ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD - บทที่ 270 ขออีกแท่งหนึ่งเถอะ

นิ้วเรียวยาวของปู้ฟางเคาะลงบนโดมน้ำแข็ง ตอนนั้นเองน้ำแข็งก็ส่งเสียงแตกร้าวออกมาเบาๆ

ลำแสงพลังปราณเที่ยงแท้สีขาวระเบิดออกมาจากนิ้วของชายหนุ่ม ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในโดมน้ำแข็ง ตอนนั้นเองโดมน้ำแข็งก็แปรเปลี่ยนเป็นดอกไม้ดอกตูมที่ค่อยๆ คลี่กลีบดอกแต่ละกลีบออกมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน

ไอเย็นที่โดมน้ำแข็งกักเก็บไว้พวยพุ่งออกมาประหนึ่งเมฆรูปเห็ด ทะยานขึ้นไปถึงเพดานก่อนจะกระจายตัวออกไป

ลำแสงสีขาวค่อยๆ พุ่งออกมาจากจานกระเบื้องสายแล้วสายเล่า นัยน์ตาของทุกคนล้วนสะท้อนประกายระยับของลำแสงตรงหน้า

ทว่าผิดไปจากที่ทุกคนคาดไว้ ไม่มีกลิ่นใดกระจายออกมาพร้อมลำแสงเจิดจ้าที่ว่านี้เลย ทุกคนในร้านต่างรู้สึกเหลือเชื่อ เพราะสำหรับคนส่วนใหญ่ พวกเขามักชอบตัดสินอาหารล่วงหน้าจากกลิ่นของมันว่าอาหารจานดังกล่าวอร่อยหรือไม่

ลำแสงนั้นค่อยๆ สลายหายไป จากนั้นดวงตาของทุกคนก็หรี่ลงขณะเพ่งมองสิ่งที่อยู่บนจานกระเบื้อง ก้อนน้ำแข็งกระจัดกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อยอยู่บนจาน และตรงกลางจานมีผลึกน้ำแข็งรูปร่างเหมือนเพชรวางอยู่

“เจ้านี่…กินได้แน่หรือ”

“หรือเถ้าแก่ปู้ก็ทำพลาดเป็นกับเขาเหมือนกัน… นี่มันงานศิลปะชัดๆ จะเป็นของกินไปได้อย่างไร”

“งดงามเหลือเกิน แต่เจ้าสิ่งนี้กินได้จริงๆ น่ะหรือ”

…

เหล่าคนที่อยู่ในร้านล้วนฉงนสนเท่ห์ไปตามๆ กัน พวกเขาต่างครุ่นคิดด้วยความสงสัย สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไร้ซึ่งกลิ่นใดๆและเมื่อประเมินจากรูปร่างหน้าตา สิ่งนี้ดูไม่เหมือนอาหารที่สามารถกินได้… ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้ จึงไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนจะรู้สึกกังขาขึ้นมา

แม้แต่เซียวเสี่ยวหลงและอวี่ฝูก็ยังงุนงง ทั้งสองไม่เคยพบเคยเห็นอาหารที่มีรูปร่างหน้าตาประหลาดพิกลเช่นนี้มาก่อน

ใบหน้าของชายชราร่างท้วมเต็มไปด้วยตื่นตกใจ แต่สีหน้านั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วพลางพินิจพิเคราะห์ผลึกน้ำแข็งตรงหน้า จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองปู้ฟางในใจเต็มไปด้วยคำถาม

“เถ้าแก่ปู้… นี่มันอาหารชนิดใดกัน” ชายชราถาม

เขาเป็นพ่อครัวมากประสบการณ์และเคยพบเห็นอาหารหน้าตาประหลาดมานักต่อนัก จึงไม่ได้ตกอกตกใจจนเกินเหตุ เพียงแค่ไม่สามารถระบุได้ว่าอาหารตรงหน้านี้คืออะไร ดังนั้นเขาจึงถามชายหนุ่มออกไปตรงๆ และหวังเพียงว่าอีกฝ่ายจะให้คำอธิบายกลับมา

ทว่าปู้ฟางกลับยกมุมปากขึ้นแล้วไม่กล่าวอะไร เขาชี้ไปที่แท่งหวานเย็นซึ่งยื่นออกมาจากผลึกน้ำแข็ง

นัยน์ตาของชายชราหดแคบขณะยื่นมือไปหยิบแท่งหวานเย็นขึ้นมา ทันใดนั้นความเย็นของมันก็แผ่ซ่านไปทั่วกายจนทำให้ใบหน้าของชายชราสั่นเล็กน้อย

ผลึกน้ำแข็งเองก็ติดขึ้นมากับหวานเย็นแท่งด้วย

“ลองกัดดูสิ แล้วท่านจะประหลาดใจ” ปู้ฟางกล่าว

เจ้านี่…กินได้จริงๆ น่ะหรือ

ชายชราร่างท้วมปรายตามองปู้ฟางด้วยความสงสัย เมื่อเห็นใบหน้านิ่งสงบของอีกฝ่าย เขาก็หรี่ตาลง เปิดปากแล้วกัดที่มุมหนึ่ง

“โอ้!”

ทันทีที่ชายชรากัดหวานเย็นแท่ง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง นัยน์ตาดำหดแคบ ใบหน้าแสดงความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดออกมา

เซียวเสี่ยงหลงและคนอื่นๆ ต่างตื่นตระหนกทันที มีอะไรแปลกๆ หรือ?!

ความประหลาดใจในดวงตาของชายชราจางลงเล็กน้อยขณะเคี้ยว มันไม่ได้ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกเหมือนกินก้อนน้ำแข็งอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้ ผลึกที่อยู่ด้านนอกนั้นไม่ใช่น้ำแข็งแต่อย่างใด

กร้วม กร้วม!

ชายชรากัดมุมหนึ่งของหวานเย็นแท่งแล้วเริ่มเคี้ยว เสียงที่ดังออกมาเป็นเสียงกรุบกรอบของการเคี้ยวผลไม้พลังปราณ ขณะเคี้ยวชายชราก็รู้สึกหวั่นใจ ด้านนอกของมันกรุบกรอบด้วยเนื้อผลไม้ ตรงกลางอ่อนนุ่มแปลกๆ เหมือนโคลนเหลวๆ ส่วนด้านในเป็นรสชาติที่คุ้นเคย มันคือน้ำส้มสายชูผลไม้แปดวิญญาณของเขานั่นเอง!

สิ่งที่หน้าตาเหมือนเพชรนั้นแท้จริงแล้วคือเนื้อผลไม้… ใช่จริงๆ ด้วย! มันคือผลไม้หยกระดับห้า! หากนำไปผัด เนื้อจะโปร่งใสเป็นประกายแวววาวดูไม่ต่างจากผลึกน้ำแข็ง หนำซ้ำยังมีกลิ่นหอมเข้มข้นที่จะระเบิดออกมาทันทีที่เข้าปาก

ชายชราหลับตา ดื่มด่ำกับเนื้อผลไม้รสชาติเข้มข้นแต่ไม่มันเลี่ยนที่อบอวลอยู่ในปาก เนื้อผลไม้นุ่มนวลราวหยก ให้รสหวานฉ่ำเข้มข้น ขับเน้นให้รสของน้ำส้มสายชูผลไม้แปดวิญญาณยิ่งหวานอมเปรี้ยวมากขึ้น ความรู้สึกแปลกประหลาดไม่เหมือนใครแทรกซึมไปทั่วร่างของชายชราทันที

ตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างสายหนึ่งพุ่งผ่านด้านหน้า ร่างของชายชราแข็งทื่อไปเมื่อกลืนสิ่งที่อยู่ในปากลงคอ ทันทีที่ตกลงสู่ท้อง มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนมังกรอุทกซึ่งกำลังจะตื่นจากที่ซ่อน เท้าของมันย่ำไปมาไม่หยุดหย่อนทำให้ยอดเขาทั้งหลายสั่นสะเทือนรุนแรง

“หรือว่า…นี่จะเป็นตับมังกร?!” ชายชรามองหน้าปู้ฟางด้วยความไม่แน่ใจขณะที่ในใจเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

ปู้ฟางพยักหน้าตอบรับความตื่นตะลึงภายในใจของชายชรา

“นี่คือตับของมังกรอุทกแดนน้ำแข็ง อสูรเวทระดับเจ็ด แม้จะเทียบตับของมังกรที่แท้จริงไม่ได้ แต่ก็เข้ากันได้ดีกับผลไม้หยกที่นำไปผัด จนทำให้มีรสชาติที่อร่อยกลมกล่อมกว่า สุดท้าย…ข้าก็ใส่น้ำส้มสายชูผลไม้แปดวิญญาณเข้าไป เพื่อยกระดับรสชาติของอาหารจานนี้ขึ้นไปอีกขั้น น้ำส้มสายชูของท่านเป็นหัวใจสำคัญของอาหารจานนี้” ปู้ฟางกล่าว

“หากไม่มีน้ำส้มสายชูของท่าน… ข้าก็ไม่คิดจะทำอาหารจานนี้แม้แต่น้อย”

ชายชราพยักหน้ายอมรับ รู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมา ดวงตาเป็นประกายขณะมองผลึกตรงหน้าที่เขากำลังกัดเข้าปากเรื่อยๆ กลิ่นหอมหวนระเบิดอวลอยู่ในร่าง ทำให้รู้สึกเต็มตื้นจนอยากจะหลับตาลง เขาเหมือนกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังของมังกรอุทกขณะที่มันสยายปีกและโผบินไปในนภากาศ

แกร๊ก!

ชายชรากินอาหารในมือหมดไม่รู้ตัว เขากัดตับมังกรเข้าปากจนไม่เหลือซาก เมื่อไร้ซึ่งพลังปราณเที่ยงแท้คอยหนุนไว้ แท่งหวานเย็นก็ละลายกลายเป็นเพียงน้ำเย็นเฉียบ

“อร่อยมาก! อร่อยจริงๆ… ตาแก่ผู้นี้ไม่เคยลิ้มรสชาติความอร่อยเฉพาะตัวเช่นนี้มาก่อน ความอร่อยนี้เข้ากันได้ดีกับน้ำส้มสายชูของข้าจริงๆ ฮ่าๆๆ” ชายชราหัวเราะออกมาอย่างเปรมปรีดิ์

เมื่อได้เห็นความตื่นเต้นยินดีของชายชราหลังกินอาหารเข้าไป ทุกคนก็รู้สึกคันยุบยิบอยู่ในใจ

เซียวเสี่ยวหลงและอวี่ฝูประหลาดใจเหลือล้น พวกเขามองเถ้าแก่ปู้อย่างชื่นชม สมแล้วที่เป็นเถ้าแก่ปู้ ทำของหน้าตาแปลกประหลาดออกมาได้ไม่รู้จักจบจักสิ้น

“เถ้าแก่ปู้… เจ้าทำให้ข้าอีกแท่งได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าแบ่งน้ำส้มสายชูให้เพิ่ม!” ชายชราเลียริมฝีปาก หยีตาพลางหัวเราะออกมาขณะมองปู้ฟาง

ตอนนี้เขารู้แน่แก่ใจแล้วว่าเยี่ยจึหลิงไม่ได้พูดโม้เกินจริง เถ้าแก้ปู้แม้จะยังอ่อนวัยแต่ทักษะการทำอาหารกลับทะลุขั้นจนเกินจะจินตนาการได้ ความรู้สึกแปลกใหม่ไม่เหมือนใครของหวานเย็นแท่งตับมังกรนั้นล้ำหน้ากว่าอาหารทุกชนิดที่เขาเคยลิ้มลองมาในอดีต หน้ำซ้ำยังทิ้งรสชาติลึกล้ำเข้มข้นไว้ในปากด้วย

“ได้สิ แต่ข้าต้องคิดค่าใช้จ่ายนะ แท่งหนึ่งราคาแปดร้อยผลึก” ปู้ฟางเอนตัวพิงเก้าอี้พลางปรายตามองชายชรา มุมปากยกขึ้นขณะเอ่ย

ท่านเพิ่งบ่นไปเองไม่ใช่หรือว่าอาหารของที่นี่ไม่อร่อย หรือคนคนนั้นจะไม่ใช่ท่านกัน

คราวนี้ไม่บ่นแล้วเรอะ?!

ปู้ฟางกอดอกมองชายชราด้วยสีหน้านิ่งเฉย เมื่อผู้คนในร้านได้ยินราคาที่ชายหนุ่มเอ่ย พวกเขาก็อดสูดหายใจเอาลมเย็นๆ เข้าปอดไม่ได้

แปดร้อยผลึก… นี่เถ้าแก่ปู้คิดจะปล้นกันหรืออย่างไร

แค่อาหารจานเดียวแท้ๆ…

“ท่านเองก็ได้ลิ้มรสชาติความแตกต่างไม่เหมือนใครของอาหารจานนี้รวมถึงพลังปราณเที่ยงแท้ที่อยู่ภายในของมันแล้ว นอกจากความอร่อยแล้วยังมีค่าความยากในการทำด้วย แปดร้อยผลึกถือว่าคุ้มราคา” ปู้ฟางกล่าว

สีหน้าของชายชราดูเจ็บปวดยิ่ง ถูกแล้ว ด้วยทักษะการทำอาหารที่เขามี ชายชราย่อมบอกได้ว่าอาหารจานนี้ยอดเยี่ยมไม่ซ้ำใคร ไม่ว่าจะเป็นจำนวนพลังปราณเที่ยงแท้ในตัวของเขาที่เริ่มหมุนวนเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว หรือการควบคุมพลังปราณเที่ยงแท้อย่างพิถีพิถันเพื่อใช้ประกอบอาหารจานนี้ ล้วนแล้วแต่ทำให้รู้สึกชื่นชมทั้งนั้น

แปดร้อยผลึก… โดยที่ใช้น้ำส้มสายชูผลไม้แปดวิญญาณของเขา นับว่าคุ้มค่ายิ่ง

“แน่นอน ข้าเชื่อในฝีมือของเถ้าแก่ปู้ นี่แปดร้อยผลึก ต้องรบกวนเถ้าแก่ปู้ทำให้ข้าอีกจานแล้ว” ชายชรากัดฟันแน่น หยิบกระเป๋าที่ตุงไปด้วยเงินทองซึ่งวางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา พลางมองปู้ฟางด้วยสายตาเฉียบคม

ปู้ฟางยืนขึ้นพลางโบกมือเก็บผลึกทั้งหมดใส่กระเป๋า จากนั้นก็อ้าปากเอ่ย

“ถ้าอยากกินหวานเย็นแท่งตับมังกรก็ให้มาอีกทีพรุ่งนี้ อ้อ… แล้วอย่าลืมทิ้งน้ำส้มสายชูไว้ด้วยเล่า” ปู้ฟางพูด จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในครัว

ชายชราผงะไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองอะไร เขายิ้มออกมาด้วยความจริงใจ พลางขอให้อวี่ฝูไปหยิบถ้วยในครัวเพื่อแบ่งน้ำส้มสายชู หลังจัดการทุกอย่างเสร็จ เขาก็เก็บน้ำเต้า จากนั้นก็งึมงำร้องเพลงเสียงทุ้มพลางเดินออกจากร้านไป

ถ้าเถ้าแก่ปู้บอกว่าพรุ่งนี้ก็คือพรุ่งนี้ อย่างไรเขาก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรอยู่แล้ว ชายชราสนใจหวานเย็นแท่งตับมังกรไม่น้อย การที่เถ้าแก่ปู้ใช้น้ำส้มสายชูของเขาทำอาหารเลิศรสขนาดนี้ออกมาได้ ทำให้ชายชรารู้สึกยุบยิบในใจขึ้นมา พรุ่งนี้เขาต้องละเมียดกินอาหารจานนี้และค้นหาวิธีการเบื้องหลังของมันให้ได้ พอกลับไปเขาก็จะไปลองทำดูบ้าง ไม่แน่ว่าน้ำส้มสายชูของเขาอาจมีหนทางโด่งดังขึ้นมาก็ได้

พอชายชรากลับไป เหล่าลูกค้าที่อยู่ในร้านก็สลายตัวไปเช่นกัน วันนี้ได้เวลาปิดทำการแล้ว โอวหยางเสี่ยวอี้กับเซียวเสี่ยวหลงกล่าวลาปู้ฟางแล้วเดินออกจากร้านเล็กๆ ไป ชายหนุ่มยกไม้กระดานมาปิดทางเข้าร้าน เป็นอันหมดไปอีกหนึ่งวัน

“รีบพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะทดสอบทักษะการใช้มีดและการแกะสลักของพวกเจ้า” ขณะที่ปู้ฟางกำลังจะเดินขึ้นห้องนอน เขาก็เอ่ยกับอวี่ฝูที่กำลังจะเดินกลับเข้าครัวไปฝึกทำอาหารต่อ คำพูดนี้ทำให้หญิงสาวผงะไปเล็กน้อย

“เถ้าแก่ปู้จะทดสอบทักษะการใช้มีดและการแกะสลักของพวกเรา…” สีหน้าของอวี่ฝูดูพิกลไม่น้อย เซียวเสี่ยวหลงจะไม่ซวยหรือนี่