแล้ว ฮี่ๆ…

…ข้าเริ่มเข้าใจเจ้าแล้ว เจ้ากำลังปูทางสินะ มิน่าเจ้าถึงเอามาแค่ไม่กี่สิบจิน เจ้าไม่ได้คิดจะเอากำไรอะไรมาก…

…พี่ชายขออวยพรล่วงหน้าเลยแล้วกัน เจ้าจะต้องสำเร็จในไม่ช้าแน่นอน”

ขณะพูดเจ้านายเฉินก็กำมือทำท่าคารวะ

ซ่งฝูเซิงยิ้มพลางคารวะกลับ “งั้นก็ขอให้สมพรปากท่าน”